Een Hondenleven

Even uit een ander topic gelicht omdat ik het toch wel interessant vind.
Wat is de beste aanpak voor jouw ras? Gemiddeld gesproken want individuele verschillen bestaan natuurlijk.
Brand los.

Dan begin ik maar

De Puli gedijt het best bij een losse aanpak. Geen kadaverdiscipline en dat is ook helemaal niet nodig.
Het is een herdershond en die willen uit zichzelf de baas wel een plezier doen. Als jij vrolijk met ze doet, doen ze mee want hun natuur is ook vrolijk en clownesk.
Eigenlijk kun je Gods water wel over Gods akkeren laten lopen. Je hoeft ze het jagen niet af te leren want ze zien geen verschil tussen een konijn en een fluitketel. Bij je blijven is ook al ingebakken
want ze lopen niet weg al had je het graag.

Het enige punt dat wat aandacht behoeft is blaffen. Ze staan graag op hun strot. Dus op dat gebied moeten wel wat limieten gesteld worden.

Bij de gemiddelde mechel, een Boze baas. Ze doen alles om terug graag gezien te worden.
De jongste is daarop de uitzondering, ben je boos, prima, hier heb je een hap, heb je meteen een reden om nog te janken ook

De collies lijken qua aanpak denk ik redelijk op de puli's, alleen wat serieuzer. Nou heb ik wel twee heel verschillende types, Fayah is volgzamer dan Mila, die nog wel eens de kont tegen de krib kan gooien, maar Mila is dan weer veel fanatieker in alles, ook qua luisteren. Fayah is veel laconieker. Ik kan Fayah heel vrij laten zonder dat ze een loopje met me neemt, bij Mila is dat iets lastiger, want die heeft ook veel eigen ideeën en meningen en als ik daar niets mee doe, wordt ze dwars en werkt ze niet meer mee. Als ik wat met haar inbreng doe, doet Mila alles voor je met volledige overtuiging en inzet. Wat ze gemeen hebben is dat ze het goed doen op een nuchtere, rustige, begripvolle, maar wel heel consequente aanpak. Het zijn honden die graag duidelijkheid hebben en die erg gevoelig en best werkwillig zijn, dus veel druk zetten werkt vaak alleen maar averechts. Ze zijn allebei ook erg gevoelig voor routines: zo doen we dat, dus zo doen we dat ALTIJD, en daar kun je dus ook veel gebruik van maken, waardoor je in het dagelijks leven nog nauwelijks commando's nodig hebt. Met correcties moet ik er altijd rekening mee houden dat Mila daarvan helemaal kan dichtslaan en er gespannen van wordt, Fayah kan wat dat betreft meer hebben.

Mijn andere honden zijn natuurlijk geen rashonden, maar verschillen qua aanpak eigenlijk niet zo heel veel van de collies. Zowel Amy als Arlo zijn ook van nature heel gehoorzaam, Amy en Arlo zijn volgzamer dan Mila (wat betreft gewoon doen wat ik zeg en daar niet zo'n sterke eigen mening over hebben). Amy is wel net als Mila een hond die graag veel ruimte krijgt voor eigen initiatief, dat haalt echt het beste in haar boven. Ze is van nature wel geneigd tot samenwerken en heeft daar ook veel plezier in, maar is een stuk onafhankelijker dan de collies. Amy is enorm gevoelig voor correcties, ze vindt het echt verschrikkelijk als ik niet blij met haar ben en wordt er meteen heel onzeker van. Ze is een hond die alles doet om maar geaccepteerd en lief gevonden te worden, enorm onderdanig en ze heeft veel bevestiging nodig, dus bij haar moet ik heel voorzichtig zijn met correcties. Gelukkig zijn die bij haar ook zelden nodig, want ze heeft gewoon een heel brave en volgzame inborst.

Arlo is wat meer een vrolijke flierefluiter, hij leert snel en is dan ook heel enthousiast, maar neemt het allemaal niet zo serieus. Ook wat betreft correcties is hij de enige hier die nog wel eens denkt dat hij er misschien een tweede keer wel mee wegkomt Ongeacht zijn gevoelige karakter en angsten uit het verleden, kan hij best veel hebben en laat dingen makkelijk weer van zich af glijden. Amy en Mila zijn bijvoorbeeld echt een halve dag van slag als ze een correctie krijgen, Arlo is het een minuut later alweer vergeten Arlo is minder onafhankelijk dan Amy, maar wel onafhankelijker dan de collies. Bij hem werkt een speelse, niet te serieuze of dwingende aanpak in alles het best.

Een whippet moet comfortabel zijn. Ze hebben geen vacht en geen vet dus staan nogal bloot aan de elementen. Jasjes hoeven niet (mag wel) maar als ze staan te verkommeren van de ellende moet je niet verwachten dat ze ook leuk willen doen.
Verder maakt et niet zoveel uit. Ze zijn eigenlijk vanzelf braaf en gezellig. Corrigeren is eigenlijk zelden nodig. Verduidelijken van grenzen wel.

Een belgische herder is een samenwerker op hoge snelheid, snel schakelen en vooral stembelonen voor goed gedrag maar wel vanuit een basis van rust. Het mag best hyperen maar je moet terug kunnen naar arbeidstempo. Niet laten ontsporen.
En vooral niet denken dat je een intelligente hond minder duidelijk hoeft in te werken. Aan corrigeren ontkom je niet en daarbij mag je er ook nog vanuit gaan dat ze een keer terugcorrigeren als je het zelf fout doet.

Deerhound. Niets aan toe te voegen. Die zijn van zichzelf koninklijk en zeer beleefd. Naar alles.
Ik heb er twee gehad en nooit heb ik er eentje op hoeven te voeden of aan te pakken.
Geweldige beginnershond. Je kunt er niet fout mee.

Whippet. Jagen is uiteraard een dingetje. Maar als je daar samen afspraken over kunt maken is er niks aan de hand (Topsi heeft 1x op haar flikker gehad toen ze te lang wegbleef. Daarna nooit meer gedaan). Verder bijzonder sociaal en lieflijk en ook behoorlijk intelligent.
Jammer dat ze zich gauw kapotlopen als in allerlei winkelhaken oplopen. Dat vel gaat al stuk als je er naar kijkt.

Ik ben er niet zo goed in te omschrijven wat ik precies wel en niet met mijn honden doe.
Waar het bij Manu (husky x Malamute) op neer komt is dat hij moet denken dat hij het bedacht heeft. Dat is niet zo, ik heb het bedacht, maar dat mag hij niet denken.

Dat betekent dat ik heel creatief moet zijn in omdenken en ook dat ik heel erg alert moet zijn. Elke situatie en omgeving moet door mij beoordeeld worden voordat hij kan gaan bedenken wat hij gaat doen. Dan kan ik bepalen welke kant we op gaan en hoe, maar wel zo dat het lijkt alsof hij toch nog vrijheid heeft zijn eigen ding te doen. Of denkt dat hij zijn eigen ding kan doen.
Het is een grote intacte reu met een enorm hoog jachtinstinct. Luisteren naar de baas vindt hij niet zo boeiend, maar een blije baas wel. Dus als hij slechts 10% van de opdracht die ik zojuist uitsprak uitvoert beloon ik al met stem. En dan doet hij de rest ook voor me, dolblij met een gelukzalig hoofd want de baas is blij terwijl hij toch alleen die 10% input gaf. Haha! Die hele 90% kreeg ik erbij maar dat weet hij niet
Met sommige dingen sta ik juist wel heel erg op mijn strepen want hij kan alles zelf. Dat mag hij niet want dan bepaalt hij zelfs waar ik loop of mag kijken. In huis ben ik heel streng, aan de riem ook. Ik geef geen ruimte, echt nul, want hij gaat ermee aan de haal. Los lukt me dat niet bij hem want dan is hij er vandoor.

Ik denk dat je bij poolhonden niet direct een heel andere aanpak nodig hebt dan bij andere rassen. Je moet er misschien wel wat meer creativiteit in stoppen, meer tijd ook wel denk ik. En sommige dingen lukken misschien gewoon nooit. Ze zijn zelfstandig maar geven echt wel om de baas, om een leuke baas. Je moet er toch wel heel positief mee omgaan als ze ook maar deels luisteren. Ik heb dat vooral van Inge O geleerd. Als ik roep en hij kijkt, dan beloon ik al. Dan komt hij dus ook naar me toe voor een aai of om elkaar gewoon even blij aan te kijken Om snoep geeft hij niet.
Als ik me alleen al boos of gefrustreerd voel gaat hij weg. Dan kan ik beter niet roepen maar hem gewoon gaan halen. Dat vind ik gruwelijk irritant maar het werkt toch echt het beste zo. Zodra ik op appel ga hameren geeft hij me de middelvinger. Houd ik het allemaal losjes en blij, dan krijg ik samenwerking en moet ik hooguit iets langer wachten.

Bij de Spinone moet je volharden zonder te verharden - met geduld kom je heel ver maar met je stem verheffen of hardhandig trainen moet je echt heel erg oppassen. Dwingen en druk werkt niet en dat levert, iig bij Fred, een harde weigering op.

Ze worden laat volwassen en tijdens de puberteit moet je vooral de humor van een (puber)hond met streken in kunnen zien - ik heb uren gefrustreerd op het trainingsveld gestaan en echt gedacht dat ik enorm faalde met Fred omdat hij er geen zin in had om vervolgens bij de jachtaanlegtest van de jachthondenvereniging een fantastische score te hebben. Ze werken niet voor je, maar met je - en dat is ook echt vind ik de essentie van een zelfstandige jachthond.

Ze zien er het nut niet van in om eindeloos te apporteren of oefeningen te herhalen en laten dat weten maar hebben ook wel door wanneer ze echt aan de bak moeten. Voor waken hoef je bij Fred niet aan te kloppen, hij blaft je aan maar vind het al snel best. Fred is best vocaal - geen geblaf maar wel gemopper, gebrom, gemor..

EchoMira schreef:
Een belgische herder is een samenwerker op hoge snelheid, snel schakelen en vooral stembelonen voor goed gedrag maar wel vanuit een basis van rust. Het mag best hyperen maar je moet terug kunnen naar arbeidstempo. Niet laten ontsporen.
En vooral niet denken dat je een intelligente hond minder duidelijk hoeft in te werken. Aan corrigeren ontkom je niet en daarbij mag je er ook nog vanuit gaan dat ze een keer terugcorrigeren als je het zelf fout doet.

Dit dus, daarnaast duidelijk en consequent. Altijd en overal. Ze kennen zwart en wit. Zodra ze grijs leren dan kun je overnieuw beginnen.
De x hollanders die ik heb kun je er ook onder scharen. Ik merk weinig tot geen verschil.

Ik heb al 20 jaar honden maar nooit "een ras" gehad dus ik kan er weinig zinnigs over zeggen. Maar toch een poging:

Taro wil dolgraag dingen samen doen en van alles leren. Ik denk dat dat enorm levenslustige, wakkere zijn terriërkant is. WAT GAAN WE DOEN? WAT WIL JE DAT IK DOE? 100% toewijding en enthousiasme. Maar dat kan in een oogwenk naar 0% enthousiasme gaan als je als baas gaat lopen corrigeren of perfectioneren. Voorbeeld: ik wil Taro het weven door de palen aanleren. Hij glipt er halverwege uit. Ik zeg "nee Taro, foutje". Taro wil die hele stomme palenset niet meer in en blijft boos fronsend op een afstandje staan. Ik denk dat dat zowel de terriër als de whippet is

Wat kan ik dan wel doen? Verbaal belonen: "heel knap hoor Taro, zullen we die nog een keer doen?" En bij een goede uitvoering wél wat lekkers of een speeltje geven. Of zelfs deze poging al want hij kan echt zó afhaken als hij het geen leuk spelletje meer vindt. En bij meer dan een paar keer herhalen haakt hij ook af

Het samen trainen moet sowieso vrolijk, leuk, actief zijn. Hij wil mij niet plezieren, hij wil sámen iets tofs doen.

Een (halve) whippet moet je veel fysiek contact gunnen. Taro ligt het liefst elke minuut dat we niet in de benen zijn tegen me aan.

En verder in de opvoeding vind ik deze lurcher belachelijk makkelijk. Iets te makkelijk waardoor hij soms wel erg vrijeschool is bij het los lopen moet ik hem wel wat begrenzen want hij is erg makkelijk opeens 200 meter verderop om zonder toestemming kennis te maken met een andere hond. Maar verder is het een braafje. Veel belonen, veel samen doen, dingen die je niet wil zien gebeuren en met een rustige nee of somss strenge stem afkappen. Dan ben je er al wel zo ongeveer.

Humor en een dosis geduld. Een flatcoated is een flierenfluiter en als jij 3x hetzelfde vraagt hebben ze al 3x na kunnen denken hoe het de 4e keer op hun manier kan en dat gaat niet uit kwaaie wil, echt nooit!
Voorbeeld; Floris mag niet nat op de bank maar dan klimt hij wel op de stoel want die had ik niet benoemd en BLIJ dat hij dan is. Die bank heeft hij immers overgeslagen en die stoel heeft hij zelf bedacht, zit hij er alsnog bij en dat is het gene wat hij wilt. Ik zie het nu ook duidelijk nu ik een flatcoated naast een andere retriever heb (labrador), bij de labrador is het gewoon zo zoals je het zegt en wilt (de niet opgevoede tanks laat ik even buiten beschouwing)en een flatcoated zal bijna altijd een ' waarom???' hebben
Een norse baas gedijen ze ook niet goed bij, een flatcoated is blij en als ze daarin bestraft worden verdwijnen ze onder de grond want ze kunnen er niks aan doen aan die eeuwige blijdschap, begrenzen kan natuurlijk wel maar laat ze wel gewoon blij zijn.
Het zijn echt niet de makkelijkste honden en dat ze een retriever zijn maakt ze zeker niet hetzelfde als een lab of een golden maar ze passen mij als een handschoen en juist die humor, blijdschap en die eeuwige vraagtekens waardeer ik heel erg in hun karakter.

Voor Mahdu (Shih Tzu) werkt het het beste om zo min mogelijk te eisen en als je dingen vraagt dan wel vriendelijk, volzinnen gebruiken werkt ook heel goed bij hem.
Dus geen 'Mahdu zit!' maar 'Mahdu ga je even netjes zitten?', bij het eerste steekt hij gewoon zijn spreekwoordelijke middelvinger op en blijft staan of loopt weg, bij de tweede moet je het soms nog een keertje vragen maar hij gaat zitten, wil je nog wel een pootje geven en wijst dan de koekjespot aan want hij heeft lekkers verdient.
Kaders geven waarbinnen hij tot op bepaalde hoogte zelf beslissingen mag nemen, geduld hebben, creatief zijn, veeeeeeel lekkers op zak hebben en gewoon gezellig samen dingen doen zonder verwachtingen/druk oid en hij blijkt best goed te kunnen luisteren.
Niet perfect in de houding springen als je met je vingers knipt maar toch wel 80-85% betrouwbaar luisteren.
Hij wil vooral gezellig bij je zijn, mee op stap en geen stomme gehoorzaamheidsoefeningen ofzo, voor lekkers wil hij het best doen maar dan wel veel afwisseling graag want anders wordt het saai en gaat hij gewoon wat anders doen.
Ik loste dat op cursus op door een oefening 2x te doen, dan wat anders te vragen en daarna pas weer de eerste oefening op te pakken, dan danste hij nog net niet de riverdance op commando mits ik stukjes frikandel oid op zak had en dat ook gaf.
Maar eigenlijk vindt hij dingen als gehoorzaamheidscursus gewoon geen reet aan, te veel 'moeten', balans&coördinatie waarbij we samen elk onderdeel ontdekten en lekker op smurfenniveau en bejaardentempo werkten zonder verwachtingen oid vond hij helemaal geweldig.
Ik merk dat veel Shih Tzu's het goed doen op bovenstaande aanpak.

Dívka vind ik zelf niet representatief voor de middenslag Keeshond maar zij vergt een heel andere aanpak.
Bij haar gebruik ik vnl korte commando's, ben veel strenger omdat ze regelmatig uittest welke grens ook alweer waar ligt en ik moet echt vanuit rust werken met haar.
Uitgebreid joelen hoe braaf ze is levert een ontzettend leipe hond op die van 0 naar 100 gaat in opwinding, dus ik hou het op een rustige, lagere stem en vertel haar dat ze braaf is of zeg rustig 'goedzoooo'.
Zij wil echt voor me werken, is behoorlijk will to please en altijd bezig met mij tevreden houden en dingen goed doen.
Voor haar is rust en regelmaat een groot goed, maar ook voldoende uitdaging door bijvoorbeeld fietsen, grote wandelingen, meenemen naar nieuwe situaties, hersenwerkjes, neuswerk etc zolang ik ervoor zorg dat er daarna even een rustdag ingelast wordt zodat ze alles kan laten bezinken.
Ze is heel gevoelig, een stemverheffing kan haar van streek maken en met een weet ze al perfect dat ze stout was.
Ik moet zeggen dat ik het soms verdomd lastig vind dat ze zo gevoelig en regelrecht extreem is; bang is wegkruipen, piepen/gillen en van zich af pissen, blij is hyperdepieper (< deze zijn nog rustig vergeleken met haar ) etc, zit tegenwoordig wat meer een middenweg in gelukkig.

Qua karakter en omgang geniet een Mahdu mijn voorkeur en als ik 100% dat karakter in een gezond lijfje zou ik er zo voor gaan.
Een middenweg tussen Mahdu en Dívka zou me ook goed passen.
Een tweede Dívka pas ik voor, ik ben knettergek met haar maar een zo'n type is voldoende.

Ieren zijn zachtgekookte eitjes en die moet je aanpakken met fluwelen handschoenen. Ze zijn erg gevoelig en je stem verheffen voelt voor hun als een pak slaag. Onlangs heb ik dat nog meegemaakt met Kells. Ik had een griepje en was zo schor als een kraai. Kells was een weitje ingelopen en kwam niet terug toen ik haar riep. Vrouwtje klonk namelijk nogal boos.

Kells schreef: ↑10 mei 2023, 14:04 Ieren zijn zachtgekookte eitjes en die moet je aanpakken met fluwelen handschoenen. Ze zijn erg gevoelig en je stem verheffen voelt voor hun als een pak slaag. Onlangs heb ik dat nog meegemaakt met Kells. Ik had een griepje en was zo schor als een kraai. Kells was een weitje ingelopen en kwam niet terug toen ik haar riep. Vrouwtje klonk namelijk nogal boos.

Dit vind ik dan zo niet passen bij een stroomband erom.
Lijkt me dat met wat stemsturing ook resultaat bereikt kan worden.

Tineke schreef: ↑10 mei 2023, 14:07

Kells schreef: ↑10 mei 2023, 14:04 Ieren zijn zachtgekookte eitjes en die moet je aanpakken met fluwelen handschoenen. Ze zijn erg gevoelig en je stem verheffen voelt voor hun als een pak slaag. Onlangs heb ik dat nog meegemaakt met Kells. Ik had een griepje en was zo schor als een kraai. Kells was een weitje ingelopen en kwam niet terug toen ik haar riep. Vrouwtje klonk namelijk nogal boos.

Dit vind ik dan zo niet passen bij een stroomband erom.
Lijkt me dat met wat stemsturing ook resultaat bereikt kan worden.

Denk dat dat grotendeels met andere motivatie te maken heeft vanuit de hond. Neemt niet weg dat ik stroom echt een no-go vindt maar daar ging dit topic ook niet over

Lothian schreef: ↑10 mei 2023, 13:32 Ik heb al 20 jaar honden maar nooit "een ras" gehad dus ik kan er weinig zinnigs over zeggen. Maar toch een poging:

Taro wil dolgraag dingen samen doen en van alles leren. Ik denk dat dat enorm levenslustige, wakkere zijn terriërkant is. WAT GAAN WE DOEN? WAT WIL JE DAT IK DOE? 100% toewijding en enthousiasme. Maar dat kan in een oogwenk naar 0% enthousiasme gaan als je als baas gaat lopen corrigeren of perfectioneren. Voorbeeld: ik wil Taro het weven door de palen aanleren. Hij glipt er halverwege uit. Ik zeg "nee Taro, foutje". Taro wil die hele stomme palenset niet meer in en blijft boos fronsend op een afstandje staan. Ik denk dat dat zowel de terriër als de whippet is

Wat kan ik dan wel doen? Verbaal belonen: "heel knap hoor Taro, zullen we die nog een keer doen?" En bij een goede uitvoering wél wat lekkers of een speeltje geven. Of zelfs deze poging al want hij kan echt zó afhaken als hij het geen leuk spelletje meer vindt. En bij meer dan een paar keer herhalen haakt hij ook af

Het samen trainen moet sowieso vrolijk, leuk, actief zijn. Hij wil mij niet plezieren, hij wil sámen iets tofs doen.

Een (halve) whippet moet je veel fysiek contact gunnen. Taro ligt het liefst elke minuut dat we niet in de benen zijn tegen me aan.

En verder in de opvoeding vind ik deze lurcher belachelijk makkelijk. Iets te makkelijk waardoor hij soms wel erg vrijeschool is bij het los lopen moet ik hem wel wat begrenzen want hij is erg makkelijk opeens 200 meter verderop om zonder toestemming kennis te maken met een andere hond. Maar verder is het een braafje. Veel belonen, veel samen doen, dingen die je niet wil zien gebeuren en met een rustige nee of somss strenge stem afkappen. Dan ben je er al wel zo ongeveer.

Haha alsof je Roderick omschrijft! Ik vraag hem soms ook wel eens hardop of hij of de vrijeschool zit wanneer hij ineens weer bedenkt ergens anders heen te moeten dan gepland. Maar goed, het jong komt altijd wel weer terug en zoekt geen problemen, gelukkig ziet hij heel goed het verschil tussen leuke honden en niet leuke honden. Verder is het gewoon een clown die geregeld dingen verzint waar je bij staat, zal ook de leeftijd wel zijn. Hij blaft niet zomaar, wel om aandacht of even een goed gesprek. Bij de bel blaft hij bijvoorbeeld weer helemaal niet, terwijl Izzy krijsend bij de deur staat en Droef 3 blaffen geeft ter aankondiging.

Van Droef moet je zo min mogelijk verwachten, dan valt het allemaal wel mee. Hij kan best goed leren en wil dat ook wel doen maar na 2 x herhalen mag je het zelf doen en steek dat koekje maar ergens waar de zon niet schijnt. Zaken die hij al kan voert hij vaak uit met een paar minuten vertraging, hij kan rustig 5 minuten later ineens voor je gaan zitten want je had hem toch voor geroepen maar hij was nog even bezig.

Izzy leer heel makkelijk en snel ook maar alleen voor koek. Echt niet dat ze op deze wereld is om iemand een plezier te doen maar ze heeft gewoon altijd honger. Vraag aan haar dus maar zo min mogelijk tenzij je koek hebt. Daarnaast krijst ze de boel graag bij elkaar heeft overal een mening over en maakt die ook graag kenbaar.

Fila's hebben een vrij grote will to please naar hun eigenaren toe , vanuit dat principe kun je een heleboel bereiken.
Er zit uiteraard ook een stuk zelfstandigheid in, maar met een vooral eerlijke en duidelijke aanpak blijven ze bereikbaar
Het laatste wat ze willen is een boze of teleurgestelde baas.

Uiteraard zit daar nog per hond verschil in , en ik heb niet enorm veel vergelijkingsmateriaal maar naar mijn idee zit in een mildere Fila minder will to please dan in een minder milde.

Abra is beduidend eigenwijzer dan Luus , en Rio was dat ook meer dan Orson.
Abra en Rio waren/zijn beide zachte honden met een vriendelijk karakter.
Ook het meest mild naar vreemden toe.
Orson en Luus hebben/hadden dat minder maar luisteren deed Orson prima, net als Luus.

Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat je qua opvoeding toch wat anders met een scherpere hond omgaat en wat duidelijker bent wat regels betreft omdat je je geen missers kunt veroorloven.
Dus met zekerheid zou ik dat niet durven stellen, het is puur mijn eigen ervaring.



Jimi is een onherleidbaar mixje , hij is behoorlijk eigenwijs maar wel vriendelijk tegen alles en iedereen.
Hij doet het prima op een beloning voor bewezen diensten

Fabienne schreef: ↑10 mei 2023, 14:14

Tineke schreef: ↑10 mei 2023, 14:07

Kells schreef: ↑10 mei 2023, 14:04 Ieren zijn zachtgekookte eitjes en die moet je aanpakken met fluwelen handschoenen. Ze zijn erg gevoelig en je stem verheffen voelt voor hun als een pak slaag. Onlangs heb ik dat nog meegemaakt met Kells. Ik had een griepje en was zo schor als een kraai. Kells was een weitje ingelopen en kwam niet terug toen ik haar riep. Vrouwtje klonk namelijk nogal boos.

Dit vind ik dan zo niet passen bij een stroomband erom.
Lijkt me dat met wat stemsturing ook resultaat bereikt kan worden.

Denk dat dat grotendeels met andere motivatie te maken heeft vanuit de hond. Neemt niet weg dat ik stroom echt een no-go vindt maar daar ging dit topic ook niet over

Ja, dat denk ik ook. Amy is mijn best luisterende hond, maar als ze echt in jachtmodus is, kan ik haar gewoon niet meer bereiken. Terwijl ze in geen enkele andere situatie ooit mijn commando negeert of zelfs maar traag uitvoert en in andere moeilijke situaties wel altijd goed bereikbaar blijft en direct op commando's reageert.
Mila en Fayah luisteren nog prima als ze een konijn zien, maar die raken daar ook niet per direct helemaal bezeten van, en ook Arlo kan ik na een initiële sprint van een paar meters gewoon terugroepen. Die blijft namelijk wél bereikbaar, hoe graag hij er ook achteraan zou willen.
Voor mij overigens geen reden om een stroomband te gebruiken, Amy loopt in wildrijk gebied gewoon aan een lange lijn. Maar met loslopen kan ik haar, omdat ze ook supergevoelig is voor correcties, inderdaad wel heel goed met mijn stem op het rechte pad houden als ik zelf genoeg op kan letten en kan voorkomen dat ze in jachtmodus raakt.

Tineke schreef: ↑10 mei 2023, 14:07

Kells schreef: ↑10 mei 2023, 14:04 Ieren zijn zachtgekookte eitjes en die moet je aanpakken met fluwelen handschoenen. Ze zijn erg gevoelig en je stem verheffen voelt voor hun als een pak slaag. Onlangs heb ik dat nog meegemaakt met Kells. Ik had een griepje en was zo schor als een kraai. Kells was een weitje ingelopen en kwam niet terug toen ik haar riep. Vrouwtje klonk namelijk nogal boos.

Dit vind ik dan zo niet passen bij een stroomband erom.
Lijkt me dat met wat stemsturing ook resultaat bereikt kan worden.

Die gebruik ik zelden en al helemaal niet met stroom. Ik zet hem alleen in als de fluit volledig genegeerd wordt. De volgende wandeling is dan met band en dan weten ze opeens weer dat fluiten toch echt komen betekent.

Diana schreef: ↑10 mei 2023, 14:29

Fabienne schreef: ↑10 mei 2023, 14:14

Tineke schreef: ↑10 mei 2023, 14:07

Dit vind ik dan zo niet passen bij een stroomband erom.
Lijkt me dat met wat stemsturing ook resultaat bereikt kan worden.

Denk dat dat grotendeels met andere motivatie te maken heeft vanuit de hond. Neemt niet weg dat ik stroom echt een no-go vindt maar daar ging dit topic ook niet over

Ja, dat denk ik ook. Amy is mijn best luisterende hond, maar als ze echt in jachtmodus is, kan ik haar gewoon niet meer bereiken. Terwijl ze in geen enkele andere situatie ooit mijn commando negeert of zelfs maar traag uitvoert en in andere moeilijke situaties wel altijd goed bereikbaar blijft en direct op commando's reageert.
Mila en Fayah luisteren nog prima als ze een konijn zien, maar die raken daar ook niet per direct helemaal bezeten van, en ook Arlo kan ik na een initiële sprint van een paar meters gewoon terugroepen. Die blijft namelijk wél bereikbaar, hoe graag hij er ook achteraan zou willen.
Voor mij overigens geen reden om een stroomband te gebruiken, Amy loopt in wildrijk gebied gewoon aan een lange lijn. Maar met loslopen kan ik haar, omdat ze ook supergevoelig is voor correcties, inderdaad wel heel goed met mijn stem op het rechte pad houden als ik zelf genoeg op kan letten en kan voorkomen dat ze in jachtmodus raakt.

Ja hazen zijn hier het allermoeilijkste om te negeren , ook Luus loopt dan nog even door al is ze beduidend braver met terugkomen dan Abra ook dan.

Wij gaan enkele keren per week heel vroeg naar een gebied waar het stikt van de hazen maar er is een heel groot stuk afgezet gebied wat voor loslopende honden is.
Daar racen ze langs die hekken want de hazen ,ook niet gek ,zitten daarbuiten ze nog net niet uit te lachen.
Dat mogen ze dan ook , maar eenmaal aangelijnd bij het verlaten van dat gebied door het toegangshek is het over met de pret.
Dan mogen ze niet in de lijn hangen maar gewoon rustig naar de auto lopen, ook als er hazen zijn.
Dat doen prima dan want meestal zijn ze echt wel hun ei wel kwijt .

Ik had wel wat ervaring met de veedrijvers, maar Sheltie Saar was een beetje slaafs, die werkte altijd vóór me, zonder vragen te stellen en zonder eigen inbreng. Zo is Aloy niet. Daar was ik al wel een beetje op voorbereid maar toch vond ik het wel even zoeken toen ik merkte dat Aloy dingen op een gegeven moment gewoon niet meer deed omdat ze het niet leuk meer vond. Bij een andere hond had ik dat aan de puberteit geweten maar in dit geval paste de aanpak gewoon niet bij de hond. Aloy heeft veel eigen inbreng en vindt dat ook belangrijk, als je het negeert of zou proberen de kop in te drukken, dan wil ze niet meer. Dat is doodzonde want Aloy vindt eigenlijk alles leuk en ze doet alles met zoveel enthousiasme, het is echt belangrijk om te respecteren dat ze ook graag meedenkt. Ze is ook veel te intelligent om het allemaal te laten voorkauwen.

Sinds ik dat weet hebben we dat probleem eigenlijk niet meer, Aloy weet wat ik van haar wil zien en ze weet ook dat ze binnen die kaders ruimte krijgt om zelf keuzes te maken en de uitvoering te bepalen. Zo weet ik dat ze liever staat als ze even moet wachten omdat ik bijvoorbeeld iets uit een schap moet halen of mijn boodschappen moet afrekenen, dat mag ook. Maar mocht ze willen gaan zitten of liggen op dat moment, dan vindt ik dat ook prima. De opdracht is 'wacht', ze weet dat dat betekent dat ze bij mij moet blijven en moet wachten, hoe ze dat verder doet, mag ze zelf weten. Ik merk dat ik ook echt een veel meer tevreden hond heb sinds ik niet meer alles voorkauw, omdat ze zelf meer haar hersenen kan gebruiken.

Natuurlijk zijn er ook best dingen waar ik niet over onderhandel, dat weet ze ook wel. En natuurlijk moet ze wel eerst weten wat de opdracht is voordat ze de vrijheid kan krijgen om hem op haar manier uit te voeren. En met sommige dingen is ze echt nog wel wat moeilijk en merk je dat ze nog maar heel jong is, dat is ook gewoon logisch en dat mag ook. Maar over het algemeen moet ik het bij Aloy heel erg zoeken in het samenwerken. Zij wil me echt wel een plezier doen, maar als ze het idee heeft dat ze niet meer mee mag denken, vindt ze het niet leuk meer. En als Aloy iets niet leuk meer vindt is dat heel duidelijk want dan doet ze het ook gewoon niet meer. En een beetje zoals @Lothian schreef over Taro, als ik bij Aloy aankom met dingen perfectioneren (en ik ben een perfectionist, dus dat is echt een leermoment geweest voor mij ) kan ik het sowieso schudden. Aloy wil graag samenwerken, maar zodra ik aan kom zetten met mijn perfectionisme en 'je zit niet helemaal recht naast en het moet zo en zo' stopt ze er gewoon mee. Aloy doet het echt voor het samenwerken met de baas, niet voor het uiterlijk vertoon en dat het eruitziet als een mooi plaatje. Dat vind ik eigenlijk wel heel mooi aan haar. Als perfectioneren echt noodzakelijk is, dan moet ik terug naar de snoepjes en de clicker en veel positieve woorden om het bij te sturen tot de oefening op die manier voor haar het nieuwe normaal wordt.

Ik weet niet of Aloy meer Kelpie is of meer Schapendoes. Maar ze lijkt wel heel erg op Flora qua karakter, voor zover ik heb begrepen. Ze past wel goed in de rasgroep thuis, het is echt een hondje voor Een Taak. Natuurlijk moeten we rekening houden met haar leeftijd, maar je merkt dat ze een enorm tevreden hond is zolang ze haar ei kwijt kan in zowel loslopen/rennen en zelf rondscharrelen als het uitvoeren van Een Taak. Een van de twee is niet genoeg. Maar zolang daaraan voldaan wordt is ze verder de makkelijkste hond die ik ooit gehad heb.


Froo is natuurlijk geen ras. Ik denk dat Froo heel erg een gezelschapshondje is. Ze is heel eigenzinnig, heeft eigenlijk geen will-to-please (hoewel ze wel graag met mij samenwerkt aan iets dat zij ook heel leuk vindt, maar ze zal het niet doen als ze het zelf niet leuk genoeg vindt) en je hebt mazzel als ze de weinige commando's die ze kent voor je uitvoert als je erom vraagt. Toch is ze niet stout of vervelend, ze is heel lief en braaf en ze is tevreden als de baas er is. Maar wel graag aaien op haar initiatief en niet de hele tijd maar graaihanden, dat vindt ze niet tof.

Tineke schreef: ↑10 mei 2023, 14:53

Diana schreef: ↑10 mei 2023, 14:29

Fabienne schreef: ↑10 mei 2023, 14:14

Denk dat dat grotendeels met andere motivatie te maken heeft vanuit de hond. Neemt niet weg dat ik stroom echt een no-go vindt maar daar ging dit topic ook niet over

Ja, dat denk ik ook. Amy is mijn best luisterende hond, maar als ze echt in jachtmodus is, kan ik haar gewoon niet meer bereiken. Terwijl ze in geen enkele andere situatie ooit mijn commando negeert of zelfs maar traag uitvoert en in andere moeilijke situaties wel altijd goed bereikbaar blijft en direct op commando's reageert.
Mila en Fayah luisteren nog prima als ze een konijn zien, maar die raken daar ook niet per direct helemaal bezeten van, en ook Arlo kan ik na een initiële sprint van een paar meters gewoon terugroepen. Die blijft namelijk wél bereikbaar, hoe graag hij er ook achteraan zou willen.
Voor mij overigens geen reden om een stroomband te gebruiken, Amy loopt in wildrijk gebied gewoon aan een lange lijn. Maar met loslopen kan ik haar, omdat ze ook supergevoelig is voor correcties, inderdaad wel heel goed met mijn stem op het rechte pad houden als ik zelf genoeg op kan letten en kan voorkomen dat ze in jachtmodus raakt.

Ja hazen zijn hier het allermoeilijkste om te negeren , ook Luus loopt dan nog even door al is ze beduidend braver met terugkomen dan Abra ook dan.

Wij gaan enkele keren per week heel vroeg naar een gebied waar het stikt van de hazen maar er is een heel groot stuk afgezet gebied wat voor loslopende honden is.
Daar racen ze langs die hekken want de hazen ,ook niet gek ,zitten daarbuiten ze nog net niet uit te lachen.
Dat mogen ze dan ook , maar eenmaal aangelijnd bij het verlaten van dat gebied door het toegangshek is het over met de pret.
Dan mogen ze niet in de lijn hangen maar gewoon rustig naar de auto lopen, ook als er hazen zijn.
Dat doen prima dan want meestal zijn ze echt wel hun ei wel kwijt .

Ja, helaas laat Amy zich niet door hekken tegenhouden, ook het hek van meer dan 2 meter hoog om mijn tuin is geen probleem als ze een konijn ziet Ze neemt gewoon een flinke aanloop en klimt er vervolgens als een aap tegenop en overheen.
Bij haar werkt het het beste om haar helemaal niet de gelegenheid te geven om te jagen. Als dat wel weer een keer is gebeurd, is dat direct ook weer haar mindset bij aanvang van de volgende wandeling: we gaan op jacht, waar zijn de beestjes? We hebben er een jaar over gedaan om haar uit die mindset te krijgen en te laten ontdekken dat je ook kunt wandelen zonder alleen maar voortdurend op jacht te zijn, en dat scheelt bij haar superveel. Haar op een soort veilige manier jagend haar ei kwijt laten raken liep altijd uit op een mislukking, omdat ze dan uiteindelijk toch weer iets wist te vangen en dan natuurlijk alleen maar gepassioneerder werd
Maar zo is elke hond anders, ook in hoeverre je ze uit die modus kunt houden en in hoeverre ze nog bereikbaar zijn als ze wel eens een keer ergens achteraan sprinten.

Quinta wil graag weten wat ze wel moet doen, dus dat moet je uitleggen. Een 'nee dat doen we zo niet' is voldoende correctie, soms een iets strengere 'NEE'. Ga je meer corrigeren dan houdt ze er mee op, dan zoek je het maar uit. Ze wil graag samenwerken en voor je werken, vindt het fantastisch om samen vanalles te ondernemen maar je moet haar wel in haar waarde laten. Verder kom je ver met een dosis humor als ze mij probeert op te voeden, als ze aan de verkeerde kant van de sloot meeloopt en ze pas komt als ik een bal aan mijn kant van de sloot gooi. Ze had nog niet genoeg gezwommen vond ze.

Nanna schreef: ↑10 mei 2023, 10:18 Even uit een ander topic gelicht omdat ik het toch wel interessant vind.
Wat is de beste aanpak voor jouw ras? Gemiddeld gesproken want individuele verschillen bestaan natuurlijk.
Brand los.

Wat de beste aanpak is? Geen flauw idee, ik fröbel er altijd driftig op los. Qua honden heb ik een vrij diverse smaak, allerlei gehad en dat zal ook zo blijven. Ik doe niet aan sport of trainingen. Stel weinig eisen aan ze. Het zijn simpelweg huishonden, waarvan het voornaamste punt is dat ze prettig in de omgang zijn, zowel met mensen, soortgenoten of andere dieren.
Mijn laatste officiële rashonden (dwz met stamboom) waren Briards, met die speciale aanpak, zie dat andere topic

Met Merlijntje (mastin) komt mijn aanpak heel erg overeen met die van rennendehond en Manu. Vooral die 10% om daarna de 100% te kunnen aantikken Het verschil is dat hij over geen jachtinstinct beschikt. Een punt van aandacht was vroeger het overmatig waken op het erf. Blaffen op niets af is overbodig, functioneel blaffen ( het aankondigen van bezoek, hetzij gewenst of ongewenst) is daarentegen juist wel de bedoeling. Het eerste heb ik hem afgeleerd door middel van een 'dodelijke' blik en een verbaal 'doen we niet'. Het tweede beloond met een dikke kroel in de kraag en een kus op zijn kop.
En dat heeft zich geloond, hij snapt wat zijn 'werk' is en oefent dit naar goed behoren uit
Hoewel Edison (braque) van onze drie honden er het meest frêle uitziet, is hij wel de taaiste. Waar Javier en Merlijntje met verbale en nonverbale communicatie prima te sturen zijn, heb ik bij Edison opeens iets nodig. Het is 25 jaar geleden dat ik voor het laatst een jachthondenlijntje heb gekocht, maar het is wel effectief bij hem. Een heerlijk energiek hondje, met een aan-en uitknopje. Veel makkelijker dan de DSK's en DSD's die ik heb gehad. Maar die kwamen als herplaatser en waren niet zo'n onbeschreven blad als Edison.

Rustig en consequent zijn bij de CC en dat van pup af aan, en nee dat is geen kadaver discipline, maar wel weten wat je wilt en er voor gaan, en als je dat een beetje doet ga je probleemloos van pup naar volwassen, niet geen gepuber heel aff en toe even de lijntjes aan halen, maar verder gaat het vanzelf . Bij Boots heb ik de losse aanpak geprobeer,t het past me niet en de opvoeding trekt dan ook op helemaal niets dan denk je van zo`n kleintje hoe lastig kan het zijn, nou laat ik het zo zeggen, met Zillion kom ik altijd weer blij thuis, met Boots kan het alle kanten op zeg maar( de ene keer fantastisch de andere keer ( fuck you stomme marmot)