Een Hondenleven

Dat was Tama. Dat was het eerste hondje wat hier geboren is. En hoewel het een kreng kon zijn, was ze mijn lievelingetje. Nu is dat Tanja haar achterkleinkind.

Al onze honden zijn en waren geliefd en speciaal denk ik altijd ,maar Orson en Micron waren dat net iets meer.

Hangt er vanaf, in mijn leven soulmates gehad, elke periode heeft een soulmate. Mijn eerste leonberger, Ciro waarmee het hondenvirus echt wakker werd, alles geleerd van hem en door hem. Begin van alles. Hannah mijn 2e leonberger, omdat ze zo ongelofelijk kon werken, gehoorzaamheid, speuren flyball alles deed ze, en goed. Sophie, onze ongelofelijk mooie lieve leonberger, waarmee ik showde, en die ons 3 nesten gaf. Lotte, eerste zelfgefokte, mijn schaduw en dochter van Sophie, dondersteentje. Minthe, dochter van Sophie meest lieve zachte leonberger, die je maar kon bedenken, hond die je iedereen zou gunnen. Mini, onze eerste asielhondje, oud klein mormeltje, was er compleet stuk van toen ze overleed, duurde eindeloos dat ik er overheen was, ze werd oud, 16 jaar, maar het verlies was groot.
Beau, door hem vergat ik mijn verdriet om Mini en Minthe. Nu is Beau echt mijn soulmate, mijn zonnetje. Mijn geluk. Elke hond had een speciaal iets.

Misschien ook omdat het mijn eerste hond is, maar ik voel me echt vergroeid met Manu. Als hij me aankijkt voel ik me altijd een beetje gek, alsof we dan kunnen praten met elkaar ofzo. Ik ben samen met hem volwassen geworden en ik denk dat ik nooit meer zoveel van een hond kan houden als van hem. Hij heeft mij zoveel geleerd en we doen zoveel leuke en nieuwe dingen samen. Ik ben echt verzot op die hond, hij voelt als een deel van mij.
Zonder hem zou ik heel raar vinden. Vooral heel naar en het kan me nu al paniek geven. Hij is oud geworden en heeft niet altijd zin meer om met me op pad te gaan. Hij wil ook niet geknuffeld. Gewoon, dan komt hij bij me liggen en kijkt me even aan met die blik van hem. En als ik dan terug glimlach ploft hij tevreden neer en zitten we daar. Mijn oude hond en ik. Hopelijk kan dat nog heel lang.

Mijn band met zowel Mila als Amy is heel diep en met Amoz had ik dat ook. Wel alle drie heel anders, maar met de overeenkomst dat ik aan alle drie best veel werk heb gehad, we elkaar daardoor ontzettend goed hebben leren kennen en samen veel uitdagingen hebben overwonnen. Het zijn/waren ook alle drie van die intense alles of niets-types, ook wat betreft het aangaan van een band. Bij hen kan ik het me totaal niet voorstellen dat ze bij iemand anders in plaats van bij mij zouden wonen, op de een of andere manier was het vanaf moment één heel vanzelfsprekend dat ze bij mij hoorden en heb ik bij hen nooit dat gevoel gehad van: wie ben jij eigenlijk? dat ik bij andere honden (en katten) wel vaak had in het begin.

Arlo vind ik ook een fantastische hond en ik ben heel gek op hem, maar die band is wat oppervlakkiger, wat luchtiger, niet zo intens als bij het andere drietal. Bij Taartje was dat net zo.
Bij Fayah is dat nog heel erg aan het groeien.

Van mijn katten was Lola echt mijn soulmate. Vanaf het eerste moment hoorde ze gewoon bij mij en eigenlijk waren we binnen één dag al totaal vergroeid met elkaar. Ik heb nooit een dier gehad dat mij zó adoreerde als Lola, zij was echt mijn schaduw.

Mira vind ik heel erg lief. Echo is mijn eerstgeborene. Dat is echt mijn oogappel.
Ik vond ze allemaal heel fijn, cleo iets minder vanwege het constante gezeik met haar gezondheid en de manier waarop je zo'n hond in je maag gesplitst krijgt door een stichting. Maar goed, dat doe je dan nooit meer dan ben je er vanaf.

Ik heb toch het meest met honden die ik al jong in de hand heb gehad. Bij Dapper miste ik ook echt puppenfoto's en het meekijken van hoe hij als jonkie in de wereld rondliep.

Mijn honden zijn/waren mij allemaal even dierbaar. Kells is voor mij bijzonder omdat ik met haar twee nesten heb gefokt. Aislinn en Fin zijn dat ook omdat ze hier geboren zijn.

Altijd gek geweest op alle honden die wij thuis hadden. Ook altijd een diepe band met ze gehad, maar niet het once in a life time gevoel. Dat had ik wel met mijn vorige kat. Gedumpt bij ons in de straat en vanaf het begin dikke mik samen. Dankzij hem weet ik waar mensen het over hebben als ze het over hun once in a life time maatje hebben. Brego staat ook heel hoog bij mij en hij zou zomaar kunnen groeien als mijn eerste soulmate hond. Hij is al aardig op weg.

Dit vind ik een lastige. Iedere hond wordt op een gegeven moment mijn soulmate en als dat niet gebeurt, dan herplaats ik zo'n hond. Ik heb die diepe een-op-een-band nodig met 'mijn' hond, mijn maatje, mijn gezel.

Terugkijken vind ik ook lastig. Van welke hond heb ik het meest gehouden? Is dat degene die ik het meest betreurd heb na het afscheid? Op een gegeven moment krijg je daar ook wel ervaring in, of het is verwaterd in je geheugen. Soms hangt dit ook af van de leeftijd, de manier waarop, jouw omstandigheden.

Mijn eerste hondje, een standaard teckel, overleed nog voor zijn vierde verjaardag. Die kwam bij mij in de moeilijkste perioden van mijn leven en maakte het verschil. toen werd hij aangereden door een bus. Intens gerouwd, ook omdat het verlies van mijn vader nog niet verwerkt was en mijn scheiding ook nog niet. Geen werk, geen studie, geen kinderen. Ik viel in een immens gat.

Mijn eerste berner was een geweldig lieve hond en super stabiel in iedere situatie en met ieder levend wezen. Uit de fok gekomen met 5 en een half jaar en nog bijna 8 jaar bij mij geleefd. Haar verliezen was een amputatie.

Mijn laatste berner was een moeilijke hond, beet vreemden aan de deur, had een auto-immuun aandoening waardoor ze regelmatig s nachts de boel onder scheet, sloopte van alles. Maar op haar was ik ook het meest trots. En met haar durfde ik zonder angst in mijn eentje op het volkstuinencomplex te blijven slapen.

Met mijn huidige hond ontbreekt dat gevoel van trots, ze is niet stoer. Wel vind ik haar een mooi hondje en ik oogst veel positief commentaar van de rest van de wereld. Hoor ik dingen als: "Ik hou niet van honden, maar deze vind ik wel heel leuk'. 'Wat een leuke hond mevrouw, het is net een vosje'.
En zij is nu mijn soulmate. Als ik naar haar kijk beginnen de geluks-hormonen te stromen en ik dicht haar allerlei karaktertrekken, emoties en gedachten toe die ze waarschijnlijk helemaal niet heeft. Ze is MIJN HOND.

Met Balou en Buck en Shira heb en had ik de sterkste band. Terwijl al m'n honden me even dierbaar zijn en waren. Maar er zijn gewoon honden die zo goed passen dat dat een extra band geeft denk ik.

Het zijn de honden die ik ook als eenling hond had kunnen hebben. Dan had ik er ook genoeg aan gehad. Als ik de andere honden als eenling had gehad dan had ik er toch iets bij gemist denk ik. Die zijn en waren als groep meer compleet.

Coda was voor mij dé hond, ze voelde een beetje als een deel van mezelf en we begrepen elkaar door en door. Sindsdien heb ik dat niet meer zo sterk gehad, maar dat is denk ik ook niet erg. Ik ben dol op m'n huidige roedel en ze komen niets tekort, ook geen liefde. Maar zo'n band kun je ook niet forceren, het is er of niet.

Mijn vorige hond Wolf was echt een schat. Mo-yi zit echt heel diep, elke dag ben ik gewoon verliefd op dr. We zijn dan nu ook al jaren altijd samen, 24/7. Waar ik haar de eerste jaren nogal moest begrenzen ( jong, onstuimig, mega vrolijk dat wel :-) ) zijn we nu een ge-oliede machine en is alles intens genieten met haar.
Er is ook niks zo "zen"als met haar een lekkere ronde door de natuur lopen, lange slappe lijn, rustig drafje. Bij zijpaadjes hoeft ze niet meer om te kijken wat we doen, ze voelt t gewoon, hier rechtdoor, daar rechtsaf..kind staat weer stil om foto's te maken, dan wacht ik wel ff.

Drammer en Rana zaten diep, spetter ook

Bonnie mijn allereerste echt "eigen" hond kreeg haar met 1 jaar uit het asiel en ondanks dat ze heel wat gesloopt heeft in het begin (boeken, mn bril enz) was het voor mij een gouden hond.