Een Hondenleven

Heel veel sterkte voor jullie, fijn dat de uitslag er toch was en dat jullie het konden plannen, toch nog fijn afscheid kunnen nemen. Nu het zwaarste deel

Manuma schreef: ↑28 okt 2021, 22:05 Ik dacht altijd dat Manu eerst zou gaan. Ik heb me al heel vaak een voorstelling proberen te maken van hoe dat zou zijn. Maar van Uma nooit. Net liep

Dit vond ik ook zo moeilijk, het is vreselijk als alles ineens zo anders loopt als je had gedacht. Wij hadden dat met Toby, ik hoor nog m'n zoontje zeggen "hoe kan dat nou, dat was toch niet de afspraak!?" maar helaas laat het zich allemaal niet plannen, we moeten door met hoe het is, hoe verdrietig ook, we moeten vasthouden aan de mooie en leuke herinneringen, dat gaat jullie over een tijdje vast ook lukken

Heel veel sterkte.

Je Umameisje... Wat een gemis. Hopelijk kunnen jullie er wel in berusten, aangezien het duidelijk was dat dit echt de beste beslissing was en het enige wat je nog voor haar kon doen. De uitslag van het onderzoek bevestigde dat nog eens. Wel goed dat die nog van tevoren binnen was denk ik, ook voor je vriend. Ach ja, ik herinner me dat Uma opeens kwijt was. Dat was geloof ik in de kerstvakantie. We waren toen op vakantie in Valencia en ik maar constant loeren op de telefoon of er al nieuws van Uma was. Ze heeft de gemoederen wel bezig gehouden hoor! Met die bijzondere tekening op haar kop
En dan gluurt er opeens nieuw leven om de hoek. Een oneindige cyclus...

Ongelofelijk zo snel opeens dat je afscheid moet nemen...
en dan heb je natuurlijk in je hoofd dat de oudste eerst hoort te gaan en dat je hele plannen maakt van een toekomst met die kleine erbij, en dan gaat het nu opeens zo... kan mij heel erg voorstellen dat je hoofd er nog niet bij kan en je hart kapot zeer doet!
Sterkte, voor jullie allemaal... je familie was ook altijd zo dol op Uma.

Heel veel sterkte gewenst.

Zazoe schreef: ↑29 okt 2021, 08:12 Wat verdrietig.
Milo overleed ook nog vrij plots toen zazoe er nog maar 4 wkn was. Aan de ene kant vond ik dat best zwaar, maar de afleiding is ook goed geweest.

Heel veel sterkte

Jaap is dezelfde dag bij mij komen wonen, puppy Sjaak had ik nog maar kort en die hebben enorm geholpen.
Maar ik ga niet doet alsof ik met Niko een vergelijkbare band had, want dat zat er helemaal niet in.

Volgens mij is er nooit zo collectief gebruld om een hond als om Uma

Heel veel sterkte...

Bedankt allemaal. We vinden het zo leuk om te lezen hoe Uma zoveel mensen heeft weten te raken. En dat terwijl ze vreemde mensen heel eng vond.

Wat is het hard zeg.
Vanmorgen dacht ik dat ze weer in de weg lag. In alle haast maakte ik alvast een sprong, al zuchtend 'oooh Uma'. Om vervolgens te gaan snikken, want natuurlijk lag ze daar niet. En in onze wijk zijn ze altijd een opvallend duo geweest. Meerdere mensen vragen al waar ze is. Bij de eerste twee ging het nog wel maar bij de derde kon ik niet eens meer praten van het huilen.
"Is dat je nieuwe"? Wijzend naar Meeko. En dan voel ik woede. Nee, natuurlijk niet! Uma is niet al vervangen, Uma kan niet vervangen.
Meeko werd op de stoep bijna omver gereden door een fietser en ik begin al te schreeuwen.

Manu ligt alleen maar. Hij kwam niet eens overeind toen ik de kaas pakte.
Ik heb hem geen afscheid laten nemen. Misschien neem ik hem mee als we haar nog een laatste keer gaan bezoeken. Ik heb het idee dat hij toch echt rouwt. En ik denk dat hij het al wist. Ze had al maanden een veel grotere persoonlijke ruimte en hij gaf haar alles wat ze nodig dacht te hebben. Zonder tegensputteren.

Het medische verhaal:
De kanker is begonnen met mamatumoren. Deze konden ze echter op de echo niet zien wat de dierenarts vreemd vond. Uit de biopt bleek toch echt dat de cellen daarvandaan moesten komen. De longtumor was al een uitzaaiing en was zo groot dat ze verbaasd waren dat ze nog kon lopen zonder te benauwd te worden.
Er was nog 1 optie, via een ct-scan de begintumoren zoeken en kijken of er geopereerd kan worden. Als er geopereerd kon worden, moest ze daarna chemo. En de kans dat het terugkomt was erg groot.
Waarschijnlijk is het vanaf maandag zo snel bergafwaarts gegaan omdat de tumor extra agressief heeft gereageerd naar aanleiding van de punctie. Dat gebeurt soms.

Ik had in de auto met haar gebeld. Vriend werkte thuis maar zat naast Uma op de bank, in de zon.
Ik liep naar hem toe en schudde mijn hoofd terwijl ik mijn tranen probeerde weg te slikken. "Het is niet goed he?".
Nee.
"Bel maar, het moet vandaag".
Ik kon alle woorden normaal uitspreken toen ik de afspraak maakte. We zijn beide snikkend de auto in gestapt, samen met onze zoon en Uma. Onze zoon lachend en wijzend naar Uma. Uma rollend in het gras en dravend door de smalle paden. Ze heeft zelfs stukken gerend en ging nog even zelfstandig op pad op de konijnenheuvel. Een prachtige herfstzon, warm op onze huid, de stilte in het park. Niemand kon ons storen.
En dan moet je weer naar de auto. Loodzwaar. Het is klaar, dit was het.
Maar wat zijn we dankbaar dat de zon scheen, dat we nog konden wandelen. Nog een laatste keer en alles in het teken van wat Uma wilde. Wat hadden we haar graag nog verwend met lekkers als kaas, kip, biefstuk en slagroom maar ze wilde enkel 1 plakje worst in stukjes eten.

Dag lieve Uma, aller-allerliefste Uma
Ik ga de allermooiste memoriam maken voor je. Met al je verhalen en avonturen en ik ga zo goed mogelijk proberen op te schrijven hoe belangrijk en leuk je voor ons was.
Je wordt gigantisch gemist, nu al

Ach, heel veel sterkte.

Ik zit met tranen je laatste verhaal te lezen. Het is ook zo pijnlijk en verdrietig. Nogmaals sterkte voor jullie.
Denk dat Uma bij velen een speciaal plekje had.

⚘

Ze heeft dikke mazzel gehad, met een trouwe Manu als vriend door dik en dun, en jullie samen allemaal. Marc geloof ik zei het eerder al, zoiets is al bijna ondenkbaar, als Spaanse weggooi hond. De liefde voor haar spat eraf en ze heeft dat dubbel en dwars verdiend want ze was wel speciaal.

Manuma schreef: ↑29 okt 2021, 14:55 Waarschijnlijk is het vanaf maandag zo snel bergafwaarts gegaan omdat de tumor extra agressief heeft gereageerd naar aanleiding van de punctie. Dat gebeurt soms.

In ieder geval niet gaan denken dat je haar leven daardoor bekort hebt hoor, het gaat gewoon goed zolang het goed gaat - en dan plots totaal niet meer .
Jaren terug was mijn Spaans vuilnisbakje Kwiebus ook wat minnetjes, wat hoesten, niks ergs maar wel verontrustend. Longfoto's : wat we zagen was bijna geen longtumor meer, het was één megatumor met nog een restje long, zijn hart was zelfs niet eens meer zichtbaar door de tumor, en tóch deed hij nog alles : spelen, genieten, eten.
Tot drie weken later, toen was het plots klaar.

Ik voel heel erg met je mee.

Wat een mooie laatste herinnering hebben jullie gemaakt. Gehuild heb ik om jullie foto waarop jullie Uma weer gevonden hadden na die weken van onzekerheid. En nu weer. Bijzondere hond die vanaf een forum zoveel mensen heeft laten meeleven.

Manuma schreef: ↑29 okt 2021, 14:55 *knip*
"Is dat je nieuwe"? Wijzend naar Meeko. En dan voel ik woede. Nee, natuurlijk niet! Uma is niet al vervangen, Uma kan niet vervangen.
*knip*

We hadden de ophaaldatum van Nikki op 30 jan en 4 jan hebben we Fluffy in moeten laten slapen.
We kregen vaak te horen 'heb je al een nieuwe?'
Super irritant want Fluffy was niet te vervangen.

Ik had in de auto met haar gebeld. Vriend werkte thuis maar zat naast Uma op de bank, in de zon.
Ik liep naar hem toe en schudde mijn hoofd terwijl ik mijn tranen probeerde weg te slikken. "Het is niet goed he?".
Nee.
"Bel maar, het moet vandaag".
*knip*



Dag lieve Uma, aller-allerliefste Uma
Ik ga de allermooiste memoriam maken voor je. Met al je verhalen en avonturen en ik ga zo goed mogelijk proberen op te schrijven hoe belangrijk en leuk je voor ons was.
Je wordt gigantisch gemist, nu al

Nogmaals heel veel sterkte

Ach wat zal ze gemist worden. Het doet ook zo’n pijn. Vooral die vragen op straat. Neem de tijd het gaat elke dag een stukje beter

Ik kende haar niet in het echt en toch ook tranen in de ogen als ik je post lees.
Het doet me ook zo aan Jinn haar verhaal denken...
En ook met haar heel bewust die laatste keer...
Het doet wat met een mens.
Jinn is er nu anderhalf jaar niet meer, denk niet meer dagelijks aan haar, maar wel enkele keren per week.
Niet meer met dat hele rauwe verdriet, soms wel, maar veel vaker met een weemoedig lachje.
Ik hoop dat jullie dit ook binnen een paar maand kunnen.
Kika kwam later, Meeko is er bij jullie al.
Fijn dat hij haar nog gekend heeft.
Soms zie ik typische Jinn-dingen bij Kika terug en als pupje hing ze vaak rond bij de plek waar haar assen onder de rozen liggen. Ze vervangt Jinn helemaal niet (nu ja, bij de schapen wel, maar dat is niet vervangen-vervangen) maar... ze biedt wel afleiding, troost, uitdaging en opnieuw vreugde.
Meeko doet dat vast ook zo!

Wat verdrietig en wat herkenbaar het missen van een heel geliefde hond, heel veel sterkte

Zo dan, je verhaal komt behoorlijk binnen. Ik kende haar natuurlijk ook niet persoonlijk, maar jullie verhalen en foto’s heb ik altijd gevolgd. Het verdriet en liefde komt zo naar voren dat raakt mij echt. Nogmaals enorm veel sterkte en laat de tranen maar lekker komen hoor, niks geks aan.

Ik zou Manu nog wel meenemen naar de plek waar ze is. ( Weet niet of ze begraven is of gecremeerd?) maar als het nog kan zou ik het doen, ook honden moeten op hun manier afscheid nemen. Heb het helaas ook al te vaak mee moeten maken dat wij afscheid moesten nemen van een hond/kat, maar toch ervaren dat het belangrijk voor ze is.

Heel erg veel sterkte

Sterkte

Veel sterkte

Heel veel sterkte.

Wat een verdriet zullen jullie hebben en haar zo intens missen . Heel veel sterkte

Och.. Heel veel sterkte!
Ook ik heb tijdens haar ontsnapping dagelijks het topic geopend met hoop dat ze eindelijk gevonden zou zijn..