Een Hondenleven

Manu vindt alleen zijn heerlijk en die heeft het meteen door als hij wel of niet mee gaat. Ik hoef hem dat nooit duidelijk te maken. Vaak heb ik pas net bedacht m’n schoenen aan te gaan doen en sta ik op, en gaat hij al bij de deur zitten. Terwijl ik andere keren helemaal aangekleed klaar kan staan en zelfs een riem in m’n handen houd, en nog weet hij dan al dat hij niet mee gaat. Uma heeft dat nooit gehad, die wierp zich voor me neer en smeekte me ongeveer of ze mee mocht.

Met Meeko heb ik plekken in huis opgebouwd. Eerst even op een andere etage. Wel na een wandeling en met een kluifje of juist na het eten. En hij ligt dus bij Manu, die het geen reet interesseert. Nu kan ik een paar uurtjes weg blijven. Ik heb het niet opgebouwd qua tijd. Ik laat hem max 3 uur alleen (is tot nu toe 1x nodig geweest) omdat hij dan weer moet plassen.
Wij wonen in een drive in woning en hebben op de begane grond een grote kamer aan de tuin. Daar slapen ze en blijven ze ook als we weg zijn. Er staat speelgoed, een stapel kluiven en heel wat manden en kleedjes en een bench. Ze zijn daar erg op hun gemak en er staat ook niks wat niet gesloopt mag worden

Sirene schreef: ↑07 nov 2021, 14:15

Smoushond schreef: ↑07 nov 2021, 08:29 Tot nu toe gaat het goed dus we laten het zo maar . Hij is nog jong en gaat nog allerlei dingen meemaken ,ik merk wel dat hij gaat reageren op mijn jas aantrekken en sleutels pakken en gisteren op puppycursus werd er gezegd dat je dat gewoon moet doen en dan een half uur in de bank gaan zitten met Jas aan zodat pup die link niet meer gaat leggen

Voorlopig blijf ik bewust afscheid nemen en laat Bertus me uitzwaaien samen met dochter

hebben ze dat letterlijk zo gezegd?
Ten eerste zijn honden meesters in ons lezen dus die hou je echt niet voor de gek. Bovendien helpt juist de voorspelbaarheid en routine de meeste honden. Als er geen probleem is moet je er geen probleem van maken. Gewoon rustig aan gaan doen.
Het is logisch dat hij reageert op jas aantrekken en sleutels pakken. Nu moet hij nog leren dat hij soms wel mee mag en de andere keer niet.

Precies.
Waarom zou hij niet mogen snappen wat je jas pakken betekent?

Taktieken die zich baseren op het piepelen van je hond zodat hij niet "voelt" dat je weg gaat wijs ik van de hand, hoor.

Maar ja, het moet allemaal weer snel en binnen de kaders van wat je al had.
Ik geloof het wel weer.

Sirene schreef: ↑07 nov 2021, 14:15

Smoushond schreef: ↑07 nov 2021, 08:29 Tot nu toe gaat het goed dus we laten het zo maar . Hij is nog jong en gaat nog allerlei dingen meemaken ,ik merk wel dat hij gaat reageren op mijn jas aantrekken en sleutels pakken en gisteren op puppycursus werd er gezegd dat je dat gewoon moet doen en dan een half uur in de bank gaan zitten met Jas aan zodat pup die link niet meer gaat leggen

Voorlopig blijf ik bewust afscheid nemen en laat Bertus me uitzwaaien samen met dochter

hebben ze dat letterlijk zo gezegd?
Ten eerste zijn honden meesters in ons lezen dus die hou je echt niet voor de gek. Bovendien helpt juist de voorspelbaarheid en routine de meeste honden. Als er geen probleem is moet je er geen probleem van maken. Gewoon rustig aan gaan doen.
Het is logisch dat hij reageert op jas aantrekken en sleutels pakken. Nu moet hij nog leren dat hij soms wel mee mag en de andere keer niet.

Eigenlijk vind ik de taktiek die ook hier (op het forum) al diverse keren is aangeraden redelijk gelijkend : tig x tig x tig keren je sleutels pakken en buiten gaan en weer binnen komen, door het huis wandelen, rond het huis wandelen, uren aan een stuk tot de hond denkt 'bekijk het maar' en niet meer reageert.
Op die manier vlak je ook de link tussen sleutels pakken en echt weggaan af, weliswaar op een iets andere manier maar toch.

Niet mijn ding, wat ik ga doen mogen ze weten, ik haal het meer uit duidelijkheid en routine vóór het vertrek.

En zorgen dat je hond het wel prima vindt dat jij vertrekt omdat hij al 2 uur flink aan het werk is geweest en net gegeten heeft.
En natuurlijk vooral ook niet de enige hond in huis is. Dat maakt alles makkelijker.

Mensen willen te snel te veel en komen daarom niet tot een ontspannen alleen blijven. Juist omdat ze de boel laten regeren door wat er allemaal moet of de hond het nou kan leveren of niet.
Je kunt toch wel een keer een oppas regelen?

Maar nee...stel je voor dat je zelf iets moet. Dat is niet goed. De hond moet dingen. Jij niet.

EchoMira schreef: ↑07 nov 2021, 14:46

Sirene schreef: ↑07 nov 2021, 14:15

Smoushond schreef: ↑07 nov 2021, 08:29 Tot nu toe gaat het goed dus we laten het zo maar . Hij is nog jong en gaat nog allerlei dingen meemaken ,ik merk wel dat hij gaat reageren op mijn jas aantrekken en sleutels pakken en gisteren op puppycursus werd er gezegd dat je dat gewoon moet doen en dan een half uur in de bank gaan zitten met Jas aan zodat pup die link niet meer gaat leggen

Voorlopig blijf ik bewust afscheid nemen en laat Bertus me uitzwaaien samen met dochter

hebben ze dat letterlijk zo gezegd?
Ten eerste zijn honden meesters in ons lezen dus die hou je echt niet voor de gek. Bovendien helpt juist de voorspelbaarheid en routine de meeste honden. Als er geen probleem is moet je er geen probleem van maken. Gewoon rustig aan gaan doen.
Het is logisch dat hij reageert op jas aantrekken en sleutels pakken. Nu moet hij nog leren dat hij soms wel mee mag en de andere keer niet.

Precies.
Waarom zou hij niet mogen snappen wat je jas pakken betekent?

Taktieken die zich baseren op het piepelen van je hond zodat hij niet "voelt" dat je weg gaat wijs ik van de hand, hoor.

Maar ja, het moet allemaal weer snel en binnen de kaders van wat je al had.
Ik geloof het wel weer.

Heb je het nu over mij ? Ik moet helemaal niks snel en heb een oppas in huis wonen dus wat lul je nou
En ik schrijf alleen wat ze op puppycursus zeggen niet dat ik dat ga doen
Ik schrijf toch dat ik bewust wegga en Bertus me laat uitzwaaien
Stap voor stap eerst bij de oppas zonder mij en dan bij de oppas met oppas uit zicht enz

Inge O schreef: ↑07 nov 2021, 15:05 Eigenlijk vind ik de taktiek die ook hier (op het forum) al diverse keren is aangeraden redelijk gelijkend : tig x tig x tig keren je sleutels pakken en buiten gaan en weer binnen komen, door het huis wandelen, rond het huis wandelen, uren aan een stuk tot de hond denkt 'bekijk het maar' en niet meer reageert.
Op die manier vlak je ook de link tussen sleutels pakken en echt weggaan af, weliswaar op een iets andere manier maar toch.

Niet mijn ding, wat ik ga doen mogen ze weten, ik haal het meer uit duidelijkheid en routine vóór het vertrek.

Ik vind dat niet hetzelfde want bij die "methode" is het de bedoeling dat je hond bedenkt dat hij niet hoeft te stressen want je komt zo weer terug. En als je het goed wil doen blijf je onder het niveau waarbij de hond echt stress krijgt. Dus als je hond stress krijgt bij het aantrekken van je jas ga je dat doen tot de hond dat ontspannen kan ondergaan. Dan ga je niet ook nog eens om het huis lopen bv.

Bij een pup die het nog moet leren ga ik het gewoon doen op een gegeven moment als ik zie dat ze gewoon ontspannen zijn als ik even de deur uitga of naar buiten loop. En dan zeg ik inderdaad ook gewoon wat ik ga doen.

Smoushond schreef: ↑07 nov 2021, 16:03

EchoMira schreef: ↑07 nov 2021, 14:46

Sirene schreef: ↑07 nov 2021, 14:15

hebben ze dat letterlijk zo gezegd?
Ten eerste zijn honden meesters in ons lezen dus die hou je echt niet voor de gek. Bovendien helpt juist de voorspelbaarheid en routine de meeste honden. Als er geen probleem is moet je er geen probleem van maken. Gewoon rustig aan gaan doen.
Het is logisch dat hij reageert op jas aantrekken en sleutels pakken. Nu moet hij nog leren dat hij soms wel mee mag en de andere keer niet.

Precies.
Waarom zou hij niet mogen snappen wat je jas pakken betekent?

Taktieken die zich baseren op het piepelen van je hond zodat hij niet "voelt" dat je weg gaat wijs ik van de hand, hoor.

Maar ja, het moet allemaal weer snel en binnen de kaders van wat je al had.
Ik geloof het wel weer.

Heb je het nu over mij ? Ik moet helemaal niks snel en heb een oppas in huis wonen dus wat lul je nou
En ik schrijf alleen wat ze op puppycursus zeggen niet dat ik dat ga doen
Ik schrijf toch dat ik bewust wegga en Bertus me laat uitzwaaien
Stap voor stap eerst bij de oppas zonder mij en dan bij de oppas met oppas uit zicht enz

Nee.

Ik heb m'n gewone routine gevolgt. Moest ik wat uit de schuur pakken en het was koud dan trok ik mn jas aan, pakte wat ik pakken moest en 30 sec later stond ik binnen de jas weer uit te doen.
Of even naar boven de wasmachine aanzetten. Of de kliko aan de weg (met jas aan). Naar de plee met de deur dicht bv. Lag ze welliswaar tegen die deur aan maar het is toch weer ff 'alleen'.
Later werd dat ook douchen en paar boodschappen doen zonder dat ik haar eerst in de ren deed.
Ze rolde er gewoon in mee.

Sirene schreef: ↑07 nov 2021, 16:03 Ik vind dat niet hetzelfde

Daarom schreef ik ook 'redelijk gelijkend'.

want bij die "methode" is het de bedoeling dat je hond bedenkt dat hij niet hoeft te stressen want je komt zo weer terug. En als je het goed wil doen blijf je onder het niveau waarbij de hond echt stress krijgt. Dus als je hond stress krijgt bij het aantrekken van je jas ga je dat doen tot de hond dat ontspannen kan ondergaan. Dan ga je niet ook nog eens om het huis lopen bv.

Maar dat was niet zoals het hier onlangs werd beschreven.

Ik heb daar vorige week ofzo over geschreven, heb dat inderdaad 10 jaar geleden bij Chupa gedaan die kon bij Sonja al alleen thuis zijn, alleen bij ons was het een klein tijdelijk issue en dat was op deze manier in twee dagen verholpen, voor mij prima maar ik zou het ook zeker niet aanraden voor pups.

Wat ik merk aan Freek en Barrie is dat het nu heel natuurlijk verloopt, ik denk omdat we geen haast of druk hebben wanneer ze het moeten kunnen. Ook voor onszelf wel relaxed.
Heel anders in elk geval als destijds met Tobias die het eigenlijk aan het eind van onze 3 weken vakantie moest kunnen, dat was ook voor ons wel een stressfactor Is ook goed gekomen maar zou nu zeker m'n voorkeur niet meer hebben.

Nee als er zo’n tijdsdruk opstaat zou het mij in ieder geval helemaal niet lukken. Ik ben ook erg blij dat ik dat niet heb nu. Ik merk wel dat Bertus erg naar mij trekt maar dat is logisch want ik ben er ook de meeste tijd mee bezig. Dochter en vriend laat ik hem ook uitlaten en eten geven,spelen en trainen

Ik wil niet dat hij teveel aan mij gaat hangen maar probeer ook daar niet teveel mee bezig te zijn. Hij is nog zo jong

Sirene schreef: ↑07 nov 2021, 16:03

Inge O schreef: ↑07 nov 2021, 15:05 Eigenlijk vind ik de taktiek die ook hier (op het forum) al diverse keren is aangeraden redelijk gelijkend : tig x tig x tig keren je sleutels pakken en buiten gaan en weer binnen komen, door het huis wandelen, rond het huis wandelen, uren aan een stuk tot de hond denkt 'bekijk het maar' en niet meer reageert.
Op die manier vlak je ook de link tussen sleutels pakken en echt weggaan af, weliswaar op een iets andere manier maar toch.

Niet mijn ding, wat ik ga doen mogen ze weten, ik haal het meer uit duidelijkheid en routine vóór het vertrek.

Ik vind dat niet hetzelfde want bij die "methode" is het de bedoeling dat je hond bedenkt dat hij niet hoeft te stressen want je komt zo weer terug. En als je het goed wil doen blijf je onder het niveau waarbij de hond echt stress krijgt. Dus als je hond stress krijgt bij het aantrekken van je jas ga je dat doen tot de hond dat ontspannen kan ondergaan. Dan ga je niet ook nog eens om het huis lopen bv.

Ik heb deze methode inderdaad ook wel eens toegepast, maar dat had niets te maken met verlatingsangst, maar enkel met te veel opwinding bij het weggaan (of er nou gewandeld werd of niet, want misschien zou er wel gewandeld worden ) en op den duur dus ook te veel opwinding bij alles wat duidde op weggaan. Dingen als schoenen en jas aantrekken, tas pakken, etc. werden op die manier minder stressvol/opwindend en door juist heel duidelijk te zijn of er wel of niet gewandeld ging worden en met wie dan (de thuisblijvers krijgen bij mij een Kong), verdween ook deze onrust die steeds optrad als ik wegging.

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 08:13

Sirene schreef: ↑07 nov 2021, 16:03

Inge O schreef: ↑07 nov 2021, 15:05 Eigenlijk vind ik de taktiek die ook hier (op het forum) al diverse keren is aangeraden redelijk gelijkend : tig x tig x tig keren je sleutels pakken en buiten gaan en weer binnen komen, door het huis wandelen, rond het huis wandelen, uren aan een stuk tot de hond denkt 'bekijk het maar' en niet meer reageert.
Op die manier vlak je ook de link tussen sleutels pakken en echt weggaan af, weliswaar op een iets andere manier maar toch.

Niet mijn ding, wat ik ga doen mogen ze weten, ik haal het meer uit duidelijkheid en routine vóór het vertrek.

Ik vind dat niet hetzelfde want bij die "methode" is het de bedoeling dat je hond bedenkt dat hij niet hoeft te stressen want je komt zo weer terug. En als je het goed wil doen blijf je onder het niveau waarbij de hond echt stress krijgt. Dus als je hond stress krijgt bij het aantrekken van je jas ga je dat doen tot de hond dat ontspannen kan ondergaan. Dan ga je niet ook nog eens om het huis lopen bv.

Ik heb deze methode inderdaad ook wel eens toegepast, maar dat had niets te maken met verlatingsangst, maar enkel met te veel opwinding bij het weggaan (of er nou gewandeld werd of niet, want misschien zou er wel gewandeld worden ) en op den duur dus ook te veel opwinding bij alles wat duidde op weggaan. Dingen als schoenen en jas aantrekken, tas pakken, etc. werden op die manier minder stressvol/opwindend en door juist heel duidelijk te zijn of er wel of niet gewandeld ging worden en met wie dan (de thuisblijvers krijgen bij mij een Kong), verdween ook deze onrust die steeds optrad als ik wegging.

Ah, ja, dat klopt, ik herinnerde me wel dat het niet exact hetzelfde was maar niet waar het verschil dan lag, en dat is inderdaad een ander uitgangspunt .

Inge O schreef: ↑08 nov 2021, 08:23

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 08:13

Sirene schreef: ↑07 nov 2021, 16:03

Ik vind dat niet hetzelfde want bij die "methode" is het de bedoeling dat je hond bedenkt dat hij niet hoeft te stressen want je komt zo weer terug. En als je het goed wil doen blijf je onder het niveau waarbij de hond echt stress krijgt. Dus als je hond stress krijgt bij het aantrekken van je jas ga je dat doen tot de hond dat ontspannen kan ondergaan. Dan ga je niet ook nog eens om het huis lopen bv.

Ik heb deze methode inderdaad ook wel eens toegepast, maar dat had niets te maken met verlatingsangst, maar enkel met te veel opwinding bij het weggaan (of er nou gewandeld werd of niet, want misschien zou er wel gewandeld worden ) en op den duur dus ook te veel opwinding bij alles wat duidde op weggaan. Dingen als schoenen en jas aantrekken, tas pakken, etc. werden op die manier minder stressvol/opwindend en door juist heel duidelijk te zijn of er wel of niet gewandeld ging worden en met wie dan (de thuisblijvers krijgen bij mij een Kong), verdween ook deze onrust die steeds optrad als ik wegging.

Ah, ja, dat klopt, ik herinnerde me wel dat het niet exact hetzelfde was maar niet waar het verschil dan lag, en dat is inderdaad een ander uitgangspunt .

Die onrust bij het weggaan kan natuurlijk wel een voedingsbodem worden voor verlatingsangst, dus helemaal los staat het er niet altijd van. Maar in mijn geval was dat niet de insteek, ze konden verder prima alleen thuisblijven, het ging puur om het temperen van de verwachting en daarbij oplopende onrust als ik wegging.

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 08:40 Die onrust bij het weggaan kan natuurlijk wel een voedingsbodem worden voor verlatingsangst, dus helemaal los staat het er niet altijd van. Maar in mijn geval was dat niet de insteek, ze konden verder prima alleen thuisblijven, het ging puur om het temperen van de verwachting en daarbij oplopende onrust als ik wegging.

Als ik het goed begrijp ging het bij jou dus juist wel om het hen niet meer laten leggen van de link, maar niet ivm. verlatingsangst.

Inge O schreef: ↑08 nov 2021, 08:47

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 08:40 Die onrust bij het weggaan kan natuurlijk wel een voedingsbodem worden voor verlatingsangst, dus helemaal los staat het er niet altijd van. Maar in mijn geval was dat niet de insteek, ze konden verder prima alleen thuisblijven, het ging puur om het temperen van de verwachting en daarbij oplopende onrust als ik wegging.

Als ik het goed begrijp ging het bij jou dus juist wel om het hen niet meer laten leggen van de link, maar niet ivm. verlatingsangst.

Ik heb dat soort oefeningen ook gedaan en niet om de link niet meer te laten leggen, maar precies hetzelfde als wat Diana zegt: de opwinding verminderen. Dus prima dat jij de link legt en blijft leggen dat ik alleen of met jou wegga, maar je gaat niet lopen stuiteren of stressen.

Inge O schreef: ↑08 nov 2021, 08:47

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 08:40 Die onrust bij het weggaan kan natuurlijk wel een voedingsbodem worden voor verlatingsangst, dus helemaal los staat het er niet altijd van. Maar in mijn geval was dat niet de insteek, ze konden verder prima alleen thuisblijven, het ging puur om het temperen van de verwachting en daarbij oplopende onrust als ik wegging.

Als ik het goed begrijp ging het bij jou dus juist wel om het hen niet meer laten leggen van de link, maar niet ivm. verlatingsangst.

Ja, dat klopt. Maar tegelijkertijd gaf ik met andere routines dus juist wel duidelijkheid of er wel of niet gewandeld ging worden en met wie. Jas aan en tas pakken was geen voorspeller meer en zorgde dus niet meer voor grote opwinding, maar de riemen pakken en de thuisblijvers een Kong geven werd de nieuwe 'voorspeller' van het wandelen ofwel thuisblijven. Zodat iedereen wist wat er ging komen en mijn jas aantrekken om even de container aan de straat te zetten of boodschappen te gaan doen niet meer zorgde voor vier half hysterische honden.

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 09:25

Inge O schreef: ↑08 nov 2021, 08:47

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 08:40 Die onrust bij het weggaan kan natuurlijk wel een voedingsbodem worden voor verlatingsangst, dus helemaal los staat het er niet altijd van. Maar in mijn geval was dat niet de insteek, ze konden verder prima alleen thuisblijven, het ging puur om het temperen van de verwachting en daarbij oplopende onrust als ik wegging.

Als ik het goed begrijp ging het bij jou dus juist wel om het hen niet meer laten leggen van de link, maar niet ivm. verlatingsangst.

Ja, dat klopt. Maar tegelijkertijd gaf ik met andere routines dus juist wel duidelijkheid of er wel of niet gewandeld ging worden en met wie. Jas aan en tas pakken was geen voorspeller meer en zorgde dus niet meer voor grote opwinding, maar de riemen pakken en de thuisblijvers een Kong geven werd de nieuwe 'voorspeller' van het wandelen ofwel thuisblijven. Zodat iedereen wist wat er ging komen en mijn jas aantrekken om even de container aan de straat te zetten of boodschappen te gaan doen niet meer zorgde voor vier half hysterische honden.

En werd de nieuwe voorspeller (riem) dan na verloop van tijd niet weer het signaal voor hun oude gedrag?

Ik zeg altijd wat ik ga doen. Jas aan is gespitste oren maar als ik dan zeg ‘vrouwtje gaat even boodschappen doen’ dan zakken de oren weer en druipen ze af.

Inge O schreef: ↑08 nov 2021, 09:30

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 09:25

Inge O schreef: ↑08 nov 2021, 08:47

Als ik het goed begrijp ging het bij jou dus juist wel om het hen niet meer laten leggen van de link, maar niet ivm. verlatingsangst.

Ja, dat klopt. Maar tegelijkertijd gaf ik met andere routines dus juist wel duidelijkheid of er wel of niet gewandeld ging worden en met wie. Jas aan en tas pakken was geen voorspeller meer en zorgde dus niet meer voor grote opwinding, maar de riemen pakken en de thuisblijvers een Kong geven werd de nieuwe 'voorspeller' van het wandelen ofwel thuisblijven. Zodat iedereen wist wat er ging komen en mijn jas aantrekken om even de container aan de straat te zetten of boodschappen te gaan doen niet meer zorgde voor vier half hysterische honden.

En werd de nieuwe voorspeller (riem) dan na verloop van tijd niet weer het signaal voor hun oude gedrag?

Veel minder, omdat de opwinding nog niet zo hoog was opgelopen ondertussen door alle voorbereidende handelingen en omdat het dan duidelijk was wie er mee mochten, de achterblijvers hadden hun Kong dan al gekregen. Ik vind het ook niet erg als ze blij en enigszins opgewonden zijn omdat ze mee mogen, maar vier honden steken elkaar natuurlijk alleen maar aan en er waren dan altijd een of twee honden teleurgesteld. Dus enige opwinding van de (meestal twee) honden die daadwerkelijk mee mochten, was veel beter te handelen en tot rust te brengen.

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 09:40
Veel minder, omdat de opwinding nog niet zo hoog was opgelopen ondertussen door alle voorbereidende handelingen en omdat het dan duidelijk was wie er mee mochten, de achterblijvers hadden hun Kong dan al gekregen.

Ja, soms vinden ze dingen duidelijker op de ene manier dan de andere, had ik hier jaren geleden met weggaan ook. Eerst zei ik altijd bij de achterdeur (waar de 'meekomers' doorheen mochten en de rest niet) wie er mee mocht maar gaandeweg bouwden ze daar ook een hysterie rond op die niet meer te handelen was : telkens weer een verkeerde die zich ook door de deur wurmde en ik die er steeds maar gefrustreerder over werd tot het op een gegeven moment echt niet meer ging, hun 'dwang' om mee te gaan werd erger en erger.

Tot ik op het 'lumineuze idee' kwam om de boel om te draaien, en vreemd genoeg hadden ze daar dan nul problemen mee : iedereen mocht mee naar de auto (die sowieso op het erf stond) en alleen de genoemde namen mochten erin springen. Deur ging dan dicht en met de achterblijvers wandelde ik weer naar binnen en die kregen daar dan hun snoepje : alles peis en vree vanaf dan .

Inge O schreef: ↑08 nov 2021, 10:04

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 09:40
Veel minder, omdat de opwinding nog niet zo hoog was opgelopen ondertussen door alle voorbereidende handelingen en omdat het dan duidelijk was wie er mee mochten, de achterblijvers hadden hun Kong dan al gekregen.

Ja, soms vinden ze dingen duidelijker op de ene manier dan de andere, had ik hier jaren geleden met weggaan ook. Eerst zei ik altijd bij de achterdeur (waar de 'meekomers' doorheen mochten en de rest niet) wie er mee mocht maar gaandeweg bouwden ze daar ook een hysterie rond op die niet meer te handelen was : telkens weer een verkeerde die zich ook door de deur wurmde en ik die er steeds maar gefrustreerder over werd tot het op een gegeven moment echt niet meer ging, hun 'dwang' om mee te gaan werd erger en erger.

Tot ik op het 'lumineuze idee' kwam om de boel om te draaien, en vreemd genoeg hadden ze daar dan nul problemen mee : iedereen mocht mee naar de auto (die sowieso op het erf stond) en alleen de genoemde namen mochten erin springen. Deur ging dan dicht en met de achterblijvers wandelde ik weer naar binnen en die kregen daar dan hun snoepje : alles peis en vree vanaf dan .

Wat grappig dat dit voor jouw honden dan juist weer veel beter werkt De voorheen wurmende honden bij de deur proberen zich niet in de auto te wurmen dus?
Hier heeft het niet opbouwen van veel spanning en opwinding tijdens alle voorbereidende handelingen in ieder geval een wereld van verschil gemaakt, maar de verdere routine rondom het weggaan is inderdaad net zo goed belangrijk. Dat heeft hier net als bij jou ook vooral te maken met het gegeven dat er meerdere honden zijn en ze niet altijd allemaal mee mogen. Met één hond of twee honden die altijd samen mee zouden gaan, was dat probleem er niet geweest. Maar dan zou ik het evengoed fijn vinden als ze niet steeds als ik mijn jas aan ging trekken al door het dolle heen waren.

Nanna schreef: ↑08 nov 2021, 09:31 Ik zeg altijd wat ik ga doen. Jas aan is gespitste oren maar als ik dan zeg ‘vrouwtje gaat even boodschappen doen’ dan zakken de oren weer en druipen ze af.

Dat doe ik dus ook.
Jas aan, alle honden staan op en lopen richting de gang.
Ik zeg 'Nee, ik ga boodschappen doen' of 'Nee, niet nu'.
Eigenlijk werkt het woordje Nee al voldoende.

Ik vind dat door het dolle heen juist leuk. Het is toch een eer dat ze het zo heerlijk vinden met je mee te mogen? Als ze mee uit gaan staan we met zijn viertjes te gillen en te joelen in de gang. En dan helemaal blij van zin mee naar buiten

Diana schreef: ↑08 nov 2021, 10:20 Wat grappig dat dit voor jouw honden dan juist weer veel beter werkt De voorheen wurmende honden bij de deur proberen zich niet in de auto te wurmen dus?

Nee, totáál niet, vanaf de eerste keer, zonder dat ik ook maar iets anders hoefde te doen .

Behalve één keer, maar dat lag aan mijn eigen haast en frustratie : ik zou iemand ophalen bij het station (iemand van het hf zelfs ) en was om de één of andere reden al te laat (geen idee waarom want ik ben normaal echt noooooit te laat), en er mocht geloof ik één hond mee, in ieder geval Sette niet. Maar wat ik zei of deed, ze liet zich niet naar binnen sturen dus door mijn haast en haar dwarse houding werd ik boos en ik wilde haar een trapje in haar kont geven om haar richting huis te jagen en toen gromde ze. Heb ik hier (zonder de verdere omstandigheden te vertellen) al eerder als voorbeeld gegeven dat ik inderdaad wel een paar keer heb gehad dat een hond naar me gromde en dat ik haar daar alleen maar veel gelijk kon in geven en meteen weer 'op aarde' kwam .

Hier heeft het niet opbouwen van veel spanning en opwinding tijdens alle voorbereidende handelingen in ieder geval een wereld van verschil gemaakt, maar de verdere routine rondom het weggaan is inderdaad net zo goed belangrijk. Dat heeft hier net als bij jou ook vooral te maken met het gegeven dat er meerdere honden zijn en ze niet altijd allemaal mee mogen. Met één hond of twee honden die altijd samen mee zouden gaan, was dat probleem er niet geweest. Maar dan zou ik het evengoed fijn vinden als ze niet steeds als ik mijn jas aan ging trekken al door het dolle heen waren.

Ja, zo is Karma nu zelfs in training 'niet mee mogen', een heel moeilijke voor mezelf ook want ze vindt het altijd en overal zo leuk, maar juist daarom én omwille van het feit dat ze als pup/puber natuurlijk sowieso vaker mee 'moest' maakt het voor haar nu wel moeilijker om te aanvaarden dat ze ook af en toe eens niét mee mag, ook al gaat een ander wél mee.

Honden, je blijft bezig .