Een Hondenleven

Mijn honden zijn best wel mama's kindjes...

Do heeft tot ze ruim een jaar was voor de deur gelegen (al dan niet blaffend) als ik er niet was, ondanks aanwezigheid van andere gezinsleden en honden.

Sherlock ontsnapte vroeger overal en volgde rustig mijn spoor tot hij bij me was. Al liep hij wel agility met iemand anders.

Pippa moet alleen mij, Poppy idem plus haar fokster en nu een klein beetje haar (nog nieuwe) junior handler.

Jinn hield van werken... en dus bij uitbreiding van iedereen die dat met haar wou doen, en dat mag je vrij letterlijk nemen. Een agilityparchurs of een groepje schapen, een willekeurige mens er bij en ze was blij en werkte, al kwam ze nadien wel even aan mij zeggen hoe flink ze wel was.

Maar Kika is dus een onafhankelijke half wilde hond denk ik vaak. Leeft en gedraagt zich al reagerend op impulsen zonder daar veel bij na te denken en kan voor zichzelf zorgen. Jaagt ook en drijft nog altijd auto's als ik haar de kans zou geven.

Nu waren we dit weekend op wedstrijd met de camper, fokster van Poppy en haar hond waren ook mee. Kika is dol op haar.
ik had als regel bedacht dat, als ik er niet bij was, Kika IN de bench IN de camper moest.
Maar dag 1 ging het zo goed dat ik toen vriendin er bij was even snel parcours ging verkennen zonder haar, de honden dus los bij de camper in een "tuintje" met verplaatsbare omheining van 120 hoog.
Ging prima.
Dag 2 waren de honden al moe van eerste parcours, het was warm, iedereen lag te suffen. Ik ga verkennen en zeg aan vriendin nog eens Kika goed in de gaten te houden.
Tja.. kijken deed ze, maar snel genoeg reageren kon ze niet en luisteren deed Kika plots niet meer. Na een kwartier rustig en braaf zijn besloot ze ineens te vertrekken en daar ging ze.
Ik hoorde mensen schreeuwen "Gudrun, Kika is los". Ze is van de camping af gelopen, straat over, langs frietkraam, naar de parcours, daar heen en weer, mij niet gevonden of zo, ondertussen was ik wel haar naam aan het schreeuwen, maar meer dan een zwarte flits zag ik niet. Bos in er achter, ik zo hard ik kon en gillend er achteraan in de richting waar mensen me wezen.
Clubgenoten met snoep ging ze even naar toe zeiden ze nadien maar ze liet zich niet vangen. Terug straat over, veldweg in, langs boerderij achter en toen wist niemand het nog. Daar nog achter was een weg met auto's, dus ik helemaal in paniek dat ze achter een auto zou gaan en ik haar kwijt was.

Net van plan om helemaal terug naar de pleinen te rennen en een bekende die ook schapendrijft te vragen om met de auto en een schapenfluitje mee rond te rijden, daar reageert ze normaal goed op, toen ik telefoon kreeg dat ze aan de camper terug was... helemaal vanaf de andere kant dwars door de velden komen aangerend en de vrouw tegenover ons had de helderheid gewoon deurtje van de omheining open te houden en verder niks te doen en Kika was naar binnen gelopen.
Mijn wildekind was terug.
Ik strompelde (racen kon je het toen al niet meer noemen) hijgend naar daar terug, Kika dolbij (moest even een hapje van de baas nemen uit vreugde) en een kwartier lang was ze echt aan mijn voeten geplakt.
Nadien in de bench met wat kauwspul en alles op slot en haar laatste parcours heeft ze nog geweldig gewerkt met me ook.
Niks auto's drijven (ze is 3 keer een straat met verkeer over gerend zegt men), niks jagen, gewoon mama zoeken.

Ik ben hees vandaag van het roepen, heb toen al mijn persoonlijke records gebroken zowel qua snelheid als qua uithouding en vandaag echt overal spierpijn, tot mijn ribben en zijkant rug toe alles geforceerd. En Kika is gewoon Kiks, lekker ruzie zoeken, uitdagen, vogels jagen, haar domein bewaken en wild rondrennen.
En toch he... ergens een geruststelling dat ze me zoekt en dat ze zelfstandig in een vreemde omgeving de weg naar de camper ook vanuit een andere richting terug kan vinden.

Zijn jullie honden ook mama-kindjes?

Ja, gelukkig wel, maar ze hebben mij weleens grijze haren bezorgd.

Ja, alledrie.
Meneer Nanna wordt zonder morren geaccepteerd maar als we samen in het bos lopen en we gaan ieder een kant op lopen ze zonder meer met mij mee.

Wij hebben pappa kindjes en Bas is Hans zijn kindje en Guus is echt mijn hondje. Dat komt omdat ik Guus adoreer en alles van hem pik. Dat voelt hij. En Bas helaas ook terwijl ik dol op haar ben. Mijn liefde voor Guus heeft haar naar Hans gedreven en ik voel me daar ook schuldig om. Maar voor Hans is het wel leuk.

ehhh ja, van Kiara zeg ik altijd gekscherend "die raak ik niet kwijt, al heb ik het graag"
hoef nooit te kijken waar ze is, ergens in een zeer korte straal van mij en bij een half geluid staat ze bij me

Iets soortgelijks op vakantie gehad met Donner. Hij was achter het hek van de tuin daar gekomen en toen ik hem wilde halen was hij kwijt. Dus ik gillen en rennen, maar kom hem niet vinden. Blijkbaar was ie naar het watertje afgedaald want hij kwam weer van onderaan de berg naar boven gelopen. Grijze haren krijg je ervan. Maar normaal is hij wel als plakband. Even fluiten en hij is bij me.
Cato neemt veel meer afstand en die let veel minder op mij dus dan moet ik altijd opletten en dat loopt toch veel minder ontspannen. Haar ben ik nooit uit oog verloren maar wel eens gehad dat ze zich niet liet grijpen. Half uur achter haar aan gezeten voor ik haar had gevangen... tegenwoordig luistert ze gelukkig iets beter

Pffff, wat een schrik , gelukkig was ze niet echt over haar toeren en nog genoeg bij haar zinnen om de weg terug te zoeken !

En ja, ik heb mamma's kindjes want veel te kiezen hebben ze hier niet . Karma is het wel het minste, zij is naar hovawartnormen een redelijke allemansvriend.

Froo op zich wel, ik ben echt haar favoriete mens, maar niet de enige die ze graag mag. Ik kan haar rustig achterlaten bij mijn moeder zonder dat ze me lang zal blijven nakijken of zo. Met een halfuurtje is ze er wel overheen dat ik er even niet ben. Maar ze is wel het meest op mij gericht, dus wat dat betreft valt ze denk ik wel onder die noemer.

Met 9 weken is elke pup een mamaskindje, denk ik, maar ik vermoed dat Aloy het ook wel zal blijven. Maar ook haar kan ik vermoedelijk rustig bij een ander achterlaten, want ze houdt wel van alle mensen.

Jeetje mina wat een avontuur. Kan me goed voorstellen dat je hele lijf pijn doet. Maar gelukkig heb je haar weer terug.
Ja mijn honden zijn ook moederskindjes en zouden mij ook gaan zoeken. Billie wil ook niet eens met iemand anders trainen. Op de hondenschool doen we wel eens 'hondje ruilen' maar Billie weigert gewoon.

_Tiny_ schreef: ↑16 mei 2022, 20:07 Billie wil ook niet eens met iemand anders trainen. Op de hondenschool doen we wel eens 'hondje ruilen' maar Billie weigert gewoon.

Deden ze vroeger bij ons ook wel eens en heb nooit gesnapt wat daar de zin zou moeten van zijn en wie daar ook maar enig voordeel uit haalt.

Oh wat een schrik, gelukkig goed afgelopen, je zult wel wat grijze haren rijker zijn.

Pfff, wat een schrik! Gelukkig is ze heelhuids terug. Las net op fb dat er (op denk ik dezelfde wedstrijd) ook nog een andere hond was weggelopen. Die kwam pas midden in de nacht terug. Wel ook uit zichzelf terug naar de camper.
Wij hebben 2 mama's kindjes en 2 papa's kindjes. En 1 "ik vind iedereen leuk" kindje.

Inge O schreef: ↑16 mei 2022, 20:19

_Tiny_ schreef: ↑16 mei 2022, 20:07 Billie wil ook niet eens met iemand anders trainen. Op de hondenschool doen we wel eens 'hondje ruilen' maar Billie weigert gewoon.

Deden ze vroeger bij ons ook wel eens en heb nooit gesnapt wat daar de zin zou moeten van zijn en wie daar ook maar enig voordeel uit haalt.

Nou het is vooral voor de leuk denk ik. Ik vind het wel leuk iig, dan merk ik meteen hoe mijn hond en ik op elkaar ingespeeld zijn en hoe anders het is wanneer je een "vreemde" hond hebt die niet reageert op jouw (onbewuste) lichaamstaal. En ik vind het gewoon leuk om eens een ander ras te proberen. Er is ook een Aussie in ons groepje die al bij de eerste letter van het woord het commando uitvoert Heerlijk, je voelt je gewoon een toptrainer terwijl ik niks bijzonders doe. Die hond doet alles en ik hou voor de vorm de riem vast.
Das wel wat anders dan een doodle/poedel.

Ik heb ook mama's kindjes, maar gelukkig hebben ze me dit nog niet geflikt
Kan me voorstellen dat je daar een tijdje van bij moet komen Gudrun.

Inge O schreef: ↑16 mei 2022, 20:19

_Tiny_ schreef: ↑16 mei 2022, 20:07 Billie wil ook niet eens met iemand anders trainen. Op de hondenschool doen we wel eens 'hondje ruilen' maar Billie weigert gewoon.

Deden ze vroeger bij ons ook wel eens en heb nooit gesnapt wat daar de zin zou moeten van zijn en wie daar ook maar enig voordeel uit haalt.

Ita wilde op jachttraining best voor een ander wat doen, alleen het apport werd dan wel aan mij afgegeven
Dat is eigenlijk altijd zo gebleven.
Zelfs als ze makkelijk iets kon afgeven aan iemand anders liep ze gewoon 200 meter of meer door om bij mij te komen met haar apport.

Na een ongeluk jaren geleden in Duitsland, was ik naar het ziekenhuis gebracht.
Degene waar ik mee op pad was had Ita bij zich gehouden en man en zoon die die avond nog kwamen zouden haar mee naar huis nemen.
Toen iedereen buiten het ziekenhuis elkaar had ontmoet keurde Ita mijn familie geen blik waardig, maar liep zo op mijn spoor het ziekenhuis in.
Niks met de baas mee, maar naar het vrouwtje.

Gelukkig kwam ze weer terug! Wat slim!

Mijn honden zijn allebei papa's kindjes. Chaos is niet leuk en ze lopen dus ook niet zomaar weg behalve als ze denken naar me toe te gaan.
Dat zou dus op wedstrijd ook zomaar fout kunnen gaan als ze me dan niet kunnen vinden.

Pfff, wat zul je geschrokken zijn, maar goed dat ze snel zelf weer terugkwam en geen gekke dingen heeft gedaan onderweg!

Amoz was ook een ontzettend mama's-kindje. Toen ik naar Spanje ging verhuizen, liet ik hem de dag van aankomst in ons nieuwe huis achter bij mijn zus en haar vriend (die hij heel goed kende, bij mijn zus had hij ook al vaker gelogeerd en op beiden was hij echt heel dol) om snel even wat eerste boodschappen te halen. Op het terras achter dichte poortjes, want iets in mij zei al dat los in de tuin misschien nog wel erg raar en onwennig was (en met Amy die overal kan ontsnappen de goden verzoeken). Amoz is toen op de een of andere manier op een onbewaakt ogenblik over de terraspoortjes gesprongen en uit de tuin ontsnapt om achter mij aan te gaan. De vriend van mijn zus zag hem ineens buiten de poort lopen. Zonder na te denken deed hij snel de poort open om achter Amoz aan te gaan, maar dat vond Amoz maar niks en die zette het op een lopen, met de vriend van mijn zus er in paniek achteraan. Toen ik thuiskwam van de winkel, rende hij daar nog steeds ergens rond om Amoz te zoeken. Ik liep een klein stukje de kant op waar ze ergens moesten zijn, floot een keer en daar was Amoz weer, niks aan de hand. De hele stress rondom zijn ontsnapping had ik dus eigenlijk gemist Dat was ook niet gebeurd als ik er gewoon was geweest, hij heeft het later gelukkig ook nooit meer gedaan. Maar hem de eerste dag daar achterlaten bij mijn zus en haar vriend was blijkbaar iets te veel gevraagd.

Van mijn huidige honden is Amy het meest een mama's-kindje. Mila heeft met de meeste vreemden niet veel, maar voelt zich er ook niet slecht bij op haar gemak, terwijl Amy een allemansvriendin is, maar wel als ik erbij ben, anders is ze echt niet snel op haar gemak bij vreemden. Ik kan bijvoorbeeld met wandelen niet zomaar Amy's riem aan iemand anders geven, dan wil ze alleen maar naar mij toe, terwijl Mila met iedereen van het gezelschap meeloopt die met haar speelt en ik haar op bijvoorbeeld een terras ook zo bij mijn gezelschap kan achterlaten als ik even naar de wc moet of zo. Dat kan met Amy niet.

Vicky schreef: ↑16 mei 2022, 20:24 Pfff, wat een schrik! Gelukkig is ze heelhuids terug. Las net op fb dat er (op denk ik dezelfde wedstrijd) ook nog een andere hond was weggelopen. Die kwam pas midden in de nacht terug. Wel ook uit zichzelf terug naar de camper.
Wij hebben 2 mama's kindjes en 2 papa's kindjes. En 1 "ik vind iedereen leuk" kindje.

Ja, dat hondje liep onaangelijnd mee en schrok van een andere onaangelijnde hond... was de avond zelf al eens gezien rond de camper maar de baasjes waren zoeken en toen iemand wilde lokken ging die er terug vandoor.
Dus heel blij dat de reflex van mijn overbuur niet vangen was maar hekje opendoen om haar er in te laten!

Inge O schreef: ↑16 mei 2022, 20:19

_Tiny_ schreef: ↑16 mei 2022, 20:07 Billie wil ook niet eens met iemand anders trainen. Op de hondenschool doen we wel eens 'hondje ruilen' maar Billie weigert gewoon.

Deden ze vroeger bij ons ook wel eens en heb nooit gesnapt wat daar de zin zou moeten van zijn en wie daar ook maar enig voordeel uit haalt.

Jinn vond dat fantastisch!
Ik heb zo heel erg lang geleden toe ik nog met James mijn schotse herder beginnertje was met een graad 3 Mechel van een clubgenoot gelopen op de clubmatch. Het pret-gedeelte na het officiële zeg maar, en enkel voor wie wou en wie zijn hond zou met iemand laten lopen, niks verplicht dus. Heerlijk vond ik dat, en super moeilijk want die was 3 keer zo snel als lieve James.
Een beetje proeven van hoe agility ook kon zijn.
Maar ik heb ook wel eens met het hondje van iemand gelopen aan wie ik les gaf, dat hondje was dol op me. Maar lopen? 1 sprong en dat was het. Ook niet voor snoep en enthousiast gedoe.

En nu heb ik net een dochter van iemand op de club, mama heeft een trage kooiker waar de dochter junioren mee loopt, die is nu met Poppy aan het trainen, vinden ze allebei leuk. Dat kind loopt natuurlijk veel harder dan ik kan en is gewoon van samen met haar hondje te vertrekken, doet dit ook met Poppy en dan is ze zooo blij, echt schattig. En ze is heel erg gul met snoep, dat is ook fijn vindt Pop. Meisje krijgt binnenkort haar eerste eigen pup, een working cockertje, kan ze vast wennen aan iets meer lopen en iets anders handelen dan met hun hondje nu. En Pop wordt 7, loopt al 5 jaar graad 2 (net niet snel genoeg voor de 3) maar doet gewoon altijd wat je zegt en helpt je nog uit de nood ook, een ideaal leerhondje.

Oef wat een stress. Fijn dat ze er weer is!

Jet hangt enorm aan mij en Miep (al is het een labrador) toch ook wel. Als die moet kiezen is ze toch bij mij in de buurt. Doe ik toch iets goed

Gudrun schreef: ↑16 mei 2022, 23:29

Inge O schreef: ↑16 mei 2022, 20:19

_Tiny_ schreef: ↑16 mei 2022, 20:07 Billie wil ook niet eens met iemand anders trainen. Op de hondenschool doen we wel eens 'hondje ruilen' maar Billie weigert gewoon.

Deden ze vroeger bij ons ook wel eens en heb nooit gesnapt wat daar de zin zou moeten van zijn en wie daar ook maar enig voordeel uit haalt.

Jinn vond dat fantastisch!
Ik heb zo heel erg lang geleden toe ik nog met James mijn schotse herder beginnertje was met een graad 3 Mechel van een clubgenoot gelopen op de clubmatch. Het pret-gedeelte na het officiële zeg maar, en enkel voor wie wou en wie zijn hond zou met iemand laten lopen, niks verplicht dus. Heerlijk vond ik dat, en super moeilijk want die was 3 keer zo snel als lieve James.
Een beetje proeven van hoe agility ook kon zijn.
Maar ik heb ook wel eens met het hondje van iemand gelopen aan wie ik les gaf, dat hondje was dol op me. Maar lopen? 1 sprong en dat was het. Ook niet voor snoep en enthousiast gedoe.

Bij agility kan ik me er al ietsje meer bij voorstellen omdat een hond daar heel graag een rondje wíl lopen en 'de mens' dan gewoon een soort van aangever is, maar bij gehoorzaamheid vind ik het toch weer iets geheel anders, dat vind ik toch echt meer teamwerking van iets wat een team zou moeten zijn, niet van twee 'samenraapsels'.

En nu heb ik net een dochter van iemand op de club, mama heeft een trage kooiker waar de dochter junioren mee loopt, die is nu met Poppy aan het trainen, vinden ze allebei leuk. Dat kind loopt natuurlijk veel harder dan ik kan en is gewoon van samen met haar hondje te vertrekken, doet dit ook met Poppy en dan is ze zooo blij, echt schattig. En ze is heel erg gul met snoep, dat is ook fijn vindt Pop. Meisje krijgt binnenkort haar eerste eigen pup, een working cockertje, kan ze vast wennen aan iets meer lopen en iets anders handelen dan met hun hondje nu. En Pop wordt 7, loopt al 5 jaar graad 2 (net niet snel genoeg voor de 3) maar doet gewoon altijd wat je zegt en helpt je nog uit de nood ook, een ideaal leerhondje.

Dat vind ik weer een heel andere situatie, dat meisje vórmt nu ook een team met jullie Poppy, dat vind ik niet meer vallen 'lopen met een vreemde'. Zo ging ik als kind (in de tijd vóór ik zelf een hond kreeg, zo ergens tussen mijn 8e en mijn 12e dus) altijd wandelen met de hond van de buren. Nu ja, wandelen kon je het niet meer noemen, ik nam haar gewoon halve dagen mee op sleeptouw, trainde haar, voedde haar op, werd voor haar net zo belangrijk als haar echte baasjes - zoiets is het dan eerder met dat meisje en Poppy.

Wat een spanning en stress, Gudrun! Gelukkig goed afgelopen!

Lanai is absoluut geen mama's kindje; zij vindt alle mensen even geweldig en loopt zo met een willekeurig ander persoon mee als ik haar mee zou geven, zonder nog om te kijken.
Ze blijft wel altijd en graag bij me in de buurt, loopt aan de voeten en kleeft om me heen. Ik vind het fijn dat ze wat meer op onderzoek uit gaat als ze een stukje met Feta mee gaat tijdens Feta haar speurtochten.

Feta is een mama's kindje. Ze is een eenmanshond, erg gesteld op mij. Buiten is ze dan weer totaal anders dan Lanai: daar volgt ze graag haar neus en durft gerust tot aan de horizon te racen (en daarna weer terug naar mij).

Tamara schreef: ↑17 mei 2022, 08:37 Wat een spanning en stress, Gudrun! Gelukkig goed afgelopen!

Lanai is absoluut geen mama's kindje; zij vindt alle mensen even geweldig en loopt zo met een willekeurig ander persoon mee als ik haar mee zou geven, zonder nog om te kijken.
Ze blijft wel altijd en graag bij me in de buurt, loopt aan de voeten en kleeft om me heen. Ik vind het fijn dat ze wat meer op onderzoek uit gaat als ze een stukje met Feta mee gaat tijdens Feta haar speurtochten.

Feta is een mama's kindje. Ze is een eenmanshond, erg gesteld op mij. Buiten is ze dan weer totaal anders dan Lanai: daar volgt ze graag haar neus en durft gerust tot aan de horizon te racen (en daarna weer terug naar mij).

Erg he. Sjaak is ook zo. Geef hem knuffels en lekker eten en hij kijkt inderdaad nooit meer achterom. Het is een lief troeteltje, vertrouwen heeft ie in iedereen.
Zus kijkt ook bij iedere autodeur die open gaat of ze mee mag, en staat op haar achterpootjes naar binnen te gluren wanneer mensen staan te koken. Ja hallo? Ik ben echt héél leuk, zet maar een extra bordje neer, dan zul je het zien. Laatst mocht ze even bij mensen in de tuin kijken, dan is ze meteen de gangmaker. Op een minuut tijd heeft ze met een blij bekje bij vijf man op schoot gezeten. Iedereen lachen, roepen en aaien.
Maar die wil heus wel weer opgehaald worden als het feestje klaar is.

Jaap is een grote dikke baby. Hij mag dan de oudste zijn, in z'n gedrag zie je dat niet terug. Tegen iedereen vriendelijk en eigenlijk meer een mannenhond, maar het is mama voor en na. M'n ex en m'n vader kunnen hem allebei wel vasthouden, echt luisteren doet ie niet, dat is voorbehouden aan mij, maar hij staat dan niet te gillen als ik 5 meter verder ben.
Hij doet nu steeds het stoutste dat ie kan bedenken; snel naar buiten rennen als ik hem roep en daar neerploffen. Dan moet ik die 38 kilo lappenpophond optillen, binnen neerleggen en daar gaat ie op z'n rug liggen kronkelen en kwispelen en moet ie kusjes en z'n buik geaaid

Jeetje, Gudrun, dat zal je niet in de kouwe kleren zijn gaan zitten.

Hier absoluut mamakindjes. Niet zo heel gek, want ik ben ook duidelijk de verzorger. Praktisch de enige die met ze wandelt, eten geeft en verzorgt. In huis loopt Alfil wat meer achter me aan dan Lily, hoewel zeker niet constant. Maar als ik op bed Netflix ga kijken, moeten ze er allebei bij. Dan weten ze dat ik de komende 45 minuten niet opsta . Tijdens het wandelen hier in de buurt zijn ze vrij zelfstandig, maar Lily neemt meer afstand dan Alfil. Dat wil niet zeggen dat ze zomaar met iemand anders mee zouden lopen. Ze houden me allebei in de gaten en willen me niet kwijtraken.
Het feit dat het mamakindjes zijn, merk ik het beste als we op een minder bekende plek zijn. Dan zitten ze echt aan mijn kont geplakt, vooral binnen. Laatst waren we bij mijn schoonmoeder en die zei het nog: ze adoreren je. Hahaha. Echt, ik hoef maar even op te staan om naar de wc te gaan en ik heb twee van die eendjes achter me aan.

Pfff wat een gedoe! Gelukkig is ze terug gekomen!

O, wat een schrik.
Wat heerlijk dat ze geen auto’s is gaan drijven maar alleen gefocust was op jou.
Heel blij voor je dat het zo goed is afgelopen.

Dirkje vind de wereld eng als mama niet in de buurt is. Het is geen held maar ze voelt zich wel veilig bij mij. De enkele keer dat ze ergens is geweest zonder mij heeft ze voor de deur op me liggen wachten en moest ze erg huilen.