Stelling: Je moet de grenzen van je hond opzoeken EN er regelmatig overheen gaan

[CatnDog]

Ik ben benieuwd wat iedereen hiervan vindt. Ik vind het zelf namelijk nogal een lastige.

Als je een hond (of ander dier) leert kennen, zal je op bepaalde momenten tegen elkaars grenzen gaan aanlopen.
Je leert elkaar beter begrijpen. Je begrijpt wat het dier fijn/leuk vindt en wat niet.

Als ik bijvoorbeeld aan mijn katten denk, dan respecteer ik hun grenzen volledig en zou ik dus niet proberen om daar - als ik weet waar de grenzen liggen - overheen te gaan. Mijn ene kat vindt over de buik geaaid worden heerlijk, de ander niet. Bij de ene doe ik het wel, bij de ander niet.

Ik kan me bijvoorbeeld ook indenken dat mensen bewust bepaalde grenzen willen verleggen. Zoals uithoudingsvermogen.

Als ik bijvoorbeeld naar hoe andere mensen met honden omgaan kijk, denk ik: dat vind ik opfokken/pushen/voor de gek houden/plagen. Dat zou ik persoonlijk niet doen. Maar die mensen staan daar blijkbaar anders in en vinden dat zoiets moet kunnen. Die vinden dat blijkbaar ook leuk.

Dus vooralsnog is mijn antwoord: ja, je zoekt de grenzen op (dat moet/is onvermijdelijk als je samen leeft), maar nee, daar ga ik vervolgens niet opzettelijk overheen.

[Diana]

Ik ga als het niet noodzakelijk is (bijvoorbeeld bij de dierenarts) nooit moedwillig over grenzen heen, maar ik ga er wel aan werken om ze op te rekken als die grenzen voor de hond zelf, voor mij of voor de omgeving niet prettig zijn.
Als een hond bijvoorbeeld bang is, ga ik niets forceren, maar ik ga wel werken aan die angst. Ik zeg niet snel: dit is het dus en daar leggen we ons maar bij neer - ik zie meestal genoeg mogelijkheden ter verbetering door dat soort grenzen van wat een hond aankan steeds wat meer op te rekken. Maar dan dus wel met respect voor die grenzen, nooit door er keihard overheen te walsen of iets te forceren. Soms zit 'm dat niet eens in die specifieke situaties die angst inboezemen, maar in werken aan zelfvertrouwen en vertrouwen in jou als baas in het algemeen.

[Hakkene]

Ik ga als het niet noodzakelijk is (bijvoorbeeld bij de dierenarts) nooit moedwillig over grenzen heen, maar ik ga er wel aan werken om ze op te rekken als die grenzen voor de hond zelf, voor mij of voor de omgeving niet prettig zijn.
Als een hond bijvoorbeeld bang is, ga ik niets forceren, maar ik ga wel werken aan die angst. Ik zeg niet snel: dit is het dus en daar leggen we ons maar bij neer - ik zie meestal genoeg mogelijkheden ter verbetering door dat soort grenzen van wat een hond aankan steeds wat meer op te rekken. Maar dan dus wel met respect voor die grenzen, nooit door er keihard overheen te walsen of iets te forceren. Soms zit 'm dat niet eens in die specifieke situaties die angst inboezemen, maar in werken aan zelfvertrouwen en vertrouwen in jou als baas in het algemeen.

Dit. Dank, scheelt tikken

[Gonnie]

O, mag je je hond niet plagen? Doe ik weleens. Aangezien Tanja het leuk vindt als ik een stok in het water gooi, doe ik soms alsof ik een stok opraap en hem het water in gooi. Dat gaat snel. Als ik echt een stok pak dan is ze zo ongeduldig dat ze zowat in mijn arm hang als ik die opraap. Of als ik alleen al naar het water loop zonder stok wilt ze al tegen me opspringen, meestal keer ik me dan om en is het afgelopen dan gooi ik niks in het water.
Maar als we dan verderop weer een stukje water tegenkom en ik zie niks liggen om te gooien, dan doe ik net of ik een stok opraap en in het water gooi. Ze trapt er telkens weer in.

[EchoMira]

Nee, ik zoek geen grenzen op. Ik heb mijn eigen grenzen wel duidelijk en daar gaan ze natuurlijk niet overheen.

Mira heeft een slecht gebit en tandsteen dus die moet regelmatig goed schoongemaakt worden en dat komt wel op een grens aan en dan ga ik inderdaad overheen met mijn pincet en de grip op haar bovenkaak.
Maar volgens mij snapt ze wel waarom ik dat doe en dan is het toch weer oke.

[CatnDog]

Ik ga als het niet noodzakelijk is (bijvoorbeeld bij de dierenarts) nooit moedwillig over grenzen heen, maar ik ga er wel aan werken om ze op te rekken als die grenzen voor de hond zelf, voor mij of voor de omgeving niet prettig zijn.
Als een hond bijvoorbeeld bang is, ga ik niets forceren, maar ik ga wel werken aan die angst. Ik zeg niet snel: dit is het dus en daar leggen we ons maar bij neer - ik zie meestal genoeg mogelijkheden ter verbetering door dat soort grenzen van wat een hond aankan steeds wat meer op te rekken. Maar dan dus wel met respect voor die grenzen, nooit door er keihard overheen te walsen of iets te forceren. Soms zit 'm dat niet eens in die specifieke situaties die angst inboezemen, maar in werken aan zelfvertrouwen en vertrouwen in jou als baas in het algemeen.

Ja, bij angst. Daar had ik nog niet aan gedacht. Daarbij ga je ook bewust over grenzen heen. Met uiteraard de bedoeling dat de hond groeit.

[ranetje]

Ik ga als het niet noodzakelijk is (bijvoorbeeld bij de dierenarts) nooit moedwillig over grenzen heen, maar ik ga er wel aan werken om ze op te rekken als die grenzen voor de hond zelf, voor mij of voor de omgeving niet prettig zijn.
Als een hond bijvoorbeeld bang is, ga ik niets forceren, maar ik ga wel werken aan die angst. Ik zeg niet snel: dit is het dus en daar leggen we ons maar bij neer - ik zie meestal genoeg mogelijkheden ter verbetering door dat soort grenzen van wat een hond aankan steeds wat meer op te rekken. Maar dan dus wel met respect voor die grenzen, nooit door er keihard overheen te walsen of iets te forceren. Soms zit 'm dat niet eens in die specifieke situaties die angst inboezemen, maar in werken aan zelfvertrouwen en vertrouwen in jou als baas in het algemeen.

Hier net zo

[CatnDog]

O, mag je je hond niet plagen? Doe ik weleens. Aangezien Tanja het leuk vindt als ik een stok in het water gooi, doe ik soms alsof ik een stok opraap en hem het water in gooi. Dat gaat snel. Als ik echt een stok pak dan is ze zo ongeduldig dat ze zowat in mijn arm hang als ik die opraap. Of als ik alleen al naar het water loop zonder stok wilt ze al tegen me opspringen, meestal keer ik me dan om en is het afgelopen dan gooi ik niks in het water.
Maar als we dan verderop weer een stukje water tegenkom en ik zie niks liggen om te gooien, dan doe ik net of ik een stok opraap en in het water gooi. Ze trapt er telkens weer in.

Ik zeg niet dat het niet mag, ik doe het alleen zelf niet.
Ik zie heel veel mensen 'nepgooien' met hun honden, daarom denk ik ook dat het redelijk als normaal wordt gezien. Ik ben daarin dus een beetje abnormaal.
Hier ook weleens iemand op visite gehad die ging nepgooien met Zeno. En Zeno trapte daar dus niet in. Ik denk dat hij het niet vertrouwde. Toen zei die gast 'jouw hond is slimmer dan de onze'. Maar ik denk niet dat het per se met intelligentie te maken heeft. Eerder wat honden gewend zijn. En Zeno vond dat nepgooien dus heel erg raar.

[Loraine]

Ik doe dat met Dívka wel.
Niet vaak, niet ver over die grens en gecontroleerd.
Maar ze moet soms even zien dat je niet doodgaat als je iets wel doet wat ze eng vindt.
Zo was ze hysterisch in het ov en werd dat vervolgens als de pest gemeden door de vorige eigenaar want 'ze is zooo zielig want ze komt van een slechte fokker' terwijl Dívka alleen maar verder bevestigd werd in dat veel dingen ontzettend eng zijn en je er zo ongeveer dood aan gaat.
Maar ik heb geen auto en ben voor bijvoorbeeld familiebezoek of dierenartsbezoekjes 90% vd tijd afhankelijk vh ov, dus daar zijn we aan gaan werken.
Eerst korte stukjes, letterlijk instappen en 1-2 haltes verder er weer uit en dat uitbreiden.
Maar ook door heel duidelijk te zijn:
Iets spannend vinden mag, hysterisch doen niet.
Vooral ook omdat ze zich in de hysterie steeds verder opnaaide, gewoon een soort van onbereikbaar werd en niets meer opnam.
Sinds ik mijn hondenbuggy heb en de honden daarin steek en de kap dichtrits gaat het nog beter, ze kan me zien, maar is toch afgesloten voor de omgeving en dat afgesloten zijn ervaart zij als veilig.
Soort rijdende bench zegmaar.

Andere honden die we met uitlaten etc tegenkwamen hebben we op zijn beurt wel zoveel mogelijk vermeden in het begin.
Eerst vertrouwen opgebouwd dat ik inschat of de andere hond oké is en dat zij er niets mee hoeft.
Maar dat was ook vnl omdat ze al compleet hysterisch werd als ze een hond op 50+ meter zag lopen en die hond vervolgens (zeer terecht!) duidelijk wilde maken dat ze gofferdegoffer eens normaal moest doen wat haar angst alleen maar vergrootte.
Dus die spiraal moest doorbroken worden en daarvoor moest eerst een tijdje afstand genomen worden.
Maar bij mijn ouders werd ze gewoon in de roedel gegooid, dat zijn/waren zeer betrouwbare honden die haar haar gang laten/lieten gaan tot op bepaalde hoogte.

[CatnDog]

Sinds ik mijn hondenbuggy heb en de honden daarin steek en de kap dichtrits gaat het nog beter, ze kan me zien, maar is toch afgesloten voor de omgeving en dat afgesloten zijn ervaart zij als veilig.
Soort rijdende bench zegmaar.

Kunnen mensen daar netjes vanaf blijven? Als ze in een hondenbuggy zitten? Ik kan me helemaal voorstellen dat ze in het OV koetsjie-koetsjie lopen te doen en mogelijk eerst denken dat er een baby in ligt en dan beseffen dat het honden zijn en dan kunnen ze alsnog koetsjie-koetsjie doen. Dat helpt vermoedelijk niet met haar angst.

[Loraine]

De buggy is dicht, dat scheelt al heel veel.
Bij een open buggy gaan ze idd graaien enzo, maar dat vormt geen probleem, vindt ze ietwat spannend maar ook erg gezellig.

Dit is hetzelfde model als mijn buggy, op de foto dichtgeritst:

Aan de achterzijde kan hij ook opengeritst trouwens, maar ze springt op commando meestal aan de voorkant in- en uit de buggy, voelt ze zich prettiger bij dan optillen.

[Nanna]

Ik ga over alle grenzen heen maar vraag nooit onmogelijke dingen.
Ze kennen me onderhand ook wel

[S.V.]

Ik denk niet zo in grenzen..ze zullen er vast zijn bij hun zowel als bij mij. Ben er gewoon niet mee bezig.

[Omega]

Ik ga als het niet noodzakelijk is (bijvoorbeeld bij de dierenarts) nooit moedwillig over grenzen heen, maar ik ga er wel aan werken om ze op te rekken als die grenzen voor de hond zelf, voor mij of voor de omgeving niet prettig zijn.
Als een hond bijvoorbeeld bang is, ga ik niets forceren, maar ik ga wel werken aan die angst. Ik zeg niet snel: dit is het dus en daar leggen we ons maar bij neer - ik zie meestal genoeg mogelijkheden ter verbetering door dat soort grenzen van wat een hond aankan steeds wat meer op te rekken. Maar dan dus wel met respect voor die grenzen, nooit door er keihard overheen te walsen of iets te forceren. Soms zit 'm dat niet eens in die specifieke situaties die angst inboezemen, maar in werken aan zelfvertrouwen en vertrouwen in jou als baas in het algemeen.

Zo doe ik het ook.
Quinta kan soms ineens iets eng vinden, als ik dat zou laten dan komen we nergens meer. We zoeken dan even wat meer vergelijkbare situaties/dingen op zodat het niet van kwaad tot erger wordt. Ze is een ster in generaliseren, de positieve en de negatieve dingen, dat is niet altijd handig.
Aan de andere kant verblikt of verbloost ze niet als er geknald wordt en rende ze laatst schrikdraad in en daar trok ze zich niks aan. Maar komt er onverwacht een fietser om de hoek dan zijn alle fietsers ineens eng.

[Teckeltoos]

Nanna heeft bij Peer een geweldige bodem gelegd wat dat aangaat. Als er al iets eng is zeg ik dat ie ophouden moet met dom gedoe en dat is dan dat en loopt meneer (soms met uitschuifnek) gewoon door. Er is echter één chinese muur voor Peer en dat is bepoteld worden door een onbekende. Als die grens overtreden moet worden (dierenarts) moet hij een snuitje om anders worden er handen geperforeerd.

[Diana]

Ik ga als het niet noodzakelijk is (bijvoorbeeld bij de dierenarts) nooit moedwillig over grenzen heen, maar ik ga er wel aan werken om ze op te rekken als die grenzen voor de hond zelf, voor mij of voor de omgeving niet prettig zijn.
Als een hond bijvoorbeeld bang is, ga ik niets forceren, maar ik ga wel werken aan die angst. Ik zeg niet snel: dit is het dus en daar leggen we ons maar bij neer - ik zie meestal genoeg mogelijkheden ter verbetering door dat soort grenzen van wat een hond aankan steeds wat meer op te rekken. Maar dan dus wel met respect voor die grenzen, nooit door er keihard overheen te walsen of iets te forceren. Soms zit 'm dat niet eens in die specifieke situaties die angst inboezemen, maar in werken aan zelfvertrouwen en vertrouwen in jou als baas in het algemeen.

Zo doe ik het ook.
Quinta kan soms ineens iets eng vinden, als ik dat zou laten dan komen we nergens meer. We zoeken dan even wat meer vergelijkbare situaties/dingen op zodat het niet van kwaad tot erger wordt. Ze is een ster in generaliseren, de positieve en de negatieve dingen, dat is niet altijd handig.
Aan de andere kant verblikt of verbloost ze niet als er geknald wordt en rende ze laatst schrikdraad in en daar trok ze zich niks aan. Maar komt er onverwacht een fietser om de hoek dan zijn alle fietsers ineens eng.

Herkenbaar, Mila is ook zo. Die is dan wel geluidsgevoelig en daar moet ik echt direct iets mee doen, want anders generaliseert ze enorm en wordt alles dat maar in de verste verte met dat geluid te maken heeft ook doodeng. Maar in andere dingen is ze dan weer behoorlijk bomproof, je kunt haar overal mee naartoe nemen, ze kijkt nergens van op. Ik ben zo blij dat ik me niet heb laten demotiveren door verhalen over geluids- en vuurwerkangst en dat je met training weinig bereikt als honden er zó gevoelig voor zijn en hysterisch van in paniek raken: bij Mila is die vuurwerkangst - weliswaar na jaren en jaren trainen, het ging echt in heel kleine stapjes - volledig over, en de algemene geluidsgevoeligheid is ook enorm verminderd.

De honden die als angstige hond bij mij kwamen (Amy, Amoz, Arlo) zijn door training ook allemaal grotendeels of helemaal over hun angsten heen gekomen. Maar bij hen lag het meer aan onzekerheid in combinatie met geen/nauwelijks socialisatie, het waren geen specifieke fobieën zoals bij Mila. Dus met het opbouwen van vertrouwen in zichzelf en in mij en met samen aangaan van situaties die ze spannend vonden, verbeterde dat bij alle drie heel vlot.

[Mo-yi]

Ik denk met elke dier waar je mee samen leeft je onherroepelijk grenzen gaat tegenkomen.
Deze stelling staat me erg tegen door de laatste stuk..er moedwillig regelmatig die gaan opzoeken en erover heen gaan. Ik zie dan gelijk een "bully"mens tegenover zo'n hond, en maar uitdagen om te reageren zodat ze een reden hebben om er eens goed "overheen te gaan". Je bereikt er niks mee, tenzij je een angstige hond voor je wil hebben dan bereik je dat doel wel. Of dat een ideale leefsituatie kan ik me iig niks bij voorstellen.
Met vertrouwen bereik je meer, dus ik ben voorstander om daar alle energie in training in te steken.

[Smoushond]

O, mag je je hond niet plagen? Doe ik weleens. Aangezien Tanja het leuk vindt als ik een stok in het water gooi, doe ik soms alsof ik een stok opraap en hem het water in gooi. Dat gaat snel. Als ik echt een stok pak dan is ze zo ongeduldig dat ze zowat in mijn arm hang als ik die opraap. Of als ik alleen al naar het water loop zonder stok wilt ze al tegen me opspringen, meestal keer ik me dan om en is het afgelopen dan gooi ik niks in het water.
Maar als we dan verderop weer een stukje water tegenkom en ik zie niks liggen om te gooien, dan doe ik net of ik een stok opraap en in het water gooi. Ze trapt er telkens weer in.

Ik zeg niet dat het niet mag, ik doe het alleen zelf niet.
Ik zie heel veel mensen 'nepgooien' met hun honden, daarom denk ik ook dat het redelijk als normaal wordt gezien. Ik ben daarin dus een beetje abnormaal.
Hier ook weleens iemand op visite gehad die ging nepgooien met Zeno. En Zeno trapte daar dus niet in. Ik denk dat hij het niet vertrouwde. Toen zei die gast 'jouw hond is slimmer dan de onze'. Maar ik denk niet dat het per se met intelligentie te maken heeft. Eerder wat honden gewend zijn. En Zeno vond dat nepgooien dus heel erg raar.

Nou ik ben dan ook abnormaal maar ik vind nepgooien niet leuk ,beetje pesten of voor de gek houden . Bertus vind het trouwens vreselijk en wordt boos maarja wat voor de een gewoon leuk spelen is kan voor de ander pesten zijn ben ik wel achter gekomen. Ik had een filmpje van Bertus met impulscontrole oefeningen en dat werd ook als pesten gezien

[blondie]

Ik vind het een lastige stelling.
Is grenzen opzoeken hetzelfde als een hond uitdagen bijvoorbeeld?
Bij de herders voorheen en ook bij Aki daagden we uit, voor training met pakwerk en al ben ik daar met Aki nooit in doorgegaan dat stukje drive zat/zit sowieso in hem, dus daar daagde ik/we hem in uit ook om te zien hoe hij daar dan op reageerde, en dus aan te leren dat er een grens door ons werd gesteld aan de mate van kracht en drift.
Hij houdt wel van een robbertje flink stoeien, maar nog steeds kan hij doorslaan. Als een manspersoon, die vaak geneigd zijn om even gek te doen met hem, dan wat heftiger doet merken wij wanneer het tijd wordt om het spelletje te stoppen en dat lukt ook omdat die grens al vanaf jong af aan bekend is, en tijdig dus naar een stop gaat.

Bij Chara en Glory daagden we wat uit om spel uit te lokken zodat ze zich wat vrijer gingen voelen in de omgang met ons, Glory was daarin erg terughoudend en durfde niet goed, maar die komt tegenwoordig ook al wat losser.

Chara hapte en kon soms echt de tanden in je hand zetten als haar iets niet zinde in begin dat ze hier was of vrij rap dingen/posities claimen we hoefden niet eens grenzen op te zoeken, maar wel te verleggen bij haar. Volgens mij gingen we toen niet over haar grenzen heen, maar door anders te doen leerde zij zelf over de grens heen te stappen. Toen ze wat meer gewend was, en qua gestel ook beter in de vel kwam te zitten ben ik wel bewust met dat happen en bijten aan de gang gegaan, die grens was voor mij toen bereikt om ook te zien of zij zou blijven bijten als het haar zo uit kwam, of dat dat om te buigen was. Gelukkig het laatste, dus kon en kan visite en vreemd volk haar gewoon aaien zonder dat ik nu nog twijfel heb over haar betrouwbaarheid.

Verder net als Diana eigenlijk. Als honden een angst aan durven geven, dan ga ik samen zien of de angst omgezet kan worden in vertrouwen. Ik zie dat niet als een grens over gaan.

Kain de kat en Chara hebben het niet zo op borstelen, maar met hun lange vachten moet dat gewoon. Chara is nog te overreden, Kaïn moet ik in een houtgreep nemen en rap een borstel eroverheen halen anders lig ik open of lukt het borstelen gewoon niet. Daarna snoepje erin, idem met medicatie. Beetpakken, pil in de keel wrijven laten slikken en weer los, vriendelijke manieren geprobeerd maar die verdomd het gewoon dus dan maar over die grens heen eens in de zoveel maanden.

[Diana]

Ik vind het een lastige stelling.
Is grenzen opzoeken hetzelfde als een hond uitdagen bijvoorbeeld?
Bij de herders voorheen en ook bij Aki daagden we uit, voor training met pakwerk en al ben ik daar met Aki nooit in doorgegaan dat stukje drive zat/zit sowieso in hem, dus daar daagde ik/we hem in uit ook om te zien hoe hij daar dan op reageerde, en dus aan te leren dat er een grens door ons werd gesteld aan de mate van kracht en drift.
Hij houdt wel van een robbertje flink stoeien, maar nog steeds kan hij doorslaan. Als een manspersoon, die vaak geneigd zijn om even gek te doen met hem, dan wat heftiger doet merken wij wanneer het tijd wordt om het spelletje te stoppen en dat lukt ook omdat die grens al vanaf jong af aan bekend is, en tijdig dus naar een stop gaat.

Bij Chara en Glory daagden we wat uit om spel uit te lokken zodat ze zich wat vrijer gingen voelen in de omgang met ons, Glory was daarin erg terughoudend en durfde niet goed, maar die komt tegenwoordig ook al wat losser.

Chara hapte en kon soms echt de tanden in je hand zetten als haar iets niet zinde in begin dat ze hier was of vrij rap dingen/posities claimen we hoefden niet eens grenzen op te zoeken, maar wel te verleggen bij haar. Volgens mij gingen we toen niet over haar grenzen heen, maar door anders te doen leerde zij zelf over de grens heen te stappen. Toen ze wat meer gewend was, en qua gestel ook beter in de vel kwam te zitten ben ik wel bewust met dat happen en bijten aan de gang gegaan, die grens was voor mij toen bereikt om ook te zien of zij zou blijven bijten als het haar zo uit kwam, of dat dat om te buigen was. Gelukkig het laatste, dus kon en kan visite en vreemd volk haar gewoon aaien zonder dat ik nu nog twijfel heb over haar betrouwbaarheid.

Verder net als Diana eigenlijk. Als honden een angst aan durven geven, dan ga ik samen zien of de angst omgezet kan worden in vertrouwen. Ik zie dat niet als een grens over gaan.

Kain de kat en Chara hebben het niet zo op borstelen, maar met hun lange vachten moet dat gewoon. Chara is nog te overreden, Kaïn moet ik in een houtgreep nemen en rap een borstel eroverheen halen anders lig ik open of lukt het borstelen gewoon niet. Daarna snoepje erin, idem met medicatie. Beetpakken, pil in de keel wrijven laten slikken en weer los, vriendelijke manieren geprobeerd maar die verdomd het gewoon dus dan maar over die grens heen eens in de zoveel maanden.

Ja, soms moeten dingen gewoon, als het om medische zaken gaat kun je vaak natuurlijk niet lang wachten en dan hou ik ook niet van aanmodderen, dan liever snel, huppa en klaar en daarna iets leuks. Met Amy moest ik dat bijvoorbeeld doen toen ze net bij mij was; haar nagels waren door de Leishmania zo lang dat ze niet normaal kon lopen, maar het knippen vond ze eng. Dat heb ik toen uiteraard wel doorgezet, wel met veel snoep naderhand en steeds maar een paar nagels per keer, want dat kon gewoon niet wachten. Nadeel is wel dat nagelknippen voor altijd een negatieve lading heeft gehouden voor haar. Ze laat alles toe, maar vindt het echt niet prettig. Bij Arlo heb ik het wel heel rustig op kunnen bouwen in een spelvorm, waarbij ik niet over zijn grenzen ging, en hij vindt nagelknippen nu superleuk Hij komt blij aanrennen als hij ziet dat ik de nagelschaar in mijn hand heb en dat is precies hoe ik het graag zie.
Ik ben ook heel bewust met die grenzen bezig geweest bij Amoz, omdat hij een verleden had van angstagressie als er over zijn grenzen heen gegaan werd. Puur en alleen door niet over zijn grenzen te gaan, maar wel consequent en doortastend te zijn, is die angstagressie bij hem helemaal als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij heeft gelukkig in het eerste 1,5 jaar nooit iets medisch gemankeerd, waardoor ik met hem dierenartstraining kon doen. Daar werd hij vertrouwd gemaakt met veelvoorkomende handelingen - wederom binnen de grenzen van wat hij nog prettig vond, en dus met stukje bij beetje oprekken van die grenzen - en daardoor was dat uiteindelijk allemaal ook geen probleem voor hem.

[Maart]

Runar en Piiri zijn gemakkelijk, daar kan ik alles mee en wat ze niet willen, maar wat ik wel wil, gaan ze ondergaan.
Treskor is op dat vlak anders. Een grens overgaan is bij hem aanleiding tot conflict. En met hem wil je geen conflict.
Stom voorbeeld, onlangs moest hij bloed afgenomen worden voor een titer, dat is nog nooit een probleem geweest. Alleen had de DA nu een brede band om zijn poot gedaan ipv de gebruikelijke elastic.
Drama en agressie alom. Gelukkig legde de DA het verband tussen brede band en rekker… rekker om zijn poot en hup, een bloedafname volgens het boekje.

Nu ben ik uiteraard wél aan de slag gegaan met trainen op een brede band om zijn poot. Grenzen kunnen dus zeker verlegd worden, zeker op zo’n pietlulligheden. Conflicten zoek ik met een Treskor type liever niet op.

[Frootje]

Ik zie niet in waarom ik regelmatig expres over hun grenzen heen zou moeten gaan. Ik denk dat het juist wel fijn is dat ik juist vaak naar hun grenzen luister en dat ze daarom weten dat ze daar ook op kunnen vertrouwen. Als ik een keer toch echt iets moet doen, dan laten ze dat gewoon toe. Ik ga daarbij trouwens gerust wel eens over grenzen heen hoor. Froo trapt steevast drama om nagelknippen, het is ook niet echt iets wat ik met haar kan trainen want het is niet dat ze de nagelknipper eng vindt of iets dergelijks, ze heeft gewoon een grote hekel aan het aanraken en vasthouden van haar pootjes. En vrijwillig gaat ze ze heus niet in de knipper steken. Dus ik ben daar gewoon duidelijk over. Ja, ik weet dat dat je grens is maar nu gaan we gewoon nagels knippen, je gaat braaf stil zitten en je mag straks een koekje. Net als Aloy, die vindt steevast dat ze vermoord wordt onder de douche. Tja, een halfuur geleden lag je te rollen in ganzenschijt, het is goed met je. Ik ben heus wel geduldig, maar ik ga wel over die grens heen, dat moet gewoon even.

Daar staat wel tegenover dat ik hun grenzen 95% van de tijd gewoon respecteer want dat is nu eenmaal wat we hier in huis doen, en dat ik er altijd duidelijk over zal zijn wanneer dat even niet gaat gebeuren. Ik zal niemand neppen met een koekje om ze vervolgens te vangen en onder de douche te gooien. Zo gebeurt het wel eens dat Aloy weet dat ze onder de douche gezet gaat worden en wegloopt. Dan haal ik je gewoon geduldig en kordaat even op met een riempje en lopen we samen naar de douche. Leuk is het niet maar ik vind ook niet altijd alles wat ik moet doen leuk.

Als het kan probeer ik wel in te zetten op dingen doen vanuit vertrouwen. Zo kan ik bij Aloy bijvoorbeeld best haar nagels knippen. Aloy vindt borstelen ook heerlijk en komt ervoor aan rennen. Aloy heeft blind vertrouwen in mij op dat gebied, ondanks het feit dat ik heus wel eens per ongeluk aan haar haar heb getrokken en een pissige blik heb gekregen. En ik steek er ook wel werk in om dat zo te houden. Maar ondanks dat zijn er dingen die ze gewoon écht niet leuk vinden, het zijn toch wel honden met een dusdanig stevig eigen karakter dat ik vrees dat ik sommige dingen er niet in of uit ga kunnen trainen. Froo bijt trouwens wel als een grens echt niet wordt gerespecteerd, maar met dit soort dingen weet ze dat ze ze toch gewoon even moet ondergaan. Daar is wel wat werk in gaan zitten en ik vermoed dat dit het maximaal haalbare is. Ik had voor haarzelf liever dat ze het helemaal niet spannend vond, maar goed, het is oké zo.

[Marc]

Ik zoek eigenlijk nooit de grenzen van mijn honden op en ik denk dat daarom al die buitenlanders hier zo snel een super relaxte indruk maken. Ze vertrouwen ons volledig. En daardoor worden die grenzen vanzelf steeds verder verlegd door de honden zelf. Bas was in het begin overal wantrouwend over. Nu en alle voorgaande jaren kan ik alles met haar doen. Guus eigenlijk idem want die heeft volledig vertrouwen. Ik heb het eigenlijk altijd zo gedaan met mijn honden. Ik hou niet van pushen. En ook niet van een paniekerige hond of een hond die grenzen aan gaat geven omdat ik ze niet respecteer

[CatnDog]

O, mag je je hond niet plagen? Doe ik weleens. Aangezien Tanja het leuk vindt als ik een stok in het water gooi, doe ik soms alsof ik een stok opraap en hem het water in gooi. Dat gaat snel. Als ik echt een stok pak dan is ze zo ongeduldig dat ze zowat in mijn arm hang als ik die opraap. Of als ik alleen al naar het water loop zonder stok wilt ze al tegen me opspringen, meestal keer ik me dan om en is het afgelopen dan gooi ik niks in het water.
Maar als we dan verderop weer een stukje water tegenkom en ik zie niks liggen om te gooien, dan doe ik net of ik een stok opraap en in het water gooi. Ze trapt er telkens weer in.

Ik zeg niet dat het niet mag, ik doe het alleen zelf niet.
Ik zie heel veel mensen 'nepgooien' met hun honden, daarom denk ik ook dat het redelijk als normaal wordt gezien. Ik ben daarin dus een beetje abnormaal.
Hier ook weleens iemand op visite gehad die ging nepgooien met Zeno. En Zeno trapte daar dus niet in. Ik denk dat hij het niet vertrouwde. Toen zei die gast 'jouw hond is slimmer dan de onze'. Maar ik denk niet dat het per se met intelligentie te maken heeft. Eerder wat honden gewend zijn. En Zeno vond dat nepgooien dus heel erg raar.

Nou ik ben dan ook abnormaal maar ik vind nepgooien niet leuk ,beetje pesten of voor de gek houden . Bertus vind het trouwens vreselijk en wordt boos maarja wat voor de een gewoon leuk spelen is kan voor de ander pesten zijn ben ik wel achter gekomen. Ik had een filmpje van Bertus met impulscontrole oefeningen en dat werd ook als pesten gezien

Ik had het er toevallig vandaag over met m'n broer. En die zei: het ligt eraan hoe de hond het ervaart. Bertus vindt het duidelijk niet leuk. In zijn geval zou het dan meer pesten zijn dan plagen. Maar als honden er totaal niet mee zitten, dan is het naar mijn mening niet zo'n ding.
In het geval van pesten ga je voor mijn gevoel dan ook expres een grens over.

[CatnDog]

Ik vind het een lastige stelling.
Is grenzen opzoeken hetzelfde als een hond uitdagen bijvoorbeeld?
Bij de herders voorheen en ook bij Aki daagden we uit, voor training met pakwerk en al ben ik daar met Aki nooit in doorgegaan dat stukje drive zat/zit sowieso in hem, dus daar daagde ik/we hem in uit ook om te zien hoe hij daar dan op reageerde, en dus aan te leren dat er een grens door ons werd gesteld aan de mate van kracht en drift.
Hij houdt wel van een robbertje flink stoeien, maar nog steeds kan hij doorslaan. Als een manspersoon, die vaak geneigd zijn om even gek te doen met hem, dan wat heftiger doet merken wij wanneer het tijd wordt om het spelletje te stoppen en dat lukt ook omdat die grens al vanaf jong af aan bekend is, en tijdig dus naar een stop gaat.

Bij Chara en Glory daagden we wat uit om spel uit te lokken zodat ze zich wat vrijer gingen voelen in de omgang met ons, Glory was daarin erg terughoudend en durfde niet goed, maar die komt tegenwoordig ook al wat losser.

Chara hapte en kon soms echt de tanden in je hand zetten als haar iets niet zinde in begin dat ze hier was of vrij rap dingen/posities claimen we hoefden niet eens grenzen op te zoeken, maar wel te verleggen bij haar. Volgens mij gingen we toen niet over haar grenzen heen, maar door anders te doen leerde zij zelf over de grens heen te stappen. Toen ze wat meer gewend was, en qua gestel ook beter in de vel kwam te zitten ben ik wel bewust met dat happen en bijten aan de gang gegaan, die grens was voor mij toen bereikt om ook te zien of zij zou blijven bijten als het haar zo uit kwam, of dat dat om te buigen was. Gelukkig het laatste, dus kon en kan visite en vreemd volk haar gewoon aaien zonder dat ik nu nog twijfel heb over haar betrouwbaarheid.

Verder net als Diana eigenlijk. Als honden een angst aan durven geven, dan ga ik samen zien of de angst omgezet kan worden in vertrouwen. Ik zie dat niet als een grens over gaan.

Kain de kat en Chara hebben het niet zo op borstelen, maar met hun lange vachten moet dat gewoon. Chara is nog te overreden, Kaïn moet ik in een houtgreep nemen en rap een borstel eroverheen halen anders lig ik open of lukt het borstelen gewoon niet. Daarna snoepje erin, idem met medicatie. Beetpakken, pil in de keel wrijven laten slikken en weer los, vriendelijke manieren geprobeerd maar die verdomd het gewoon dus dan maar over die grens heen eens in de zoveel maanden.

Eens. Het is een lastige stelling en grenzen kan je op heel veel verschillende manieren interpreteren en er zijn zoveel verschillende voorbeelden te bedenken waarbij je een grens overgaat, wat niet per se negatief hoeft te zijn.
Zoals bij angst. Dat is meer de grenzen verleggen en vertrouwen opbouwen. Op zich ga je dan wel een grens over, maar op een constructieve manier.

Pakwerk vind ik ook een goed voorbeeld. Ik kan me herinneren dat er een oefening was (waar ik niet aan mee heb gedaan, heldin ) waarbij het de bedoeling was dat de hond ging blaffen. Aanblaffen. Maar goed de hond eerst laten beginnen met blaffen voor de eerste keer. Aangezien Zeno helemaal niet snel om iets gaat blaffen, wilde ik dat heel graag zo houden. Toen dacht ik dus: laat maar met dat aanblaffen. Maar als ik daar grenzen over was gegaan - een trigger had gevonden om hem te laten blaffen - had ik hem wellicht wel het aanblaffen kunnen leren.
Van opjuttende manspersonen moest Zeno nooit wat hebben. Ik denk dat dat de ultieme trigger was geweest om hem te leren blaffen

Bij uitdagen tot spel ga je inderdaad ook grenzen ontdekken. In het geval van Chara en Glory waren ze aan het groeien: ze mogen meer/over een grens heen.
Zeno was als jonge hond ook een hele ruwe stoeier, dus daar heb ik dat opzicht ook wel grenzen lopen stellen als in krimpen: even wat meer dimmen. Ja, je mag me bijten tijdens het stoeien, maar alleen met een rem.

Mijn katten houden allebei wel van borstelen, maar ze zijn kortharig, dus het is niet echt een noodzaak. Kaïn is toch halflangharing?
Bij hen moet ik duidelijk een grens over als ik een vlooienbandje om ga doen. Dat vinden ze vervelend. Moet toch. Dan vinden ze me eventjes niet leuk en eentje vat het ook op als een lichte vertrouwensbreuk, maar het is al snel over.