Dag Xavi.... tot ooit....
Geplaatst: 02 dec 2023, 13:36
Zo wil ik je herinneren. Dit was de enige echte Xavi....
Mijn grote kleine kanjer. Vader van Xygan en Xanu.... zo sta je nog vol in het leven met je 13 jaar en exact 5 maanden en zo is het ineens voorbij. Je kon niet meer, iets in je lichaam maakte dusdanig kortsluiting dat het niet meer hondwaardig was. Een stoere trotse vent ben je altijd geweest en dat moet je blijven. Tot het allerlaatste moment. Je lichtje mag niet uitgaan als een schim van wat je ooit was. Dat ben jij niet en doe ik je niet aan. Ik wil je herinneren als die stoere gespierde maar bovenal trotse kanjer. Zonder jou waren mijn 2 andere kanjers er nooit geweeest. Ik kan je niet uitleggen hoe dankbaar ik je hiervoor ben. Beter kon het gewoonweg niet...
Het was zeker niet altijd makkelijk met je, zweetdruppels, tranen maar ook zoveel plezier.... ik heb zo enorm veel geleerd van je, je krijgt de hond die je nodig hebt zeggen ze... jij was dé hond om me dat te leren... hoe het niet moest maar ook zeker hoe t wel moest. Je gaf je leven voor me als het moest. Er zou me nooit iets gebeuren (in het donker) op straat, je stond altijd naast me. 1 woord was genoeg zodat niemand die niets kwaads in het zin had gewoon laten passeren, praten of wat dan ook. Maar oh wee als ik dat niet woord niet fluisterde... wat moet ik nu? Wat moeten Xygan en Xanu zonder hun pa?
We zullen het een plekje moeten geven, dat komt vast wel maar nu lukt dat nog even niet... ook al was je 13,5... ik had het gevoel dat je onsterfelijk was, je spieren waren er nog, fysiek was je nog prima, je koppie wilde ook nog... alleen iets ergens in je lichaam heeft dat allemaal verslagen helaas... van alles naar niks, misschien past dat ook wel bij je.... je gaf altijd 300%, nooit maar 1% minder. In de IGP niet, thuis niet, nergens niet...
Xavi ik ga je vreselijk missen maar gun je wel de rust die je verdiend hebt. Ik zorg hier voor je kanjers ventje... je kunt vanuit daarboven vol trots op ze neerkijken. Je vader Xito en oma Xena wachten daarboven op je, pas goed op ze tot het moment dat wij ook ooit daar naar toe komen...geef ze een dikke knuffel van mij. Ik geef je vandaag mijn laatste fysieke kus... maar je blijft altijd in mn hart. Altijd... ik zal je nooit vergeten. Het ga je goed knappe stoere maar bovenal lieve Xavi... de hemel heeft er weer een sterretje bij, maar wij zijn je kwijt.....
Dag Xavi.... tot ooit.... X .... We zien elkaar weer, dat weet ik zeker.
Mijn grote kleine kanjer. Vader van Xygan en Xanu.... zo sta je nog vol in het leven met je 13 jaar en exact 5 maanden en zo is het ineens voorbij. Je kon niet meer, iets in je lichaam maakte dusdanig kortsluiting dat het niet meer hondwaardig was. Een stoere trotse vent ben je altijd geweest en dat moet je blijven. Tot het allerlaatste moment. Je lichtje mag niet uitgaan als een schim van wat je ooit was. Dat ben jij niet en doe ik je niet aan. Ik wil je herinneren als die stoere gespierde maar bovenal trotse kanjer. Zonder jou waren mijn 2 andere kanjers er nooit geweeest. Ik kan je niet uitleggen hoe dankbaar ik je hiervoor ben. Beter kon het gewoonweg niet...
Het was zeker niet altijd makkelijk met je, zweetdruppels, tranen maar ook zoveel plezier.... ik heb zo enorm veel geleerd van je, je krijgt de hond die je nodig hebt zeggen ze... jij was dé hond om me dat te leren... hoe het niet moest maar ook zeker hoe t wel moest. Je gaf je leven voor me als het moest. Er zou me nooit iets gebeuren (in het donker) op straat, je stond altijd naast me. 1 woord was genoeg zodat niemand die niets kwaads in het zin had gewoon laten passeren, praten of wat dan ook. Maar oh wee als ik dat niet woord niet fluisterde... wat moet ik nu? Wat moeten Xygan en Xanu zonder hun pa?
We zullen het een plekje moeten geven, dat komt vast wel maar nu lukt dat nog even niet... ook al was je 13,5... ik had het gevoel dat je onsterfelijk was, je spieren waren er nog, fysiek was je nog prima, je koppie wilde ook nog... alleen iets ergens in je lichaam heeft dat allemaal verslagen helaas... van alles naar niks, misschien past dat ook wel bij je.... je gaf altijd 300%, nooit maar 1% minder. In de IGP niet, thuis niet, nergens niet...
Xavi ik ga je vreselijk missen maar gun je wel de rust die je verdiend hebt. Ik zorg hier voor je kanjers ventje... je kunt vanuit daarboven vol trots op ze neerkijken. Je vader Xito en oma Xena wachten daarboven op je, pas goed op ze tot het moment dat wij ook ooit daar naar toe komen...geef ze een dikke knuffel van mij. Ik geef je vandaag mijn laatste fysieke kus... maar je blijft altijd in mn hart. Altijd... ik zal je nooit vergeten. Het ga je goed knappe stoere maar bovenal lieve Xavi... de hemel heeft er weer een sterretje bij, maar wij zijn je kwijt.....
Dag Xavi.... tot ooit.... X .... We zien elkaar weer, dat weet ik zeker.
...
