Een Hondenleven

Nanna schreef: ↑16 sep 2024, 11:40 Ouwe Roos Van 2011.
Vanmorgen nog woest gespeeld en gevlogen met Katus. Gaat nog makkelijk mee op lange wandelingen. Heeft het beste gangwerk van allemaal

Mo-yi schreef: ↑16 sep 2024, 10:20 Mo heeft wat nieuws bedacht, mij regelmatig strak aankijken, dan sta ik op ( denk ik dat ze de tuin in wil ) maar loopt dan blij voor me uit naar de keuken en gaat staren naar het kastje waar de koekjes staan
Normaliter is het alleen na de avondronde een paar koekjes, en dat ritme zat er goed in..nu wil ze uitbreiding daarvan.
Ik kan hier zo ontzettend van genieten, zeker aangezien ze een tijdje moeilijk at dit jaar en erg mager werd. Nu dit een stuk beter gaat lijkt het alsof we een nieuwe ronde hebben. Niet dat ik dacht dat ze dood ging maar het speelt erg in mn hoofd dat dit zomaar ons laatste jaar zou kunnen zijn samen, en dan leeft ze zo op, eet weer goed, loopt in drafjes voor me uit op de wandelingen, wil de duiven weer van het bospad jagen. Goed, alles wat trager, dat wel, maar het is zo genieten
Het koelere weer zal zeker een rol hebben, en hopelijk de glucosamine die een goede werking heeft.
Ze gooit weer wat vaker haar Fant richting mn hoofd met een blije kwispel; spelen?! en Saar ( kat ) kreeg gister een tennisbal op dr hoofd gedropt, want Mo wilde spelen.
En dan nu na haar ontbijt mij nog even afdwingen om koekjes te vreten
manmanman, lekker ding

Dat is genieten
Mijn oudjes heb ik altijd een beetje meer hun zin gegeven als ze me kwamen halen voor wat lekkers

ranetje schreef: ↑16 sep 2024, 15:50

Mo-yi schreef: ↑16 sep 2024, 10:20 Mo heeft wat nieuws bedacht, mij regelmatig strak aankijken, dan sta ik op ( denk ik dat ze de tuin in wil ) maar loopt dan blij voor me uit naar de keuken en gaat staren naar het kastje waar de koekjes staan
Normaliter is het alleen na de avondronde een paar koekjes, en dat ritme zat er goed in..nu wil ze uitbreiding daarvan.
Ik kan hier zo ontzettend van genieten, zeker aangezien ze een tijdje moeilijk at dit jaar en erg mager werd. Nu dit een stuk beter gaat lijkt het alsof we een nieuwe ronde hebben. Niet dat ik dacht dat ze dood ging maar het speelt erg in mn hoofd dat dit zomaar ons laatste jaar zou kunnen zijn samen, en dan leeft ze zo op, eet weer goed, loopt in drafjes voor me uit op de wandelingen, wil de duiven weer van het bospad jagen. Goed, alles wat trager, dat wel, maar het is zo genieten
Het koelere weer zal zeker een rol hebben, en hopelijk de glucosamine die een goede werking heeft.
Ze gooit weer wat vaker haar Fant richting mn hoofd met een blije kwispel; spelen?! en Saar ( kat ) kreeg gister een tennisbal op dr hoofd gedropt, want Mo wilde spelen.
En dan nu na haar ontbijt mij nog even afdwingen om koekjes te vreten
manmanman, lekker ding

Dat is genieten
Mijn oudjes heb ik altijd een beetje meer hun zin gegeven als ze me kwamen halen voor wat lekkers

me too
zeker als ze het wel kan gebruiken
eerst trainde ik haar, nu traint ze mij

ranetje schreef: ↑16 sep 2024, 15:50 Dat is genieten
Mijn oudjes heb ik altijd een beetje meer hun zin gegeven als ze me kwamen halen voor wat lekkers

Dat heb ik ook ja, runar heeft vannacht op bed geslapen (normaal slaapt hij altijd naast het bed, wat ik wel leuker vind ) maar ik krijg het dan niet over mijn hart om hem gelijk vroeger, te vragen eraf te gaan

Luna het oude bessie van m'n moeder. Bijna 12.5 jaar oud en cushing. Nu sinds 2 weken aan de medicijnen maar lijkt weer een beetje de oude te worden. Heb nu ook gezegd joh verwen haar maar gewoon lekker en geniet van de extra tijd.

Maart schreef: ↑16 sep 2024, 20:42

ranetje schreef: ↑16 sep 2024, 15:50 Dat is genieten
Mijn oudjes heb ik altijd een beetje meer hun zin gegeven als ze me kwamen halen voor wat lekkers

Dat heb ik ook ja, runar heeft vannacht op bed geslapen (normaal slaapt hij altijd naast het bed, wat ik wel leuker vind ) maar ik krijg het dan niet over mijn hart om hem gelijk vroeger, te vragen eraf te gaan

Het is ook zo lief
En met oude hondjes weet je nooit hoe lang nog dus het is ze gegund.
Soms dan wel jarenlang, dat wel

Bij Shelly denken we al jaren dat ze niet lang meer heeft, dus inmiddels is ze de meest luie verwende hond van het hele stel

Afgelopen zaterdag liep ze ineens met 1 oog te knijpen. Op dat oog heeft ze ook een wrat op haar ooglid zitten, dus ik dacht even dat ze ijzersterk om dat rotoog alsnog zou omvallen (positief denken is niet mijn sterkste kant als mijn honden iets mankeren ), maar inmiddels niets meer te zien, dus waarschijnlijk ergens tegenaan gelopen.

dre schreef: ↑16 sep 2024, 22:41 Bij Shelly denken we al jaren dat ze niet lang meer heeft, dus inmiddels is ze de meest luie verwende hond van het hele stel

Afgelopen zaterdag liep ze ineens met 1 oog te knijpen. Op dat oog heeft ze ook een wrat op haar ooglid zitten, dus ik dacht even dat ze ijzersterk om dat rotoog alsnog zou omvallen (positief denken is niet mijn sterkste kant als mijn honden iets mankeren ), maar inmiddels niets meer te zien, dus waarschijnlijk ergens tegenaan gelopen.

Tis gewoon een lekker taai dametje!

Haha ja zo kan je het ook noemen, wij gaan meestal voor "te koppig om dood te gaan"

Dat is zo leuk bij die oudjes,lekker verwennen want het maakt toch allemaal niks meer uit

Mila kreeg wat moeite met uit de bak op de grond eten, haar voorpoten gleden daarbij steeds weg.
Dus ik heb iets voor haar gefabriceerd van een doos en ik geloof dat ze wel content is met haar eigen eettafeltje:





PS Zo ziet een castratenvacht eruit als je een week niet hebt geborsteld

Mijn oude Jetje is 12. En ze wordt steeds aandoenlijker, met haar depressieve bakkes

Het was een topfuif, waarna Miep er uiteraard met het kado vandoor ging

Gefeliciteerd! De puntmuts staat haar prachtig!
Ze heeft toch wel zelf de donut opgegeten, of is Miep daar ook mee vandoor gegaan?

Diana schreef:Gefeliciteerd! De puntmuts staat haar prachtig!
Ze heeft toch wel zelf de donut opgegeten, of is Miep daar ook mee vandoor gegaan?

Haha nee, daar bleef ze braaf van af

Hakkene schreef: ↑17 sep 2024, 13:26

Diana schreef:Gefeliciteerd! De puntmuts staat haar prachtig!
Ze heeft toch wel zelf de donut opgegeten, of is Miep daar ook mee vandoor gegaan?

Haha nee, daar bleef ze braaf van af

Gelukkig

Mo-yi schreef:

Die wortel

Hoera voor Jet!

Gefeliciteerd Jetje
Wat een lieve grijze snoet

Net terug van vakantie. 4000 km door Noorwegen gereden met de camper. Perry was gewoon weer mee. Hij is nu 15 jaar en 4 maand. Deze reis was wel pittig voor hem. Ik merkte nu voor het eerst dat hem uit de dagelijkse routine halen moeilijker wordt. Af en toe was hij echt even de draad kwijt.
En hij is elke week wel een dag echt minder geweest, niet willen eten, misselijk en diaree. Ik werd daar wel echt verdrietig van. Het drukt je zo met de neus op de feiten dat hij echt naar het einde toe kruipt. Ondanks het warme weer was hij af en toe ook rillerig, dus hij heeft een mooie Noorse trui gekregen.



Zaterdag zijn we thuis gekomen en hij is weer helemaal het mannetje. Galoppeert weer voor de scootmobiel uit als een jonge knul. Dat ik op vakantie niet heel veel met ze kon lopen heeft misschien ook wel meegespeeld, maar ik word er echt weer blij van. Ik twijfel dan toch wel vaak, is het nog leuk voor hem, heeft hij nog kwaliteit van leven, maar nu zie ik hem weer opbloeien en 6/7 km meedraven en dan weet ik het eind is er nog niet. Gelukkig.

Marco is niet meegeweest. Vorig jaar op mijn trip naar Ierland, Engeland en Wales was al duidelijk dat hij niet echt genoot van het reizen. Hij heeft gelogeerd bij vrienden van mij waar hij zijn 13e verjaardag heeft gevierd met mandarijntjes.

Budkes schreef: ↑17 sep 2024, 22:10 Net terug van vakantie. 4000 km door Noorwegen gereden met de camper. Perry was gewoon weer mee. Hij is nu 15 jaar en 4 maand. Deze reis was wel pittig voor hem. Ik merkte nu voor het eerst dat hem uit de dagelijkse routine halen moeilijker wordt. Af en toe was hij echt even de draad kwijt.
En hij is elke week wel een dag echt minder geweest, niet willen eten, misselijk en diaree. Ik werd daar wel echt verdrietig van. Het drukt je zo met de neus op de feiten dat hij echt naar het einde toe kruipt. Ondanks het warme weer was hij af en toe ook rillerig, dus hij heeft een mooie Noorse trui gekregen.



Zaterdag zijn we thuis gekomen en hij is weer helemaal het mannetje. Galoppeert weer voor de scootmobiel uit als een jonge knul. Dat ik op vakantie niet heel veel met ze kon lopen heeft misschien ook wel meegespeeld, maar ik word er echt weer blij van. Ik twijfel dan toch wel vaak, is het nog leuk voor hem, heeft hij nog kwaliteit van leven, maar nu zie ik hem weer opbloeien en 6/7 km meedraven en dan weet ik het eind is er nog niet. Gelukkig.

Marco is niet meegeweest. Vorig jaar op mijn trip naar Ierland, Engeland en Wales was al duidelijk dat hij niet echt genoot van het reizen. Hij heeft gelogeerd bij vrienden van mij waar hij zijn 13e verjaardag heeft gevierd met mandarijntjes.

Staat m goed die trui
Ik kan me zo voorstellen, de momenten dat je denkt; zou t nu dan rap gaan? en dan de enorme opluchting als je ze weer voor je uit ziet rennen.

Maart schreef: ↑16 sep 2024, 10:24 Wat heerlijk om te lezen, toch altijd leuker als er terug meer leven in komt, hopelijk blijft ze deze trend verder zetten!

Ik heb morgen weer een fotoshoot met Runar, is nu de 3de keer. Vorig jaar niet gedaan omdat hij toen een zwakke periode had en ik geen shoot wou boeken met kans om die te moeten afzeggen.

Maar dit jaar is hij dik in orde dus de shoot staay al enkele maanden vast.
Ook duur geworden trouwens. Nu betaal ik meer voor maar 4 foto’s, daar waar het de 1ste maal voor minder geld 10 foto’s waren

hoe ging de fotoshoot?

Mo-yi schreef: ↑17 sep 2024, 22:14

Budkes schreef: ↑17 sep 2024, 22:10 Net terug van vakantie. 4000 km door Noorwegen gereden met de camper. Perry was gewoon weer mee. Hij is nu 15 jaar en 4 maand. Deze reis was wel pittig voor hem. Ik merkte nu voor het eerst dat hem uit de dagelijkse routine halen moeilijker wordt. Af en toe was hij echt even de draad kwijt.
En hij is elke week wel een dag echt minder geweest, niet willen eten, misselijk en diaree. Ik werd daar wel echt verdrietig van. Het drukt je zo met de neus op de feiten dat hij echt naar het einde toe kruipt. Ondanks het warme weer was hij af en toe ook rillerig, dus hij heeft een mooie Noorse trui gekregen.



Zaterdag zijn we thuis gekomen en hij is weer helemaal het mannetje. Galoppeert weer voor de scootmobiel uit als een jonge knul. Dat ik op vakantie niet heel veel met ze kon lopen heeft misschien ook wel meegespeeld, maar ik word er echt weer blij van. Ik twijfel dan toch wel vaak, is het nog leuk voor hem, heeft hij nog kwaliteit van leven, maar nu zie ik hem weer opbloeien en 6/7 km meedraven en dan weet ik het eind is er nog niet. Gelukkig.

Marco is niet meegeweest. Vorig jaar op mijn trip naar Ierland, Engeland en Wales was al duidelijk dat hij niet echt genoot van het reizen. Hij heeft gelogeerd bij vrienden van mij waar hij zijn 13e verjaardag heeft gevierd met mandarijntjes.

Staat m goed die trui
Ik kan me zo voorstellen, de momenten dat je denkt; zou t nu dan rap gaan? en dan de enorme opluchting als je ze weer voor je uit ziet rennen.

Ja jij herkent het denk ik ook, in de tijden dat Mo-yi ook zo slecht wilde eten, de twijfel wat je nu moet, is de vreugde er nog, want je wilt ze echt niet te lang laten lopen al kun je ze gewoon niet missen. Perry is echt mijn soulmate.

Diana schreef: ↑17 sep 2024, 12:01 Mila kreeg wat moeite met uit de bak op de grond eten, haar voorpoten gleden daarbij steeds weg.
Dus ik heb iets voor haar gefabriceerd van een doos en ik geloof dat ze wel content is met haar eigen eettafeltje:





PS Zo ziet een castratenvacht eruit als je een week niet hebt geborsteld

Goede oplossing! Ik heb voor Mo-yi een houten "bankje"gemaakt, ze eet al een tijdje op die verhoging, is toch fijner

Budkes schreef: ↑17 sep 2024, 22:18

Mo-yi schreef: ↑17 sep 2024, 22:14

Budkes schreef: ↑17 sep 2024, 22:10 Net terug van vakantie. 4000 km door Noorwegen gereden met de camper. Perry was gewoon weer mee. Hij is nu 15 jaar en 4 maand. Deze reis was wel pittig voor hem. Ik merkte nu voor het eerst dat hem uit de dagelijkse routine halen moeilijker wordt. Af en toe was hij echt even de draad kwijt.
En hij is elke week wel een dag echt minder geweest, niet willen eten, misselijk en diaree. Ik werd daar wel echt verdrietig van. Het drukt je zo met de neus op de feiten dat hij echt naar het einde toe kruipt. Ondanks het warme weer was hij af en toe ook rillerig, dus hij heeft een mooie Noorse trui gekregen.



Zaterdag zijn we thuis gekomen en hij is weer helemaal het mannetje. Galoppeert weer voor de scootmobiel uit als een jonge knul. Dat ik op vakantie niet heel veel met ze kon lopen heeft misschien ook wel meegespeeld, maar ik word er echt weer blij van. Ik twijfel dan toch wel vaak, is het nog leuk voor hem, heeft hij nog kwaliteit van leven, maar nu zie ik hem weer opbloeien en 6/7 km meedraven en dan weet ik het eind is er nog niet. Gelukkig.

Marco is niet meegeweest. Vorig jaar op mijn trip naar Ierland, Engeland en Wales was al duidelijk dat hij niet echt genoot van het reizen. Hij heeft gelogeerd bij vrienden van mij waar hij zijn 13e verjaardag heeft gevierd met mandarijntjes.

Staat m goed die trui
Ik kan me zo voorstellen, de momenten dat je denkt; zou t nu dan rap gaan? en dan de enorme opluchting als je ze weer voor je uit ziet rennen.

Ja jij herkent het denk ik ook, in de tijden dat Mo-yi ook zo slecht wilde eten, de twijfel wat je nu moet, is de vreugde er nog, want je wilt ze echt niet te lang laten lopen al kun je ze gewoon niet missen. Perry is echt mijn soulmate.

Het is dat, sneller zorgen maken en bang zijn voor het einde.
Maar voor nu hobbelen de senior-forum hondjes nog lekker door hoor
Mo wil sneeuw zien en Perry moet zn coole trui blijven showen