Een Hondenleven

Herkennen jullie dit? Wij zijn hier thuis met twee baasjes. Allebei even dol op de hondjes. Maar niet allebei even streng. Ik ben het strenge baasje en het andere baasje is het lakse baasje.

Bas is dik en dol op Hans. Wil liefst naast hem liggen op de bank en bij Guus is het andersom. Die wil altijd bij mij zijn. Leuke verdeling dus prima want dat is aan de honden. Ik was ook echt op slag verliefd op Guus en Hans is echt verknocht aan Bas. Verder houden we van allebei de hondjes dus dat is prima en geen probleem.

Guus behoeft echter wat opvoeding. Bas is de ideale hond waar je nooit iets mee hoeft. Luistert als een Mechelaar en doet meteen alles wat je zegt. Geen idee waarom want opvoeding heeft ze nauwelijks gehad. Ze is gewoon zo'n automatisch hondje met een enorme volgzaamheid en wil om het goed te doen. Goed zo is genoeg en dan straalt ze ... Een schatje dus.

Guus is een zeer slim en actief en dus stout hondje. Ik heb hem inmiddels stil aangeleerd tegen zijn geblaf. Gaan wij wandelen dan is hij stil. Blaft twee keer. Dan zeg ik stil en is het klaar. Bij Hans krijst hij vanaf dat hij denkt dat ze gaan wandelen. Hans zegt altijd zit! Blijf! En hij fokt hem op door te zeggen "gaan we wandelen? Ja? Kom dan! En dan zegt hij zit voor de riem en wacht bij de deur. Guus is dan helemaal opgefokt en krijst en doet dat het een lieve lust is. Ik zeg niks. Pak de riem en zeg alleen Stil!!! En grijp hem bij zijn kladden en doe de riem om en neem hem kalm mee naar de auto.

Op de bank in de avond gaat Guus erop en eraf. Ik zeg dan na 3 keer Blijf maar weg! En dan gaat hij in zijn mand. Of voor de bank op een kleedje. Hans zegt geeft toch niks en doet de deur open en dicht en laat hem er telkens weer op tot grote ergernis van Bas.

Samen tot een oplossing komen kunnen wij niet want Hans vind het prima en mij streng en ik vind hem laks en ik vind dat hij Guus dwingerig maakt. Guus gaat ons dan piepelen want zodra wij een film opzetten of iets gaan doen waardoor hij minder aandacht krijgt begint het gedoe. Piepen om op de bank te komen. Daar een minuut blijven en dan eraf en tegen de buitendeur opspringen en dat gaat dan zo door de hele film.

Het is allemaal niet erg voor mensen er te serieus op ingaan. Maar wie herkent het dat door een te lakse of anders opvoedende partner je je doelen niet haalt?

Gek genoeg is Guus zo'n hond die helemaal op dat strenge van mij kikt. Hij doet echt alles voor me en is mijn schaduw. Bij Hans is hij wild, onbeschoft en drammerig vind ik. Ik hoor ze al aankomen ruim voor ze binnen zijn. Dan gaat Guus tegen hem opspringen tot hij het eten heeft gegeven. Allemaal dingen die van mij niet mogen. Gelukkig gedraagt hij zich bij elk van ons anders al denk ik wel soms geef hem nou niet steeds die ruimte.....

Herkenbaar? Nogmaals, het is geen probleem ofzo. Het valt me vooral op.

Ik heb er geen ervaring mee maar kan me voorstellen dat dat bij heel veel stelletjes zo is? good cop bad cop, kinderen weten vaak toch ook wel bij welke ouder ze iets wel of niet kunnen flikken? Ook wel mooi zo toch, het ene baasje past goed bij Bas en de ander is weer wat Guus nodig heeft. Ik denk iig niet dat de honden er last van hebben ofzo.
Ik zou bijna zeggen, als kinderen het kunnen dan kunnen honden het ook :engel
Edit: niet helemaal hetzelfde maar toen ik Tracy nog had werkte ik bij mijn vader op kantoor en ging zij mee. Ik probeerde haar het bedelen juist af te leren maar ze wist dondersgoed dat er bij mijn vader onder de tafel of als hij naar de keuken liep altijd wat te halen viel, ookal vroeg ik hem tig keer om dat niet te doen.
Bank of niet vind ik trouwens ook lastig, bij mij thuis mag Colin op de bank, maar bij m'n zusje en m'n moeder mag dat eigenlijk niet (van hun) totdat ze het eigenlijk wel gezellig vinden als hij wel op de bank mag. Niet op de bank maar dan ook niet roepen en zeker niet uitdagen tot spel als je zelf op de bank bent blijkt nogal moeilijk voor ze.

Ik ga dit topic aandachtig volgen. Wij zaten dit weekend bij vriend in de tuin en Finn was een gat aan het graven. Nu staan daar geen planten, dus kwaad kan het niet, maar ik kapte het wel af. Finn is zoals hij is dus kijkt me aan "wat bedoel je" en graaft nog eens Dus ik kap hem weer af. "Laat hem toch" hoor ik naast me, "Vindt hij leuk". Zal het onthouden als Finn een keer graaft waar wel planten staan

Daaron zou ik nooit met iemand samen een hond kunnen hebben. De honden zijn dus van mij en verder mag niemand zich ermee bemoeien. Klinkt vreselijk he? Mijn partner snapt niks van honden, denkt dat ze alles maar vanzelf moeten kunnen snappen en brengt ze daardoor steeds in situaties die ze niet aankunnen. Van een ander wil hij niks aannemen dus dan maar zo.

mijn man is ook softer als dat ik ben en de honden luisteren beter naar mij las naar mijn man. als we samen de honden uitlaten ben ik het persoon die de honden roept. ik heb het los gelaten dat mijn man softer is en dat ze af en toe schijt hebben aan hem.

Mijn man is ook minder streng voor de honden dan ik, ik doe ook alle verzorging en training. Man lift mee op wat ik getraind heb, de honden luisteren wisselend naar hem. Nu met dat rode wolballetje is hij (nog) erg toegevelijk, ze heeft wat meer duidelijkheid nodig anders doet ze gewoon waar ze zin in heeft. Ze mag best veel, maar er zijn ook grenzen soms letterlijk even in de ren en afkoelen/slapen.

Weinig last van maar nou zijn mijn honden ook eigenlijk nooit vervelend.
Meneer Nanna werkt nog maar een halve baan dus wandelt meer met ze. En hij vindt dat geblaf als ze een andere hond zien vervelend. Ze keffen alleen maar en gaan er niet op af.
Maar goed, ik snap dat je dat vervelend vindt en ik vind het fijn als hij ook eens met de honden wandelt dus we zetten tegenwoordig in op BEK HOUDEN. Dat doe ik nu ook als ik alleen met ze wandel.
En het werpt zijn vruchten af.
Voor de rest drammen ze nooit en zijn eigenlijk voorbeeldig dus dat behoeft geen bijschaving.

Ja, ja en nog eens ja, breek me de bek niet open.

Wat netjes omschreven en inderdaad heel herkenbaar.

Ik ben hier ook de rustige en duidelijke baas en man is de lieve suikeroom, een soort koekjesstrooimachine waar ik geen afspraken mee kan maken over de honden.

En dat ging best goed toen man nog werkte en behoorlijk veel tijd kwijt was aan zijn hobbie. Maar nu is hij hele dagen thuis en is zijn invloed wat groter op de honden.

En dat is met drie herderkruisingen en een husky niet handig. Bovendien zijn mijn honden, al zeg ik het zelf, mooie atletische goed in hun vel zittende honden. Maar door man hebben ze als ik er niet op let de neiging om spekkig en zeurderig te worden. En dat vind ik zo zonde.

Toen ik nog werkte werd ik ook niet vrolijk van het idee dat man vier grote pittige honden uit moest laten die niet goed naar hem luisteren. Nu ik ook meer thuis ben is de balans weer een beetje terug in de gehoorzaamheid gelukkig.

Maar waar dat jarenlang vanzelf ging en de honden prima meedraaiden kost mij dat nu veel meer moeite. Dus ik heb me voorgenomen hierna nog maar 1 of 2 honden te hebben want die kunnen dan overal met me mee en dan is er minder invloed van man. Erg eigenlijk he , ik wil hem niet afkraken hoor en hij weet het ook.

Ik vind het inderdaad lastig wanneer de ideeen over de honden niet hetzelfde zijn.

Ik kan de opvoeding ook niet op me nemen want Hans is dol op ze en doet heel veel wandelingen van soms wel 2.5 uur door de bossen. Dus het zijn echt onze honden en niet mijn honden. Ik vind het ook niet erg maar soms wel ergerlijk als ik hem een totaal opgefokte Guus zie opjutten en dan ineens moet Guus wachten. Los in de open deur. Opgefokt en al. En dan krijst hij van opwinding. Daar erger ik me soms aan. En bij thuiskomen springen tegen de aanrecht en krijsen om het eten sneller te krijgen. Of eerst spelen en dan zeggen zit! En geduld vragen van een super drukke hond. Dat werkt imo helemaal niet maar ik laat hem maar....

Of na de wandeling krijg ik ineens te horen dat ze zomaar op een Boerboel afgerend zijn maar die was dan heel lief..... Bij mij kan en mag dat echt niet.

Of de mededeling dat ze de hele wandeling alles wat ze konden vinden opgevroten hebben. Zegt hij ze stinken naar stront uit hun bek. Ik denk dat ze ergens mensenpoep gegeten hebben. Dan denk ik..."ik denk dat...." Let jij niet op ze?

Maar nogmaals. Het gaat goed zo en ik vind het prima. Ik kan zelf wel wat lakser zijn soms dus het is een goede middenweg. Bij hem spelen ze vaak met herders, Boerboel of zelfs laatst liet hij ze met een kangal..

Ik weet wel dat hij kordaat ingrijpt en ze niet snel iets laat overkomen...

Maar soms.....ze hebben poep gegeten denk ik. Ze renden naar een roedel Mechelaars maar dat ging prima. Of ze gingen achter een paard aan....doen ze bij mij allemaal echt niet.

Ik herken het ook en ik irriteer me er soms mateloos aan. Hij snapt niet heel veel van honden en dat elke hond een eigen karakter heeft en dingen doet of niet doet om te jennen of de baas te willen zijn. Maar hij is dood goed voor ze en de meiden zijn ook wel gek op hem dus het zal wel goed zitten dan. Het zijn officieel mijn honden en ik probeer het soms echt wel te sturen omdat ik het anders sneu vindt voor de meiden. Inderdaad opfokken en gek maken en het de volgende keer streng afkappen...daar kan ik niet zo goed tegen. Laat het dan gewoon nooit toe.
Uitlaten doet hij ze gelukkig niet (een snelle plas en poep wel hoor als ik het vraag) en ik ben daar blij mee, met een onzeker border collie is dat ook niet heel handig.
Hij bedoelt het goed en ik ben een perfectionist als het op de honden aankomt, maar merk dat een rommeltje qua omgang ze niet heel erg deert. Gelukkig is de basis meer dan prima bij de honden anders had ik niet geweten hoe dit uit had gepakt. Het is wel een reden om de evt volgende hond goed uit te zoeken qua ras, een herder zoals hij wenst komt er dus pertinent niet (ik heb er zelf ook vrij weinig mee).

Mijn Hans is al een tijdje thuis en doet het meeste met Shadow en ik merk echt dat die hond vergriepstraalt wordt.

Hij vindt echt alles leuk en goed en waar hij vroeger met Akira stug doorliep als hij een andere hond zag gaat hij nu rustig een babbeltje maken en laat de honden spelen.
Hij kent ze intussen allemaal.

Gelukkig is Shadow er niet vervelend door geworden maar ik moet soms wel slikken als ik zie wat hij allemaal mag en doet.

En klap op de vuurpijl zijn geliefde tuin, er komen dit jaar geen zomerbloeiers want Shadow ligt zo graag in de aarde Ik mocht er bij wijze van spreken niet eens een dooie bloem uithalen.

Ik laat ze maar, ze zijn zo gek op elkaar en zolang Shadow er niet vervelend of ander gedrag van gaat tonen is het goed.

Bij ons thuis is er ook wel een klein verschil. Marinus is strenger dan ik, ik ben ook wel consequent maar meer met een positieve, begripvolle insteek, waar mijn partner van de no nonsens, zo zal het gaan aanpak is. Bij mij deed Oor dingen omdat ze mij vertrouwde, terwijl ze naar Marinus luisterde omdat er wat meer respect/ontzag was.

Oor was van mij, de volgende hond ook, dus in de praktijk geeft het verschil niet zo. Ik kan de hond opvoeden en trainen zoals ik dat zelf het beste vind. En verder vond ik het verschil meestal juist wel handig. Vooral in Oors jonge, wilde jaren kon ze aan de lijn soms onhandelbaar zijn als we iets spannends gingen doen, en dan gaf ik haar aan Marinus omdat hij haar beter in het gareel kreeg. Ik zie het dus niet als een nadeel, maar juist als een voordeel dat je elkaar kunt aanvullen op verschillende vlakken. Maar bij ons is het dus ook niet zo dat een hond vervelend gedrag gaat vertonen omdat ie bij één van de twee de ruimte daartoe krijgt. Want de regels in huis etc staan we heel erg hetzelfde in. Dat zou ik zelf denk ik wel irritant vinden, als dat niet zo was.

Zelf vind ik het prettig om honden te hebben die het niet zoveel uitmaakt.
Waarbij je je makkelijk ‘missers’ kunt permitteren.
Voorbeeld. Hier verderop woont een jonge Malamute die steeds vervelender wordt. Heeft Rozi gebeten en nog meer honden en loopt nu alleen nog maar aangelijnd en trekt als een gek aan de riem. Heeft ook zijn baasje al gebeten toen ze hem in de bench wilde doen en hij dat niet zag zitten.
Een dominante flikker. Aangeschaft door een moeder en dochter die veeeel beter een leuke Golden hadden moeten kopen maar ja, zo’n schattige pup he.
Maar wel van een ras dat je zeer consequent tegemoet moet treden om er een enigszins leuke hond aan te hebben. En dat gebeurt niet. Dus nu lijden zowel de baasjes als de hond onder de ondoordachte keuze.

Mijn hond is van mij, ik heb nogal graag dat het dan ook op mijn manier gaat. Gelukkig kan dat bij mij ook gewoon, want ik heb geen partner. De enige persoon die ook wel invloed heeft op de opvoeding van mijn hond(en) is mijn moeder, omdat die ook bijna dagelijks in aanraking komt met ze. Dat is andersom ook zo, want ik pas doordeweeks bijna elke dag op Mowin, dus daarin moeten we elkaar gewoon een beetje vertrouwen. Maar dat is ook niet zo’n probleem, want mijn moeder is strenger dan ik, dus ik loop nooit risico dat ik Froo onopgevoed terugkrijg. Ze houdt er trouwens ook wel rekening mee als ik iets echt niet (of wel) wil hebben, maar dat is met Froo eigenlijk niet aan de orde, dat regelt zichzelf wel.

Ik ben eigenlijk degene die het meeste bezig is met het opvoeden van Brego, maar dat is dan ook wel mijn eigen keuze en ik vind het niet erg. Gelukkig liggen mijn partner en ik wel op 1 lijn met hoe wij bepaalde dingen willen qua wat wel/niet mag en kan. Dat werkt prima. Brego is stabiel en weet wat er van hem verwacht wordt. Met af en toe een paar puber streken, maar agh binnen de lijntjes heeft hij daar ook de ruimte voor.

Nanna schreef: ↑22 apr 2022, 12:34 Zelf vind ik het prettig om honden te hebben die het niet zoveel uitmaakt.
Waarbij je je makkelijk ‘missers’ kunt permitteren.
Voorbeeld.

Precies dit dus. Die herder komt er hier dus niet in en een rottweiler of dober ook niet. Snap prima dat hij ze prachtig vindt om te zien maar dat wordt vragen om problemen. Ik doe alles met de honden en ik moet er niet aan denken om met een rottweiler over straat te moeten.
Gewoon een gezellige flatcoated of een leuke springer, als je daarmee een misser maak is de ellende nog niet zo groot.

Nou, ik durf het haast niet te zeggen. Haha.
Maar hier is dat ook zo. En ik erger me er wel dood aan, tenminste als we in het bos zijn. Gerard houdt tegenwoordig ook een hond vast als we naar het bos lopen, dat is dan Anne want dat is zijn lievelingetje. Hij loopt constant achter haar hol aan. Ook als ze los in het bos loopt.

En hoe vaak ik ook zeg dat hij gewoon door moet lopen als ze weer eens lang in de bosjes blijft hangen en vertikt om te komen, hij gaat constant terug voor haar of loopt achter haar aan en laat haar bepalen waar we heen gaan.
Gisteren ook weer, Anne bleef ergens in de bosjes lopen, ik was al ver vooruit en Gerard ook maar die riep Anne en die kwam niet, dus hij loopt terug, ik boos en zei loop nou eens gewoon door dan komt ze wel. Maar nee, hij moest en zou terug, terwijl hij in de richting van Anne liep kwam ze net de bosjes uit ze ziet dat hij haar richting uit loopt en ze gaat terug de bosjes in. Ik loop dan gewoon door.

En dan ben ik zo pissig he, want ik hoor Gerard dan schelden op Anne terwijl het zijn eigen schuld is. Hij geeft haar constant haar zin.

Het laatste rondje doe ik meestal alleen met Tanja want die wandeling is aangelijnd omdat we dan in de wijk lopen, en Gerard constant Anne de route laat bepalen. Dus meestal wacht ik tot hij terug is en dan ga ik met Tanja naar buiten. Ik hou er namelijk helemaal niet van dat alles voor mij bepaald wordt. Ik wil ook nog zelf weleens wat beslissen.
En ik vertik het toch om alles door de honden te laten bepalen.

En thuis liggen ze allebei altijd bij mij als ze op de bank liggen, vlak tegen me aan, ik vind het wel gezellig maar zou ook weleens willen dat ze Gerard lastig gaan vallen. Ik zit vaak te typen op mijn iPad en dat gaat een beetje moeilijk als er zowat een hond op je schoot ligt.
En ik hou eigenlijk niet zo van dat geplak, daarom heb ik zelfstandige honden genomen. Ik hoef buiten ook geen honden die aan de voet lopen als ze los lopen.

Onze honden zijn redelijk netjes opgevoed. Ik ben daar wel een stuk consequenter in dan hij, maar dat gaat dan over dingetjes waar hij voornamelijk zelf last van heeft. Voorbeeld is dat eeuwige geschooi aan tafel, maar ja, hij stopt ze regelmatig iets van zijn bord toe. Van mij krijgen ze niks zolang we zitten te eten. Een kliekje verdeel ik af en toe wel in hun voerbakken, maar gedoe aan tafel wil ik niet hebben. Hij heeft regelmatig koekjes nodig om iets gedaan te krijgen, naar mij luisteren ze zonder ook prima. Als Fin bijvoorbeeld een stoelkussen of kleding pakt dan gaat hij dat ruilen tegen een koekje en bij mij mag hij het gewoon in leveren, want van mijn spullen blijf je af. Uitlaten e.d. levert geen problemen op. Overdag doe ik dat en 's avonds laat hij de jongste twee uit aan de flex op een lange ronde in het buitengebied. Hij doet dat op een tijdstip dat er geen andere mensen met honden lopen. Af en toe in het weekend neemt hij ze mee naar het Lauwersmeer voor een losloopwandeling terwijl ik boodschappen doe. Wat hij daar tegenkomt aan honden zijn bijna altijd dezelfde mensen en onze honden zoeken andere honden niet op. Komen ze een grote engerd tegen, dan neemt Fin een alternatieve route.

Mijn man is strenger maar onduidelijker

Ik vind dat mijn honden best goed opgevoed zijn, en ik denk dat de foutjes niet aan mijn man liggen.

In begin had ik Bluf en hij Jol. Ik had tot die tijd 2 herders en was meer gewend om commando's op te laten volgen dan dat mijn vriend dat deed of moest doen met Jol.
Toen we Aki dus samen "namen" had ik wel wat op- en aanmerkingen of dingen waar ik vond dat hij op moest letten. En bleef best vaak zeggen "het is geen type Jol schat, mensen en andere honden gaan hem straks "eng" vinden.
Of gaf ik af en toe aan om op te letten en in te spelen op gedrag wat we niet wilden. Destijds zag hij dat nog niet zo goed aankomen, en ik kon vrij rap aan de houding al zien dat er gereageerd zou worden (spelende kinderen, kinderen op stepjes, opspringen tegen mensen)
En een commando "hier" geven en dan zelf inlopen.. ik was daar echt een zeikerd in

Tijdens opgroeien van Aki hebben we dus best wel wat irritaties gehad.. en soms was er dus wel wat gebeurd (geen hele nare dingen, maar wel dingetjes waar ik al voor had gewaarschuwd) dat vriend soms dan snapte wat ik bedoelde als ik weer eens wat aangaf om op te letten

Maar goed we zijn bijna 8 jaar verder, en inmiddels kan hij lezen en schrijven uiteraard met onze Aki. Was wel gewoon voor hem ook een omslag van een gezelschapshond die zeer gemakkelijk was naar een hond met meer pit.

Qua standaard dingen liggen we wel op 1 lijn. Los van elkaar luisteren de honden dus evengoed buiten naar mij of naar mijn vriend en hebben we dezelfde regeltjes bij oversteken of contact met mensen en honden.

Bij ons is samen wandelen soms wel irritant, dan lijken de honden niet meer te weten op wie ze dan moeten letten dus gooien ze alle regels overboord. De een een hond vast de ander de ander werkt ook niet, 1 persoon dan beide honden.. dan gaat het maar dan irriteren we elkaar weer als de honden lopen te kloten.
Bloedirritant is dat, met aanlijnwandelingen dan, los is er weer niets aan de hand en wordt er naar ons beiden geluisterd. Al merk je dan ook dat als mijn vriend ze roept.. ze ineens bij mij zich komen melden

Als ik dit lees ben ik blij dat mijn moeder en ik behoorlijk op één lijn zitten, zowel met de honden als de paarden. Met de paarden zeggen we het sowieso vaak, want we houden ze echt tussen traditioneel en natuurlijk in en als ik van ons juist het ene zou willen en de ander het ander, zouden we geen paarden hebben, want dat zou niet haalbaar zijn. Er zitten wel nuance-verschillen in, maar niet onoverbrugbaar en juist vaak aanvullend (zo zorg ik dat er wel stappen gemaakt worden met dingen trainen, maar mijn moeder dat de stappen niet te groot zijn).

Met honden is het rond hetzelfde vlak. Ik ben wel wat strenger, maar niet veel en we zijn allebei bereid om te voegen naar de ander indien het niet onze eigen hond betreft. Zo wil ik dat Emma geen spullen meer tot speeltjes mag degraderen, dus als we het niet aan haar gegeven hebben, moet het afgepakt worden. Als het eigenlijk wel goed is, mag het later alsnog bewust aan haar gegeven worden, maar ze sloopt alles als je het even niet ziet omdat ze denkt dat in principe alles voor haar is en ze een echte kauwer is. Ook heeft ze overal meerdere speeltjes liggen, dus het is niet zo dat ze anders niets heeft (zelfs al is daar ook niets mis mee voor even) en iets om te kluiven ligt er ook altijd.

_Tiny_ schreef: ↑22 apr 2022, 10:20 Daaron zou ik nooit met iemand samen een hond kunnen hebben. De honden zijn dus van mij en verder mag niemand zich ermee bemoeien. Klinkt vreselijk he? Mijn partner snapt niks van honden, denkt dat ze alles maar vanzelf moeten kunnen snappen en brengt ze daardoor steeds in situaties die ze niet aankunnen. Van een ander wil hij niks aannemen dus dan maar zo.

Dit dus.
En als ik werk dan mag hij ze naar buiten doen, in de tuin en weer naar binnen.
Verder niet.
Gelukkig slapen ze grotendeels tot ik weer thuis ben.

Ik ben consequenter, maar mijn vriend is zo iemand met natuurlijk overwicht. Ze luisteren iets beter naar hem dan naar mij.

Onze vorige honden waren wat robuuster, maar deze twee zijn extreem gevoelig.
Het komt wel eens voor dat mijn vriend net iets te streng of met harde stem/houding iets zegt en dan komen ze bij mij steun zoeken.

Oehh, in een situatie zoals met Guus en je partner zou ik daar vreselijk veel moeite mee hebben, meer nog, dat wordt geheid ruzie. Niet dat ik zo'n ruziemaker ben maar kom je aan mijn honden dan kom je aan mij, en onduidelijkheid en dan dingen verwachten die een hond niet kan snappen zou ik vreselijk veel moeite mee hebben.
Ik herinner me nog van toen ik thuis woonde dat mijn vader ook zo deed met mijn hond en ik kon hem er wel om wurgen.

Heel erg blij dus dat ik daar geen ergernissen over hoef te hebben en het gewoon helemaal mijn honden zijn.

Ik wil het er niet over hebben . Nee geintje maar ik herken het wel. Niet de stelling twee bazen dus slecht opgevoed, maar een tweede baas die op sommige vlakken niet heel constructief bezig is met soms vervelende gevolgen.

Er komt hier nooit meer een herder van het soort dat ook nerveus kan zijn/fluiten, dat gaat niet werken. Mister was een grote lieverd maar had gewoon rust en duidelijkheid/grenzen nodig (naast liefde uiteraard), daar deed hij het dan ook hartstikke goed op. Man is meer van alleen liefde en vindt grenzen niet leuk (en een aandachtvragende hond wél, áltijd). Gevolg: Mister liep altijd achter man aan (waar hij dan weer aandacht voor kreeg) en was dus meteen onrustig en nerveus rondjes aan het lopen als man in de benen kwam. En maar neusfluiten als man dan in een ander vertrek bezig was of door het huis liep.
Meenemen voor wandelen ging bij mij heel rustig en zonder nerveus gedoe (dat ging niet vanzelf, maar als ik heel bewust alles rustig deed dan was Mister rustig, daar hoefde ik niet streng voor te zijn, wel consequent en geduldig). Als man hem meenam dan was het joelen, piepen en fluiten (met voeren ook overigens). Gek werd ik er soms van. Man maakt het niet uit en wil vooral gewoon snel weg, die heeft geen zin om dat rustig te doen, maar mij maakt het dus wel uit. Voor die hond, maar ook zeker voor mezelf want ik kan niet tegen die nerveuze onrust. Ik heb dat toen echt wel moeilijk gevonden.

Met Lais speelde het ook, wel op veel minder vlakken gelukkig (ik had er bij haar meestal niet zoveel last van dat ze bij man grenzeloos was). Zij was dól op mijn schoonouders en werd compleet uitzinnig als zij kwamen. Ik heb een hele tijd hard gewerkt om dat in goede banen te leiden maar als ik er niet bij was dan lieten ze haar gewoon gaan (ook als ik instructies had gegeven). Toen heb ik gezegd dat ze het maar uit moesten zoeken en heb ik het losgelaten. Toen ze uiteindelijk bijna door het glas van de gangdeur ging ging er toch een keer een belletje rinkelen en kon het dan toch wel anders.

Voordat Murf kwam heb ik wel een héle duidelijke grens getrokken: dit gaan we NIET meer doen en ik verwacht van iedereen medewerking (uiteraard voornamelijk van man). Nu gaat dat goed, man ziet er ook echt het belang van in en Murf doet het super hierop.

Man ziet het ook wel steeds meer gelukkig en past ook steeds meer rust/bewust bezig zijn toe, zeker nu met Murf. In het begin met Lais stond hij altijd meteen op om te voeren als ze kwam zeuren bijvoorbeeld, dan moest ik hem er echt op wijzen dat dat niet heel handig was. Het hielp ook wel dat Lais nooit bij mij kwam zeuren als ik met iets te eten op de bank zat terwijl man haar dan soms letterlijk van zich af moest duwen (en daar dan ook nog geïrriteerd over was, niet in de minste plaats omdat ze niet snel opgaf). Het moest even landen dat iets op het ene moment 'niet erg' vinden niet altijd genoeg reden is om dan ook maar geen grenzen te geven, omdat het op een ander moment namelijk welk degelijk vervelende gevolgen kan hebben.

Nu met Murf gaat het echt heel fijn, we verschillen natuurlijk nog steeds in hoe belangrijk we dingen vinden en het trainen/opvoeden is voor het grootste deel mijn pakkie aan maar man is er nu wel echt veel bewuster mee bezig en dat betaalt zich ook gewoon heel erg uit.