Een Hondenleven

Ik was het topic over Librela aan het vervuilen, daarom even een eigen topic hier.

Bronco heeft pijn en het gaat niet goed met hem. Zware artrose in zijn voorpoten en voeten en waarschijnlijk zijn de middenvoetsbeentjes kapot.
Verschillende pijnstillers en combinaties geprobeerd zonder enig resultaat. Onze hoop was gevestigd op de Librela injecties, maar helaas bracht dat ook geen verlichting. Vorige week maandag de derde injectie gegeven, omdat het in zeldzame gevallen pas bij de derde aanslaat.
Maar nee, ook niet

Tot een week of 2 geleden straalde hij nog levenslust uit, ondanks het feit dat hij niks meer kon.
Maar dat lijkt nu ook verdwenen.
Hij ligt de hele dag op de bank te slapen. Wel diep, maar niet ontspannen. En komt alleen 4x per dag buiten om te poepen en te piesen.
25 meter heen en terug maximaal. Meer lukt ook echt niet.

Hij berust er nu wel in dat hij niet meer mee kan. Gaat zitten voor een koekje en gaat dan weer op de bank liggen.
Maar toch wel altijd nog heel kort die verwachtingsvolle blik als ik mijn jas aan doe en Tux riem pak.....mag ik mee.

Afgelopen weekend hebben het er met elkaar uitgebreid over gehad wat we nu moesten. En het besef kwam dat alles wat we nu deden of gaan doen niet in zijn belang is.
Dit leven is voor hem niet meer leuk. Hij kan niets meer waar hij plezier aan beleeft. En al zou je toch nog pijnstilling vinden waar hij baat bij heeft, dan mag hij nog steeds niks. Want dan maak je de boel nog meer kapot.
Dat is geen leven voor een hond die altijd meer één versnelling kende: volgas vooruit. Overal 200% voor gaan en een top atleet.

Maandag heb ik de hele dag jankend doorgebracht. Ik vond het zo verschrikkelijk moeilijk. Maar ik denk dat ik zo verdrietig was, omdat ik diep van binnen wel wist wat ik moest doen.
Met een knoop in mijn maag belde ik gisterochtend mijn dierenartsin Bolsward. K*T, is hij 3 weken op vakantie.
Er was af en toe wel een invaller, maar die deed geen huisbezoeken.
Bij Bronco vind ik het echt belangrijk dat het thuis gebeurt, de enige plek waar hij relaxt is.

En nu........ Afgesproken dat ik in ieder geval vandaag Tramadol op zou halen bij de kliniek in Lemmer waar mijn dierenarts tot voorkort werkte, scheelde me een rit naar Bolsward.
Zodat we konden bedenken hoe we dit op konden lossen.
Dus ik stap binnen in Lemmer, zit de paraveterinair daar weer achter de balie die er een tijd geleden weggegaan was. Hij kent ons en Bronco ook erg goed.
Het voelde alsof het zo moest zijn. Ik hoefde hem niets uit te leggen en na het zien van de foto's en filmpjes van Bronco steunde hij ons volledig in ons besluit.
Zo fijn dat ik niet weer een heel verhaal hoefde te doen.

Maandag 24 oktober komen ze thuis om hem in te laten slapen.
Niet echt ideaal om nog een week te wachten, maar dan zijn Henk en onze jongste zoon ook vrij en kunnen we er allemaal bij zijn.
Het is ook niet zo dat het nu ineens acuut is en ik ga er vanuit dat de tramadol zijn werk doet. Anders ga ik nog prednison halen.

Dit is onze vijfde hond die we moeten laten gaan, maar ik ben er nog nooit zo kapot van geweest als nu.

He gats….wat een verdriet…
Maar zo te lezen kun je niet anders. Veel sterkte

Ach, toch die beslissing. Het zat eraan te komen maar het verscheurt je zodra je het eenmaal uitgesproken hebt. Je schrijft zo liefdevol over hem, nu, maar ook eerder als je over zijn streken schreef.
Ik hoop dat je nog met hem kunt genieten komende week. Dat de zon nog blijft schijnen en je samen wat kunt lummelen en snoepen. Fijn dat iedereen erbij kan zijn.
Veel sterkte

Och Bronco. Mama’s hond, ik vond je verhalen over hem altijd geweldig. Zo’n stoere mooie hond die zo aan jou hangt. Heel veel sterkte.

Wat een verdrietige beslissing, heel veel sterkte deze week en hopelijk doet de tramadol z'n werk

Wat verdrietig en wat een steen op je maag. Hou hem nog maar even goed vast letterlijk en figuurlijk de komende dagen. Heel veel sterkte.

Ach, heel veel sterkte. Hopelijk doet de tramadol hem goed en hebben jullie nog een mooie paar dagen samen.

Wat erg voor je. Heel veel sterkte voor jou en bronco.

Bah wat verdrietig. Mag hij nog even van z'n rantsoen?

Wat enorm kut zeg. Sterkte de komende tijd.

Bedankt voor alle lieve berichtjes

Dagmar schreef: ↑12 okt 2022, 21:03 Bah wat verdrietig. Mag hij nog even van z'n rantsoen?

Zeker weten. Ik ga hem de komende week niet meer uithongeren

Gats, zo niet leuk. Geniet van de tijd die jullie nog hebben en heel veel sterkte voor de komende tijd.

Wat erg voor je. In alles wat je over hem schrijft blijkt hoe belangrijk hij voor je is.

Heel veel sterkte. Verwen hem nog maar even flink.

Die beslissing.....je weet dat ie komt , je weet dat het moet. Maar wat ontzettend moelijk.

De moeilijkste beslissingen die je als baas moet nemen. Je kanjer , prachtige Bronco .

Heel veel sterkte komende week

Bah. Heel veel sterkte!
Haal die corticosteroïden ook maar… het heeft mijn Jinn op het einde nog een paar dagen een hele fijne opleving gegeven. En zo hebben we toch nog ondanks het nakende afscheid even samen kunnen genieten.

Gretha schreef: ↑12 okt 2022, 21:13 Bedankt voor alle lieve berichtjes

Dagmar schreef: ↑12 okt 2022, 21:03 Bah wat verdrietig. Mag hij nog even van z'n rantsoen?

Zeker weten. Ik ga hem de komende week niet meer uithongeren

Nou, het was echt weinig wat je zei, maar meer moet maar net kunnen en lekker vallen.
Met een volle pens en veel aai op de bank is zo slecht nog niet.

Ach, wat zwaar. Heel veel sterkte de komende tijd.

Het is en blijft een van de moeilijkste beslissingen om te nemen.
En bij zo'n speciaaltje is het zo mogelijk nog moeilijker.
Als dan uitgerekend je DA op vakantie is wordt dat wel extra naar.

Ben een soort van blij voor je dat je in ieder geval een bekende hebt getroffen en dat er een afspraak gemaakt kon worden en er niet nog eens van alles uitgelegd hoefde te worden.
Niet meer op rantsoen, dus lekkere dingetjes eten en regelmatig een dikke knuffel.
Hou je taai

Heel veel sterkte en verwen hem nog lekker komende anderhalve week

Ik hoop dat jullie nog kunnen genieten van elkaar de komende week. Heel veel sterkte.

Sandra&co schreef: ↑12 okt 2022, 21:46 Ach, die stoere ouwe man van je. Ik zie hem nog onuitputbaar (in zijn beleving) rondzwemmen in dat meer. Loerend achter het raam wat die snotneus in ZIJN voortuin te doen meende te hebben.
Bizar dat het in een paar maanden tijd dan zo hard achteruit is gegaan. Heel veel sterkte ermee, jullie hebben hem een prachtig leven gegeven Geniet nog even van jullie bijzondere grijze.

Dank je wel

Ook toen ging het al niet veel beter. Wel iets, maar niet veel.
Dat is de pest bij dit soort types. Als de focus naar iets anders gaat, gaan ze over alle grenzen heen.
Hij zou bij wijze van spreken met een gebroken poot nog achter een haas of kat aan vliegen.

Mensen die hem maar af en toe zien begrijpen deze beslissing ook niet (daar bedoel ik jou niet mee hoor). Daar loop ik wel tegenaan.
Bezoek wat niet zeer regelmatig komt wordt nog steeds blij begroet.
Zij zien niet hoe hij normaal is.
Zondag vieren we de verjaardag van Henk en Dave. Mijn vader en zijn vrouw zijn er dan ook. Die ga ik het zeker niet vertellen, want dan krijg ik geheid commentaar en dat trek ik nu echt niet. Dan flikker ik ze waarschijnlijk het huis uit.
Het enige wat die de afgelopen keren dat ze langs kwamen zeiden was dat hij wel dik geworden was. Ook iedere keer weer. En dan niet luisteren naar wat er verder aan de hand is.
Ja godver, dat weet ik zelf ook wel.

Die horen het na afloop wel.

Heel veel sterkte

Gretha schreef: ↑12 okt 2022, 22:07

Sandra&co schreef: ↑12 okt 2022, 21:46 Ach, die stoere ouwe man van je. Ik zie hem nog onuitputbaar (in zijn beleving) rondzwemmen in dat meer. Loerend achter het raam wat die snotneus in ZIJN voortuin te doen meende te hebben.
Bizar dat het in een paar maanden tijd dan zo hard achteruit is gegaan. Heel veel sterkte ermee, jullie hebben hem een prachtig leven gegeven Geniet nog even van jullie bijzondere grijze.

Dank je wel

Ook toen ging het al niet veel beter. Wel iets, maar niet veel.
Dat is de pest bij dit soort types. Als de focus naar iets anders gaat, gaan ze over alle grenzen heen.
Hij zou bij wijze van spreken met een gebroken poot nog achter een haas of kat aan vliegen.

Mensen die hem maar af en toe zien begrijpen deze beslissing ook niet (daar bedoel ik jou niet mee hoor). Daar loop ik wel tegenaan.
Bezoek wat niet zeer regelmatig komt wordt nog steeds blij begroet.
Zij zien niet hoe hij normaal is.
Zondag vieren we de verjaardag van Henk en Dave. Mijn vader en zijn vrouw zijn er dan ook. Die ga ik het zeker niet vertellen, want dan krijg ik geheid commentaar en dat trek ik nu echt niet. Dan flikker ik ze waarschijnlijk het huis uit.
Het enige wat die de afgelopen keren dat ze langs kwamen zeiden was dat hij wel dik geworden was. Ook iedere keer weer. En dan niet luisteren naar wat er verder aan de hand is.
Ja godver, dat weet ik zelf ook wel.

Die horen het na afloop wel.

Als ze niet begrijpen dat jij dat veel beter in kunt schatten en niet op je vertrouwen, gaat het ze geen ruk aan ook.
Als ze nou nog wat hebben zeg je maar dat je ze het taartje uit de klauwen slaat als ze zelf ooit dik en bedlegerig worden

Er zijn altijd eigenaren die willen rekken tot er geen leven meer in die oogjes te vinden is, dat zijn geen hondenmensen.