Een Hondenleven

Zelf had ik bedacht dat Shira niet gecastreerd of gesteriliseerd zou worden. Laila is in Spanje al gecastreerd en was een hele mooie hond maar na verloop van tijd kreeg ze daardoor een ontplofte vacht terwijl ze voor de castratie eigenlijk niet echt heel langharig was.

Nola is gecastreerd omdat zoon en schoondochter die beslissing hadden genomen.

Shira heb ik dus niet laten "helpen".

Ze is nu 8,5 jaar oud en heeft een baarmoederontsteking gehad. Omdat ik regelmatig de wond controleerde en de buik nu geschoren is vanwege de operatie zag ik ineens een knobbel in de buurt van de melklijst. Ik kan pas Maandag bellen helaas.

En ook vind ik het jammer dat het niet tegen me is gezegd door de d.a. want het is duidelijk zichtbaar. Ze moeten het tijdens de operatie ook hebben zien zitten. Het is wel een ruime centimeter en valt op. Dan had er gelijk een biopsie gedaan kunnen worden en bloedafname.

Ik zit me nu dus af te vragen wat ik haar heb aangedaan door haar niet te laten castreren. Een baarmoederontsteking en mogelijk een kwaadaardige tumor bij de melkklier.

Waarom was het ook weer zo'n goed idee vraag ik me af. Oke ze is heel mooi, haar vacht is prachtig, het is een supergezonde en slanke hond. Allemaal voordelen. Maar weegt het op tegen de nadelen. Wat vinden jullie en welke beslissing hebben jullie gemaakt.


Edit; tikfout in de opties, sorry kan niet meer wijzigen.

Ik laat het wel doen, wegens bitter weinig positieve ervaring met intacte teven die oud worden zonder gerommel met de baarmoeder.
Piiri is hormonaal nog wel intact, maar ik denk niet dat ik dat nog eens laat doen.

Indien geen fokplannen (meer), gaat de baarmoeder er dus uit en dat doe ik liever wanneer ze gezond zijn dan te wachten tot er ellende mee is.

Piiri was een jaar of 4 oud denk ik. Ds was ouder en had een beginnende baarmoederontsteking.

Bij de dierenarts teveel teven gezien met geweldige pyometra’s.
Dus intact schmintact.
Eruit met die boel. En ja, bij sommige rassen is dat geweldig zonde van de vacht. Ik laat de dames 1 of 2 x loops worden en dan is het op je rug op de operatietafel. Bevalt perfect. Alles is kerngezond, slank en actief.
Rozi is nu een oud hondje, moet er toch niet aan denken dat ze een spoedoperatie moet doorstaan.
En yep, ik hoef die vieze loopsheden niet. Dat is ook een punt.

Ik heb maar 1 keer een pup gehad. Een Weimaraner teef. Haar heb ik 3 maanden na de eerste loopsheid laten castreren. Ze is 12 jaar geworden en ze is altijd een prachtige slanke, levenslustige hond gebleven.
De 3 honden die ik daarna heb gekregen waren herplaatsers (teven) en alle 3 al gecastreerd toen ik ze kreeg. Ook alledrie in mijn ogen mooie, slanke en levenslustige honden gebleven tot hun dood.
Ik neem geen hond meer ivm met eigen leeftijd. Maar ik zou het zo weer laten doen.

Ik heb bij Dívka gekozen voor intact houden zolang er geen medische reden voor is om te castreren.
Deels om de vacht maar vnl omdat onzekere honden nog onzekerder etc kunnen worden en ik Dívka's gedrag/karakter niet uitvergroot wil zien als dat te voorkomen valt.
Bij een volgende intacte teef zal ik daar ook voor kiezen zolang ze niet elke 3-4 maanden loops is, het bloed niet tegen de muren zit, ze weinig tot geen last heeft van schijnzwangerschap etc.

Mocht ik toch voor castratie kiezen dan bij voorkeur pas wanneer de teef 2 jaar of ouder is, die hormoonhuishouding zit er imo niet voor niets en dat lijfje moet ook de tijd krijgen om goed volwassen te worden etc voordat je daaraan gaat sleutelen.

ik dacht eerst van niet, maar ik denk dat als ze volwassen is dat het dan toch een wel gaat worden, alleen nu nog niet

Jol was intact en nooit een nestje gekregen, mijn vriend en ik zagen de noodzaak niet om haar op latere leeftijd alsnog te laten helpen. Had ze BMO gekregen dan uiteraard wel.
Bluf ook intact, zij heeft 1 nestje gehad rond haar derde jaar en verder dus ook gewoon intact gelaten zonder problemen. Al is zij natuurlijk jong overleden aan haar hart dus hoe zich dat had ontwikkeld weet ik niet.
Buitenlandse dames zijn wel al geholpen, maar ik weet niet hoe.
Bij Chara lijkt het alsof ze toch nog wel de periodes heeft maar dan zonder bloed. Ze gedraagt zich wel anders en ook Aki reageert anders op haar.
Echt dat uitdagen wat een hitsige teef doet, en de reu die dan ook jolig terug reageert op de uitdaging/uitnodiging.

Persoonlijk zou ik het bij een intacte teef toch weer niet zo snel laten doen, maar meer denk ook omdat ik bij 2 teven geen problemen heb ervaren ermee. En dat Chara en Glory jongcastraten zijn (onder de 1 jaar geholpen) bij Glory met name heb ik het idee dat ze daardoor wat "jong" blijft/is gebleven in haar gedrag.
Haar vacht is echter geen issue, bij Chara denk ik soms dat ze minder klitten zou vormen als zij nog intact was geweest maar gelukkig ook niet echt een drama vacht ondanks haar lange haar.

Dat is wel balen dat ze dat zelf niet hebben gezien of gezegd van die opgezette melkklier.

Heb Bella toen ze 3 was laten castreren. Was wel bang voor gedragsverandering omdat ze niet erg stabiel is, maar dat is hetzelfde gebleven (niet erger, maar ook niet beter geworden).
Ze is halflangharig en heeft gelukkig geen plofvacht gekregen en is ze nog steeds slank. Was na de castratie ook wel wat minder gaan voeren.
De reden dat ik het gedaan heb was de schijnzwangerschap die steeds langer duurde en ze was ontzettend humeurig en sloom tijdens de loopsheid. En ik vond het zelf ook echt vervelend met wandelen tijdens loopsheid, hier zijn echt veel loslopende reuen die ik steeds weg moest houden.
Ik was wel altijd alert op symptomen van een baarmoederontsteking, dat hoeft nu dus niet meer zo.

Tux is na haar eerste loopsheid gecastreerd en daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad.
Als ik een langharige teef zou hebben zou ik de keuze lastiger vinden, puur vanwege de vacht.
Maar Tux is waarschijnlijk de enige teef die hier de komende jaren rondloopt. Als er wat bij komt, zullen dat reuen zijn. Dus het geeft ook een hoop gemak.

Dat dik worden ben je zelf bij. Dat komt niet van castreren maar van te veel eten en te weinig beweging. Tux is een super slanke spierbundel en eet in verhouding tot grotere honden eigenlijk behoorlijk veel. (2x per dag 70 gram vlees en ze weegt 7 kilo).

Ik vond castreren bij Mila nooit zo nodig: ten eerste werd ze nauwelijks loops (gemiddeld ongeveer eens per 1,5 jaar) en ten tweede zat ik niet op een castratenvacht te wachten. Uiteindelijk kreeg Mila een bmo toen ze bijna 12 was en is toen wel gecastreerd - nu heeft ze inderdaad een verschrikkelijke castratenvacht Verder is er niets veranderd qua gedrag of verhoudingen in de roedel gelukkig. Wel is ze wat aangekomen, maar dat mocht ook wel, ze was altijd een erg lichte hond waar geen vet op te krijgen was. Nu is ze met een extra kilo nog steeds slank.
Amy heb ik wel laten castreren toen ze 2,5 was vanwege haar Leishmania en omdat haar weerstand steeds een dipje had rond haar loopsheden. Amy werd elke vier maanden loops, ook wel een flink verschil met Mila dus Ze is nog steeds een slanke en erg actieve hond, daaraan is na de castratie niets veranderd.
Taartje was niet gecastreerd en dat had ik op haar leeftijd ook alleen nog gedaan als er een medische noodzaak voor was geweest.
Bij Fayah twijfel ik nog. Eigenlijk wil ik haar liever geen operatie aandoen als het niet nodig is en ze heeft geen last van de loopsheden, plus weer die kans op een castratenvacht Dus ik neig op dit moment heel erg naar niet castreren, tenzij medisch noodzakelijk.

Lily is niet gecastreerd en als er geen medische noodzaak is, laat ik het ook niet doen.

Wat me vooral verbaast: gecastreerde reuen vindt men hier doorgaans door het gebrek aan geslachtshormonen slome dikzakken met een lelijke vacht, terwijl men geen enkele moeite heeft (over het algemeen) met het gebrek aan geslachtshormonen bij gecastreerde teven. Waarom is dat zo?
Want dat vrouwelijke hormonen wel degelijk invloed hebben op gedrag en gezondheid (zowel positief als negatief), staat vast. Kijk anders voor de grap wat er bij vrouwen gebeurt als ze hun eierstokken laten verwijderen.

Ik denk eigenlijk dat ´we´ geslachtsgestuurd gedrag bij het mannelijk geslacht belangrijker vinden, in positieve zin, dan bij het vrouwelijk geslacht. Apart.

Anne heeft weer een blaasontsteking. 5 maanden geleden ook al. Vandaag dierenarts geweest, die zei dat als het nog vaker voorkomt we een echo van de baarmoeder moeten laten maken, omdat intacte teven vaker blaasontsteking krijgen dan gecastreerde teven. Zou dit waar zijn? Had daar nog nooit van gehoord.

Ze zijn beide nog intact. Ik heb liever intacte teven, die loopsheden maken me echt niks uit.
En ik ben ook niet constant aan het kijken of er een baarmoederontsteking onderweg is. Neem aan dat ik dat wel merk als ze ziek worden.

Ik heb in de poll gestemd bij "later castreren" omdat ik onder jong castreren versta voor de eerste loopsheid.

Bij een teef vanwege heel veel last van de loopsheid en daarbij ook nog eens elke 4 maanden.
Bij een teef vanwege terugkerende behoorlijk heftige schijnzwangerschappen. Vooral fysiek zichtbaar, niet qua gedrag.

Ik heb eigenlijk het idee dat het vooral bij castratie van reuen belangrijk is hoe hun gedrag is voor de castratie.
Bij onzekere teven zie ik bijv. veel minder tot geen negatieve gevolgen na castratie.
Dat kan toeval zijn.

Mijn reuen heb ik nooit laten castreren.
Mijn teven dus wel
Ik heb daarbij dan wel het "geluk" dat hun vacht daarna niet verpest is.
Die vacht zou voor mij wel een punt zijn.

Alfilillo schreef: ↑17 feb 2024, 15:04 Lily is niet gecastreerd en als er geen medische noodzaak is, laat ik het ook niet doen.

Wat me vooral verbaast: gecastreerde reuen vindt men hier doorgaans door het gebrek aan geslachtshormonen slome dikzakken met een lelijke vacht, terwijl men geen enkele moeite heeft (over het algemeen) met het gebrek aan geslachtshormonen bij gecastreerde teven. Waarom is dat zo?
Want dat vrouwelijke hormonen wel degelijk invloed hebben op gedrag en gezondheid (zowel positief als negatief), staat vast. Kijk anders voor de grap wat er bij vrouwen gebeurt als ze hun eierstokken laten verwijderen.

Ik denk eigenlijk dat ´we´ geslachtsgestuurd gedrag bij het mannelijk geslacht belangrijker vinden, in positieve zin, dan bij het vrouwelijk geslacht. Apart.

Dat is ook de reden dat ik er zelf zo voorzichtig in ben.
Ik heb ze in 2014 zelf laten verwijderen om medische redenen en dat was geen walk in the park ondanks dat ik al medicinaal in de overgang zat.
Het heeft me ook een hoop opgeleverd: minder moodswings en degene die er nog zijn zijn veel minder extreem en daardoor ook ruimte in mijn hoofd om aan mezelf te werken en te gaan leven ipv overleven.
Ik durf dan ook te beweren dat het levensreddend is geweest in mijn geval.
Het gaf ook veel nadelen, maar daar was ik van op de hoogte en een deel ervan ervoer ik al.
Het pittigste vond ik wel dat een evt kinderwens nu definitief de ijskast in ging met een dik slot erop en de sleutel weggegooid, daarvoor wist ik wel dat ik geen kinderen zou krijgen maar stond de deur nog op een piepklein kiertje zegmaar.

Nou ja, lang verhaal kort: hormonen hebben ontzettend veel invloed op je lijf en je stemming en ik zou er zelf voor kiezen de hond fysiek en liefst ook mentaal volwassen te laten worden voor er überhaupt eens nagedacht wordt over castratie.
En mocht er een medische reden voor zijn dan alsnog eerst andere opties te verkennen mochten die er zijn.

Ik ben de overgang al ruim gepasseerd en vind het een zegen hoor. Nooit meer die smerige ongesteldheden met bijbehorende moodswings. Ideaal. Kan me niet voorstellen dat de gemiddelde teef er allemaal op zit te wachten. Als ik even de zaak mag vermenselijken.

Wat is er erg aan moodswings? Ja, als ze heel extreem zijn, maar anders is het toch gewoon een natuurlijk proces? Ik was een aantal jaar aan de pil. Nu zo´n 3 jaar gestopt en ik ben blij dat ik niet meer zo vlak ben. Een paar weken meer euforisch en dan een paar weken ingetogener. Is toch niks mis mee?

Ik was eerst voor intact laten van een teef. Niet snijden in een gezonde hond. Maar met kiertje was ik telkens bezorgd als ze een dag wat misselijk was, of niet helemaal fit. Heb ook weleens een echo laten maken van haar buik om dat ik twijfelde over een eventuele baarmoederontsteking. Ze had toen niets.
Maar die telkens weer bezorgd worden en die twijfel of ik er goed aan deed om haar intact te laten, heeft er wel voor gezorgd dat ik nu liever een jonge vitale teef wel zou opereren.

Bij Pippa hoefde ik dat niet te doen, omdat ze al gecastreerd was. En dat voelt een stuk rustiger. Ben er blij mee.

Nanna schreef: ↑17 feb 2024, 16:44 Ik ben de overgang al ruim gepasseerd en vind het een zegen hoor. Nooit meer die smerige ongesteldheden met bijbehorende moodswings. Ideaal. Kan me niet voorstellen dat de gemiddelde teef er allemaal op zit te wachten. Als ik even de zaak mag vermenselijken.

Nou inderdaad.
Bij mij hadden ze het hele zwikkie er ook uit mogen halen nadat ik mijn kinderen had, maar dat krijg je niet voor elkaar.
De overgangsklachten had ik graag op de koop toe genomen.

Kan me voorstellen dat het geen pretje is als je nog wel een kinderwens hebt en het moet eruit vanwege medische redenen.

Quinta is onze eerste intacte teef, Luna was al gecastreerd toen ze hier kwam.
Ze is nu twee en twee keer loops geweest, ze was afgelopen loopsheid een paar dagen wat hangerig maar niet onoverkomelijk.
Mentaal is ze zo ontwikkeld tijdens de loopsheden, de hormonen doen echt wel wat.
Ik wil haar niet laten castreren vanwege de vacht, heb twee honden gehad met een plofvacht en zie het bij een aantal uitlaathonden. Zo lelijk geworden en de teven zijn bijzettafeltjes geworden met bijbehorende energie, ik vind het zo zonde.
Ben wel wat bezorgd om bmo, maar hoop dat ik het snel genoeg merk als het aan de orde is.

mijn teefjes worden gecastreerd als het medisch gezien noodzakelijk is. ik haat de pluisvachten die ze krijgen na de castratie en het veranderen van gedrag.
ik heb nu een castraat teef en die heeft nu voor de 2e keer een blaasontsteking, is misschien toeval maar daarvoor heeft ze het nooit gehad.

ellen en de birmanen schreef: ↑17 feb 2024, 19:43 mijn teefjes worden gecastreerd als het medisch gezien noodzakelijk is. ik haat de pluisvachten die ze krijgen na de castratie en het veranderen van gedrag.
ik heb nu een castraat teef en die heeft nu voor de 2e keer een blaasontsteking, is misschien toeval maar daarvoor heeft ze het nooit gehad.

Onze dierenarts zei vandaag toen we er met Anne waren omdat ik dacht dat ze een blaasontsteking had (had ze dus ook) dat als ze weer een blaasontsteking krijgt we een echo moeten laten maken van haar baarmoeder omdat intacte teven eerder een blaasontsteking krijgen, Anne had 5 maanden geleden ook al een blaasontsteking.

Was trouwens een duur grapje, 250 euro.

Gretha schreef: ↑17 feb 2024, 19:04

Nanna schreef: ↑17 feb 2024, 16:44 Ik ben de overgang al ruim gepasseerd en vind het een zegen hoor. Nooit meer die smerige ongesteldheden met bijbehorende moodswings. Ideaal. Kan me niet voorstellen dat de gemiddelde teef er allemaal op zit te wachten. Als ik even de zaak mag vermenselijken.

Nou inderdaad.
Bij mij hadden ze het hele zwikkie er ook uit mogen halen nadat ik mijn kinderen had, maar dat krijg je niet voor elkaar.
De overgangsklachten had ik graag op de koop toe genomen.

Kan me voorstellen dat het geen pretje is als je nog wel een kinderwens hebt en het moet eruit vanwege medische redenen.

Toch heb je als je eierstokken verwijderd worden:
-eerder kans op botontkalking
-eerder kans op hart- en vaatziekten omdat men vaker last heeft van een hogere bloeddruk, hoger cholesterolgehalte, overgewicht en suikerziekte
-minder libido

Ik vind het nogal wat.

Bij honden zal het niet heel anders zijn.

Vergeet vaginale droogte en verhoogde kans op Alzheimer op jongere leeftijd niet als risico's.
Osteoporose kun je vroeg opsporen door elke 2-5 jaar een dexa scan te laten doen trouwens en calciumrijk eten, calcium&vitamineD tabletten te nemen.
Maar dat zegt niet dat je geen osteoporose krijgt.

Voor teven lijkt me dat niet helemaal hetzelfde als voor vrouwen(mensen).
Mijn teven hebben geen overgewicht, geen hartklachten, geen suikerziekte.

Ik laat helemaal niets castreren. Uitzondering was mijn allereerste teef die op latere leeftijd een bmo kreeg en toen volgde ik nog braaf het advies van de veearts op. Mijn huidige honden zijn allemaal intact, Kells heeft een bmo gehad en werd daarvoor behandeld. Daarna heeft ze een tweede nest gehad en is daarna intact gebleven. Inmiddels is ze ruim 14 jaar oud en nog steeds gezond.