Een Hondenleven

Manuma schreef: ↑09 dec 2021, 23:25 Ik herken altijd zoveel in jouw posts over Jaap, Dagmar. Manu is precies zo, alleen is Jaap minder lui
Ik vind het ook altijd lastig hem te beschrijven aan mensen die hem niet kennen. Als je hem ziet weet je al wat hij is, denk ik. Hij maakt ook eigenlijk altijd wel indruk.
Hij is superkalm. Zeker nu op zijn oudere dag heeft hij totaal geen trek in gezeur en weet altijd zonder gezichtsverlies confrontaties uit de weg te gaan. Hij leest alles al van verre afstand. Hij is ontzettend moedig en heeft heel veel zelfrespect en dat zie je aan hem.
Het mooie aan hem vind ik dat het lijkt alsof hij compleet schijt aan een baas heeft, doet hij gewoon niet aan. Maar hij wil ook zo graag braaf gevonden worden en ik weet zeker dat hij mij tussen een hele kudde mensen weer terug wil vinden om me verder te volgen. Het is een heel speciale band. Zo’n hond die niets van je wil of nodig heeft en dan toch graag naast je loopt.
Wij willen geen poolhond meer hierna, zeggen we. Ze zullen nooit zo bijzonder zijn als onze Manu. Die hond moet echt 20 worden want hij is mijn rots in de branding. Als je Manu bij je hebt, kun je alles.

Precies. Hij heeft me niet nodig, maar hij is vanaf dat ie vijf weken was dól op me.
Ik ben uitverkoren om met hem op deze aarde te lopen en dat voelt iedere dag als een eer.

Hier komt ook geen malamute x husky meer. Jaap is waarschijnlijk een halfje. Zus is een hartstikke leuke concessie qua grootte, maar niet hetzelfde.
Jaap zit in m'n hoofd. Ik stuur hem meer met m'n gedachten en lichaam dan met woorden, hij leest de kleinste details.
Dat overbezorgde is gelukkig wel van hem af gevallen ondertussen, hij zit heel lekker in z'n vel. Maar hij is bij lange na niet zo stoer als Manu haha.

Zus zal het worst wezen hoe het met mij gaat, dat snapt en voelt ze helemaal niet.
Als ze maar vreten en aai krijgt en met d'r dikke pens op de bank kan liggen

Manuma schreef: ↑09 dec 2021, 23:25 Ik herken altijd zoveel in jouw posts over Jaap, Dagmar. Manu is precies zo, alleen is Jaap minder lui
Ik vind het ook altijd lastig hem te beschrijven aan mensen die hem niet kennen. Als je hem ziet weet je al wat hij is, denk ik. Hij maakt ook eigenlijk altijd wel indruk.
Hij is superkalm. Zeker nu op zijn oudere dag heeft hij totaal geen trek in gezeur en weet altijd zonder gezichtsverlies confrontaties uit de weg te gaan. Hij leest alles al van verre afstand. Hij is ontzettend moedig en heeft heel veel zelfrespect en dat zie je aan hem.
Het mooie aan hem vind ik dat het lijkt alsof hij compleet schijt aan een baas heeft, doet hij gewoon niet aan. Maar hij wil ook zo graag braaf gevonden worden en ik weet zeker dat hij mij tussen een hele kudde mensen weer terug wil vinden om me verder te volgen. Het is een heel speciale band. Zo’n hond die niets van je wil of nodig heeft en dan toch graag naast je loopt.
Wij willen geen poolhond meer hierna, zeggen we. Ze zullen nooit zo bijzonder zijn als onze Manu. Die hond moet echt 20 worden want hij is mijn rots in de branding. Als je Manu bij je hebt, kun je alles.

Hier herken ik mijn vroegere Attackje in, ik beschreef haar ook altijd zo, dat ze vond dat je als baasje blij mocht zijn dat je haar mócht knuffelen, terwijl ze stiekem dan wel weer héél erg gehecht aan je was, maar dat mocht - vond ze - vooral niet te erg opvallen.
Natuurlijk zal dit met een (half)Malamute nog veel en veel uitgesprokener zijn, maar de houding is me bekend en vond ik ook prachtig, dat soort zelfbewustzijn .

Johnny Jones schreef: ↑07 dec 2021, 19:05 Ik dacht, ik zoek eens wat meer op over dit ras..
https://www.amcn.nl/het-ras/gedrag/
Waarom zou je zo'n hond als huisdier willen hebben?

Ohhh ze zijn zo heerlijk, maar echt! Ik ken ze voornamelijk als erg rustige en vriendelijke hoor, wat er staat bv over kinderen dat ligt er ook maar net aan. Al eeuwen door "sneeuwvolk"gebruikt en die haalden de honden juist binnen om op de bedjes van de kinderen erbij te liggen, extra warmte
Mo-yi is veel meer mal als hus, ze is een heel stuk rustiger. Ja je moet er zeker in het begin goed mee werken, en niet allerlei opdrachten geven maar samenwerken, samen speuren bv werkte hier heel goed. Wij kunnen lange wandelingen maken, heel relaxed, lange slappe lijn. Los kan ook maar dan moet je wel continue alert zijn want ze schieten weleens weg en ze gaan hun eigen ding doen.
Zeker dat het, net als met zoveel rassen, ook fout kan gaan. Als mevrouw en dochter verder niks doet als een rondje laten plassen, geen uitdagingen verder, dan krijg je dat wat Nanna nu beschrijft, zonde

Nanna schreef: ↑07 dec 2021, 20:59

Misschien maakt ie het wel niet zo lang. Hij heeft ook nog epilepsie.

ah, dat kan in het gedrag ook wel meespelen

Hier loopt een echtpaar met een malamute.
Sloom als morgen aan de dag want dik en warm.

Desalniettemin kan hij alleen los als er geen enkele andere hond in zicht is want hij maakt er meteen korte metten mee.
Die mensen houden van hem. Dat zie je zo.
Fijn, want ik hoef hem niet.

Dan heb ik nog liever die enorme klapkaak die ik weleens gepost heb. Die laat de teven tenminste nog heel.

Ik hoor wel vaker dat ze qua honden niet altijd heel sociaal zijn. De mensen die ik er nog mee ken hebben dan gelijk een hele roedel, da's wel heel mooi als dat zo kan. Ik heb echt geluk met Mo-yi, ze is altijd vrolijk en speels, speelbogen maken, uitdagen om achter haar aan te rennen.
In die 10,5 jaar heb ik haar maar twee keer van dr af zien snauwen, en daar bleef het dan bij. 1x vloog er een voordeur open en schoten daar 2 engelse bullen en twee franse bullen los de deur uit, zagen Mo staan en volle sjas al grommend en blaffend op ons af..ja daar zei ze wel wat van, meer als een gesnauw was het niet en het was ook gelijk klaar, maar het was wel begrijpelijk. En 1 hond moet ze hier niet, zolang die verderop langswandeld is het prima maar als die te dichtbij komt snauwt ze, maar ook dan is het klaar, alsof ze even moet roepen; blijf daar he! als ik een praatje maak met eigenaar gaat ze er rustig bij zitten.
Voor de rest, herders, borders, dalamtiers, deense doggen, teckels, allemaal even leuk vindt ze

Rana heeft zich indertijd opgeworpen als "moeder" voor een Malamute van 5 weken oud.
Dat werd een prachtige hond die zijn hele leven (of beter Rana's hele leven) volkomen idolaat was van zijn "moeder".
Rana heeft hem ook nog leren jagen

In zijn jonge jaren kon hij fel reageren op andere reuen.
Maar dat was eigenlijk snel onder controle bij zijn baas.

Manuma schreef: ↑09 dec 2021, 23:25 Ik herken altijd zoveel in jouw posts over Jaap, Dagmar. Manu is precies zo, alleen is Jaap minder lui
Ik vind het ook altijd lastig hem te beschrijven aan mensen die hem niet kennen. Als je hem ziet weet je al wat hij is, denk ik. Hij maakt ook eigenlijk altijd wel indruk.
Hij is superkalm. Zeker nu op zijn oudere dag heeft hij totaal geen trek in gezeur en weet altijd zonder gezichtsverlies confrontaties uit de weg te gaan. Hij leest alles al van verre afstand. Hij is ontzettend moedig en heeft heel veel zelfrespect en dat zie je aan hem.
Het mooie aan hem vind ik dat het lijkt alsof hij compleet schijt aan een baas heeft, doet hij gewoon niet aan. Maar hij wil ook zo graag braaf gevonden worden en ik weet zeker dat hij mij tussen een hele kudde mensen weer terug wil vinden om me verder te volgen. Het is een heel speciale band. Zo’n hond die niets van je wil of nodig heeft en dan toch graag naast je loopt.
Wij willen geen poolhond meer hierna, zeggen we. Ze zullen nooit zo bijzonder zijn als onze Manu. Die hond moet echt 20 worden want hij is mijn rots in de branding. Als je Manu bij je hebt, kun je alles.

Ik noem dat niet ´niet-baasgericht´. Lily is ook niet herderachtig baasgericht, maar het baasje is wel héél belangrijk voor haar. Net zoals jij beschrijft, is ze tijdens de wandeling totaal niet met mij bezig in de zin van vragen wat ik wil, kijken waar ik mee bezig ben enz. Bij haar is het vooral snuffelen, spoortjes uitwerken en kijken of er ergens wat te snaaien valt, maar ze heeft wel constant een lijntje met mij hoor. Ze kan zelfs 10 minuten uit beeld zijn, en toch weet ze dondersgoed waar ik uithang en als ze weet dat het lijntje dreigt te breken komt ze als een speer naar me toe gerend. De zintuigen van een hond zijn gewoon anders. Wij moeten de hond vooral zien om te weten waar hij uithangt.
Thuis ligt ze ook niet altijd aan mijn voeten (met uitzondering van de zomer ligt ze uberhaupt niet graag op de grond). Als het op het balkon in de zon warmer is, ligt ze graag daar. Terwijl ze ´s nachts dan wel weer bij me onder de dekens kruipt. Maar oh wee als ik eens langer dan normaal weg geweest ben, dan ondervindt ze daar behoorlijk wat stress van. Voor haar moet het baasje gewoon bereikbaar zijn, wat niet wil zeggen dat ze er altijd mee bezig is.