Bij poedels vraag ik me tegenwoordig af of de koningspoedels altijd al pittig konden zijn, en of er dus verschil in genen/karaktereigenschappen zit tussen de verschillende grootte van de poedels.
Kruising poedels, met name de middenslag tot groot zijn hier een drama, angstige uitvallende mormels, ook vanachter de ramen
. En daarbij dus eigenaren die niet weten wat ze er mee aan moeten omdat ze een schattig lieve makkelijke hond voor ogen hadden.Nu ben ik geen poedel gewend, maar vroeger ooit wel mee gelopen. Slim pittig hondje, leergierig en best wel baasgericht was die in ieder geval. Ik kon er goed mee uit de voeten toen.
Maar met adoptie van bijvoorbeeld podenco's of een willekeurige kruising uit bijvoorbeeld het buitenland weet je toch ook niet op voorhand wat voor karaktereigenschappen de overhand gaan krijgen?
Ik vind het soms wel sneu dat mensen voor het uiterlijk gaan, maar niet echt gaan bedenken wat voor types er in zouden kunnen zitten én nog helemaal blanco zijn wat hond betreft.
Angst gedrag en agressie door elkaar halen, jaag- of vluchtgedrag door elkaar halen..
Bij Chara en ook bij Glory heb ik ook even moeten aftasten en kijken waar soms gedrag vandaan kwam of dat blijvend zou zijn, of omkeerbaar na gewenning of dat het iets was wat in de genen zou zitten bijvoorbeeld.
Bij een Podenco uit Spanje is het volgens mij zo dat het negen van de tien x afgedankte jachthonden zijn geweest. Mijn buuf vroeger had ze, en die konden eigenlijk niet zomaar los in het park. Katten, kleine honden dat kon een ding zijn... Nu waren ze bekend met de Whippets en ook dus daarna Podenco. Maar eerlijk, hadden die honden bij iemand terecht gekomen die ze puur voor de mooi en zielig een plek hadden geboden en lekker los geklikt in dat park, dan had het een slachtpartij geworden.
Moet er trouwens nog aan terugdenken dat de nieuwe grote dame losschoot en Bluf kwam uitdagen.. was dus direct helder waarom ik niet zomaar Bluf ook altijd los liet gaan met vreemde honden.. Die twee raasden over het veld... namen voor het gemak de straat mee en vlogen over de straat naar het andere veld... roepen had geen zin meer
De dame vond het heerlijk om de poten te strekken, en Bluf haar najaag /opdrijf instinct werd aangewakkerd en zij was een zeer atletische hoog op de poten staande dame dus kon de Podenco ook nog bijhouden
Ze mochten elkaar blijkbaar wel, want toen ik eindelijk Bluf wel bij me wist te roepen, kwam Mara ook er weer uitgeput bij staan. Kutteven.
hoofd.
zal wel wat over mij zeggen ook 
' meer dan genoeg.
