Logi is er niet meer - bedankt voor alle medeleven
Geplaatst: 10 mei 2022, 13:29
Het was op. Het is goed zo.
Ik ben kapot van verdriet.
Allemaal heel erg bedankt voor het medeleven.
Het ging inderdaad de laatste weken heel snel. Hij was sneller moe, trok zich meer in zichzelf terug, zijn bespiering verdween in rap tempo. Zijn buik werd snel dikker door de tumoren zodat hij niet lekker meer kon liggen en moeilijk diep slapen. Hij had geen lol genoeg meer, hij onderging het allemaal maar hij vond het niet meer leuk genoeg. Even blij en daarna weer klaar. Niet meer een Logi-waardig leven.
Voor alles wilde ik voorkomen dat hij in zou storten, echt een wrak zou worden. Dat vergde enige overreding van de dierenarts want ja, daar kreeg hij koekjes en die pakte hij nog graag aan, en hij vond de mensen daar aardig. Hij vond sowieso alle mensen aardig, alleen niet meer met het oude enthousiasme. Dan leek het nog heel wat. Gelukkig nam de da wel aan wat ik zei.
Ik dubde er natuurlijk al een tijd over, met medicijnen had hij nog een leuk genoeg leven maar dat zou een keer ophouden en wanneer dan. Nou, afgelopen weekend dus. Toen was me heel duidelijk dat we niet verder moesten. En dan ook maar snel, afscheid nemen had ik allang gedaan.
Brimi ook trouwens. Die heeft nog even aan hem gesnuffeld toen hij dood was, en toen was hij er klaar mee. Stapte naar buiten en de auto in, keek niet om waar de ouwe heer bleef. Kwam op schoot zitten als ik moest huilen maar vond het wel vreemd. Stapte thuis naar binnen alsof hij altijd al enigst hond was. Alleen met eten geven keek hij even zoekend om zich heen. En toen hij door een plas gebaggerd had vanochtend en een rondje wilde racen en Logi in zijn staart hangen.
Het is goed zo, voor ons allebei. En natuurlijk mis ik hem enorm en ben ik intens verdrietig. Maar ik mis niet de Logi van de laatste week maar de Logi van een jaar geleden. Die blij en energiek was, ondernemend en vrolijk. Die Logi was er niet meer.
Ik ben kapot van verdriet.
Allemaal heel erg bedankt voor het medeleven.
Het ging inderdaad de laatste weken heel snel. Hij was sneller moe, trok zich meer in zichzelf terug, zijn bespiering verdween in rap tempo. Zijn buik werd snel dikker door de tumoren zodat hij niet lekker meer kon liggen en moeilijk diep slapen. Hij had geen lol genoeg meer, hij onderging het allemaal maar hij vond het niet meer leuk genoeg. Even blij en daarna weer klaar. Niet meer een Logi-waardig leven.
Voor alles wilde ik voorkomen dat hij in zou storten, echt een wrak zou worden. Dat vergde enige overreding van de dierenarts want ja, daar kreeg hij koekjes en die pakte hij nog graag aan, en hij vond de mensen daar aardig. Hij vond sowieso alle mensen aardig, alleen niet meer met het oude enthousiasme. Dan leek het nog heel wat. Gelukkig nam de da wel aan wat ik zei.
Ik dubde er natuurlijk al een tijd over, met medicijnen had hij nog een leuk genoeg leven maar dat zou een keer ophouden en wanneer dan. Nou, afgelopen weekend dus. Toen was me heel duidelijk dat we niet verder moesten. En dan ook maar snel, afscheid nemen had ik allang gedaan.
Brimi ook trouwens. Die heeft nog even aan hem gesnuffeld toen hij dood was, en toen was hij er klaar mee. Stapte naar buiten en de auto in, keek niet om waar de ouwe heer bleef. Kwam op schoot zitten als ik moest huilen maar vond het wel vreemd. Stapte thuis naar binnen alsof hij altijd al enigst hond was. Alleen met eten geven keek hij even zoekend om zich heen. En toen hij door een plas gebaggerd had vanochtend en een rondje wilde racen en Logi in zijn staart hangen.
Het is goed zo, voor ons allebei. En natuurlijk mis ik hem enorm en ben ik intens verdrietig. Maar ik mis niet de Logi van de laatste week maar de Logi van een jaar geleden. Die blij en energiek was, ondernemend en vrolijk. Die Logi was er niet meer.
Hij was zo'n mooie en fijne hond. En hij heeft een mooi lang leven gehad, maar dat maakt het afscheid niet minder verdrietig. Heel veel sterkte 