Een Hondenleven

Lekker laten gaan.
Ik ga er best ver in om mijn honden toe te staan wat ze gewoon lekker vinden.
Ik hou niet van gecoupeerd gedrag. Niet chirurgisch en ook niet met gezag.
Laat je hond zich gewoon ontplooien.

Liefst krijgen ze gewoon een nest maar dat is nu eenmaal niet altijd mogelijk. Dus dan wat er het meest op lijkt.
Mira ligt dan vaak met mijn schoenen in bed. Of ze ligt Echo's hoofd een hele avond af te lebberen. 40 keer op schoot.
Wat geeft dat nou?

Ik doe niks want ik merk er eigenlijk weinig tot niets van. Nou ja, Gina had melk, maar dat was het dan wel.

Feta is tijdens de schijndracht wat sloom, ze geeft wat melk, en ze bewaakt nep puppies. De puppies haal ik tegenwoordig weg want ze ligt met zo'n pup te grommen naar Lanai vanuit haar bench. Dat vind ik niet gezellig.
Fet heeft vrij grote schommelingen qua stemming rond de loopsheid en schijndracht, dus ik denk dat ik haar na haar nestje laat castreren.

Lanai is gecastreerd, ook vanwege haar stemming rond de schijndracht. Ze is nu altijd even vrolijk en actief en ik vind dit voor mezelf in ieder geval wel beter zo. Lanai leek zichzelf ook dwars te zitten tijdens de schijndracht dus voor haar is castratie hopelijk ook een verbetering op dat vlak.

Het kan zo extreem zijn dat het verre van leuk is voor je hond. Charlie had ik zeker laten castreren als ze niet al hondagressief was geweest.

We gaan het zien, eind deze maand krijgen wij onze eerste teefje die niet al gecastreerd is.
Ik zie de nadelen van castratie bij verschillende honden dus ik wil haar intact laten, sowieso omdat ik de optie om te fokken wil houden.
Van vroeger kan ik me niet herinneren dat ons toenmalige hondje last had van schijnzwangerschap, maar ja als kind was ik me daar ook niet bewust van.

Ik heb 'eraan toegeven' gestemd, maar het zou in ons geval ook gewoon negeren kunnen zijn. Komt bijna op hetzelfde neer. Tess is wat slomer tot 'de bevalling' en eet niet graag. Knuffels verzamelen doet ze niet. Dus ik doe gewoon als altijd, alleen het eten blijf ik stimuleren, omdat ze dus wel last heeft van die lege maag.

Ik heb anders gestemd. Maar misschien had ik ook negeren kunnen aanklikken.

Bluf had er niet echt last van, ik heb er bij haar nooit wat van gemerkt in ieder geval. Misschien omdat ze wel eens een nestje heeft gekregen, of is dat een fabel?

Jol vertoonde altijd wel gedrag vlak voor en tijdens de loopsheid. Ook ging ze dan verzamelen en nestjes graven van dekens en kussens. Ze was wat humeuriger, maar ging niet echt dingen pakken om te verzorgen of zo. We lieten haar altijd maar haar gang gaan als ze weer in zo'n periode zat. En ook soms verstandiger om haar maar te laten begaan want zoals ik zei was ze dan vaak wel wat brommerig en humeurig

Met verzamelen bedoel ik dat ze dan kluifjes écht ging verstoppen, voer ging verzamelen.

Ik ben heel eerlijk. Heb gewoon geen zin in die loopsheid en dat schijnzwangere gedoe, hoe natuurlijk ook. Ze gaan mee op vakantie, zit je daar met een bloedkut en een stuk chagrijn.
Nee hoor.
Lekker modificeren die hap. Zit ik straks als ze oud zijn ook niet op zondagmiddag (anders is het niet duur genoeg) bij de dierenarts met een gillende pyometra.
Bij reuen denk ik er trouwens weer heel anders over

Nanna schreef: ↑07 mar 2022, 12:38 Ik ben heel eerlijk. Heb gewoon geen zin in die loopsheid en dat schijnzwangere gedoe, hoe natuurlijk ook. Ze gaan mee op vakantie, zit je daar met een bloedkut en een stuk chagrijn.
Nee hoor.
Lekker modificeren die hap. Zit ik straks als ze oud zijn ook niet op zondagmiddag (anders is het niet duur genoeg) bij de dierenarts met een gillende pyometra.
Bij reuen denk ik er trouwens weer heel anders over

Zit ik straks als ze oud zijn ook niet op zondagmiddag (anders is het niet duur genoeg) bij de dierenarts met een gillende pyometra

Wrijf het er maar in

Maar je hebt een punt hoor, het zijn dingen tegen elkaar afwegen. En ja.. mijn karma is de zondag. Altijd.

Noor schreef: ↑07 mar 2022, 18:20

Maar je hebt een punt hoor, het zijn dingen tegen elkaar afwegen. En ja.. mijn karma is de zondag. Altijd.

Haha! Hier ook hoor. Mijn Deerhoundteef was hartpatiënt en altijd speelde dat klotehart op zondag op. Kon je weer gaan. Maar ja, een hart verwijderen is ook weer zowat. Die baarmoeder ruk je er hendiger uit

Bij Bella kan ik de periodes voor, tijdens en na de loopsheid inmiddels uittekenen. Ze zit nu een paar weten na de loopsheid, supersloom, weinig eetlust, sjokt als een bejaarde mee met wandelen, zelf rennen kan er niet vanaf. Alle reuen zijn stom, ze kijkt niet meer om naar haar speeltjes en wilt binnen alleen nog tegen je aan slapen.
Ik geef Puur Pseudo Pregnancy omdat het niet willen eten de vorige keren best lang aanhield. Sowieso duurt het wel een maand of 2 voordat ze weer haar vrolijke zelf wordt.
Ze is veel gemoedelijker en dus makkelijker, dat wel.
Maar toch heb ik een afspraak staan voor sterilisatie. Vind 6 van de 12 maanden sloom en ‘nergens-zin-in’-gedrag best wel impact hebben. En aan de andere kant denk ik ook elke keer, ik stel het nog een halfjaartje uit.
Heb ergens toch de angst dat ze van een normaal gesproken hond-sociaal hondje veranderd in een onzekere uitvallende bangepoeperd.

Ps. Trainen of hardlopen met haar is nu niet te doen, ze is echt niet te motiveren. Het lijkt me voor haarzelf ook wel fijner om energiek te zijn.

Dirkje werd na elke loopsheid een beetje somberder. Tijdenlang lag ze in haar eentje te zuchten en naar de muur te staren in haar eigen kamertje. Niets kon haar opvrolijken.
Elke keer was het van het ene op het andere moment over en zocht ze weer contact met mij en Ben. Vrolijk, gezellig en een zonnetje.
Alleen werden de vrolijke periodes steeds korter.

Ik vond het doodzielig voor haar.
Besloten om haar te laten steriliseren.
Toen de DA haar openmaakte besloot hij haar baarmoeder toch te verwijderen omdat die sponzig aanvoelde.
Volgens mij zijn we aan een BMO ontsnapt.

Dirkje is daarna nooit meer somber geweest. Geen dag spijt gehad van mijn beslissing.

Niet al mijn teven hadden /hebben merkbaar last van schijndracht, degene die dat wel hadden daar ging ik wel wat in mee, in waar ze dan behoefte aan hadden, dan kon zijn wat meer aan mij geplakt zijn, lastiger met eten, een tut/ knuffel willen hebben.
Ik probeerde wel de ergste momenten te doorbreken door een extra wandeling, kluif oid.
Mijn thica was wel wat extremer, die moest alles waar ook geluid uit kwam bij zich pakken, dus ook de telefoon, wekker en ook het liefst de box van de radio. Tja dat kon natuurlijk niet, dus dat was soms sneu.

Dirkje schreef: ↑07 mar 2022, 22:45 Dirkje werd na elke loopsheid een beetje somberder. Tijdenlang lag ze in haar eentje te zuchten en naar de muur te staren in haar eigen kamertje. Niets kon haar opvrolijken.

Bij Aglaia is het enige wat ik merk dat ze 3 maanden na begin loopsheid ineens niet meer aan mij vastgeplakt zit.

Aislynn heeft een paar dikke borsten gekregen. Uit 2 tepels is wat melk gekomen wat resulteerde in een megaklit binnen een dag. Tijdens de loopsheid had ze een gruwelijk kort lontje, vooral tijdens het eten, wat ze niet deed, maar niemand anders mocht er ook maar naar kijken

EchoMira schreef: ↑07 mar 2022, 22:54

Dirkje schreef: ↑07 mar 2022, 22:45 Dirkje werd na elke loopsheid een beetje somberder. Tijdenlang lag ze in haar eentje te zuchten en naar de muur te staren in haar eigen kamertje. Niets kon haar opvrolijken.

Het staat er inderdaad wel erg dramatisch.

Misschien dat ik ook wat makkelijker over castreren na zou denken bij een ras met ander vachttype. Ik heb echt niet veel zin in een rampvacht Dat zou me meer ergernis geven dan een wat slomere hond voor een paar weken.

Veertje schreef: ↑08 mar 2022, 10:15 Misschien dat ik ook wat makkelijker over castreren na zou denken bij een ras met ander vachttype. Ik heb echt niet veel zin in een rampvacht Dat zou me meer ergernis geven dan een wat slomere hond voor een paar weken.

Daar heb je gelijk in hoor. Bij een langhaar hond zou ik ook veel terughoudender zijn. Echt zo zonde.

Veertje schreef: ↑08 mar 2022, 10:15 Misschien dat ik ook wat makkelijker over castreren na zou denken bij een ras met ander vachttype. Ik heb echt niet veel zin in een rampvacht Dat zou me meer ergernis geven dan een wat slomere hond voor een paar weken.

Dat een hond 2 maand sloom is kan mezelf ook nog niet zoveel schelen (hoewel het ook niet echt leuk is), maar voor de hond zelf vind ik het echt doodzonde. Als het nou om een paar dagen, of desnoods een paar weken ging, alla, maar de volle 2 maand na de loopsheid? Nee, doe ik ook niet aan als het anders kan (dat is : als er niet gefokt wordt met een teef).

Hier hebben ze ook vachten die sterk beïnvloed kunnen worden (langharig met ondervacht), maar ik vind het - mits de juiste verzorging - héél erg meevallen. Als ze 12+ zijn, ja, dan wordt het stilletjesaan een zootjesvacht, maar dat is bij dit type vacht zelfs zo met niet gecastreerden.

Dit is Mafje van bijna 9, gecastreerd toen ze twee was of zo :

Bij mijn andere teven merkte je nooit veel, maar Jente heeft echt schijnpups. Ze verzamelt speeltjes, gaat erbij liggen, wast ze en duwt ze zelfs richting tepels zodat ze kunnen "drinken". Ze piept er ook tegen wanneer ze terug komt in het nest en ze wordt bezorgt als je er 1 vastpakt. Het verschil met echte pups is dat ze er iets makkelijker bij weg gaat.
Je zou kunnen zeggen laat maar het is beleving. Maar ik vind het er zo dwangmatig uit zien dat ik mij afvraag of het wel leuk is voor haar. Daarom haalde ik altijd wel even voor een poos alle speeltjes weg. Dan was het ook weer zo over. Anders bleef ze er zo in hangen en kon het echt lang duren.

Nu is ze gecastreerd dus geen probleem meer.