Een Hondenleven

Sam123 schreef: ↑08 dec 2022, 17:14 We hebben Indy laten cremeren en zijn deze morgend haar assen mogen gaan ophalen..
Ze zal hier een mooi plaatsje krijgen in huis..
Op een rare manier geeft dit een soort van rust dat ze "weer thuis" is...

Toen vriend Barley werd ingeslapen bij de dierenarts, draaide ik 'Carry you home', van James Blunt. En dan janken en keihard meezingen. As van mijn eerste berner mee naar huis en ' swing low, sweet chariot', van Louis Armstrong.

Bij het overlijden van mijn laatste berner, 'Belle', uit Belle et Sebastien.
Ik heb ook altijd een poosje het idee dat ik nooit meer zo'n afscheid wil meemaken en dus nooit meer een kat of hond weer neem, maar uiteindelijk weegt dat toch niet op tegen alle jaren plezier en vriendschap. Het afscheid is part of the deal. Klinkt misschien vreemd, maar het went ook wel. Niet qua heftigheid van het verdriet, maar wel hoe lang dat aanhoudt en qua acceptatie. Al mis ik sommige van mijn dieren meer en langer dan andere.

Veel sterkte gewenst.

Ieder mens is anders.
toen mijn eerste hondje werd doodgereden had ik 8 dagen later een nieuwe pup. Het kostte mij veel moeite om van hem te gaan houden.
Later heb ik altijd een poosje gewacht, rond een half jaar. Ik moet echt kunnen rouwen.

Je zult vast je weg hier wel in vinden, je overleden hond 'verdient' je verdriet, die heeft je zoveel gegeven. Al moet je er natuurlijk niet in blijven hangen, maar verwen jezelf met dingen die je anders misschien niet goed voor je vindt. ( chocola, wijn?) En zoek tussendoor ook wat afleiding. Even weg uit je huis met iemand wat leuks doen. En dan niet schrikken als je plotseling weer ergens om kunt lachen.