Een Hondenleven

Dus waar heb je spijt van, dat je iets wel of juist niet gedaan hebt icm (je) honden?

Ik heb er bijv best wel spijt van dat ik geen teefje bij @Sirene genomen heb uit de combi met Milo. Dan had ik er, indien gezond en fokgeschikt, zelf eens een nestje mee kunnen doen met een van mijn honden. Het lijkt me zo'n geweldige combi, hele sportieve en gezonde honden. Maar ik denk niet dat iemand deze combi ooit zelf zal doen, veel mensen zijn toch huiverig voor de mechel en/of hollander erin.

En jullie?

Dat ik de verhuizing vorige zomer voor Lou onderschat heb waardoor ze teveel negatieve ervaringen heeft gehad en ze nu niet meer met bezoek (buiten een beperkt zeer bekend groepje om) kan.

Teveel om op te noemen

Nouja echt spijt niet. Maar dat ik Flore geadopteerd heb. Ik ben heel blij dat ze nu hier zit, ze is onwijs lief, Eevee is heel lief voor haar en ze krijgt nu tenminste de juiste zorg. Maar medisch blijkt er veel meer aan de hand en dat was iets wat ik heel bewust niét wilde en waar ik dus wel flink van baal. Had ik dit geweten was ik er nooit voor gegaan

hakunamatata schreef: ↑14 jun 2022, 13:56 Nouja echt spijt niet. Maar dat ik Flore geadopteerd heb. Ik ben heel blij dat ze nu hier zit, ze is onwijs lief, Eevee is heel lief voor haar en ze krijgt nu tenminste de juiste zorg. Maar medisch blijkt er veel meer aan de hand en dat was iets wat ik heel bewust niét wilde en waar ik dus wel flink van baal. Had ik dit geweten was ik er nooit voor gegaan

Ow?
Wat mankeert ze dan en helpt de stichting niet mee?

Dat ik vroeger de slipketting heb gebruikt volgens de Martin Gaus methode

Dat ik Dalí z'n uitvalgedrag in de eerste instantie met kordate correcties dacht te kunnen stoppen.

Dat ik teveel vertrouwde op een toenmalige vriendin toen ik Mahdu net had en hem daardoor niet (voldoende) beschermd heb tegen haar (mis)handelen jegens hem.

Dat ik dat leuke, lieve teefje uit Jente haar eerste nest niet zelf gehouden heb.

Spijt is een groot woord misschien maar ik denk voortaan wel goed na indien er ooit weer is een hond komt waarbij een poot geamputeerd moet worden. Het zal allicht zeker te maken hebben met Marvel haar hele gestel wat vol zit met artrose maar een hondenlijf is volgens mij niet heel erg geschikt voor 3 poten. Ik had toen geen andere optie ( misschien ook wel maar elke optie was zwaar geweest) maar ik zou het niet meer zo licht opnemen als dan dat ik gedaan heb

Mijn Deerhounds. Een liever ras bestaat eigenlijk niet maar godallemachtig wat zit het gezondheidstechnisch klote in elkaar.
Ik had eigenlijk ooit nog plannen voor een Ier maar die heb ik op een papieren bootje geschreven en in de Dommel laten varen. Gaat niet gebeuren.

Dat ik Georges te veel alleen heb laten uitzoeken als jonge reu, waardoor hij nu denkt alles zelf te moeten regelen.

Oh, en ik vertrouwde heel veel op de goedbedoelde adviezen van mijn omgeving, wat ook alleen maar averechts werkte.

Eerste hond, steile leercurve

Hier ook spijt dat ik teveel naar anderen heb geluisterd en het Froo dus zelf heb laten uitzoeken als pup. Ze was al heel bang voor andere honden toen ze bij me kwam, meer dan gewoon normaal is voor een pup, en er werd me verteld dat het goed zou zijn om haar veel kennis te laten maken met andere honden en haar dan vooral niet op te tillen. Nu weet ik beter en weet ik hoe ik het wel had moeten doen, maar de fouten die ik toen heb gemaakt, zet ik nu niet meer recht. Ze is nu echt hysterisch bang en gaat gewoon gelijk in de aanval. Het is op zich allemaal geen ramp, want ik zet haar tegenwoordig wel gewoon op de arm, voordeel van zo’n kleintje (en het is uiteindelijk ook wel weer iets beter geworden, maar soms is het nog steeds allemaal kut, hangt een beetje van haar humeur en de situatie af). Maar ik had het gewoon voor haarzelf liever anders gezien, ik denk er nog vaak aan hoe bang en alleen ze zich op zo’n moment gevoeld moet hebben als klein minipupje zonder steun van mij, terwijl ik er vlak naast stond. Ik neem mezelf dat nog heel erg kwalijk, terwijl die hond er natuurlijk nooit meer aan terugdenkt. De situatie is nu zoals hij is, maar Froo denkt niet elke avond voor het slapengaan hoe slecht haar baasje wel niet was toen ze vroeger klein was. En toch kan ik dat niet goed loslaten.

Nu met Aloy maak ik andere keuzes. Gelukkig heeft zij ook al een betere basis. Ik heb met haar nog geen spijt van dingen, ik ben tevreden met hoe we het doen. Soms gaat het even niet goed, maar het gaat veel vaker wel goed. Ik hoop dat we gewoon zo kunnen doorgaan, dan is dikke spijt in elk geval niet nodig.

Dat ik te veel luisterde naar 'goedbedoelde' adviezen waardoor ik Sem in z'n jonge jaren heb genegeerd toen hij bang was voor vuurwerk. Die angst is dus nooit meer overgegaan en heeft hij tot z'n dood last van gehad

Heb een beetje spijt van Maya, de eerste 2e hond die ik in de proeftijd heb terugbracht door mijn eigen onzekerheid en onkunde, maar die eigenlijk precies het karakter had wat ik fijn vind.

En daarna komt direct de volgende spijt (nouja spijt is een groot woord), met de kennis die ik nu heb zou ik als tweede hond liever voor een pup hebben gekozen in plaats van weer voor een herplaatser.
Ik dacht dat ik het niet zou kunnen in m'n eentje en zag veel beren op de weg. Terwijl ik nu al 2 jaar aankloot met dezelfde problemen van Bella en er niet echt een stijgende lijn is en dat ligt zeker ook aan mijn vaardigheden. Het is hard om te zeggen maar het beperkt en je hebt niet het plezier van een hond wat je zou willen. Het is gewoon niet de beste match. Toch heeft ze ook een plekje in mijn hart veroverd en we vinden onze weg samen wel met vallen en opstaan. Zij is mijn hondenleerschool.

Er zijn in de tussentijd zoveel leuke nestjes voorbij gekomen waarvan ik graag een pupje had gewild.

Dat ik niet eerder wist van positief trainen en mijn eerste hond met slipketting ed opgevoed heb. Gelukkig is het wel goed gekomen en is het een fijne stabiele hond geworden, maar de band met hem was anders dan met mijn latere honden.

Dat ik mijn tweede hond het teveel heb laten uitzoeken met andere honden, hij was gecastreerd en rook kennelijk lekker. Veel andere honden wilden op hem rijden en ik heb dat niet voorkomen omdat anderen me vertelden dat hij maar moest leren om voor zichzelf op te komen.

Met Luna & Balu geen grote dingen waar ik spijt van heb, wel eens onterecht te ongeduldig geweest en op ze gemopperd.

Quinta dat ik haar losgelaten heb bij het sluisje waardoor ze bijna verdronken is, had ik maar niet geluisterd naar degene die wilde puppyknuffelen. En hopelijk blijft het hierbij.

Dat ik Droef niet heb geleerd om andere honden te negeren. En het was ook heus allemaal leuk dat samenspelen, tot het niet met allemaal meer zo leuk was.

En als ik vooraf wist hoe fysiek ellendig Droef in elkaar zou zitten had ik hem mogelijk nooit opgehaald.

Nergens van eigenlijk. Ik zit te denken...

Nou, dat ik er een kapot heb laten rijden vind ik op zich nog steeds wel jammer.
Aan de andere kant...het was best een kuthond.

Ik vind het altijd jammer om een wandeling over te slaan en dat heb ik natuurlijk heel vaak gedaan. En nu weet ik niet meer waarom. Maar wel hoevaak ik het niet gedaan heb.

Echt spijt maar van twee dingen: dat ik ooit vreemd ben gegaan en dat ik begonnen ben met roken.

Verder heb ik zeker twijfelachtige keuzes gemaakt en dingen verkeerd gedaan maar daar heb ik geen spijt van.

Desiree schreef: ↑14 jun 2022, 19:53 Dat ik Droef niet heb geleerd om andere honden te negeren. En het was ook heus allemaal leuk dat samenspelen, tot het niet met allemaal meer zo leuk was.

Ik heb dat een beetje andersom, al denk ik dat we geen spijt moeten hebben om het zo gedaan te hebben.

Aak hebben we wel met vreemde honden laten kennismaken en spelen, maar liever toch alleen met honden die bekend werden en waarvan ik de bazen kende.
Op strand en park bleef ik er terughoudend in als een hond mij niet aanstond, of als ik grote groepen klein en groot met elkaar zag spelen. Mijn "angst" dat hij een opjager zou worden of té snel een regelneef zou zijn die té snel zijn grenzen aan zou gaan geven op zijn boers speelde daarin mee. In combi dat zijn ras toch al niet zo goed bekend staat.

Hij is prima in staat om op een normale manier contact te maken, al merk ik wel dat als er een hond aan komt denderen hij direct in de verweermodus staat. En ik weet niet of dat komt omdat we dus dit soort situaties vooral vermeden, of dat ik er goed aan heb gedaan omdat dit zijn manier van reageren is.

Spijt heb ik deels, maar anderzijds denk ik dat het juist goed is geweest want in principe is er wel controle en hebben we eigenlijk nooit gedoe gehad met najagen van honden of geknok, een keer daargelaten maar daar waren we zelf niet bij.

Dat ik Hessel erbij heb genomen toen we Belle al hadden. Leek in theorie een mooie combi. Oudere stabiele teef, jonge pup reu erbij. Helaas resulteerde het in Hessel moeten herplaatsen na een paar jaar. Ergste wat ik ooit heb moeten doen. Hessel zelf heeft het nog prachtig gehad hoor de rest van z'n leventje enigs hond.

Ik heb er spijt van dat ik niet naar de dierenarts gegaan ben toen ik Oor wat mager vond in de zomer voor ze ziek werd. Ik heb nog foto's gepost op hf in een topic over of je hond goed op gewicht was. Maar mensen vonden haar niet echt mager, het was ook niet echt dramatisch en ze was altijd al wat magerder in de zomer en dikker in de winter. Ik heb gewoon wat extra gevoerd en er niks meer van gedacht. Maar achteraf denk ik, ze was toen waarschijnlijk al ziek, wat nou als... was ik er dan op tijd bij geweest?

Ik heb heel veel spijt van het mopperen op Uma als ze zo sloom was. Ze deed altijd alles volgens haar eigen boekje en ik vond het heel irritant als ze dan weer geen zin had mee te lopen. Achteraf bleek ze zo’n grote tumor op haar long te hebben dat het een wonder was dat ze nog kòn lopen.
Ik krijg daar letterlijk nog buikpijn van.

En ik heb spijt van de tweede keer dat Uma vermist raakte. Dat was door een inschattingsfout van mij waarbij ik al niet helemaal zeker was of dit slim was. Ik schaamde me ook zo dat ik het pas na 2 dagen durfde te vertellen aan anderen. Gelukkig is ook dat weer goedgekomen maar dat is niet dankzij mij.

Er zijn wel meer dingen waar ik spijt van heb maar dit zijn de grootste twee. Voornamelijk punt één.

Dat ik, toen Colin nog pup was, mij veel teveel heb laten beïnvloeden door mijn ontzettend zeurende geluidsovergevoelige benedenbuurman. Op onze teentjes lopen, die hond mocht amper iets in huis of er kwam alweer een klacht, en hierdoor heb ik het alleen zijn ook nooit goed aan kunnen leren. Later hoorde ik van verschillende andere buren dat deze zelfde buurman ook allerlei klachten over hun had, van op de muren bonken als de tv aanstond tot dreigen met een advocaat vanwege mensen die in hun eigen tuin zitten te praten. Dus al die tijd was hij het probleem, niet ik met m'n hond, als ik dat eerder geweten had had ik ook vaker mn middelvinger opgestoken.

Non. Rien de rien.
Als het over Yuna gaat.