Een Hondenleven

Onze eerste teckel Pasja is ons huis zomaar binnen gedenderd.
Onze tweede teckel Nora via de ntc.
De derde teckel Sarah via marktplaats.
Na Sarah wilden we eigenlijk niet weer aan een " nieuwe" teckel beginnen. Maar ja......Wie had nee kunnen zeggen tegen Peer.

Eigenlijk hebben wij bij de keuze van onze teckels niet echt disen gesteld. Wel hebben we bewust gekozen voor langhaar teefjes. Nora had een stamboom. Dat was een geweldige fokker die zijn teckels in roedel had. We kregen haar pas met 12 weken mee. Ze kende toen haar naam al en de kinderen waren al bevonnen met zindelijkheid training.
Met Sarah heb ik achteraf getwijfeld of ze een handelaarshondje was maar ze zag er gezond en schoon uit.

Wat was voor jullie van belang bij de keuze van jullie hond(en) Bij sommige keuzes ben ik uitgegaan van rastypisch als het om pups gaat maar het kan ook al duidelijk zijn bij een herplaatser.

Ik wilde Puli’s. Hendige hundjes qua formaat en onderhoud. En het karakter stond me ook aan, geen gejaag en geen wegloperij. En geen agressie. Goed gezond.
Plus dat ik iets wil dat een ander niet heeft.
Fokker was belangrijk want die bleef weg bij bepaalde werklijnen die er om bekend stonden fel te zijn. En ze besteedt duidelijk veel aandacht aan de pups.

Bij Mahdu had ik een hele eisenlijst waarvan gezegd werd dat daar nooit aan voldaan kon worden.
Op de leeftijd na vond ik wat ik op dat moment zocht en dat terwijl ik hem ongezien opgehaald heb.
Voor een tweede hond heb ik de eisenlijst iets aangepast en op de leeftijd, wat sportiever/meer will to please en het klikken met Mahdu na voldeed Dívka eigenlijk niet echt aan wat ik zocht.

Voor mij zijn een bij mij passend karakter en goede gezondheid in de basis de grootste eisen, verder dat het goed moet gaan met andere honden ivm familiebezoek met honden, weekenden naar mijn ouders etc.
En absoluut geen agressie naar bezoek en mijn hulpverleners, ze hoeven geen allemansvriendjes te zijn of het leuk te vinden dat er bezoek komt maar mijn bezoek en hulpverleners moeten wel veilig binnen kunnen komen.

Mahdutje past qua karakter bijna als een handschoen, ik kan aan zijn blik zien wanneer hij rottigheid aan het verzinnen is en vertel dan 'doe maar niet ventje ' waarop hij gelijk stopt.
Voor het perfecte had hij wat minder will to please himself mogen zijn, maar met creativiteit krijg ik hem vaak waar ik hem wil hebben.
Helaas is zijn gezondheid niet goed, maar als hij zo blijft doorgaan zoals hij nu is mag hij heel oud worden.

Dívka is anders, veel pittiger door haar gevoeligheid waarbij ze mij ontzettend spiegelt, haar hyperactiviteit en haar extremen in gedrag.
Als er een conflict ontstaat tussen ons is dat vrijwel altijd doordat ik niet lekker in mijn vel zit en zij daar op reageert.
Ze is ontzettend lief en wil alles doen om mij gelukkig te houden, maar doordat ze zo sterk reageert op mijn emoties lukt dat niet altijd waardoor er dus botsingen ontstaan.
Gelukkig hebben we hierin een middenweg gevonden doordat ik haar volledig met rust laat wanneer mijn hoofd niet meewerkt en met uitlaten niets van haar vraag wat niet nodig is.
Ook ervaart ze het minste al als enorme druk waardoor training binnenshuis niet lukt, buitenshuis mondjesmaat en op de hondenschool beter maar dan is ze zó hysterisch blij dat ze lastiger bereikbaar is.
Ik ben knettergek met haar maar anders dan met Mahdu.
Mahdu is echt mijn hartehondje waarbij veel automatisch gaat terwijl ik met haar veel meer heb moeten werken aan onze band zegmaar en dat een langlopend project blijft.

De dubbel geplaatste topics heb ik verwijderd.

Al jaren wilde ik een toller, Luna & Balu waren half toller en hele fijne honden. Na de dood van Luna op zoek gegaan en zag ik dat Manon een nestje ging fokken. Contact opgenomen met haar en ze bleek met Segno te fokken, Segno vond ik al vanaf dat Manon haar voorstelde op het HF een erg leuke hond. Gelukkig mocht ik op de wachtlijst en een paar maanden later had ik eindelijk mijn echte tollerpup, ze is ook nog eens een kopietje van haar moeder, beter kan het niet worden.
Ik hou van de werklust, vrolijkheid, dat ze af en toe goede ideeën heeft in haar ogen.. en de creativiteit al kan ze ook heel gehoorzaam zijn.

Bij mijn eerste hond had ik weinig eisen, moest alleen kunnen zijn en met katten maar het liefst een rottweiler. Dat ging niet op een flat, dus het werd een kruising. Bij het kennismaken bleek ze wat groter dan verwacht maar niet enorm. Achteraf gezien was het een herder/stafford kruising en was ze best pittig met andere honden. Dat was dan ook de reden dan ze herplaatst werd, al was het verhaal toen andersom. Ze is altijd enigst hond geweest en had een handje vol honden die gedoogd werden, de rest mocht wel dood.

Na haar overleiden waren mijn wensen niet heel erg veranderd behalve nog steeds de wenst voor een rottweiler, die had ik bijna. Een reu 9 maanden, eigenaren hadden zich vergist en geen tijd maar partner is als de dood voor rottweilers dus niet gedaan want ervaring met rottweilers had ik wel(mee opgegroeid) en wilde niet dat ik straks partner en hond moest scheiden. Dus hij had dan keus voor een old english bulldog of een engelse basset. Beide vond hij prima en toen werd het Maylo de bulldog. Die voldeed op alle vlakken maar dood met nog geen 3 jaar. Terwijl we Maylo hadden leek een vriendinnetje wel leuk maar partner wilde geen grotere hond er bij dus werd het Izzy. Izzy voldoet ook aan vrijwel alles, duurde even voor ze haar ware aard toonde maar is een pitbull in boomer verpakking. Na het overleiden van Maylo kwam Droef, Droef was nog socialer dan Maylo maar ook dat werd minder naarmate hij 2 a 3 jaar werd en niet meer met alle reuen kon. De schuld daarvan ligt ook bij mij, ik had hem beter moeten beschermen en minder slechte ervaringen moeten laten op doen en beter werken aan het gewoon negeren van andere honden. Voor de rest is Droef buiten zijn gezondheid om voor mij wel echt de perfecte hond.

Ik wilde weer zo'n hond als Droef maar dan gezond en wel echt kortharig. Toen opperde tante Nana met de whippet, gezond, niet slaafs, sociaal en geen hond agressie. Dus nu hebben we Roderick. Roderick is een soort van Droef op speed en nog debieler Ook nog even een Raya(zwarte iets te grootte whippet)gehad maar dat ging niet in de roedel omdat ze steeds uithaalde als het haar zo uitkwam. Toen ik besloot na Raya wat anders te willen was uiterlijk en stamboom niet zo belangrijk. Dus het is gewoon een huistuin en keuken nestje met toevallig wel hele leuke pups en de fokker had al bedacht dat Roderick het beste bij ons zou passen wat ook zo bleek toen we aankwamen want Roderick was de eerste die op Droef af kwam en sindsdien zijn ze ondanks dat we nog een week moesten wachten zo ongeveer onafscheidelijk.

Wat voor honden er hierna nog komen weet ik nog niet. Moet wel weer hond en mens sociaal zijn tot op zekere hoogte en kortharige of in elk geval geen vacht dat veel onderhoud vraagt. Soms denk ik nog een whippet(of een galgo of greyhound) als Droef en Izzy er niet meer zijn maar dan ben ik ook weer bang dat het met 2 zichtjagers wel eens lastig kan worden buiten. De wetterhoun staat ook nog op mijn lijstje maar een paar jaar terug ben ik afgehaakt omdat ik toch wel wat gezondheidsproblemen zag voorbij komen waar ik gewoon echt ver weg van wil blijven.

Kells schreef: ↑25 mei 2024, 12:36 De dubbel geplaatste topics heb ik verwijderd.

Ik heb gekozen voor karakter, ras, gezondheid en anders.
Amy kwam natuurlijk als ziek scharminkel bij mij, dus het criterium 'gezondheid' ging bij haar niet op Wat ik wel altijd als criterium heb, is dat de hond goed bij mijn andere honden moet passen. Dat valt dus enigszins onder 'karakter', maar dan gaat het dus niet specifiek om wat ik zelf leuk vind qua eigenschappen (rasgebonden en individueel), maar ook om wat goed bij mijn andere honden en in de roedel past. Dat bepaalt ook de keuze of op dat moment een rashond of een (onherleidbare) kruising het beste past.
Als ik een rashond overweeg, kijk ik naar iets andere dingen dan bij een onherleidbare kruising. Bij een rashond let ik heel erg op de gezondheidsuitslagen van de (voor)ouders en wil ik zo veel mogelijk weten over het karakter van de ouders, de lijnen, hoe de pups opgroeien, etc. om te bepalen of ik überhaupt interesse heb ik dat nest/die fokker. Dat is bij een onherleidbare kruising natuurlijk niet aan de orde. Maar in alle gevallen wil ik wel graag een functioneel gebouwde hond die actief en sportief is.
Bij een rashond weegt dat laatste bijvoorbeeld ook mee in de keuze voor de individuele pup in het nest. Ik vind het leuk als een hond graag samenwerkt, graag actief bezig is en er wat pit in zit, dus dat zijn dingen waar ik bij de pups binnen een nest naar kijk.

Voor ons maakt het eigenlijk geen bal uit, het ras, teefje of reu.
Het meest belangrijke vinden wij 'de klik' met de hond en daarbij letten we dan vooral op de uitstraling en de ogen.

Geslacht is voor mij ook geen item bij een eerste hond of bij gecastreerde honden zonder issues met een bepaald geslacht.
Nu met intacte Dívka zou ik geen intacte reu erbij willen, geen zin in scheiden etc.
Maar als er na Dívka weer een nieuwe hond komt zou het niet van belang zijn of een evt reu intact is, Mahdu kan met alles dus daar hoef ik überhaupt geen rekening mee te houden, hooguit dat ik geen ieniemini hondjes erbij zet omdat Mahdutje daar net wat te lomp voor is en Dívka kan een sekreet zijn dus ook daar plaats ik geen heel kleine kwetsbare hondjes bij.
Maar dan heb je het over ±2,5kg ofzo en kleiner.

opgegroeid met herders, overgegaan op vuilnisbak, asemmer, en molosser, en nu weet terug bij lilliputterherder , ik val dus terug op wat ik ken van vroeger, qua karakter, dus de cirkel is wel aardig rond en toch denk ik nog heel vaak aan een zuurtje, dus misschien ooit nog als zil er niet meer zou zijn, maar ik moet ook realistisch naar de cirkel van het leven kijken.

Mijn 1e hond was een kruising kees x fox. Een geweldig 1e hondje maar erg bang voor mannen en lawaai. Ze was een mishandelde herplaatser. Ik kreeg haar met anderhalf jaar. Dat is wel verbeterd, het lawaai, maar de echte angat kreeg je er nooit meer uit. Vuurwerk en onweer was echt drama dan dacht ik dat ze er in zou blijven... mannen bleef ook, die ging ze alleen op een gegeven moment achterna ipv voor weglopen.
Daarna kwamen de dobers omdat toenmalige man dat graag wilde... maar hoewel ze leuk en lief waren was t niks voor mij. Ik wilde een herder. Eigenlijk een DH maar bij gebrek aan gezonde honden werd t een MH fci. Xena. Beter had ik t niet kunnen treffen we hebben enorm veel van elkaar geleerd. En toen was de liefde voor t ras geboren maar een uitstapje naar de mix met Hollander bleek ook echt geweldig... wauw... wat een geweldig stel honden. Sportief, altijd in om iets te doen maakt niet uit wat en gezond.
Ontopic: gezondheid, karakter dat vind ik enorm belangrijk. Daarna komen uiterlijk en lijnen alhoewel dat laatste ook belangrijk is voor de eerste 2 punten.

in 1e instantie vind ik het karakter het belangrijkste en daarna voor mij de herkomst...wij vallen op Griekse honden en willen ze graag een 2e kans geven, dus de keuze is reuze

Van jongs af aan op een of andere manier had ik wat met het ras Duitse herder. Oom die verder in het land woonde had er 1 en verder in onze familie had niemand honden.
Rond mijn 30ste zei ik ja tegen een herplaatser Duitse Herder van toen 4 jaar, mijn eerste hond. Op een bijzondere manier kwam hij via omweg toch bij mij en absoluut geen spijt van gehad.
Medisch bleek hij niet helemaal ok, en jaartje later kreeg ik een teefje op fokkersvoorwaarden erbij ook herplaatser van toen 2,5 jaar oud.
Totaal verschillende karakters, maar wel beiden "typische" herder trekjes ieder op hun eigen manier. Veel van ze geleerd, en het "paste" me wel.

Toen ik jaren later en inmiddels een partner rijker voor een pup ging kijken heb ik vanwege de erfelijke medische dingen van Finn wel gevraagd of de ouderhonden daar op getest waren, de eigenaren van teef en reu kenden mijn verhaal ook dus wisten me wel gerust te stellen dat de pup geen lijder van DM zou kunnen zijn. Zo kreeg ik Aki, mijn eerste pup.

Die keuze was samen met partner, hij wilde graag een pup en was ook gecharmeerd geraakt van DH's.

Hijzelf had Jol meegenomen in onze relatie, een kruising border collie x stabij. Hele lieve, leuke hond, maar ik was wat meer interactie gewend en Jol was Jol , redelijk op zichzelf al draaide dat ook wel bij.
Maar ik had op basis daarvan en ook bij de échte rassen die in haar zaten wel zoiets dat dat niet helemaal bij mij paste als ik zou mogen kiezen.

Toen we na haar dood uiteindelijk op zoek gingen naar een andere hond (die een match moest zijn met Aki én de katten én in onze woonomgeving zou passen) heb ik veel gereageerd op DH teven die mij opvielen, mijn vriend wilde geen mechel of kruising want daar heb ik ook nog enorm over getwijfeld destijds, maar toen was hij nog niet toe aan een andere hond ook + hij twijfelde over die rassen.
Keuze nu is dus eigenlijk altijd gebaseerd op wat mijn vriend acceptabel vind, en dat het moet passen binnen de huidige beestenboel en onze woonomgeving.
IN zijn hart, liefst pup, en ik neig dus weer naar herplaatsers. (Finn, Bluf en Jol waren voor mij herplaatsers maar heb nooit het gevoel of idee gehad dat ik een andere band met ze had, dan als ik ze van jong af aan zou hebben gehad)

Als we weer voor een pup gaan, dan waarschijnlijk toch ras herder weer en dan vind ik testen van de gezondheid en erfelijkheden wel belangrijk.
Bij bewust gefokte kruising idem.
Val ik zoals bij Chara als een blok voor wat ik zie (foto, bewegend beeld en karakteromschrijving) dan ga ik op mijn gevoel weer af.
Glory viel mijn vriend als een blok voor, en ik ben uiteraard ook gek op haar maar moet soms wel lachen.. het is af en toe net Jol in een andere verpakking (iets baasgerichter en will to please, dat wel )

Merk dus wel dat met name ik, maar ook mijn vriend wel voor DH'achtigen vallen. Een terrier zal hier niet zo snel komen denk ik. Maar zeg nooit nooit.

Karakter, uiterlijk en gezondheid.

De Beauceron pastte naadloos in wat we nu zochten in een hond qua karakter.
Bovendien vinden we het één van de mooiste rassen uit de herder groep.
En ze zijn relatief gezond, zeker voor zo'n groot ras.

We hadden het liefst een Black&Tan gehad, maar ben achteraf blij dat we een Arlequin hebben.
Hij wordt tenmiste niet aan de lopende band uitgemaakt voor kruising Rottweiler of Dobermann.
Wel standaard de vraag wat voor rassen er allemaal in zitten

Ik wil alleen een hond met een goed karakter. Mag dus rustig een dwerg zijn maar ook een Mechelse herder bv. Als hij maar lief ien sociaal is en dus niet bijt en vecht. Meer eisen heb ik niet behalve dat ik liefst heb dat hij los kan en een must is dat de hond alleen thuis kan blijven. Dus wat hierna komt is niet te zeggen. Kan een maltezer zijn maar ook een golden retriever of een galgo of Duitse herder. Who knows....

ingrid48 schreef: ↑25 mei 2024, 15:13 in 1e instantie vind ik het karakter het belangrijkste en daarna voor mij de herkomst...wij vallen op Griekse honden en willen ze graag een 2e kans geven, dus de keuze is reuze

Misschien moet ik dat erbij zetten. Herkomst liefst buitenland of sowieso herplaatsing. Ik ben dol op Spaanse honden. Maar Griekse honden vind ik ook leuk. Alleen zit als die groot zijn daar vaak een vrij pittig lokaal herdershondenras doorheen en dat zou mij niet passen. Die waken en zijn zelfstandig.

Als je een pup koopt weet je nooit helemaal zeker hoe dat uitgroeit, dan kun je wel een beetje afgaan als je de rassen weet van de ras eigenschappen van dat type.
Bij een herplaatster van wat oudere leeftijd kun je volgens mij al wat meer inschatten wat voor vlees je in de kuip hebt of krijgt, in combi en afhankelijk van hoe eerlijk de om- of beschrijving van de hond is, althans als je al wat meer honden hebt gehad.

En sociaal karakter vind ik soms ook lastig als benaming, onze herder is sociaal. Maar ik zie in hem dus weer geen allemansvriend als het vreemde honden betreft, die gaat niet zomaar lopen spelen met jan en alleman die hij niet kent. Ik vind dat een trekje van het ras waar ik rekening mee hou, ook als ik toch weer voor dit ras zou willen gaan.
In en om het huis is hij zeker naar mensen toe al dan niet bekend, prima sociaal, net als mijn vorige "echte" duo.

blondie schreef: ↑25 mei 2024, 17:58 Als je een pup koopt weet je nooit helemaal zeker hoe dat uitgroeit, dan kun je wel een beetje afgaan als je de rassen weet van de ras eigenschappen van dat type.
Bij een herplaatster van wat oudere leeftijd kun je volgens mij al wat meer inschatten wat voor vlees je in de kuip hebt of krijgt, in combi en afhankelijk van hoe eerlijk de om- of beschrijving van de hond is, althans als je al wat meer honden hebt gehad.

En sociaal karakter vind ik soms ook lastig als benaming, onze herder is sociaal. Maar ik zie in hem dus weer geen allemansvriend als het vreemde honden betreft, die gaat niet zomaar lopen spelen met jan en alleman die hij niet kent. Ik vind dat een trekje van het ras waar ik rekening mee hou, ook als ik toch weer voor dit ras zou willen gaan.
In en om het huis is hij zeker naar mensen toe al dan niet bekend, prima sociaal, net als mijn vorige "echte" duo.

Ik bedoel zelf met sociaal gewoon blij bij het zien van mensen en soortgenoten en niet geneigd conflicten op te zoeken of te maken. Een hond mag zich best verdedigen en terugvechten maar dat is een groot verschil met patsen en stress creëren en zo conflicten uitlokken. Bij mensen idem. Iemand die mijn hond aait mag best een wegdraaiende hond krijgen maar zeker geen gegrom of erger. Dan vind ik de hond niet sociaal. Ik wil dus de deur open doen van mijn huis zonder dat de honden begeleiding nodig hebben. En ik wil honden tegen kunnen komen zonder dat die van mij evt een conflict aangaan.

Klinkt heel zwaar maar ik heb zat van die honden gehad en dus vind ik dat helemaal geen hoge lat. De huidige twee zijn zo. Cleo was zo. Hoefde je je geen seconde zorgen over te maken.

Helaas ook de andere kant van de medaille gehad en daar dus helemaal maar dan ook helemaal klaar mee. Geen Dapper meer die rustig het conflict aanging met twee keer zo grote reuen en er dan ook echt keihard voor ging. Of Eva die een hondentrainster die haar wilde aaien in de bovenarm vloog en begon te rukken. Of het bezoek wilde aanvliegen. Altijd die bench en een muilkorf omdat je eigenlijk nooit kon voorspellen of ze iemand zou kunnen bijten. Nooit meer want dat is verre van wat ik leuk aan een hond vind.

Ze waren goud voor eigen. Dus dat mag wel gezegd worden.

Wuilus ging wel. Die was ok met bezoek bij mij itt bij mijn pa waar ze bezoek beet. Plus ze was goed met reuen. Teven niet maar ze maakte in eerste instantie geen gaatjes en ik kreeg haar prima van een andere hond af. En ze luisterde dus haar ervaarde ik niet direct als probleem. Toch liever een tandje minder heftig.

Tom was angstagressief en dat is ook niet zo leuk. Gelukkig hapte hij alleen maar niet heel gezellig en ik vertrouwde hem niet met vreemden. Hij zag er uit als een teddybeertje alleen wilde hij niet aangeraakt worden. Dat werkt slecht in de praktijk met kinderen en vreemden. En hij vocht met reuen indien die dominant of heersend waren. Niet super leuk bij een ziek zwak hondje wat dan slaag kreeg. Bij ons was hij ronduit geweldig.

Dus vanaf nu prioriteit nummer een een hond die niet bijt en niet vecht.

Mijn volgende hond wil ik wel uitzoeken op braaf zijn. Ik denk dat ik ook wat kleiner zal gaan.
En gezondheid speelt ook een hele grote rol, niet fysiek beperkt of genetisch belast met tekortkomingen.

Qua uiterlijk kan het vanalles zijn, behalve langharig.

Moest ik terug een Runar kunnen hebben, teken ik daar wel direct voor. Maar goed, dat kan niet dus het is nog een volledig blanco blad en kan alle kanten op.
De vorige honden heb in (op Ds na, maar wel door Ds) gekozen met sportdoeleinden op het oog, maar daar ben ik gelukkig van genezen

Ik ben echt wel een molosser mens, gek op rottweilers , maar molosser types met een andere vachtkleur kan ik ook voor vallen..

Goed de rotties zijn er en zullen er altijd blijven, wat ook belangrijk is is het karakter, en grote, ik hou van grote honden, kleine vallen af...

en dan wel met korthaar, langharige en krullen enzo, niet voor mij.. Net als die korte neuzen, of onderbeten.. die vallen ook af..

Goed, ik heb gezegd nu ik ouder wordt, dat ik ook kansloze honden een huis wil geven, en zo is er een spanjaard en en roemeen bij gekomen, en komt er nog een roemeen bij... en over een poosje nog een rottje...Ik zou ook nog wel heel graag een galgo ( of 2 ) willen hebben, maar daar zijn we voor afgekeurd op ons terrein, dus helaas, maar die vind ik ook zo mooi..

Bij Froo maakte het me allemaal niet uit. Ik had haar foto gezien en moest haar hebben (komt van een stichting voor straathondjes op Kreta), het was liefde op het eerste gezicht. Ik ben ook nog altijd even dol op haar en heb daar helemaal geen spijt van, ze is echt zo'n hartendiefje. Wat ben ik dol op die hond. Maar zij was vermoedelijk ook gelijk mijn eerste en laatste eigen rescue. Ik zou het in de toekomst echt nog wel gedaan hebben, maar ik wil op termijn echt terug naar één hond (met één hond die continu overal mee heen gaat vind ik het gewoon niet fijn als er nog een andere hond is die dan moet achterblijven) en ik zou daarvoor geen hond willen waar ik niks van af weet qua verleden/genen/etc.

Bij Aloy waren gezondheid en karakter wel het belangrijkste. Je kon niet mis gaan met deze pups, dus het voelde voor mij wel als een veilige keuze waar ik me ook echt goed bij voelde. Ik had wel voorkeur voor een geslacht want ik wilde een teefje, maar ik was na even nadenken ook wel voor een reutje gegaan als dat beter was uitgekomen. Alleen Aloy maakte oogcontact en ik voelde toen meteen dat zij wel echt mijn type hond was. Ik denk soms dat zij mij heeft uitgekozen. Ik ben blij dat alles zo gelopen is, ik ben ontzettend blij met Aloy.

Bij een volgende hond zullen karakter en gezondheid ook weer belangrijk zijn, maar gaat ras ook wel een grote rol spelen. Een volgende Aloy ga ik toch niet vinden, dus dan liefst een rashond waarbij ik ook verzekerd ben van een leuk, stabiel karakter en de grootste kans heb op een goede gezondheid. Verder zullen er wel andere dingen zijn die ook een rol spelen, het hangt er echt van af wat ik tegen die tijd nodig heb en daar valt nu nog weinig over te zeggen, want ik verwacht en hoop dat Aloy het werk nog wel een behoorlijk aantal jaar zal willen doen en dat ik op z’n vroegst over een jaar of vijf pas hoef na te gaan denken over wie haar taken mag gaan overnemen. Op dit moment denk ik toch dat het een Lab of Golden uit werklijnen zou worden, maar wie weet waar het schip over zoveel jaar uiteindelijk strandt.

Mijn persoonlijke voorkeur ging uit naar een langharige herder (een combi van uiterlijk en karakter).
Ik twijfelde heel erg tussen een Schotse collie en een Groenendaeler.
Wat uiteindelijk de doorslag heeft gegeven bij de keuze voor een Groenendaeler is gezondheid.
Daarna ging ik pas op zoek naar een fokker. De fokker die ik vond leek me verantwoordelijk en gaf me een positieve indruk, dus ik ben daardoor niet meer van keuze veranderd.

Met katten kunnen was natuurlijk ook een vereiste. Daarom ben ik voor een pup gegaan i.p.v. voor een herplaatser. Mijn eerste voorkeur was namelijk geen pup, maar een oudere hond. Ik ben ook geen puppy/kitten/kleine dieren mens.

Gezondheid is cruciaal. Een lieve, mooie, slimme hond die ziek is, allerlei allergien heeft of slecht loopt, snurkt...is nog steeds geen leuke hond. Ik wil gewoon geen kneuzen.
Een goede gezondheid is niet veel gevraagd voor een hond. Daar lopen er teveel fikken voor in de rondte die jaar na jaar geen dierenarts zien en gewoon op aldibrokken 15 worden.

Daarnaast wil ik voor een huishond helemaal geen agressie zien. Conflictmijdend graag.
Voor een waakhond ligt dat natuurlijk iets anders maar dan nog geen hysterische krijser. Een ouderwetse bouvier die precies het verschil begrijpt tussen een buurman die even de kippen komt voeren en een inbreker of een wildschijter.
Dus dan zit je al snel op bepaalde raseigenschappen dus karakter en ras noem ik even hetzelfde.

Als eerste hond koos ik een kruising uit het asiel. Na een periode van gewenning (een jaar of drie) had ik er een prima hond aan die ook vriendjes werd met onze katten. Na haar overlijden kwam onze eerste Ierse setter. Het ras waar van ik droomde er ooit eentje te bezitten. Die eerste Ier die er kwam was een schat van een hond, maar qua gezondheid een nachtmerrie. Ze leed aan primaire epilepsie en MO. Na haar overlijden op 8 jarige leeftijd dacht ik er over om het ras vaarwel te zeggen, maar toen kwam Kells als cadeau... Een jaar na haar komst had ik een kennelnaam en een jaar later kwam mijn A-nest. Weer wat later mijn B-nest, maar kort samen gevat; na een aantal teleurstellingen ben ik zelf gaan fokken en dat gaat tot op heden zeer goed.