Een Hondenleven

Hebben jullie dat ook wel eens gehad, zo'n hond die je bijna had genomen, en dat het toch niet door ging, waar je tijden later nog steeds soms aan denkt?

Ik had het vlak nadat Oor was overleden. Echt al in de week erna ofzo, zag ik op Facebook een Hollandse Herder reu ter herplaatsing. Ik val niet zo snel op reuen, maar deze was echt prachtig. Er zat een heel verhaal bij en duizend foto's en filmpjes en ik zag het meteen: deze hond is geweldig! Zo'n blije, trouwe clown, stabiel en moedig, aanhankelijk, grootmoedig, energiek, baasgericht. Ik was op slag verliefd. Wat heb ik daar toen ontzettend over lopen twijfelen zeg. We zaten nog midden in de rauwe rouw, waren er eigenlijk helemaal nog niet aan toe emotioneel, en ook qua timing wilde Marinus wachten tot na de geboorte. Ik heb nog wel contact gelegd, maar uiteindelijk hebben we het toch niet doorgezet. En dat was achteraf de juiste beslissing, want het eerste jaar met Evelien was echt behoorlijk zwaar en ik was blij dat we toen even geen hond hadden. Maar toch heb ik spijt dat we er niet gewoon voor zijn gegaan. Ik denk ik nog best vaak aan die hond, ik had zo graag gewild dat hij op een ander moment voorbij gekomen was!

Ja, een keer een zwartachtig ruwharig teefje op Dutchy Adoptions. Ik viel als een blok voor haar.
Ik had toen vijf honden dus dat kon echt niet maar wat had ik die graag opgehaald.

Ja de hond van mijn schoonzus. Die moest weg omdat hij niet waakte en de grootste slaplul was die er bestond. Ook een Hollandse herder. Een gigant. Die kwam iedereen bij de poort begroeten en viel meteen op zijn rug voor een aai over zijn buik. Door en door goede hond. Ik twijfelde maar mijn partner vond ons huis te klein en het was een echte buitenhond. Ik zou hem nog steeds graag gehad hebben. Zo'n kalf van een mislukte Hollandse herder die het karakter van een golden retriever had. Echt een hond uit duizenden.

Eén keer, maar die hond heb ik toen gesleten aan een vriendin van mijn moeder en die had uiteindelijk niet beter kunnen zitten. En nu ik regelmatig iets van haar terugzie, weet ik ook dat die hond gewoon niet bij mij had gepast, dus het was uiteindelijk een goede keuze.

Marc schreef: ↑16 sep 2021, 15:34 Ja de hond van mijn schoonzus. Die moest weg omdat hij niet waakte en de grootste slaplul was die er bestond. Ook een Hollandse herder. Een gigant. Die kwam iedereen bij de poort begroeten en viel meteen op zijn rug voor een aai over zijn buik. Door en door goede hond. Ik twijfelde maar mijn partner vond ons huis te klein en het was een echte buitenhond. Ik zou hem nog steeds graag gehad hebben. Zo'n kalf van een mislukte Hollandse herder die het karakter van een golden retriever had. Echt een hond uit duizenden.

Oh ja, dat klinkt ook helemaal als mijn type hond! Ik kan me voorstellen dat het niet geschikt was maar wel echt jammer ja. Ik had zoiets ook een keer met een kat van mijn zusje. Het meest vrolijke, aanhankelijke beest dat je je kunt voorstellen, maar hij kon niet met haar andere katten samen. Ik woonde toen met Kiki en Oor en de helft van de tijd Marinus op 37 vierkante meter in een studio waar je sowieso al geen huisdieren mocht, dus dat ging gewoon niet passen. Maar tjeeee wat was die leuk! Zonde als zoiets om zo'n reden als ruimte dan niet kan.

Ja, Rocky, een hond waar ik mee trainde op mijn toenmalige vrijwilligerswerk (heropvoeding en opleiden tot ADL-hulphonden).
Een mix van Herder, Border Collie en nogwat meen ik en vanaf moment 1 waren we dikke mik.
Helaas was ik absoluut niet in de gelegenheid om hem te adopteren en hij is naar een ander huisje gegaan.
Ondanks dat hij super terecht is gekomen doet het nog steeds een beetje pijn dat ik hem toen niet kon overnemen.

Ja, Maya, waarvan ik in de proeftijd toch het besluit had genomen dat het niet ging lukken (ging niet lekker met Vic samen, corona kwam net om de hoek kijken, uitlaatservice failliet en werkelijk geen enkele uitlaat had plek voor 2 honden voor paar dagen, ik had dikke paniek omdat ze nog niet zo lang alleen kon blijven (letterlijk slapeloze nachten over hoe ik dat allemaal moest regelen). Dikke tranen toen ik haar naar nieuwe baasjes bracht, ze wilde daar ook niet blijven. Wat voelde ik me een verrader om haar achter te laten. Uiteindelijk kon ze het goed vinden met hun andere hond en mocht ze lekker in bed slapen, ze is wel bij goede mensen terecht gekomen.
Ik heb altijd spijt gehouden, want ze was zó makkelijk en lief, echt een heel fijn vrolijk karakter zonder gekke dingen. En met de tijd zou het heus met Vic ook wel goed zijn gekomen. Wist ik toen veel dat we ruim 1,5 jaar thuis zouden werken.

Daarom denk ik weleens dat het pure karma is dat Bella zo'n uitdaging is.

Ja zeker wel. Op verhuisdieren, prachtige herderkruizing, echt net een wolf. Maar dat karakter wat ze ook had, gewoon perfect. Enorm sociaal naar alle honden, katten en andere dieren. Geen jachtinstinct. Baas gericht. Alles wat ik graag in een hond wilde en dan nog prachtig om te zien ook. Maar helaas was ik nog druk met afstuderen voor mijn master en daardoor wat langer bij mijn ouders thuis.

Achteraf denk ik dat mijn ouders het niet eens een probleem hadden gevonden om voor haar te gaan en ze later ook mee kon verhuizen. Heb er echt nog steeds spijt van. Gelukkig nu wel dolblij met onze pup die zelf een lach op je gezicht tovert tijdens de meest rotte dagen.

Voor mij speelt dat nu.
Een geweldige pup -reutje- bij een fokker die ik vertrouw, ouders en voorouders die me aanspreken. Een plaatje om te zien. Ik word helemaal warm als ik een foto voorbij zie komen.
En toch kan het nu niet. Ik ga binnen een klein jaar verhuizen, als de pup komt kan ik een poos niet hoeden met Dirkje en die dagen moeten opgevangen worden, ik ben er nog niet aan toe om 24 uur per dag met een pup bezig te zijn en zo heb ik nog wat gevoeletjes waardoor ik vind dat het nu niet de juiste keuze zou zijn.
Maar wat zou het toch leuk zijn als het wel kon.

Toch een paar opvangers. Hannah, de x mechel, maar die kon absoluut niet met mijn Douscha. Freddy, de DH x schotse collie korthaar. Een heerlijke pretletter met veel fantasie ; echt jammer dat ik hem niet heb gehouden want mijn meiden vonden hem ook te gek. Of zwitserse herder Sioux, de stabiele grote knuffel die liever enigshonds wilde zijn. En Gonzo, de x mastiff...
Maar dan had ik Kailen niet gehad en die had ik ook absoluut niet willen missen!

ja, havanezer Polly. Toen ze geboren werd was ik al weg van haar. Zou haar toen graag hebben willen opnemen in onze roedel maar door het verlies van mijn baan en daardoor de grote financiële onzekerheid en mijn studie kon het gewoon niet.
2 jaar later kreeg Polly een nestje en daar zat 1 teefje in. Dat teefje is onze Lucky. En uit het nest van Lucky is wel het teefje gebleven dat eerst naar iemand anders zou gaan maar waar ik slapeloze nachten van had om haar te laten gaan. Dat is onze Ninthe het heeft gewoon zo moeten zijn. Zowel NInthe als Lucky passen precies bij ons.

Ja, na de plotselinge dood van LP zag ik bij een fokker een zwart tibbie reutje van een maand of vier. Alleen al die ogen op de foto. Ik miste LP zo erg en was eigenlijk nog helemaal niet toe aan een nieuwe hond. Bovendien wilde mijn man het liefst geen hond meer. De gemaakte afspraak werd afgezegd maar ik denk ook nog vaak aan die kleine dreutel en vraag me af waar die terecht gekomen is. Ik heb Qi heel lang met LP vergeleken, ook omdat ze uiterlijk best op elkaar lijken.Hun karakter is zo verschillend, daar moest ik echt aan wennen. (Aan een puppie trouwens ook, want LP was een herplaatser) Spijt heb ik niet want Qi is een heerlijke hond geworden, echt mijn hond.

Een sabueso kruising. Prachtig dier. Stichting hanteerde richtlijnen die niet aansloten bij ons.

Uiteindelijk heel vlot met dank aan Runninggirl mijn heerlijke grootoor mogen verwelkomen. Twee maanden later; lockdown. In die uitzonderlijke tijd hebben we toch veel plezier met elkaar gemaakt. Lange wandelingen. Samen op de bank onder een dekentje kroelen.

Nog steeds elke dag enorm veel plezier van. Niet alleen van de hondjes, maar ook de waardevolle vriendschap die is ontstaan tussen haar vorige eigenaar en mij.