Ik zit er even helemaal doorheen. Ze liep weer volop los op strand en duin, minimaal drie keer per week, rennen en doen met mijn roedel en andere hondjes die dat leuk vinden, het kon allemaal weer en het was weer een blije jonge hond. Ze was gisteren precies 15 maanden en ik dacht dat meedoen aan een coursingtraining leuk en goed voor haar zou zijn. Eerst een half parcours, kijken hoe het zou gaan, en na rusten liep ze nog steeds perfect, dus de tweede rit een heel parcours kon prima, ook omdat ze gewoon een uitstekende conditie heeft.
Ze vloog, vol passie en net als moeders met een mooi lage loopstijl, en ik stond trots te zijn. Tot ze een flauwe bocht rechtsom in ging en gillend neerviel. Rechtervoorbeen omhoog, bungelen, ik rende er naartoe en toen ik haar optilde en het pootje voorzichtig betastte voelde ik het onder mijn aanraking verschuiven en ben vreselijk in huilen uitgebarst. De mensen van de renbaan, waaronder @galga's, hebben Pixie en mij heel lief opgevangen en een aanwezige gepensioneerde dierenarts en whippetman in hart en nieren heeft ter plekke de boel gestabiliseerd en een noodspalk aangelegd met de EHBO-doos. Naar huis gereden en foto's laten maken door mijn eigen dierenarts, die continu moest prijzen hoe ontzettend dapper en braaf ze was terwijl hij het onderzoek deed en een steviger verband aanlegde. Dat was ze ook, ze heeft nog geen piep gegeven terwijl ze natuurlijk vergaat van de pijn met zo'n breuk. Ook dat zijn whippets.
Maandag neemt de SDU contact op met mij een operatie in te plannen, voor maandag of dinsdag, alleen is Scheepens deze week op vakantie en daar maak ik me zorgen om want uiteraard zit de breuk weer heel ongustig omdat er weinig ruimte boven de pols is en waar de breuk begint dus een standaard operatie zal het niet zijn. Ik vraag me intussen ook af hoe het kan dat het nu weer mis gaat, ik heb nog nooit zoveel pech gehad met een hond. Ik heb ook geen flauw idee wat de oorzaak is, in het vrije veld zou in een kuil stappen het verklaren maar die zijn er niet op de renbaan. Het was als een blikseminslag, ze viel ineens gillend neer terwijl ze de 'ergste' wendig van de toch flauwe bocht al had gehad naar mijn idee.
Ik vraag me ook af en ben heel erg bang hoe het verder gaat lopen. Dat ik haar nooit meer achter het haas aan laat gaan is duidelijk, maar of en hoe wandelingen nog gaan kunnen na revalideren is een tweede. Dat wil ik haar niet afnemen, alleen nog maar aan de lijn lopen is geen waardig leven voor een whippet. Amputatie vind ik daarom ook geen optie.
Ze heeft vannacht toch wel rustig geslapen onder invloed van buprecare, ze wil alleen totaal niet drinken (of eten) en dat vind ik niet fijn.
Hopelijk kan het goed geopereerd worden en verloopt het herstel soepel.
Ik hoop dat het qua operatie en herstel toch mee gaat vallen, heel veel sterkte!
