goeie genade
Geplaatst: 14 okt 2024, 07:37
Afgelopen weekend waren Paul en ik de schuur aan het opruimen en daar heb ik ook alle hondenspullen eens onder de loep genomen.
Sambal genoot van alle spulletjes van zijn voorgangers en speelde met balletjes, spelletjes en rende rond en sprong op de tuin bank... en toen eraf en toen was het krijsen. En dan ongeveer een minuut. Een hele minuut oorverdovend gekrijs en hij tilde zijn pootje op en het leek alsof zijn voetje was dubbelgeklapt. Hij krijste zelfs zo hard en lang dat er in de whatsapp buurtap berichten kwamen uit de buurt wat die geluiden waren.
Het zag er vreselijk uit en het klonk vreselijk en hoe rustig ik normaal ook kan blijven bij mensen als er calamiteiten zijn, ik kreeg echt bijna een zenuwinzinking.
Ik rende naar binnen om de dierenarts te bellen, na uiteraard proberen hem te kalmeren, Paul idem en hij had nog de helderheid van geest om Sambal even proberen af te leiden met een snoepje en wat denk je, hij zet zijn aangedane pootje neer op de grond en loopt kwispelend naar Paul!
Ik dacht echt dat ik waanzinnig werd, van hartverscheurend gillen en raar pootje naar kwispelen en snoepjes bietsen en zogenaamd niks aan de hand?
Ik heb mezelf eerst gekalmeerd, want hier had Sam niks aan, Paul stapte rustig en voorzichtig met hem door de tuin en alles bleek ineens over?!
Ik kon het niet geloven.
We hebben met zijn drietjes even rustig gezeten, waarna Sam uit wilde en ik hem even mee wilde nemen om te kijken hoe en wat, paar honderd meter. Helemaal niks te zien van pijngedrag of stram of mank, niks. Ik mocht aan alle pootjes komen, ook aan zijn rug en overal.
Toen ik na die korte ronde huiswaarts ging, wilde Sam de grote ronde route inslaan.
Ik hield met alle scenario's rekening, van dat we alsnog naar de dierenarts moesten tot niks aan de hand en het laatste was gelukkig aan de orde. Sprong bij thuiskomst op de bank om met diepe zucht in slaap te vallen.
De dag erna dacht ik dat hij misschien wat stijfjes zou zijn, ook niks.
Zijn (half) windhonden nu echt zo'n drama queens of hoe moet ik dit zien?
Dit heeft me een jaar van mijn leven gekost.
Sambal genoot van alle spulletjes van zijn voorgangers en speelde met balletjes, spelletjes en rende rond en sprong op de tuin bank... en toen eraf en toen was het krijsen. En dan ongeveer een minuut. Een hele minuut oorverdovend gekrijs en hij tilde zijn pootje op en het leek alsof zijn voetje was dubbelgeklapt. Hij krijste zelfs zo hard en lang dat er in de whatsapp buurtap berichten kwamen uit de buurt wat die geluiden waren.
Het zag er vreselijk uit en het klonk vreselijk en hoe rustig ik normaal ook kan blijven bij mensen als er calamiteiten zijn, ik kreeg echt bijna een zenuwinzinking.
Ik rende naar binnen om de dierenarts te bellen, na uiteraard proberen hem te kalmeren, Paul idem en hij had nog de helderheid van geest om Sambal even proberen af te leiden met een snoepje en wat denk je, hij zet zijn aangedane pootje neer op de grond en loopt kwispelend naar Paul!
Ik dacht echt dat ik waanzinnig werd, van hartverscheurend gillen en raar pootje naar kwispelen en snoepjes bietsen en zogenaamd niks aan de hand?
Ik heb mezelf eerst gekalmeerd, want hier had Sam niks aan, Paul stapte rustig en voorzichtig met hem door de tuin en alles bleek ineens over?!
Ik kon het niet geloven.
We hebben met zijn drietjes even rustig gezeten, waarna Sam uit wilde en ik hem even mee wilde nemen om te kijken hoe en wat, paar honderd meter. Helemaal niks te zien van pijngedrag of stram of mank, niks. Ik mocht aan alle pootjes komen, ook aan zijn rug en overal.
Toen ik na die korte ronde huiswaarts ging, wilde Sam de grote ronde route inslaan.
Ik hield met alle scenario's rekening, van dat we alsnog naar de dierenarts moesten tot niks aan de hand en het laatste was gelukkig aan de orde. Sprong bij thuiskomst op de bank om met diepe zucht in slaap te vallen.
De dag erna dacht ik dat hij misschien wat stijfjes zou zijn, ook niks.
Zijn (half) windhonden nu echt zo'n drama queens of hoe moet ik dit zien?
Dit heeft me een jaar van mijn leven gekost.
Ze is ook het type dat meteen enorm mank gaat lopen als ze een keer ergens in stapt dat een beetje ruw is en dat met een 'kusje erop' vervolgens doodleuk weer doorloopt. 
Een gevoelig typje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel fijn vind naast een hond als Froo, die zo hard is dat ze gewoon doorloopt en niks laat merken, ook al heeft ze enorm veel pijn. Aloy is er tenminste duidelijk over dat er iets aan de hand is, ook al blijkt het achteraf gelukkig niks te zijn. 
Inmiddels kijk ik niet meer op van een gil meer of minder 