Een Hondenleven

Want er is (nog) geen discussieforum.
Het lijkt me leuk dat iedereen zijn/haar ervaringen en overpeinzingen hier achterlaat en daarover discussieert.
Dus niet alleen "Na de eerste loopsheid, hup dat broedhok eruit!". Maar laat weten hoe je tot die beslissing gekomen bent, welke afwegingen heb je gemaakt, hoe was het karakter van je teef en is dat veranderd? zo ja, ten goede of ten slechte?

Kortom, een naslagtopic over castratie bij de teef, die je altijd door kunt lezen en waarnaar gelinkt kan worden als er in de toekomst nieuwe vragen over zijn zodat anderen daar tips over kunnen geven.

Ik twijfel heel erg. Rakoes is nu 2,5 jaar oud en het leek me leuk om ooit eens een nestje met haar te doen, maar om allerlei verschillende redenen ga ik daar hoogstwaarschijnlijk vanaf zien.
Rakoes heeft niet heel veel last van de loopsheid, heb ik het idee, ze bloed weinig en de schijnzwangerschappen lijken steeds minder te worden.
Mijn overwegingen pro zijn: baarmoederontsteking uitsluiten, geen last van reuen voor tijdens en na de loopsheid, makkelijker naar de oppas of op vakantie, geen stemmingswisselingen.
Contra: onduidelijk of en hoe het karakter gaat veranderen, het is definitief, dikker worden, ingrijpen in de integriteit van het dier.

Nu zie je duidelijk dat haar gemoedstoestand beïnvloed wordt door haar cyclus, en dat is niet erg, zo heeft de natuur het bedoeld. Dat bedoel ik ook met "ingrijpen in de integriteit van het dier". We hebben wetten in dit land die het verbieden om oren en staarten af te knippen, maar de geslachtshormoonproducerende organen die veel invloed hebben op het dier mogen wel gewoon verwijderd worden.
Aan de andere kant merk ik ook dat zij in de aanloop naar de loopsheid zich kapot ergert aan opdringerige reuen. Buiten dat ze het niet leuk vindt, is ze ook nog eens heel klein, dus zo'n aanranding van een grote hond kan ook nog eens voor blessures zorgen. De loopsheid zelf duurt maar even, maar die aanloop ernaartoe kan weken duren.

Ik vind de verschillende Rakoessen juist leuk. Superlief en gehoorzaam als ze loops is, pittig bezitterig, maar ook knuffelig tijdens schijnzwangerschap en in haar normale doen druk, speels en ondeugend.
Er wordt altijd gezegd dat teven gelijkmatiger worden na castratie, maar welke Rakoes houd ik dan over?

Kortom, ik ben er nog niet uit Nu zou de perfecte tijd zijn, maar misschien stel ik het wel weer een loopsheid uit....
Kom maar op met jullie tips, ervaringen en eigen vraagstukken!

Alledrie na een loopsheid of twee gecastreerd. Vooral om van de loopsheid af te zijn want ze gaan altijd mee op vakantie en ik heb weleens reuen te logeren. Verder laat ik die baarmoederontstekingen ook liever voor wat ze zijn.
Alledrie niets veranderd in gedrag, en ook niet dik geworden. Groot voordeel is wel dat reuen nu Panni met rust laten, die werd eerst gestalkt gewoon, loops of niet.
Bij een volgende teef zou ik het zonder nadenken weer doen.

Eerste teef bij ons thuis vroeger werd gecastreerd met een BMO. Verder altijd intact. Quira is afgelopen voorjaar wel gecastreerd, met 6,5 jaar oud en na 3 nesten. Elke schijndracht werd erger en vooral de laatste had ze enorme melkgift, ze kon het nest van Bayleigh gewoon meevoeden. Natuurlijk is dat hoe de natuur het bedoelt heeft en het was niet de enige reden, maar ze werd chagrijnig als de pest. Alles wat voedsel of knuffels was was van haar en zelfs naar mensen snauwde ze als je het wilde afpakken. Dat is na castratie volledig verdwenen. Verder is ze niets veranderd, alleen wat lichtere en dunnere vacht dus heeft ze een jasje als het regent.

Yara heeft t hele kippenhok nog.
Die gaat er pas uit als ze of weer een keer een krankzinnige schijndracht heeft (paar jaar geleden was ze 8/9 weken mega humeurig, wilde niets, was ontzettend aan het katten en moeilijk doen, wilde niet mee lopen en als we zeiden van wel dan was ze er niet vies van me te bijten (uiteraard kreeg ze daarover na een flinke draai om d'r oren goed duidelijk te horen dat we dat niet doen)
of als ze op een ander manier last krijgt.

Ik overweeg het serieus voor Bella na de volgende loopsheid, ze zal dan bijna 3 jaar zijn.
Wilde het al doen, maar omdat ze best fel is tussen de loopsheden in wilde ik even aankijken hoe zich dat ging ontwikkelen tussen haar Vic.

Hormonen hebben echt een behoorlijke invloed op haar:
- na de loopsheid wordt ze mega-sloom en slaapt binnen alleen nog maar. Buiten rent ze ook niet echt meer. Ze is ook heel mild dan. Dit duurt ongeveer 3 maanden. Voor trainen is ze ook niet echt gemotiveerd.
- na de loopsheid vind ze andere honden STOM en wilt er niks van weten. Dit duurt ook ongeveer 3 maanden.
- rond de schijnzwangerschap wordt ze extra bezitterig en wilt soms niet eten.
- na de schijnzwangerschap: actief, gemotiveerd, andere honden zijn leukleukleuk.

Ik vind haar zelf het leukst dus de 3-4 maanden tussen schijnzwangerschap en volgende loopsheid. Dat is de dus ongeveer de helft van een jaar (ze wordt elke 6 maanden loops), de andere helft is ze sloom en heeft zelf ook weinig zin dingen. Dat is toch voor haarzelf ook niet leuk?

De reden om het wel te doen is omdat ik toch geen pups wil, risicovermindering baarmoederontsteking en gedoe met uitlaatservice, trainen en niet te vergeten Vic die er ook bovenop wilt, en ik hoop bovenal vooral dat ze dan lekker actief blijft.

De overweging om het niet te doen: dat haar uitvalgedrag nog heftiger gaat worden, ik ben ook bang dat haar karakter misschien alleen nog maar feller wordt en ik weet niet of ze andere honden leuk blijft vinden. Dikker worden en vachtverandering zou ik ook jammer vinden, maar das niet het ergste.

Zo lastig, want er is geen weg meer terug he?

Ik had Oor niet gecastreerd, met name vanwege het lijstje dat Sandra hierboven post, maar ook omdat Oor iets minder dan 2x per jaar loops was en er nauwelijks last van had. En ook geen schijnzwangerschap had. En lastige reuen had ze het hele jaar door, teven trouwens ook, dat leek niet echt samen te vallen met haar cyclus. En dat bleek ook, want toen ze 6 was kreeg ze een BMO en moest alsnog alles eruit. En daarna bleef ze gewoon nog steeds net zo lekker ruiken voor andere honden. Wel is haar karakter veranderd na de castratie, ze werd weer wat feller en reactiever, gevoeliger voor spanning al is dat geleidelijk ook wel weer veranderd gelukkig. De meest opvallende gedragsverandering na de castratie vond ik dat ze ineens weer met andere honden ging spelen. Zowel dat speelse als dat gevoelige voor spanning had ze als jonge hond ook, dus voor mijn gevoel werd ze een beetje terug in de tijd geworpen qua karakter. Het stabiele dat ze had als volwassen hond is wel weer teruggekomen, maar dat ging wel heel langzaam. Het fellere is wel gebleven.

mijke schreef: ↑12 okt 2021, 14:48 Het fellere is wel gebleven.

Hoe zou je dat verder omschrijven? Ook als reactiever? Feller naar jou? Naar honden?

Ik heb reuen dus voor mij nu niet aan de orde. Die zijn trouwens niet gecastreerd want geen reden voor.
Mijn eerste teef is gecastreerd met een gesloten BMO, ik was er net op tijd bij. Volwassen hond dus gedrag veranderde niet noemenswaardig; het was een bitch en het bleef een bitch.
Tweede teef is gecastreerd vanwege gedrag. Ze was de helft van het jaar op zoek naar kerels en de andere helft depressief. Na de castratie werd ze aanzienlijk beter te pruimen en ze voelde zich ook duidelijk beter. Qua gedrag: was een bitch, bleef een bitch. Reuen vond ze nog steeds leuk, vooral heel grote met veel haar.

Wat betreft onderdelen verwijderen die een functie hebben: dat klopt. Alleen krijgen ze in de meeste gevallen nooit of hooguit een enkele keer de kans om die functie ook echt uit te oefenen. Loopsheid is een deel van de functie, het andere deel is dracht en puppies. Teven worden loops om drachtig te worden. In principe gewoon elke loopsheid. Dat doen we hier meestal niet en daarmee is de loopsheid ook niet echt functioneel.
Mocht er hier ooit nog een teefje komen dan zal die sowieso eerst volwassen worden met alles aan boord. En daarna kijk ik wat voor ons het beste is. Voor haar en voor mij dus.

Ik heb het onderzoek niet bij de hand, staat wel op een paar plekken op het HF genoemd, maar er was uitgekomen dat teven toch gemiddeld feller worden na castratie en met Lais durfde ik dat niet aan (plus dat zij altijd al vrij hongerig is en ik dat niet wilde verergeren). Wat ik me wel altijd nog afgevraagd heb (maar niet nagezocht) is wat de leeftijd van castreren was bij die teven, want als dat voor de volwassenheid is is het natuurlijk logisch dat ze feller werden.

Persistence schreef: ↑12 okt 2021, 14:50

mijke schreef: ↑12 okt 2021, 14:48 Het fellere is wel gebleven.

Hoe zou je dat verder omschrijven? Ook als reactiever? Feller naar jou? Naar honden?

Nou, Oor was natuurlijk grotendeels herder, dus ze kon sowieso als hond wel reageren op spanning. En dan bedoel ik: skaters en rolkoffers die voorbij zoeven, rennende gillende kinderen, dronken lui op straat, andere honden die uit hun plaat gingen, alles wat hoog in de energie zat of een rare sfeer gaf nam ze over. Als hele jonge hond ging ze dan extreem hard trekken, wild springen in de lucht aan de riem, of ze wilde er achteraan rennen, of naartoe gaan om ze met een blaf en een neuspor en stoer staan, en eventueel ook wel een snep, tot bedaren te brengen. Of er met een hoge staart omheen te rennen. Al die dingen heb ik er vrij succesvol uit kunnen trainen met positieve reinforcement en counterconditioning en trainen op rust, en ook door bijvoorbeeld minder met de bal te spelen, voorspelbare routes te wandelen, meer rust in te bouwen in de wandeling, en natuurlijk gewoon door situaties te vermijden en bepaald gedrag te verhinderen. En ze was errrrg baasgericht, wilde het graag goed doen, dus volwassen worden hielp ook mee want daardoor kreeg ze er zelf ook meer controle over en werd ze minder geleefd, zeg maar. Dus als volwassen hond was ze, vond ik, enorm stabiel (al hield ik haar altijd scherp in de gaten en kende ik haar zo goed dat ik al aan een scheve snorhaar kon zien wat ze van plan was, voor ze het zelf uberhaupt door had, en dan af kon leiden of weggaan oid). Als we wandelden was ze vrijwel altijd lekker bezig met haar eigen ding en andere honden/fietsers/kinderen/eenden etc werden gevoeglijk genegeerd. Na de castratie kwam het reactieve in lichte mate terug, ze werd weer onrustiger aan de riem, meer gefocust op de omgeving, wilde zich er weer meer mee bemoeien, zat ook sneller aan haar tax bij hond-hond contact, ze verdedigde haar bal bijvoorbeeld ineens nog feller, en vond het ook sneller leuk om kleine hondjes te pesten. Het verschil was niet megagroot hoor, niet dat ik ineens met een onhandelbare hond liep, maar groot genoeg om me aanvankelijk even zorgen te maken.
Uiteindelijk is het dus met een half jaar ofzo allemaal weer gestabiliseerd, maar wat bleef is dat ze dus iets meer speelde met andere honden, wat opzich leuk was, maar daarin dus ook iets feller/fanatieker kon zijn, en sneller van zich afbeet. Alsof haar remmingen in dat opzicht net even een paar procent minder goed werkten, als je snapt wat ik bedoel?

Nooit naar mij trouwens, daar heb ik me bij Oor echt nooit een seconde druk over hoeven maken godzijdank.

Zamunda schreef: ↑12 okt 2021, 15:02 Ik heb het onderzoek niet bij de hand, staat wel op een paar plekken op het HF genoemd, maar er was uitgekomen dat teven toch gemiddeld feller worden na castratie en met Lais durfde ik dat niet aan (plus dat zij altijd al vrij hongerig is en ik dat niet wilde verergeren). Wat ik me wel altijd nog afgevraagd heb (maar niet nagezocht) is wat de leeftijd van castreren was bij die teven, want als dat voor de volwassenheid is is het natuurlijk logisch dat ze feller werden.

Ja dat vraag ik me ook af. Mijn dames waren volwassen en er veranderde qua bitchyness niks. Wel werd Tara duidelijk stabieler en zat ze beter in haar vel.

Volgens mij zijn teven die na castratie feller worden sowieso al dames die nijdasserig kunnen reageren.
Gewoon aardige en sociale teven veranderen zelden. Met mijn teven heb ik dat tenminste nooit meegemaakt.

Amy is gecastreerd toen ze ca. 2,5 was, omdat ze tijdens de loopsheden (drie keer per jaar) steeds een dipje in de weerstand had en dat is behoorlijk ongunstig voor honden met Leishmania. De eerste loopsheid bij mij kreeg ze ook weer zweertjes op haar voetjes, terwijl alle Leishmaniaklachten net helemaal verdwenen waren. Dus zodra haar gezondheid het toeliet, heb ik haar laten castreren. Ik heb niet de indruk dat ze echt veranderd is. Ze is wel wat steviger/assertiever geworden, maar dat is heel relatief aangezien Amy een heel onderdanige hond is. Ik denk zelf eigenlijk dat dat meer de volwassenheid was dan een gevolg van de castratie. Zij had voorheen geen last van stemmingswisselingen of de schijnzwangerschap, het enige was dat ze tijdens de loopsheid álle honden héél leuk vond, terwijl ze normaal vreemde honden best spannend vindt. Ze is nog steeds heel actief, atletisch en niet dik te krijgen, dus wat dat betreft geen veranderingen. En de Leishmania is sindsdien volledig onder controle gebleven.

Mila wordt maar ca. een keer per 16 maanden loops en heeft er zo goed als geen last van, ook niet van de schijnzwangerschap. Ze is wel wat kribbig een weekje na de loopsheid (daar staat wel tegenover dat ze tijdens de loopsheid één en al vrolijkheid is en verliefd is op de hele wereld) en een paar weken iets slomer. Vanwege de vacht en omdat ze maar weinig loops is en daar ook nauwelijks last van heeft, laat ik haar niet castreren.

Taartje had wel veel last van de schijnzwangerschappen (constant graven om 'nesten' te maken, ook in huis op de tegelvloer, duidelijk niet lekker in haar vel, sipjes, rustiger dan normaal), maar wilde ik op haar bejaarde leeftijd en met haar medische achtergrond geen castratie meer aandoen.

Lily (5) is niet gecastreerd en ik ben ook niet van plan het te laten doen. Enige nadeel vind ik het risico op BMO en mammatumoren.
Maar ik vind haar zo´n fijn karakter hebben en wil daar niet in lopen knoeien. Ze heeft ook best aanlag om dik te worden, dus dat is ook een reden om het niet te doen. Ook de andere functies van geslachtshormonen (buiten het krijgen van pups) spelen mee in mijn overweging.

De Galgo's heb ik gesteriliseerd gekregen, dat is op 3-4 jarige leeftijd gebeurd. Geen last van overgewicht, geen incontinentie, ideaal.

Silken Aglaia wordt zo elke 1-1,5 jaar loops. Het bloeden valt best mee. Schijndracht merk ik weinig van. Het enige is dat ze 3 maanden nog plakkeriger is dan dat ze anders is. Ze rent ook 3 maanden vrijwel niet. En dan van de 1 op andere dag racet ze weer samen met de rest. In die 3 maanden is ze heel lastig op gewicht te houden. Dan komt ze enorm aan, geef ik haar minder eten, valt ze weer enorm af, waardoor ik haar weer meer eten moet geven. Na die 3 maanden blijft haar gewicht weer stabiel. Ik ben niet van plan om haar te laten helpen. Ze is een kleine etterbak (onzeker) naar andere honden toe en ik weet niet wat er met de vacht gaat gebeuren. Die is nu probleemloos.

Afghaan Aislynn is uiteraard nog intact. Is nog niet loops geweest (2 van haar zusjes wel). Aangezien vrijwel alle geholpen Afghanen een vreselijke, niet door te komen plofvacht krijgen, is de kans dat ze zonder medische noodzaak gesteriliseerd gaat worden heel erg klein.

Bij 1 van de teven van vrienden waren alleen de eierstokken verwijderd, de baarmoeder is blijven zitten. Die heeft dus op latere leeftijd alsnog een BMO gehad.

Sandra&co schreef: ↑12 okt 2021, 14:31

Floortje schreef: ↑12 okt 2021, 14:23 (...)
Dus niet alleen "Na de eerste loopsheid, hup dat broedhok eruit!".(...)

Zeg dan gelijk "Nanna hou je bek."

Haha nee hoor, bij dit onderwerp onderbouwt Nanna haar mening juist wél goed.

Wat je zegt over Sofi dat je niet wil dat het een sloom hondje wordt, dat heb ik met Rakoes dus ook. Je weet het gewoon niet Dat lijstje met voor- en nadelen is wel een beetje inconsequent, want er wordt niet bij ieder punt de factor erbij gemeld.

Persistence schreef: ↑12 okt 2021, 14:47 Zo lastig, want er is geen weg meer terug he?

Ja dat! Moeilijk hoor.

Zamunda schreef: ↑12 okt 2021, 15:02 Wat ik me wel altijd nog afgevraagd heb (maar niet nagezocht) is wat de leeftijd van castreren was bij die teven, want als dat voor de volwassenheid is is het natuurlijk logisch dat ze feller werden.

Dat vraag ik me ook af, de meeste honden worden jong gecastreerd. Ik heb soms juist het idee dat honden die voor het eerste jaar gecastreerd worden altijd een beetje dat onnozele houden wat een pup heeft. Zal ook wel per ras verschillen, maar ik vind het bij labradoodles wel erg opvallen, lijkt wel of ze nooit volwassen worden.

Rakoes hoeft van mij niet feller te worden, ze kan al behoorlijk mopperen op andere honden (maargoed, dat zijn dan meestal reuen). Stabieler en zelfverzekerder is wel welkom, maar het hoeft van mij echt niet zo'n chagrijnig schoothondje te worden.

Wat ook een paar keer genoemd wordt is het honger hebben en dat vind ik ook een issue, Rakoes is al een hongerlap (Rakoes betekent gulzig) en een klein hondje wordt snel te dik.

Mijn eerste herplaatsberner heb ik op advies van de d.a. destijds laten steriliseren toen ze om iets anders onder narcose moest. Was volgens hem net op tijd. Ze was toen net zes jaar.
Mijn tweede herplaatsberner kreeg ik alleen gecastreerd, ze werd ziek tijdens haar loopsheid, reden waarom de fokker niet met haar ging fokken. Ze was toen bijna twee.
Mijn derde teef, Yuna nu, mocht alleen naar Nederland als ze gecastreerd was. Ze was toen anderhalf.

Ik weet dus niet of ze van karakter veranderden, dik werden ze sowieso niet want ik houd niet van dikke honden. Wel waren ze alle drie vraatzuchtig.

De poedelteven bij mijn moeder en ook haar eerdere bouvier, waren en bleven slechte eters.
Ik vind het wel fijn om niet met loopsheden te hoeven dealen of opgezadeld te worden met een oepsnest, met alle risico's van dien voor mijn hond.

De op latere leeftijd gesteriliseerde teven van moeder ( ex-fokteef poedel) en zusje ( chihuahua) kregen melkklierkanker.

Waarom zouden dierenartsen castratie/sterilisatie adviseren als de nadelen groter zijn dan de voordelen?

kooi schreef: ↑12 okt 2021, 15:43 Ik vind het wel fijn om niet met loopsheden te hoeven dealen of opgezadeld te worden met een oepsnest, met alle risico's van dien voor mijn hond.

Hoe zie je dat voor je? Daar ben ik met mijn intacte teven nou werkelijk nooit bang voor geweest. Je bent er zelf toch bij?

Ik moet wel zeggen dat het wandelen hier in Spanje vanwege meer loslopende honden zonder baas wel wat lastiger is met een loopse teef. Ik ga dan niet vanuit huis wandelen, maar ga met de auto ergens heen waar ik eigenlijk nooit loslopende honden tegenkom. Want anders staat er waarschijnlijk binnen een mum van tijd wel een groepje hitsige reuen voor de poort.

Ik wilde het niet. Maar Isa had zóveel last van haar loopsheid. Die lag echt jankend en trillend onder de tafel met buikpijn en helemaal uit haar hum.
Dus met 3 of 4 jaar heb ik haar toch laten steriliseren. Ze heeft een castratenvacht. Het onderpluis laat minder makkelijk los. Maar ze heeft altijd al een enorme vacht gehad, alleen nu verliest ze in de zomer dat onderpluis niet goed.

Zahra wil ik niet laten helpen, dus hoop dat het ook niet hoeft medisch gezien. Ik heb geen mooie, sierlijke, luxe, dure Saluki gekocht om er een mislukte Afghaan van te laten maken.

Kenya werd met 4,5 jaar gecastreerd. Het werd bij elke loopsheid / schijnzwangerschap steeds een beetje erger: minder vrolijk, schijteriger en ook chagrijniger naar andere honden. Ze had er steeds meer last van. Haar moeder was na melkkliertumoren en uitzaaiingen in de longen nog voor haar achtste overleden. Toen er vervolgens een reu bij kwam, was de keuze snel gemaakt: ze wordt gecastreerd. Na de castratie kwam het gedrag tevoorschijn wat ze tussen loopsheden in vertoonde en ook als pup. Het vrolijke stabiele hondje was terug, geen spijt van gehad. Gelukkig viel de castratenvacht erg mee en dik is ze ook nooit geworden. Ze is net 16 jaar geworden.

Maar goed, we hebben ook een kooikerteefje gehad dat 1x in de 11 maanden loops werd, hooguit sloom werd van de schijnzwangerschap en zonder problemen bijna 17 jaar is geworden met de hele handel er nog in.

Diana schreef: ↑12 okt 2021, 15:49 Je bent er zelf toch bij?

Tiba is met anderhalf jaar gecastreerd omdat ze gedekt was (ze had ook heel veel last van schijnzwangerschap, dus een castratie stond sowieso op de planning). De oppas zei opeens "oh ja, was ik vergeten te zeggen, ze is vorige week toen ze bij mij was wel per ongeluk gedekt" .
Mijn vriend wilde het nest wel laten komen als het maar een paar puppy's waren, dus een echo laten maken. Daar waren er acht te zien Toen heeft hij de baarmoeder inclusief pups eruit laten halen, bleken het er 11 te zijn!

De RAD was toen nog van kracht en Tiba was een ambull/rottweiler/herder/stafford kruising.

Ik heb een teef moeten castreren om medische redenen helaas op de leeftijd van 1,5 jaar. Daarna werd haar vacht een drama (keeshond x foxterrier), ze werd dik van lucht ondanks extra beweging en minder eten (ze at nog maar 10 brokjes en nog werd ze dik), en ze werd incontinent. Nooit weer heb ik gezegd dus toen Xena kwam is ze intact gebleven. Probleemloos, op dr 14e werd ze verdacht van een bmo. Daartegen heeft ze Alizin gehad maar er kwam niets uit en bij de 2e echo zat er ook niets meer. Dus wat t wel geweest is.... waarschijnlijk dus geen bmo in ieder geval. Maar ik blijf er dus bij, ik castreer niet tenzij medische noodzaak

Floortje schreef: ↑12 okt 2021, 16:01

Diana schreef: ↑12 okt 2021, 15:49 Je bent er zelf toch bij?

Tiba is met anderhalf jaar gecastreerd omdat ze gedekt was (ze had ook heel veel last van schijnzwangerschap, dus een castratie stond sowieso op de planning). De oppas zei opeens "oh ja, was ik vergeten te zeggen, ze is vorige week toen ze bij mij was wel per ongeluk gedekt" .
Mijn vriend wilde het nest wel laten komen als het maar een paar puppy's waren, dus een echo laten maken. Daar waren er acht te zien Toen heeft hij de baarmoeder inclusief pups eruit laten halen, bleken het er 11 te zijn!

De RAD was toen nog van kracht en Tiba was een ambull/rottweiler/herder/stafford kruising.

Oeps, ja, bij de oppas is een ander verhaal
Maar mijn honden gaan sowieso niet echt naar een oppas, zou ik loops nog minder snel naar een oppas brengen en ik denk dat ze ook niet bij een oppas terecht zouden komen die ze per ongeluk zou laten dekken Maar dat weet je natuurlijk nooit zo zeker van iemand anders als van jezelf.

Mijn allereerste hond was een teef en haar heb ik niet laten castreren, Yla heb ik toen wel laten castreren vanwege een baarmoederontsteking.