Een Hondenleven

Ik snap je wel. En ik snap Boban ook. Meeko is nog pup en lang leve de lol, die kan best op de bank liggen als mijn zoontje komt buurten. Maar met Manu wil ik dat niet, met geen enkele hond eigenlijk. Komt zoon, dan moet je van de bank of ik sta op en ga met kind weg.
De honden hebben hier hun plek om te liggen en die houd ik gegarandeerd kindvrij. Ik heb een schijthekel aan claimgedrag en ik pik het echt nul keer. Niet eens een blik.
Het is in het begin even op je strepen staan, maar het gaat nu allemaal heel gemakkelijk.

Ik snap het ook wel als je het niet meer wil proberen hoor. Ik zou hem zelf nog wel een kans geven denk ik. Je was zo blij met hem en hij doet het verder zo goed.

EchoMira schreef: ↑31 mar 2022, 08:51

Boban schreef: ↑30 mar 2022, 23:42 Ik krijg in crisissituaties vaak meteen een heel praktische instelling (om dan achteraf in te storten ) en ik heb na het incident direct contact opgenomen met de stichting waar hij vandaan komt.

Er is geen crisissituatie. Het is het eerste dat hij niet goed deed in twee maanden nadat hij nooit in een gezin gewoond heeft.

Lees het niet als kritiek want ik vind dat iedereen zijn hond weg moet doen als hij dat wil. Zolang je dat goed doet is het voor de hond vaak een fikse upgrade dus helemaal prima.

Maar om hem nu tot op de herplaatssite nog te achtervolgen met een of ander strafblad terwijl je zelf de reden van zijn beet niet begrijpt vind ik weinig effectief. Volgens mij ben je dan aan het doen alsof jij het beter begrijpt dan de stichting en dat is gewoon niet zo anders had je het wel aan zien komen.

Nogmaals, niet als kritiek lezen want dat is het gewoon niet. Je bent een heel pril beginnende eigenaar die signalen gemist heeft. Dat is heel normaal.
Maar het ligt niet aan de hond en ook niet aan de stichting.

Als je het zorgvuldig wil doen laat je er eerst iemand naar kijken die je hond wel kan lezen want het kan over jou, de bank of wel degelijk over het gedrag van je zoon gaan.
Als je dat weet kun je echt iets voor je hond doen maar als je daar geen moeite in stopt moet je niet doen alsof je weet hoe het zit. Dat is dan gewoon niet zo.

Nou ja precies dat.
Dat hij het 1x heeft gedaan wil niet zeggen dat hij het altijd doet....
Ik sluit me geheel bij EchoMira aan

Manuma schreef: ↑31 mar 2022, 14:52 Ik snap je wel. En ik snap Boban ook. Meeko is nog pup en lang leve de lol, die kan best op de bank liggen als mijn zoontje komt buurten. Maar met Manu wil ik dat niet, met geen enkele hond eigenlijk. Komt zoon, dan moet je van de bank of ik sta op en ga met kind weg.
De honden hebben hier hun plek om te liggen en die houd ik gegarandeerd kindvrij. Ik heb een schijthekel aan claimgedrag en ik pik het echt nul keer. Niet eens een blik.
Het is in het begin even op je strepen staan, maar het gaat nu allemaal heel gemakkelijk.

Ik snap het ook wel als je het niet meer wil proberen hoor. Ik zou hem zelf nog wel een kans geven denk ik. Je was zo blij met hem en hij doet het verder zo goed.

Ik vind dit echt een heldere reactie van iemand die ook een jong kind heeft in combi met honden.

Manuma schreef: ↑31 mar 2022, 14:52 Ik snap je wel. En ik snap Boban ook. Meeko is nog pup en lang leve de lol, die kan best op de bank liggen als mijn zoontje komt buurten. Maar met Manu wil ik dat niet, met geen enkele hond eigenlijk. Komt zoon, dan moet je van de bank of ik sta op en ga met kind weg.
De honden hebben hier hun plek om te liggen en die houd ik gegarandeerd kindvrij. Ik heb een schijthekel aan claimgedrag en ik pik het echt nul keer. Niet eens een blik.
Het is in het begin even op je strepen staan, maar het gaat nu allemaal heel gemakkelijk.

Ik snap het ook wel als je het niet meer wil proberen hoor. Ik zou hem zelf nog wel een kans geven denk ik. Je was zo blij met hem en hij doet het verder zo goed.

Ik kan me hier ook helemaal in vinden. Honden (sowieso dieren) en kinderen is altijd alert zijn en begeleiden. Wij hebben hier ook zoiets aan de hand gehad toen mijn teef voor het eerst loops was en mijn reu bedacht had haar te claimen en net als Boban bij jouw zoon gedaan heeft, heeft hij mijn dochter een blauwe plek op haar hand bezorgd door te happen. Mijn dochter had ik al gewaarschuwd, voor haar ook weer een les. Laatst was mijn teefje weer loops en is het zonder gezeik gegaan, verder zijn hij en mijn dochter juist ook heel erg gek op elkaar. Overweeg het nog eens zou ik zeggen, want hier ga je met (bijna) iedere hond wel tegenaan lopen. Mijn reu is vanaf pup af opgegroeid met mijn dochter, dat betekent niet dat zoiets niet kan gebeuren.

Het vervelende is denk ik vooral dat je er totaal niet op bedacht was, en dus onzeker bent geworden jegens de hond. Wel begrijpelijk hoor; en herplaatsing kan ik zeker ook begrip voor opbrengen. Maar ik ben het met een aantal posters ook eens, dat er met het nemen van honden en het hebben van kleine kinderen, altijd ge-managed moet worden, in meer of mindere mate...

Het is volledig begrijpelijk als jij je kind op de eerste plaats zet en niks tolereert op dat vlak. Maar ik begrijp de hond ook wel en ik vind het niet fair als hij nu een soort van "strafblad" aan zijn kont krijgt bij het eerste ding dat hij fout doet. Als er ook maar een sprankje in je zit die de hond wil houden schakel dan eens een GT in zodat het tenminste een kans heeft gehad.

_Tiny_ schreef: ↑01 apr 2022, 19:20 Het is volledig begrijpelijk als jij je kind op de eerste plaats zet en niks tolereert op dat vlak.

Je hoeft ook niets te tolereren. Daarvoor hoef je je hond niet weg te doen. Dat kan ook gewoon door zelf de baas zijn.
En dan heeft je hond die baas die hij nodig heeft om niet in dit soort problemen te komen.
Het soort baas die met een vingerknip en een blik de hond naar de mand stuurt als het kindje naar je toe komt. Of gewoon nooit op de bank laten.

Maar goed, ik heb uit mijn hoofd geleerd dat dat bij kinderen en moeders anders werkt en dat neem ik ook best aan. Maar neem dan van mij aan dat dit MijnKind-gegil voor een hond grieks is. Die denkt in MijnBak- en MijnBank-gegil en als jij als baas die boel niet kan lijmen is dat de reden dat het niet lukt.

Nogmaals, als je een hond wil laten verkassen moet je dat altijd doen. Dat is prima.
Maar geen nieuwe nemen.

Wat ik me altijd afvraag bij kinderen die geen blauw handje mogen krijgen...mogen die dan ook niet op de schommel of op de fiets?
Gaan we nooit meer naar de kinderboerderij als het ezeltje je gebeten heeft omdat je het voertje niet goed vasthield?
Ik snap de emotie achter de radicale insteek qua honden wel, hoor. Maar ik zie er eerlijk gezegd weinig logica in.

Dit hondje is niet gevaarlijk. Ik heb het voorsteltopic bekeken. Het is een boomerachtig oostblokkertje. Die al 2 maanden wel goed meedraait.
Ik snap echt wel dat je je kinderen niet laat bijten maar dat kan op 86 andere manieren ook.

Je moet je kind of je hond niet op de eerste plaats zetten maar jezelf.
De baas zijn. De regie nemen.

Als er ook maar een sprankje in je zit die de hond wil houden schakel dan eens een GT in zodat het tenminste een kans heeft gehad.

Hond in een rennetje. Goed verwennen als de kinderen iets anders aan het doen zijn en verder gewoon lekker samen wandelen en spelen.
Het enige dat kennelijk niet goed kan is samen op de bank.
Maar driewerf...een hond heeft niets aan een baas die hem niet leuk vind. Als je hem liever wegdoet...helemaal prima.

Ik ga met de rest mee, als er een ander komt, pup of volwassen, de kans is heel groot dat die dat ook gaat proberen.

Ik snap dat je geschrokken bent, juist omdat je het niet aan zag komen en daardoor ben je nu ook (even) het vertrouwen in jezelf kwijt. Voor nu zou ik zeker voor een stevig ren gaan waarmee je de huiskamer op kunt delen, dat geeft veiligheid en rust. En toch een GT inschakelen, ook voor je eigen vertrouwen. Laat de GT meekijken, naar Boban en naar jou.

Mijn reactie was even kort en simpel en in mijn Meeko topic vind je vooral dat het ontzettend goed gaat. Ik merk wel echt dat een pup en kind toch wel makkelijker is dan een kind met volwassen hond die het leven zonder niets begrijpend mormeltje gewend is

Mijn zoon is 1 dus die vindt honden vooral grappig en zacht en hij heeft, ondanks mijn opletten, soms ineens die grijphand in de wang van Manu. Die staat dan te brommen en naar mij te kijken of ik het NU op kom lossen. En dat doe ik, altijd. Het liefst voorkom ik dat grijphandje en dat is mijn doel natuurlijk altijd, maar ik heb nou eenmaal geen vier ogen en ik doe soms ook dingen waar ik naar moet kijken dus het gebeurt weleens.
Ik vind de reactie van Manu dan alleen maar fijn want hij geeft aan dat hij het vervelend vindt en grijpt niet meteen zelf in. Maar ik weet heel, heel zeker dat als ik er niet ben of er veel te lang over doe in te grijpen, hij ook zal happen. Hij staat immers ‘vast’ en kan geen kant op en dan kan een hond niet heel veel anders dan met de bek ingrijpen.
Als je begrijpt wanneer je hond zich klemgezet voelt ben je al over de helft, denk ik.

Als een hond op de bank ligt en jouw kind komt daar is hij als het ware ook klem gezet. Een beetje hond voelt dat ook als zijn plek komen verstoren en zal, als hij niet heeft geleerd dat jij het altijd oplost, zelf ingrijpen.

Hoe reageert Boban als hij geaaid wordt?
Manu vindt dat bijvoorbeeld niet prettig. Die vindt dat zo spannend dat hij oogwit toont, tongelt of hij gaat wel plat liggen maar dan met de achterpoten klaar om weg te springen. Aaien mag dus alleen als Manu naar ons toe komt. Naar ons inderdaad, want ik begeleid het altijd. Ik leer mijn zoon hoe hij hoort te aaien en als hij ook maar iets te enthousiast gaat doen moet hij stoppen en haal ik kind weg.
Manu moet het zelf ook leren vind ik. Wel altijd alleen in een ontspannen situatie, dus thuis als we al een tijdje met zijn allen in de kamer zijn. Niet als er eten is, als ik nog 10 dingen op mijn lijstje heb staan en ook niet als er bezoek is. Alleen als Manu ontspannen is.

Toen mijn zoon begon te spelen en door de kamer kroop ging Manu weleens strak tegen mij aan liggen en keek dan naar mijn zoon. Elke beweging. Mag niet, wegwezen. Dat vind ik al claimen.
Zit mijn zoon naast mij op de bank en Manu wil erbij, prima. Maar als hij al iets te gespannen begint te kijken moet hij ook weg.
Dan is er dus wel altijd een plek waar hij heen kan, dan is hij nog wel bij ons maar heeft hij zijn eigen plek.
Met wandelen en ‘s avonds als kind slaapt is er heel veel aandacht voor ze en kunnen ze knuffelen met ons, urenlang. Maar als kind rondloopt zijn er gewoon regels. Niet veel maar die er gelden zijn streng en ik tolereer niets wat ook maar lijkt op spanning.

Kan je aan Boban zien wanneer hij spanning opbouwt?
Het is voor je hond ook gewoon heel fijn als jij alles stuurt. Dat denk ik zelf trouwens, misschien dat een ander hier daar heel anders over denkt Maar voor ons werkt het, de honden zijn heel rustig in huis en ze hoeven niets zelf te regelen of te bedenken.

Afgelopen week lag Manu nog lekker in de huiskamer terwijl mijn zoon rondliep met zijn kiepauto. Alles was gezellig en iedereen was rustig. Mijn zoon vond het leuk om met opgeheven handen op Manu af te rennen en leek van plan zich op hem te werpen. Dan krijgt zoon dus een uitbrander. De hond ligt op zijn plek en is kalm, kappen nu. Kind is niet heilig hier, die heeft zich ook te gedragen ondanks zijn jonge leeftijd.
Meeko vindt bijvoorbeeld alles prima. Die gaat bovenop mijn zoon zitten en andersom en daar is nul spanning te zien dus dat vind ik goed. Ik ben me er tegelijk wel heel bewust van dat dat kan veranderen. Meeko heeft echter een heel kleine persoonlijke zone terwijl die van Manu aardig groot is. En toch bekijk ik elk signaal en loop ik als Opzichter door ons huis. Klinkt vermoeiend maar het gaat inmiddels vanzelf.

Je moet de hond denk ik wat beter leren kennen. Ik denk zelf dat als je ziet wanneer de spanning al klein begint, en je dan al (klein) ingrijpt, je dit probleem oplost.
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat dat een grote en zware taak kan zijn en dat je het niet ziet zitten. Ik zelf vind het heel leuk een hond te observeren en te leren kennen. Ik vind het een kunst signalen snel te kunnen zien en te leren hoe ik mijn honden kan begeleiden. Ik weet niet hoe oud je kind is, maar misschien kun je eens samen op een cursus? Dat is super leerzaam voor je kind en kan dan leren zijn eigen hond te lezen en te zien wanneer hij wat nodig heeft. Wanneer er tijd is voor aaien, knuffelen, spel maar vooral wanneer hij rust wil of nodig heeft.
En stiekem is het ook een leuk uitje. Het vraagt tijd en inzet maar je krijgt een leuke band terug en een band tussen kind en hond is toch wel ontzettend mooi om dagelijks van te kunnen genieten.

Denk er goed over na.
Als je het doorzet leert je kind ook meteen dat een hond meer is dan een aaidier in huis en dat je met inzet zoiets moois op kan bouwen met je hond. Als je het niet ziet zitten is het natuurlijk ook gewoon goed. Maar wat ik al zei, hij past verder zo goed en je was zo blij met hem. Geef jezelf en hem nog een kans en ik denk dat je geen spijt gaat krijgen. Volgens mij kunnen jullie dit

Wat een fijne reactie manuma

Ik kan me helemaal vinden in @Manuma haar verhaal.

Ik heb helaas met mijn hond en kinderen al een aantal keer in de situatie gezeten dat hij hun gebeten heeft. Met bloedende schrammen in het gezicht, HAP bezoek (inclusief preek van de dokter), wederzijds wantrouwen en de hele shit. Kan niet anders zeggen dan dat dat een rot situatie is. Ik kan me voorstellen dat je je dan gelijk afvraagt waarom ik de hond nog steeds heb maar dat komt omdat ik weet waarom het zo gelopen is.
Van mezelf kan ik hardop zeggen dat ik soms afwachtend ben of verslap en zo geschiedde het ook met deze voorvallen. Het gaat goed, iedereen kan steeds beter met elkaar opschieten en dan door de jaren heen vervagen de grenzen, hangen de touwtjes wat los. Tot het mis gaat. Dan ben je weer wakker, trekt de teugels aan, regels worden weer aangescherpt en na een tijd groeit ook het vertrouwen weer.

Jouw zoontje is nu net zo oud als mijn jongste en ik merk dat de honden aan kinderen van die leeftijd nog totaal geen boodschap hebben. Met een koekje in de hand willen ze best even een kunstje doen maar echt luisteren doen ze totaal niet. Naar mijn 2 jaar oudere zoon gaan ze nu wel allemaal een beetje luisteren, dat is dus ook een kwestie van tijd (en begeleiding uiteraard )

Wat ik het meest lastige en vervelende vond na de bijtincidenten waren de reacties van de mensen om ons heen. Iedereen vond dat de hond weg moest, weg of dood, zou ze een zorg zijn. Hij was onbetrouwbaar. Het kost ontzettend veel energie om daar tegenin te gaan, niemand lijkt het te begrijpen. In dat kader kan ik jou ook wel begrijpen als je zegt het niet meer te willen proberen. Ik denk dat je eigen gevoel echt leidend moet zijn om het een succes te maken, in welke keuze dan ook.

Yvette schreef: ↑01 apr 2022, 22:59 Wat ik het meest lastige en vervelende vond na de bijtincidenten waren de reacties van de mensen om ons heen. Iedereen vond dat de hond weg moest, weg of dood, zou ze een zorg zijn. Hij was onbetrouwbaar. Het kost ontzettend veel energie om daar tegenin te gaan, niemand lijkt het te begrijpen. In dat kader kan ik jou ook wel begrijpen als je zegt het niet meer te willen proberen. Ik denk dat je eigen gevoel echt leidend moet zijn om het een succes te maken, in welke keuze dan ook.

Eigenlijk gek he. Volgens mij zijn heel veel van ons wel eens gebeten door de huishond of hond van familie, zonder dat er direct naar de hond als schuldige werd gewezen.
Ik meer dan eens.

Yvette schreef: ↑01 apr 2022, 22:59 Ik kan me helemaal vinden in @Manuma haar verhaal.

Ik heb helaas met mijn hond en kinderen al een aantal keer in de situatie gezeten dat hij hun gebeten heeft. Met bloedende schrammen in het gezicht, HAP bezoek (inclusief preek van de dokter), wederzijds wantrouwen en de hele shit. Kan niet anders zeggen dan dat dat een rot situatie is. Ik kan me voorstellen dat je je dan gelijk afvraagt waarom ik de hond nog steeds heb maar dat komt omdat ik weet waarom het zo gelopen is.
Van mezelf kan ik hardop zeggen dat ik soms afwachtend ben of verslap en zo geschiedde het ook met deze voorvallen. Het gaat goed, iedereen kan steeds beter met elkaar opschieten en dan door de jaren heen vervagen de grenzen, hangen de touwtjes wat los. Tot het mis gaat. Dan ben je weer wakker, trekt de teugels aan, regels worden weer aangescherpt en na een tijd groeit ook het vertrouwen weer.

Jouw zoontje is nu net zo oud als mijn jongste en ik merk dat de honden aan kinderen van die leeftijd nog totaal geen boodschap hebben. Met een koekje in de hand willen ze best even een kunstje doen maar echt luisteren doen ze totaal niet. Naar mijn 2 jaar oudere zoon gaan ze nu wel allemaal een beetje luisteren, dat is dus ook een kwestie van tijd (en begeleiding uiteraard )

Wat ik het meest lastige en vervelende vond na de bijtincidenten waren de reacties van de mensen om ons heen. Iedereen vond dat de hond weg moest, weg of dood, zou ze een zorg zijn. Hij was onbetrouwbaar. Het kost ontzettend veel energie om daar tegenin te gaan, niemand lijkt het te begrijpen. In dat kader kan ik jou ook wel begrijpen als je zegt het niet meer te willen proberen. Ik denk dat je eigen gevoel echt leidend moet zijn om het een succes te maken, in welke keuze dan ook.

Heel herkenbaar. Nog het meest dat het zo ontzettend veel energie kost om tegen mensen in te gaan die vinden dat de hond weg moet. In ons geval was dat mijn vriend, dus heel erg dichtbij. En ergens begreep ik hem, maar ik wist gewoon dat het mijn fout was omdat ik Alfil geen grenzen had gegeven. En ik wilde hem de kans geven om goed te functioneren mét grenzen. Anders was het zo oneerlijk tegenover hem.
Alfil heeft ons allemaal één of meerdere keren gebeten. Mijn vriend maar één keer, maar dat was ook meteen door. De reden was heel duidelijk angst. Mij heeft hij meerdere keren gesnept vanuit redirectie. Makkelijk op te lossen: niet je hand naar zijn kop bewegen als hij superhoog in spanning zit. Dat leer je vanzelf . Oudste zoon heeft hij een paar keer gesnept omdat oudste niet naar mij luisterde. Dan zag ik bijvoorbeeld dat Alfil heel gespannen was en zei ik dat hij hem niet moest aaien. Toch doen. Snep! Huilen, ´Jij houdt meer van de hond!´ Zucht. Voor de jongste (toen 6) had Alfil, begrijpelijk, totaal geen ontzag en als hij gespannen was, vond hij dat jongste en ook Lily niet mochten bewegen. Ook meende hij dat jongste dan niet bij mij in de buurt mocht komen als hij aan mijn voeten lag. Zo is jongste dus ook een paar keer gesnept. Totaal ontoelaatbaar. Dat alles gebeurde in een fase van een paar maanden. Alfil was toen tussen een maand of 8 en 12 bij ons. Ik heb de teugels toen inderdaad heel strak aangetrokken. Het was behoorlijk stressen, vooral omdat ik ook mijn vriend tegen me had, maar het wierp zijn vruchten heel snel af. Alfil werd zelf ook zo veel meer ontspannen, omdat hij niet meer van zichzelf hoefde te regelen. Zoals Manuma schrijft: echt bij de minste blijk van spanning gericht naar kind of Lily ingrijpen (niet hard, een ´nee!´ of naar de plaats sturen was voldoende). In het begin vertrouwde ik vaak niet op mijn intuitie. Dan zag ik een glimp spanning, maar mijn ratio zei dan ´ach, nee, dat is toch niks´, maar dan stond Alfil het volgende moment met zijn neus bij zoon zijn enkels. Echt, bij het ´minste´ ingrijpen. We hebben ook aan de houding van jongste zoon gewerkt. Hij maakte zich zo snel klein, ook in contact met andere kinderen. Altijd achter in de rij gaan staan, niet opkomen voor zichzelf. Ik ben zelfs wel eens bang geweest dat hij gepest zou worden, wat gelukkig niet gebeurd is. Die incidenten met Alfil hebben hem geholpen. Hij leerde dat áls Alfil hem nog eens stalkte, hij stil moest staan, zich groot moest maken en heel duidelijk en streng ´nee!´ moest zeggen. Dat ging supergoed. Alfil ontspande meteen en ging dan wat anders doen.
Heel verhaal, maar misschien is het goed te beseffen dat veel honden wel eens gebeten hebben. Dat is heel vervelend, maar niet onoplosbaar.

Ik vind de reacties van Manuma, Yvette en Alfilillo heel goed. Daar wil ik nog aan toevoegen dat het misschien heel vermoeiend klinkt zoals zij het beschrijven. Dat je altijd op moet letten, dat je je hond echt goed moet leren lezen, dat je al bij het allerkleinste signaal in moet grijpen. Dat klinkt uitputtend, en als een enorme opgave. Maar ik wil benadrukken dat het, als het eenmaal lukt, juist het tegenovergestelde is. In het begin niet, want dan kost het nog moeite. Maar uiteindelijk, als je elkaar door en door kent, en aan een trillende snorhaar of een onzichtbare zucht al kunt zien wat je hond van plan is, bijna nog voor de hond je zelf doorheeft, uiteindelijk ben je dan een team. Want andersom geldt het ook; de hond heeft jou ook leren kennen, hij weet precies waar de grenzen liggen, dat hij op jou kan vertrouwen om dat te regelen, en de hond kan ook aan jou precies lezen wat je bedoelt. En als je op dat punt komt, dan kost het geen energie meer, dan levert het juist energie op. Die samensmelting vind ik juist het allermooiste aan het hebben van een hond.

Mijn vorige hond was een herderkruising en dus erg gevoelig voor elke vorm van spanning dan ook. Rolkoffers, dingen die in de wind wapperen, scooters, mensen die hard praten, wegvliegende vogels, dingen die vielen, kinderen die rennen, gillen, spelen, ruzie, patsende honden, katten, echt letterlijk alles dat je kunt bedenken. Ze was echt een moeilijke hond en wat vond ik het lastig om er mee om te gaan, ik liep altijd achter de feiten aan en dan kon ik kwaad worden tot ik een ons woog, maar als ze al in die spanning zat hielp er echt niks meer aan. Maar uiteindelijk heb ik haar leren lezen, en kon ik steeds vaker op tijd ingrijpen. Precies wat Manuma zegt, zodra ze al op een bepaalde manier keek greep ik in. Dat ingrijpen kon daardoor ook steeds kleiner worden. En zo werd zij uiteindelijk de makkelijkste hond van de hele wereld. Omdat we elkaar zo goed kenden.

Ik kan het heel goed begrijpen dat je nu het vertrouwen kwijt bent in jezelf en in de hond. En ook als je er voor kiest om te herplaatsen. Een hond en een kind is altijd een gok, en vooral in de tijd dat je elkaar nog niet echt goed kent is er altijd een risico. Dat je je kind daar niet 's wilt blootstellen kan ik begrijpen. Maar als je graag een hond wilt is er geen manier waarop je die periode kunt vermijden, bij elke nieuwe hond heb je die periode opnieuw. Maar daar staat tegenover wat je wint als je wel doorzet: een hondenmastje voor jou én je kind die echt méér is dan een gewoon huisdier, het wordt dan echt familie. Niet een dier dat meedraait in het gezin, maar een dier dat daar echt wat aan toevoegt. Ik kan het niet goed beschrijven denk ik zonder kazig te klinken maar wat ik bedoel te zeggen: doorzetten is, ondanks het risico, wil echt de moeite waard. Misschien nog iets om te overwegen!

@mijke : precies dat.

Toen ik het schreef, was ik al bang dat het leven met zo´n hond hel leek. Niets is minder waar. Ok, het is een tijd stressvol en uitputtend geweest, zeker als je er alleen voor staat, maar dat is een korte periode en daarna ken je elkaar inderdaad door en door.
Ik kan alleen maar over Alfil spreken, maar in zijn geval was er echt geen sprake van dat hij een hekel had aan kinderen. Integendeel. Hij is ook altijd dol geweest op mijn zoons en ook op hun vriendjes. Het was gewoon zijn regeldrang, neiging tot claimen en snel in de stress schieten, wat hem op momenten dat gedrag gaf. Alfil is sowieso dol op mensen en vooral op de mensen van ons gezin. Ook op mijn vriend inmiddels. In het begin was er helaas een groot wederzijds wantrouwen tussen die twee, maar dat is met de jaren helemaal bijgetrokken.

EchoMira schreef: ↑01 apr 2022, 21:05

_Tiny_ schreef: ↑01 apr 2022, 19:20 Het is volledig begrijpelijk als jij je kind op de eerste plaats zet en niks tolereert op dat vlak.

Je hoeft ook niets te tolereren. Daarvoor hoef je je hond niet weg te doen. Dat kan ook gewoon door zelf de baas zijn.
En dan heeft je hond die baas die hij nodig heeft om niet in dit soort problemen te komen.
Het soort baas die met een vingerknip en een blik de hond naar de mand stuurt als het kindje naar je toe komt. Of gewoon nooit op de bank laten.

Maar goed, ik heb uit mijn hoofd geleerd dat dat bij kinderen en moeders anders werkt en dat neem ik ook best aan. Maar neem dan van mij aan dat dit MijnKind-gegil voor een hond grieks is. Die denkt in MijnBak- en MijnBank-gegil en als jij als baas die boel niet kan lijmen is dat de reden dat het niet lukt.

Nogmaals, als je een hond wil laten verkassen moet je dat altijd doen. Dat is prima.
Maar geen nieuwe nemen.

Wat ik me altijd afvraag bij kinderen die geen blauw handje mogen krijgen...mogen die dan ook niet op de schommel of op de fiets?
Gaan we nooit meer naar de kinderboerderij als het ezeltje je gebeten heeft omdat je het voertje niet goed vasthield?
Ik snap de emotie achter de radicale insteek qua honden wel, hoor. Maar ik zie er eerlijk gezegd weinig logica in.

Dit hondje is niet gevaarlijk. Ik heb het voorsteltopic bekeken. Het is een boomerachtig oostblokkertje. Die al 2 maanden wel goed meedraait.
Ik snap echt wel dat je je kinderen niet laat bijten maar dat kan op 86 andere manieren ook.

Je moet je kind of je hond niet op de eerste plaats zetten maar jezelf.
De baas zijn. De regie nemen.

Als er ook maar een sprankje in je zit die de hond wil houden schakel dan eens een GT in zodat het tenminste een kans heeft gehad.

Hond in een rennetje. Goed verwennen als de kinderen iets anders aan het doen zijn en verder gewoon lekker samen wandelen en spelen.
Het enige dat kennelijk niet goed kan is samen op de bank.
Maar driewerf...een hond heeft niets aan een baas die hem niet leuk vind. Als je hem liever wegdoet...helemaal prima.

Precies.
Daarom vind ik een GT in dit geval een goed idee. Niet omdat er vanalles aan die hond veranderd moet worden, maar om de eigenaar te leren hoe dat zit met die vingerknip en die ren en de baas zijn. Een goede gt laat je zien wat je eigen aandeel is.

Super wat jullie allemaal schrijven (Manuma, Yvette, Mijke, Alfilillo), jullie beschrijven eigenlijk exact hoe ik het hier regel tussen de honden onderling. Ik merk vaak (vooral ook hier op het forum) dat mensen niet snappen wat het plezier is aan het hebben van honden die niet alleen maar koetsjie-koetsjie met elkaar bezig zijn maar ook wel eens ruzie kunnen hebben, spanningen onderling, een pik op elkaar enzovoort. Wel, dat kost helemaal geen moeite, in tegendeel, het maakt het samenleven alleen maar mooier, zoals Mijke schrijft, gewoon omdat het geen oppervlakkige relatie kán zijn, als je zo makkelijk kan sturen/je laat sturen.

mijke schreef: ↑02 apr 2022, 13:35 Maar uiteindelijk, als je elkaar door en door kent, en aan een trillende snorhaar of een onzichtbare zucht al kunt zien wat je hond van plan is, bijna nog voor de hond je zelf doorheeft, uiteindelijk ben je dan een team. Want andersom geldt het ook; de hond heeft jou ook leren kennen, hij weet precies waar de grenzen liggen, dat hij op jou kan vertrouwen om dat te regelen, en de hond kan ook aan jou precies lezen wat je bedoelt. En als je op dat punt komt, dan kost het geen energie meer, dan levert het juist energie op. Die samensmelting vind ik juist het allermooiste aan het hebben van een hond.

Dagmar schreef: ↑02 apr 2022, 08:42

Yvette schreef: ↑01 apr 2022, 22:59 Wat ik het meest lastige en vervelende vond na de bijtincidenten waren de reacties van de mensen om ons heen. Iedereen vond dat de hond weg moest, weg of dood, zou ze een zorg zijn. Hij was onbetrouwbaar. Het kost ontzettend veel energie om daar tegenin te gaan, niemand lijkt het te begrijpen. In dat kader kan ik jou ook wel begrijpen als je zegt het niet meer te willen proberen. Ik denk dat je eigen gevoel echt leidend moet zijn om het een succes te maken, in welke keuze dan ook.

Eigenlijk gek he. Volgens mij zijn heel veel van ons wel eens gebeten door de huishond of hond van familie, zonder dat er direct naar de hond als schuldige werd gewezen.
Ik meer dan eens.

Klopt, ook ik door de hond van een oom als kind en niemand die daar toen de hond voor op aan heeft gekeken. Zij waren dom geweest en hadden mij en hem bij elkaar zonder toezicht gelaten terwijl de hond een bot had.

Met mijn eerste hond had ik wel argusogen, hond was prima. Maar een kind die bang was, maar mij wel vroeg "wat gebeurd er als ik nu op zijn staart ga trappen" of die continue met de handen bij de bek van de hond wilde gaan en dan slaande bewegingen ging maken.. daar zag ik van dat mijn hond dat kind ook niet meer vertrouwde, weg liep, mij aankeek etc..
Dus ging ik niet op visite (met hond) als ik wist dat bepaalde kinderen ergens zouden zijn. En als ze er onverwachts waren hield ik hond en kind bij elkaar weg.

De ander wist ik domweg van dat ze niet een kind zou bijten, die zat heel anders in elkaar dan de eerste. Maar toch, nooit kat op spek gebonden in ieder geval.

Inge O schreef: ↑02 apr 2022, 15:24Ik merk vaak (vooral ook hier op het forum) dat mensen niet snappen wat het plezier is aan het hebben van honden die niet alleen maar koetsjie-koetsjie met elkaar bezig zijn maar ook wel eens ruzie kunnen hebben, spanningen onderling, een pik op elkaar enzovoort. Wel, dat kost helemaal geen moeite, in tegendeel, het maakt het samenleven alleen maar mooier, zoals Mijke schrijft, gewoon omdat het geen oppervlakkige relatie kán zijn, als je zo makkelijk kan sturen/je laat sturen.

Precies. Zoals ik het tot nu toe heb ervaren is de band met een hond waarbij je meer bezig moet zijn gewoon veel sterker en intenser. Je investeert meer, maar je krijgt er ook meer voor terug. Bij een makkelijke hond is dat anders, daar hou je natuurlijk ook van, maar de relatie is minder complex en gelaagd, ofzo. Nouja misschien geldt dat niet voor iedereen natuurlijk, maar voor mij werkt het wel zo.

mijke schreef: ↑02 apr 2022, 18:22

Inge O schreef: ↑02 apr 2022, 15:24Ik merk vaak (vooral ook hier op het forum) dat mensen niet snappen wat het plezier is aan het hebben van honden die niet alleen maar koetsjie-koetsjie met elkaar bezig zijn maar ook wel eens ruzie kunnen hebben, spanningen onderling, een pik op elkaar enzovoort. Wel, dat kost helemaal geen moeite, in tegendeel, het maakt het samenleven alleen maar mooier, zoals Mijke schrijft, gewoon omdat het geen oppervlakkige relatie kán zijn, als je zo makkelijk kan sturen/je laat sturen.

Precies. Zoals ik het tot nu toe heb ervaren is de band met een hond waarbij je meer bezig moet zijn gewoon veel sterker en intenser. Je investeert meer, maar je krijgt er ook meer voor terug. Bij een makkelijke hond is dat anders, daar hou je natuurlijk ook van, maar de relatie is minder complex en gelaagd, ofzo. Nouja misschien geldt dat niet voor iedereen natuurlijk, maar voor mij werkt het wel zo.

Ik heb ook wel al moeilijke honden gehad waarbij dat absoluut niet gold, maar dan lag de moeilijkheid op een heel ander vlak en juist niet op 'wij samen zijn ermee bezig'.

Ja, toen ik het schreef dacht ik ook al van, dat geldt natuurlijk niet voor elke hond, er kunnen ook gewoon honden zijn waar je sowieso niet mee klikt natuurlijk, of die echt moeilijke gedragsissues hebben ofzo. Maar zo klinkt het bij de hond van Boban eigenlijk niet, denk ik.

mijke schreef: ↑02 apr 2022, 18:37 Maar zo klinkt het bij de hond van Boban eigenlijk niet, denk ik.

Nee, zeer zeker niet.

Wel, alles wat ik zou willen schrijven is al gezegd.
Ik wil je gewoon nog veel sterkte wensen, met wat je ook besluit.

Hoe gaat het nu?