Een Hondenleven

Discussietopic.

Dit is Saveria:

https://verhuisdieren.nl/plaatsprofiel/ ... inteloord/?

Saveria is een stichtinghond die verlamd gevonden is op straat in Griekenland.
Stichtingen bieden vaker honden aan met onderliggende problemen. Denk maar aan lichamelijke afwijkingen: een poot of een oog minder, doofheid - zoals bij veel witte katten met blauwe ogen voorkomt - of ziektes. Denk maar FIV (katten-aids) of leishmania. Of gedragsproblematiek, extreem angstige dieren, wat dus ook goed kan gaan, zoals we hebben kunnen zien bij Kimmie.

Maar de grote vraag is eigenlijk: moeten we deze dieren willen redden? Zoals het ethisch is om mensen die een afwijking hebben ook niet meteen een spuitje te geven.
Zou je zelf zo'n dier adopteren?
Ook als je een rashond en een specifieke fokker op het oog hebt en precies blijken er honden in dat nest te zitten die een afwijking hebben. Zoek je dan elders?

Toen ik na het overlijden van mijn doorgefokte puppyfarm Berner Sennenhond (dit wist ik bij de adoptie en toch ben ik ervoor gegaan, hij werd 5) op zoek ging naar een nieuwe hond waren de criteria: hij moet roodkleurig zijn, 3 poten hebben en een baard of een snor, met andere woorden, handicap geen probleem. Sambal had 2 van de drie criteria en als hij een poot zou missen zou dat niks afdoen aan zijn geluk of hond zijn. Honden kennen gelukkig geen medelijden met zichzelf. Echter vind ik dit wel een hele lastige, blaas uitdrukken enz, het is me nogal wat.
Ik zag bij een netflix documentaire een kindje dat dag en nacht zorg nodig had, nauwelijks bewustzijn had en via een buis moest ademen en eten, er flitste toen door mijn hoofd dat als dat kindje een vogeltje was, de moeder het allang uit het nest had geduwd. Maar dan komt de ethiek om de hoek kijken, het verschil tussen een mens en een dier? Wie bepaalt dat verschil?
Ik denk niet dat ik het zou kunnen, de hond van jouw link. Maar dat is dan meer gekoppeld aan de werklast die ik al heb gecombineerd met de zorg voor anderen. Principieel zou ik niet nee zeggen. Daarnaast vind ik wel dat mensen zoals Norma Miedema vaak veel te ver gaan en mijns inziens het laten overlijden van het dier humaner zou zijn (bij een gebrek aan een beter woord, want humaan is voor mij niet altijd goed).
Sambal werd bij adoptie gepresenteerd als een relaxte hond zonder heel veel jachtinstinct en kon makkelijk alleen blijven en nog meer van dat. Alles bleek anders en we hebben een enorm moeilijke tijd gehad waarin ik als een haas ben gaan studeren om hem zo goed mogelijk te kunnen begeleiden, er was geen haar op mijn hoofd die erover dacht hem weg te doen. Heb ik wel eens een zenuwinzinking gehad en dacht ik waar ben ik in godsnaam in beland, absoluut, maar het was alles en meer waard.
Blind, doof of oog minder zou ik direct voor gaan. Leishmania vind ik een hele moeilijke, financieel aspect speelt dan mee en de zorg, het gevoel van er kan constant een bom afgaan, maar dat zou ik per situatie moeten zien.

Ik wil een hond voor mijn plezier. Niet omdat ik een Florence Nightingale complex heb.
Ik heb gerust tweedehands dieren genomen maar nooit honden met een enorme problematiek. Lichamelijk of geestelijk. Laat die maar inslapen, dat is het humaanst. En hebben de prima honden een betere kans.

Ik heb geen probleem met een hond met een handicap maar denk dat je niet alles hoeft te redden. Ik zou er althans niet voor kiezen. En als mijn hond nu half verlamd zou raken liet ik hem ook inslapen. Sommige dingen zijn gewoon niet heel hondwaardig, vind ik.

Een verlamde hond die geen kans maakt op herstel zou bij mij inslapen, hoe dierbaar ze mij ook zou zijn.
Een hond in huis halen die onherstelbaar verlamd is en in een loopkarretje moet hangen om te bewegen en waar je de urine uit de blaas moet drukken zie ik persoonlijk ook niet zitten.

Als er iemand is die dat wel graag wil doen prima, maar zo'n hond is niet voor mij.
Ik vraag me ook af wat de zin is om die honden aan te bieden ter adoptie terwijl er zo veel honden zijn die een nieuwe baas zoeken.

Het ligt aan hoe hondwaardig het leven van zo'n hond is , daar zou imo de grens moeten liggen.
Ook wat gedragsproblematiek betreft , en dan valt onvoorspelbare agressie daarbuiten wanneer de veiligheid van mensen of dieren in gevaar komt.

Er is angst en angst , Sien was angstig maar kon prima functioneren in haar eigen roedel en knapte daar enorm van op.
Je ziet draken van honden opknappen bij een andere eigenaar die het anders aanpakt.
Ook dat is zo persoonlijk.

Ik ben niet gevoelig voor adoptie gevallen. Er zijn 1000den gezonde honden ter adoptie, die doen me evenmin iets

Als ik een dier wil, dan kijk ik om diegeen die ik wil en bij me past. Er hoeft geen zielig verhaal rond, ik hoef geen held te worden. Een dier onwaardig leven geven aan een dier, wil ik niet, dus dergelijke gevallen hoef ik niet. Daar valt doof of blind overigens bij mij niet perse onder. Rolstoelpatiëntjes of extreem angstige/agressieve gevallen wel.

Wat een ander doet, moet die vooral weten, maar ik ga je niet financieel steunen als je ineens moet crowdfunden omdat je 'zielig' geval ineens 1000den euro's kost.

Overigens heb ik natuurlijk wel eens zo'n hond opgevangen én er financiele steun van anderen voor gehad, maar dat was letterlijk de DA die me belde omdat ze anders echt tot inslapen over ging gaan en ze dit eigenlijk niet wou Maar diezelfde hond is ondertussen een stilaan oude gelukkige, probleemloze, gezonde dartele spring-in-het-veld

Ik vind ook dat je niet alles hoeft te redden om het redden, maar dat het leven menswaardig of hondwaardig moet zijn.

(Wat dat betreft vind ik het humaner dat euthanasie bij dieren eenvoudiger is dan bij mensen. En ze dus wat dat betreft minder onnodig hoeven te lijden en je een leven kan beeindigen voordat het dier/mensonwaardig wordt. En je dus niet vervalt tot behandelen om maar te behandelen zoals bepaalde dierenartsenketens dat nu willen.)

Ook denk ik dat veel honden met gebreken een lagere kans op adoptie hebben, terwijl daar in verhouding mogelijk veel geld in gestoken wordt. Geld dat wellicht beter kan worden besteed?

Ik stoor me aan het idee dat stichingen zielige verhalen misbruiken om een adoptie uit te lokken. Zeker als deze minder kans van slagen heeft.

Ik vind het wel lastig, hoor. Want als je naar Dushi kijkt zie je nu een heel vrolijke hond die het waard was om te redden.

Ik sluit niet uit dat ik de toekomst een stichtinghond zou adopteren, maar ik vermoed dat ik dan toch echt niet voor het meest dramatische probleemgeval zou gaan.

Susam schreef: ↑03 jul 2024, 14:52 Honden kennen gelukkig geen medelijden met zichzelf. Echter vind ik dit wel een hele lastige, blaas uitdrukken enz, het is me nogal wat.

Dat vind ik ook een punt dat je mee moet kunnen wegen: dieren lijden minder onder bepaalde handicaps dan mensen dat doen.
Bijvoorbeeld het missen van een poot of oog. Zodra de pijn weg is, is het: gaan!

Maar een hond die een verlamming heeft, zoals Saveria, die wellicht niet zeflstandig kan ontlasten. Het heeft toch wel weer iets sneuigs.

Tineke schreef: ↑03 jul 2024, 15:52 Het ligt aan hoe hondwaardig het leven van zo'n hond is , daar zou imo de grens moeten liggen.
Ook wat gedragsproblematiek betreft , en dan valt onvoorspelbare agressie daarbuiten wanneer de veiligheid van mensen of dieren in gevaar komt.

Er is angst en angst , Sien was angstig maar kon prima functioneren in haar eigen roedel en knapte daar enorm van op.
Je ziet draken van honden opknappen bij een andere eigenaar die het anders aanpakt.
Ook dat is zo persoonlijk.

Sommige adoptanten van angstige honden offeren hun halve leven op om een dier tegemoet te komen. Dat vind ik toch ook wel sneu. Nog steeds een angstige hond en een mens dat in zijn/haar leven beperkt wordt.

Terwijl zoals je zegt, dezelfde hond bij een ander, in een andere leefomgeving, wellicht wel helemaal tot bloei was gekomen.

Maar zijn er zoveel ideale plekjes? En: alleen maar omdat er een kleine mogelijkheid is, moet dan gepoogd worden iedere angstige hond (of andere gedragsproblematiek, zoals agressie naar mensen of soortgenoten) te redden?

Ik zou geen hond kopen of adopteren die geen normaal hondenleven zou kunnen leiden. En met normaal bedoel ik dan: zonder pijn, ongemak of voortdurende angst, zelfredzaam, normaal kunnen bewegen en hondse dingen kunnen doen (rennen, spelen, zwemmen, snuffelen, etc.).
Als ik Amy niet toevallig ooit had gevonden, had ik waarschijnlijk ook geen honden met Leishmania gehad. Maar dat had ze nu eenmaal, en nu ik er meer over weet, ben ik daar niet meer zo huiverig voor (mits het inderdaad in het stadium verkeert dat de prognose nog gunstig is). Dat zou ook gelden voor andere aandoeningen die goed te behandelen zijn en waarmee een hond een normaal leven zonder beperkingen kan leiden.

Amy is niet het enige zieke dier dat ik in huis heb genomen, ook mijn twee jongste katten vond ik hier in Spanje als kittens met flink ontstoken ogen en zweren op het netvlies, niesziekte, ondervoed, onder de parasieten. Maar ook voor hen was de prognose uitstekend en nu zijn het twee jonge, gezonde katten. In zulke gevallen, wanneer er een goede prognose is voor volledig herstel, vind ik het geen punt. Ik ga er zeker ook niet expres naar op zoek, maar ik laat zo'n dier ook niet creperen als het letterlijk op mijn pad komt.
Bij een fokker zou ik geen ziekelijke pup kopen; dan kies ik bewust voor een hond die een goede start heeft gehad en wil ik ook een pup die blaakt van gezondheid, daar betaal ik dan immers ook voor.

Een poot minder, doofheid of een oog minder, daar kan een hond doorgaans nog prima mee leven, dus ik vind niet dat dat soort honden maar meteen een spuit moeten krijgen. Ik zou er zelf niet snel voor kiezen, maar er zijn genoeg mensen die er geen probleem mee hebben.

ranetje schreef: ↑03 jul 2024, 15:25 Ik vraag me ook af wat de zin is om die honden aan te bieden ter adoptie terwijl er zo veel honden zijn die een nieuwe baas zoeken.

Ik denk ook dat je kwantitatief (en wellicht ook kwalitatief) dan inderdaad meer honden zou kunnen redden als je minder energie stopt in de probleemgevallen.

CatnDog schreef: ↑03 jul 2024, 16:02 Ik vind ook dat je niet alles hoeft te redden om het redden, maar dat het leven menswaardig of hondwaardig moet zijn.
(Wat dat betreft vind ik het humaner dat euthanasie bij dieren eenvoudiger is dan bij mensen. En ze dus wat dat betreft minder onnodig hoeven te lijden en je een leven kan beeindigen voordat het dier/mensonwaardig wordt. En je dus niet vervalt tot behandelen om maar te behandelen zoals bepaalde dierenartsenketens dat nu willen.)
Ook denk ik dat veel honden met gebreken een lagere kans op adoptie hebben, terwijl daar in verhouding mogelijk veel geld in gestoken wordt. Geld dat wellicht beter kan worden besteed?

Ik stoor me aan het idee dat stichingen zielige verhalen misbruiken om een adoptie uit te lokken. Zeker als deze minder kans van slagen heeft.

Ik vind het wel lastig, hoor. Want als je naar Dushi kijkt zie je nu een heel vrolijke hond die het waard was om te redden.

Ik snap je omdat "we" nu Dushi zien en hoe rap ze zich ontwikkeld in combi met de omgeving en een enorm stabiele groep honden om haar heen.
Een hond als Dushi, vanaf de beelden, zou ik hier niet in huis hebben genomen. Vanwege onze leefomgeving alleen al niet.

Had ik van Chara op voorhand geweten dat zij een chronische aandoening bleek te hebben, dan had ik dat waarschijnlijk ook niet gedaan omdat de gestelde diagnose best pittig was, dat het nu uitpakt zo het uit heeft gepakt en dat het behapbaar is, is voor haar en voor ons heel fijn. Fantastische hond verder aan, maar nogmaals had ook anders kunnen aflopen ofwel doodziek en inslapen of een hond die nooit los zou kunnen, geen visite ontvangen niet mee op visite etc... dat is gelukkig dus niet (meer) aan de orde.

Bewust voor een hond kiezen met een bepaalde medische afwijking zou ik persoonlijk niet zo snel doen.
Maar heb je een hond die van pup af aan bij je is, of een herplaatser die klachten krijgt gaande de weg, dat is domweg niet te voorkomen en dan ga je ook dat traject van medische hulp e.d. in.

Ik krijg er wel de kriebels soms van dat bepaalde herplaatsing stichtingen inspelen op medelijden effect, daar tegenover staan genoeg honden die geen kwalen of issues hebben, biedt die aan denk ik dan.
Veel mensen beseffen soms niet of te laat dat bepaalde honden dusdanig medische ondersteuning nodig hebben, dat het in de kosten gaat lopen. Of dat een hond zoveel trauma's heeft dat deze niet in een drukke woonwijk kan aarden of baasjes die niet weten hoe daar mee om te gaan.
Met alle gevolgen van dien eerlijk gezegd.

Ik heb trouwens de zielige verhalen pas achteraf gelezen en doorgekregen van bijvoorbeeld Glory. Dus die is ook niet aangeschaft op aggossie laten we die redden. Maar goed daar staat iedereen weer anders in.

Diana schreef: ↑03 jul 2024, 16:15 En met normaal bedoel ik dan: zonder pijn, ongemak of voortdurende angst, zelfredzaam, normaal kunnen bewegen en hondse dingen kunnen doen (rennen, spelen, zwemmen, snuffelen, etc.).

(mits het inderdaad in het stadium verkeert dat de prognose nog gunstig is). Dat zou ook gelden voor andere aandoeningen die goed te behandelen zijn en waarmee een hond een normaal leven zonder beperkingen kan leiden.

In zulke gevallen, wanneer er een goede prognose is voor volledig herstel, vind ik het geen punt.

Een poot minder, doofheid of een oog minder, daar kan een hond doorgaans nog prima mee leven, dus ik vind niet dat dat soort honden maar meteen een spuit moeten krijgen. Ik zou er zelf niet snel voor kiezen, maar er zijn genoeg mensen die er geen probleem mee hebben.

Exact. Maar zouden stichtingen er niet beter ook een dergelijk humaan beleid op na kunnen houden, waarin dieren die volgens bepaalde richtlijnen geen dierwaardig bestaan tegemoet zien, beter geeuthaniseerd kunnen worden?
Misschien hebben bepaalde stichtingen dat ook, hoor. Maar als ik dan een Saveria langs zie komen, verschilt het per stichting of bestaat zo'n richtlijn er wellicht helemaal niet.

CatnDog schreef: ↑03 jul 2024, 16:14

Tineke schreef: ↑03 jul 2024, 15:52 Het ligt aan hoe hondwaardig het leven van zo'n hond is , daar zou imo de grens moeten liggen.
Ook wat gedragsproblematiek betreft , en dan valt onvoorspelbare agressie daarbuiten wanneer de veiligheid van mensen of dieren in gevaar komt.

Er is angst en angst , Sien was angstig maar kon prima functioneren in haar eigen roedel en knapte daar enorm van op.
Je ziet draken van honden opknappen bij een andere eigenaar die het anders aanpakt.
Ook dat is zo persoonlijk.

Sommige adoptanten van angstige honden offeren hun halve leven op om een dier tegemoet te komen. Dat vind ik toch ook wel sneu. Nog steeds een angstige hond en een mens dat in zijn/haar leven beperkt wordt.

Terwijl zoals je zegt, dezelfde hond bij een ander, in een andere leefomgeving, wellicht wel helemaal tot bloei was gekomen.

Maar zijn er zoveel ideale plekjes? En: alleen maar omdat er een kleine mogelijkheid is, moet dan gepoogd worden iedere angstige hond (of andere gedragsproblematiek, zoals agressie naar mensen of soortgenoten) te redden?

Ja wellicht zien die mensen dat anders , wat jij sneu vind denken zij anders over.
Sneuer vind ik als de hond er last van blijft houden op een niveau dat het onleefbaar is altijd bang zijn is vreselijk natuurlijk.
Daar zou voor mij de grens liggen, en je ziet ook honden uiteraard die enorm opbloeien onder andere omstandigheden.
Voor mijzelf zou ik graag die keuze zelf willen maken en hem niet opgelegd krijgen door andere waarbij dan wel de levenskwaliteit van het dier voorop moet blijven staan naar mijn idee.

En nee niet alles hoeft gered te worden, soms is laten gaan humaner.

CatnDog schreef: ↑03 jul 2024, 16:16

ranetje schreef: ↑03 jul 2024, 15:25 Ik vraag me ook af wat de zin is om die honden aan te bieden ter adoptie terwijl er zo veel honden zijn die een nieuwe baas zoeken.

Ik denk ook dat je kwantitatief (en wellicht ook kwalitatief) dan inderdaad meer honden zou kunnen redden als je minder energie stopt in de probleemgevallen.

Is er sprake van of-of dan?
Ik zie dat eigenlijk niet echt, maar dan heb ik het dus vooral over Spanje.
Mensen/asielen die honden opnemen die veel medische kosten met zich meebrengen, laten niet om die reden gezonde, probleemloze honden buiten staan. Juist die honden worden doorgaans sneller geadopteerd en het geld van die adopties is nodig om medische kosten van de probleemgevallen op te vangen - naast dat daarvoor vaak ook nog specifiek om donaties wordt gevraagd.

blondie schreef: ↑03 jul 2024, 16:23
Ik snap je omdat "we" nu Dushi zien en hoe rap ze zich ontwikkeld in combi met de omgeving en een enorm stabiele groep honden om haar heen.
Een hond als Dushi, vanaf de beelden, zou ik hier niet in huis hebben genomen. Vanwege onze leefomgeving alleen al niet.

Had ik van Chara op voorhand geweten dat zij een chronische aandoening bleek te hebben, dan had ik dat waarschijnlijk ook niet gedaan omdat de gestelde diagnose best pittig was, dat het nu uitpakt zo het uit heeft gepakt en dat het behapbaar is, is voor haar en voor ons heel fijn. Fantastische hond verder aan, maar nogmaals had ook anders kunnen aflopen ofwel doodziek en inslapen of een hond die nooit los zou kunnen, geen visite ontvangen niet mee op visite etc... dat is gelukkig dus niet (meer) aan de orde.

Bewust voor een hond kiezen met een bepaalde medische afwijking zou ik persoonlijk niet zo snel doen.
Maar heb je een hond die van pup af aan bij je is, of een herplaatser die klachten krijgt gaande de weg, dat is domweg niet te voorkomen en dan ga je ook dat traject van medische hulp e.d. in.

Ik krijg er wel de kriebels soms van dat bepaalde herplaatsing stichtingen inspelen op medelijden effect, daar tegenover staan genoeg honden die geen kwalen of issues hebben, biedt die aan denk ik dan.
Veel mensen beseffen soms niet of te laat dat bepaalde honden dusdanig medische ondersteuning nodig hebben, dat het in de kosten gaat lopen. Of dat een hond zoveel trauma's heeft dat deze niet in een drukke woonwijk kan aarden of baasjes die niet weten hoe daar mee om te gaan.
Met alle gevolgen van dien eerlijk gezegd.

Ik heb trouwens de zielige verhalen pas achteraf gelezen en doorgekregen van bijvoorbeeld Glory. Dus die is ook niet aangeschaft op aggossie laten we die redden. Maar goed daar staat iedereen weer anders in.

Precies. We hebben de beelden van Dushi gezien die toch wel valt onder 'extreem angstig'. Wel zonder agressie, dat wil ik wel even toevoegen. Een hond die in angst ook enorm agressief gedrag laat zien, is wellicht een drempel te ver voor velen?

Als Dushi terecht was gekomen bij een goed bedoelend gezinnetje. Midden in de stad (of gewoon een druk dorp), als enige hond. Waar geregeld mensen over de vloer komen... dat was ronduit een nachtmerrie geworden voor iedereen.

Bij Chara vraag ik me af: wist de stichting van haar aandoening af? Hadden ze een vermoeden? Het was niet een eenvoudige diagnose om te stellen, dus ik ga er ter goeder trouw dan vanuit van niet.
Toch vind ik het best wel heftig eigenlijk. Het idee dat je Chara waarschijnlijk niet had geadopteerd als je dat wel had geweten. En dat is helemaal geen verwijt naar jou toe. Als je van tevoren weet dat een dier een aandoening heeft, komen daar toch bepaalde kosten en beperkingen bij kijken.

CatnDog schreef: ↑03 jul 2024, 16:25

Diana schreef: ↑03 jul 2024, 16:15 En met normaal bedoel ik dan: zonder pijn, ongemak of voortdurende angst, zelfredzaam, normaal kunnen bewegen en hondse dingen kunnen doen (rennen, spelen, zwemmen, snuffelen, etc.).

(mits het inderdaad in het stadium verkeert dat de prognose nog gunstig is). Dat zou ook gelden voor andere aandoeningen die goed te behandelen zijn en waarmee een hond een normaal leven zonder beperkingen kan leiden.

In zulke gevallen, wanneer er een goede prognose is voor volledig herstel, vind ik het geen punt.

Een poot minder, doofheid of een oog minder, daar kan een hond doorgaans nog prima mee leven, dus ik vind niet dat dat soort honden maar meteen een spuit moeten krijgen. Ik zou er zelf niet snel voor kiezen, maar er zijn genoeg mensen die er geen probleem mee hebben.

Exact. Maar zouden stichtingen er niet beter ook een dergelijk humaan beleid op na kunnen houden, waarin dieren die volgens bepaalde richtlijnen geen dierwaardig bestaan tegemoet zien, beter geeuthaniseerd kunnen worden?
Misschien hebben bepaalde stichtingen dat ook, hoor. Maar als ik dan een Saveria langs zie komen, verschilt het per stichting of bestaat zo'n richtlijn er wellicht helemaal niet.

Ik denk dat altijd naar eigen inzicht van rescuer/asiel/stichting gebeurt, er is dus geen algemene richtlijn. Per land verschilt het ook enorm. Een vriendin is betrokken bij een asiel in Thailand en daar is in laten slapen in bijna elke situatie ondenkbaar.

Nu heb je het over buitenlandse stichtingen.
Zelf zit in asiel in Leiden te bekijken.
En daar zit toch nog steeds Jaimy, een mechelse herder teef. Inmiddels 6 jaar in het asiel. Gebracht toen ze 5 maanden oud was.
https://www.dierenasiels.com/dier/b6866 ... 16fb2ebb49
Ze wordt vast goed verzorgd, maar 6 jaar in een asiel in een kennel setting.
Toen ze er net zat heb ik getwijfeld, maar hadden we Jol nog, en dat had absoluut niet gegaan.
Daarna weer gekeken, maar omschrijving van haar karakter en beoogde woonomgeving zou ik haar niet kunnen bieden. Veel te veel prikkels hier.
En om de zoveel tijd hoop ik dat ze is herplaatst, maar helaas ze zit nog steeds in het asiel.

Ik zou haar wel eens willen ontmoeten eerlijk gezegd, maar niet om te adopteren, dat gaat niet en dat gaat al helemaal niet met de huidige 2 dames. Maar bij deze dame verbaas ik me echt dat na 6 jaar nog steeds geen geschikte plek zich heeft aangediend.

Ik ben van mening dat een dier dat dusdanig ziek of gehandicapt is of ontzettend angst of andere gedragsproblemen heeft beter daar kan blijven of ingeslapen kan worden.
Er zijn immers ontzettend veel gezonde dieren zonder ziektes, handicaps, gedragsproblematiek etc die ook een huisje zoeken.
En je bespaart daar als stichting een hoop dierenartskosten mee die je weer in de zorg en het adoptieproces van meerdere gezonde honden kunt steken.
En dan heb ik het niet over een missende poot ofzo, al zou ik daar bij grote/zware honden ook niet om staan springen ivm de belasting op de rest vh lijf.

Overigens heb ik weleens een opmerking gehad over oppashond Joep toen die achterhandsverlamming had en een luier droeg ivm verminderde blaascontrole.
Ze vonden dat dat maar rekken was en sneu voor hem.
Maar wat die mensen niet zagen was dat hij bijna dagelijks een beetje verbeterde en dat als het zou stagneren of hij definitief terug zou vallen het alsnog einde verhaal zou zijn.
Tegenwoordig loopt hij nog ietsje wankel als hij onder zijn tempo gedwongen wordt te lopen of als hij een slechtere dag heeft (vaak na een aantal fysiek pittige dagen), maar er is geenszins sprake van slepen oid.
Enkel een ietsje mindere balans, blaascontrole is ook weer perfect.

Anyway, ik zou zelf niet kiezen voor een hond met een mankement wat hem beperkt in zijn functioneren.
Zo één heb ik nu al rondlopen (Shih Tzu) en wil ik niet herhalen.
Uiteraard kan een hond later alsnog wat gaan mankeren, maar mijn keuze hierna zal een in de basis gezonde hond worden.
Gezonde functionele bouw, goede gezondheid, geen kortpoot/krompoot, kortsnuit, bolle ogen etc.
Ik zie met Mahdutje en Dívka wat een enorm verschil er zit tussen een functioneel gebouwde hond en een wandelende kneus.

Als een hond echt wegkwijnt in een asiel zou dat voor mij ook zeker een reden zijn om een hond te euthaniseren , zeker als kans op plaatsing gering is.

Nee, ik zou nooit aan zo hond beginnen. Ik denk dat ik zelfs als mijn honden een poot moeten missen of verlamd zijn aan beide achterpoten, ik ze gelijk liet inslapen. En een doodsbange hond zou ik ook niet aan beginnen. Ik erger me soms al aan Tanja als die ineens bang is als er geboord wordt in ons flat.
Had ze eerst geen last van en nu is ze ineens erg bang en dan wilt ze constant op schoot, daar heb ik niet altijd zin in.

blondie schreef: ↑03 jul 2024, 16:40 Nu heb je het over buitenlandse stichtingen.
Zelf zit in asiel in Leiden te bekijken.
En daar zit toch nog steeds Jaimy, een mechelse herder teef. Inmiddels 6 jaar in het asiel. Gebracht toen ze 5 maanden oud was.
https://www.dierenasiels.com/dier/b6866 ... 16fb2ebb49
Ze wordt vast goed verzorgd, maar 6 jaar in een asiel in een kennel setting.
Toen ze er net zat heb ik getwijfeld, maar hadden we Jol nog, en dat had absoluut niet gegaan.
Daarna weer gekeken, maar omschrijving van haar karakter en beoogde woonomgeving zou ik haar niet kunnen bieden. Veel te veel prikkels hier.
En om de zoveel tijd hoop ik dat ze is herplaatst, maar helaas ze zit nog steeds in het asiel.

Ik zou haar wel eens willen ontmoeten eerlijk gezegd, maar niet om te adopteren, dat gaat niet en dat gaat al helemaal niet met de huidige 2 dames. Maar bij deze dame verbaas ik me echt dat na 6 jaar nog steeds geen geschikte plek zich heeft aangediend.

Jaimy vind ik een goed voorbeeld. En ook een lastig voorbeeld.
Ze zat er dus al vanaf 5 maanden. Een jonge hond nog. Je verwacht dan (toen ze nog jong was) dat haar adoptiekansen nog relatief goed zijn, toch?
Misschien had ze aan het begin gewoon pech. Maar dan toch lijkt het qua beschrijving inmiddels een hond te zijn die op zoek is naar een situatie die niet iedereen kan bieden: een rustige omgeving met weinig prikkels.
Een tijdje terug keek ik nog wel eens naar de Britse herplaats website https://www.dogstrust.org.uk/rehoming en vond ik dat opvallend veel honden op zoek waren naar een ideaal rustig plekje op het platteland. De meeste mensen wonen op dichtbevolkte plekken en kunnen dat niet bieden.

Wat zijn haar kansen nu nog? Ik denk dat ze er niet beter op worden.
Ik denk dat veel honden het niet zo goed doen in een kennel setting. Maar wanneer wordt het lijden? En geldt dat voor Jaimy?

Ik ben een keer langs geweest op een open dag bij Stevenshage. Ik kan me herinneren dat ze de honden die niet van vreemde mensen hielden toen apart (niet zichtbaar voor het publiek) hadden gezet. Ik kan me niet herinneren of het een no-kill-shelter is (dat vermoed ik van wel) en/of ze daar een bepaald beleid voor hebben.
Zoals Diana zegt zal dat per asiel en stichting en land wel enorm verschillen.

In de USA worden doorgaans alle pitbulls en achtigen per direct ingeslapen bij binnenkomst. Of ze nou jong, oud, ziek of gezond zijn maakt niet uit. Ze zijn een ‘liability’ dus weg ermede.
“ A study by the organization Animal People reports a 93% euthanasia rate for pit bulls and only one in 600 pits finding a forever home.”
Stop met het fokken van dit type hond. Sowieso alle vechthonden.
“ Sadly, a pit bull in the animal shelter system hardly stands a chance. Every year, one million pit bulls are euthanized in the U.S.—that's 2,800 pit bulls dying every day. The majority of municipal shelters euthanize pit bulls as soon as they arrive, and many of them never make it to the adoption floor.”

Dan hebben we het dus niet eens over kneuzen, lichamelijk gezien dan.

Tineke schreef: ↑03 jul 2024, 16:29 Ja wellicht zien die mensen dat anders , wat jij sneu vind denken zij anders over.
Sneuer vind ik als de hond er last van blijft houden op een niveau dat het onleefbaar is altijd bang zijn is vreselijk natuurlijk.
Daar zou voor mij de grens liggen, en je ziet ook honden uiteraard die enorm opbloeien onder andere omstandigheden.
Voor mijzelf zou ik graag die keuze zelf willen maken en hem niet opgelegd krijgen door andere waarbij dan wel de levenskwaliteit van het dier voorop moet blijven staan naar mijn idee.

En nee niet alles hoeft gered te worden, soms is laten gaan humaner.

Ik ga er vanuit dat die mensen dat zeker anders zullen zien. Ik twijfel ook niet aan hun goede intenties. Ze halen er vast voldoening uit. Dat is ook niet iets slechts o.i.d.

Maar wie bepaalt uiteindelijk wanneer het leven lijden wordt (want voor iedere hond een perfecte situatie kan natuurlijk niet en hoeft ook niet, zolang het maar geen lijden wordt)?
Ik kende een mevrouw die vertelde dat ze een hond had gehad die op hoge leeftijd uiteindelijk niet meer zelfstandig kon lopen. Een beetje zoals Saveria dus, maar dan ouder. Zij liep met haar hond (in zo'n karretje) iedere dag naar het bos en ze had het idee dat ze het dier nog een gelukkig leven kon bieden en zelf was ze er ook gelukkig mee. Totdat haar zus (haar eigen familie dus, maar zo te horen geen goede familierelatie) alarm had geslagen en de hond werd ingeslapen. Tegen de zin - en het inzicht - van de bazin in, dus. Mijns inziens ook weer voor alle partijen een sneue situatie. Maar het punt is dat de eigenaars zelf het inderdaad vaak anders zien. En ze heeft uiteindelijk ook niet zelf de keuze kunnen maken, het werd haar opgelegd door andere partijen. Die andere partijen (dierenbescherming?) zullen echter toch eenvermoeden hebben gehad van leed van de hond.