Een Hondenleven

Met Peer heb ik een een diepe band.
Soms denk ik wel eens dat ik onze vorige teckels tekort heb gedaan in liefde. Uiteraard heb ik veel van ze gehouden maar Peer zit naar mijn gevoel net even dieper in mijn hart. Zou dat komen omdat hij zo'n zacht karakter heeft ten opzichte van de eerdere wat pittiger dametjes?
Herkennen jullie het gevoel dat je gek bent (geweest) op al je honden maar er toch een net iets dieper in je hart gekropen is ?

Mahdu.
Ik ben knettergek met Dívka en was knettergek met de honden waar ik mee opgroeide maar Mahdu is mijn hartehondje.

Ik was en ben gek met al mijn honden en heb volop van ze genoten maar met Balu had ik zo'n diepe band, dat is niet te beschrijven.
Met Quinta merk ik dat onze band nog steeds groeit nu ze volwassener en serieuzer wordt.

Oh ja, absoluut
Dat was Bronco en die was alles behalve makkelijk.

zeker herkenbaar! Alle 5 de hondjes die we hebben gehad waren schatten, stuk voor stuk!
Maar met Nina heb ik echt een klik, we hoeven maar naar elkaar te kijken en we weten wat we bedoelen, heel apart!

Ze is nu 13 en heeft flinke artrose, bijna geen tanden meer in haar bekkie maar ze blijft mijn nummer 1

Bij de een duurde het langer dan bij de ander, en ook allemaal op een andere manier, maar ze zitten en zaten allemaal diep in mijn hart.

Ja hoor. Simone en Csikasz. Alhoewel Katus ook hard op weg is.

Ik heb zitten tellen, puur voor mezelf. Hazel was nr.7 die ik moest laten gaan. Maar dat viel me zwaarder dan de rest. Ze had alles wat ik zocht in een hond. En meer.

Perry, mijn grote liefde. Dat zing ik ook altijd 's ochtends tegen hem voordat we opstaan als hij nog even lekker tegen me aan ligt " love of my life" van Queen.
Hij wordt in mei 14, ik kan het nu al niet meer droog houden als ik denk aan het moment dat hij er niet meer is.

En ja ik hou van Marco, Louitje en Herbert. Heel veel ook, maar er is maar één Perry, de hond die me begrijpt zonder woorden.

ik heb meerdere soulmates, gilly, muffin en teun. helaas alle 3 al niet meer onder ons. nu is het twinkel en oos.

Mijn eerste hond Myrthe. Een Weimaraner. Wat een verdriet heb ik daarvan gehad toen ze ingeslapen was. Daarna nog 3 honden gehad maar de band met die honden was echt anders.

Jazeker. Ik heb ook best wat honden gehad en helaas ook weer moeten afstaan maar Canyon en Jemble waren zeker mijn harten en zielen honden (beide flatcoateds ook). Ze hebben elkaar niet gekend en dat is maar goed ook want wat hebben deze 2 honden mij ook een hoop bloed zweet en tranen gekost...samen had ik ze vervloekt denk ik. Beide ook honden waar andere mensen om mij heen niks tot nauwelijks wat mee konden, ze hadden 1 baas en de rest was totale bijzaak.
Na het verlies van Fealan vond ik het echt heel lastig om Floris toe te laten maar nu hij hier al weer een paar maandjes rondloopt kan ik wel zeggen dat hij ook in het rijtje thuis hoort al is hij gelukkig in alles wel iets makkelijker

Ik heb van al mijn honden gehouden maar mijn Puck is toch wel mijn once in a lifetime hond.
We kunnen lezen en schrijven met elkaar en hij zit heel diep verankerd in mijn hart.
Als ik eraan denk dat hij er niet meer zal zijn springen de tranen in mijn ogen.
Semmy, Daisy en Pebbles staan wel met stip op nr 2.
Alleen Nikki heb ik weinig mee, er is gewoon amper tot geen klik tussen ons.
Ze heeft wel een enorme klik met mijn zoon.

Boaz, mijn eerste teckel. Uit een Limburgs asiel. Geschat op 12 tot 15 jaar.Ze was voor mij geweldig, voor de rest van het gezin niet zo. Ze was volledig betrouwbaar in de zin dat ze zeker en vast iedereen beet.
Door het angstige buurmeisje van drie liet ze zich gewillig aaien en lebberde haar volledig af. Het broertje achtervolgde ze de straat door om eens fijn in hem te hangen.
Jammer genoeg is ze vrij snel overleden maar ze was en is mijn allerliefste kleine boze Boaz. Mrs Bojangles, ze danste mijn leven in en uit, diepe mooie sporen achterlatend.

Budkes schreef: ↑31 mar 2023, 09:45 er is maar één Perry, de hond die me begrijpt zonder woorden.

Dat is ook precies wat ik met Peer heb. Als ik gespannen of verdrietig ben komt hij bij me op schoot zitten on knuffeld(lebbertjes) uit te delen.
De manier waarop hij zich tegen mij aandrukt als we zachte knuffelmomentjes hebben. Hij begint nog net niet te spinnen.

Ik heb dat met Froo. Ik heb natuurlijk nog pas drie honden gehad en Saar was een schat, maar alles was met haar nogal oppervlakkig. Het was gewoon geen hond die heel diep onder je huid kroop. Froo is dat wel. Ondanks haar stomme dingetjes kan ik met haar lezen en schrijven.

Maar ik denk dat ik met Aloy ook een heel speciale band ga krijgen. Die groeit elke dag. Ze is bijna 24/7 aan mijn zijde en we leren elkaar steeds beter begrijpen en beter samen te werken. Dat is ook gewoon heel speciaal.

Umi en nu Kiara

Toen uiteindelijk de knoop doorgehakt werd dat Kiara kwam toch niet het gevoel. Eenmaal hier was het echt Umi in alles. Zelfde energie en connectie.
Well energie. Umi was veel kalmer, maar beide passend bij de fase in m’n leven en me lezen als een open boek.

Ja ik had dat met Branco, vanaf het moment dat ik hem zag was er een klik.
M'n man zei nog weleens knip die navelstreng eens door
Waar hij was was ik en andersom.
Man ziek van verdriet ben ik geweest toen hij kwam te overlijden.

Ja er is verschil.
Gregor en Ita (nog sterker) waren voor mij soulmates.
Een wederzijds begrip dat behoorlijk diep ging.
Neemt niet weg dat mijn andere honden mij heel dierbaar zijn.
Niet elke hond kan soulmate zijn

Ja. Met één van mijn katten heb ik een diepere band dan met mijn andere kat en mijn hond.
We voelen elkaar gewoon perfect aan. Met een enkele blik is het begrip er. Hij is ook heel gevoelig en dat ben ik ook. Hij is trouwens helemaal niet zo klef/zo'n schootligger. Maar hij is echt zo leuk. Ik ga hem enorm missen als hij er niet meer is.
Ik hoop zo'n band een keer met een hond te hebben.

Ik hou/hield van al mijn honden, ze hebben allemaal hun eigen persoonlijkheidjes en de ene past(e) me wat beter dan de andere. Maar mijn Moja was mijn echte harte hondje, die had geen onhebbelijkheden ( voor mij dus he) en we begrepen elkaar woordeloos. Haar verlies doet nog echt pijn.

Gelukkig zie ik haar wel terug in haar kinderen, alleen niet zo perfect zoals mijn mojameisje was

Ik merk dat ik het lastig vind om op te schrijven, direct het gevoel dat ik ook de andere moet benoemen, maar zoals ik al begon, ik hou van al mijn dieren, toen en nu.

Ja ken dat gevoel echt wel. Wannes en Goblin zaten echt in mijn hart. Dat zijn ook de enige honden die ik echt mis. Moest ik ze terug kunnen halen deed ik dat zo en zou ik graag honden van nu op offeren .


Die twee zitten echt in mijn hart. Waren ook echt van ones in a life time dogs

Droef en ik kunnen elkaars gedachten lezen, hij is een soort verlengde van mezelf. Ik verbaas me er soms nog over. Die hond zit echt diep.
Na Maylo had ik niet verwacht weer zo'n band te kunnen hebben maar na een paar weken was het wel duidelijk geloof ik en kon ik er zelf ook niet meer omheen. Wel merk ik dat ik soms wel eens een soort angst heb, wat als Droef er niet meer is? Hij wordt dit jaar 8 en realistisch gezien is het streven dat hij gewoon 10 jaar moet worden, liever ouder maar dat is dus niet realistisch.

Roderick zou ook wel zo'n type kunnen worden, die is nu flink aan het puberen maar begint me ook wel aardig goed te begrijpen en ik hem ook.

Ik trek dus vooral heel erg naar de reuen en minder naar de teven die ik heb gehad en nog heb. Izzy is me heel dierbaar maar zit minder diep, die hangt vooral aan de baas.

Desiree schreef: ↑31 mar 2023, 21:01 *knip*. Wel merk ik dat ik soms wel eens een soort angst heb, wat als Droef er niet meer is? Hij wordt dit jaar 8 en realistisch gezien is het streven dat hij gewoon 10 jaar moet worden, liever ouder maar dat is dus niet realistisch.
*knip*

Dat gevoel heb ik dus met Puck.
Grote poedels worden normaal toch vaak wel 12 a 14 jaar?
Denk niet dat mijn Puckje dat gaat halen.
Hij is soms al echt een 'oude hond', heeft al veel kwaaltjes.
Geen grote maar wel veel kleintjes en hij is nog maar 8 jaar

Mellow schreef: ↑01 apr 2023, 09:27

Desiree schreef: ↑31 mar 2023, 21:01 *knip*. Wel merk ik dat ik soms wel eens een soort angst heb, wat als Droef er niet meer is? Hij wordt dit jaar 8 en realistisch gezien is het streven dat hij gewoon 10 jaar moet worden, liever ouder maar dat is dus niet realistisch.
*knip*

Dat gevoel heb ik dus met Puck.
Grote poedels worden normaal toch vaak wel 12 a 14 jaar?
Denk niet dat mijn Puckje dat gaat halen.
Hij is soms al echt een 'oude hond', heeft al veel kwaaltjes.
Geen grote maar wel veel kleintjes en hij is nog maar 8 jaar

Hetzelfde met Mahdu.
De gemiddelde leeftijd vd Shih Tzu is 12 jaar geloof ik, hij is nu 6 en mijn onderbuikgevoel zegt dat hij met 8 jaar 'op' is.
De gedachte alleen al maakt me misselijk.