Een Hondenleven

In die richting denk ik ook weleens, maar blijf wel degelijk voelen voor de eigenaar. Zelfoverschatting zeker, maar heeft daar wel de prijs voor betaald in moeten beslissen over dit levenseinde. Dat neemt hij met zich mee..

We weten niet hoe het leven en/of sterven daar verlopen zouden zijn. Dat is hearsay, maar wat ik er over gehoord heb is bepaald niet fijn.
Met mij en Yunes had het ook verkeerd kunnen aflopen, ondanks al mijn ervaring. Het opvangen van een buitengewoon angstig rescue hondje was voor mij een onderschat en toch ook weer totaal nieuw gebeuren.

Ik heb geluk gehad.
Dit blijft mij ook beheersen merk ik, het wat als, en een intens mededogen met deze hond. Ik neem het de hele dag met me mee en droom er ook nog eens van. Maar het is een gedane zaak.

ellen en de birmanen schreef: ↑01 nov 2024, 19:58

Random schreef: ↑01 nov 2024, 16:51 Dank je wel voor deze reactie, dat geeft steun.
Inmiddels een dierenarts gevonden die vanavond wil langskomen voor euthanasie. Arme kinderen, arme hond.

die hond vind ik niet zielig, die is dood beter af. beter dan iedere keer herplaatst worden omdat het nergens gaat.

Ben ik in grote lijnen met je eens.
In de shelter had hij zeker geen leven en zou hij op den duur samen met andere hondjes vergast zijn. Nu heeft hij een paar maanden een hondenleven gehad. Met heerlijk lange wandelingen en zwempartijen en spelen met andere honden. Lekker eten, speeltjes, een warme slaapplek.

Het trieste is voor het baasje dat wanhopig zei: Ik heb zo mijn best gedaan, ik heb hem zoveel liefde gegeven, ik had zo graag een beetje liefde terug gekregen. Maar nu moet ik zowat vechten voor mijn leven, hij springt me gewoon naar mijn keel.

Het was een echte horror-dag met die afwerende organisaties, dierenartsen, de hondenbrigade die zou komen en toch weer niet, de eigen dierenarts die de hond niet meer in de praktijk wilde zien. En uiteindelijk de d.a. die wel wilde komen. Die hond de hele dag grommend en dreigend in de gebarricadeerde woonkamer.

En toen werd het nog vechten met het dier, baasje en zijn vader moesten de hond tegen de grond houden. Die lag te grommen en te happen. Alleen op het laatst, toen hij begon weg te zakken, was er ruimte voor nog een laatste knuffel en wat lieve woordjes.

Ik heb veel respect voor het baasje dat op deze manier zijn verantwoording naar de hond toe kon nemen. Want die heeft nu in ieder geval rust.
Hij zegt er veel van geleerd te hebben en zichzelf te hebben overschat. Want ik had hem natuurlijk zeer dringend gewaarschuwd dat dit geen gezinshonden zijn en niet hier thuishoren, maar bij een kudde in de bergen.

De verwerking kan nu beginnen.

Van de stichting hebben ze niets meer vernomen.

Dank je wel voor deze reactie, dat geeft steun.
Inmiddels een dierenarts gevonden die vanavond wil langskomen voor euthanasie. Arme kinderen, arme hond.

Wat bedoel je? Dat het escaleert of dat de organisaties geen thuis geven? En het merendeel van de dierenartsen.

Nu blijkt dat de hond een schedelfractuur heeft gehad in het thuisland. Je vraagt je af of dat er wat mee te maken heeft. Omdat hij zo onvoorspelbaar schakelt van lief naar in de aanval.

Dit gaat helaas niet goed aflopen.
Er wordt nu geprobeerd om een d.a. te vinden die met de hulp van de hondenbrigade de hond een spuitje wil komen geven. Hond valt nu ook de jonge man en diens vader aan. En geen enkele organisatie wil het met hem proberen.

Tineke schreef: ↑22 okt 2024, 15:26 Leuk dat je er weer bent overigens

Thanks!

Marc schreef: ↑22 okt 2024, 16:11

Nanna schreef: ↑22 okt 2024, 15:42 Terugbrengen naar land van herkomst. Dat gaat hier niks worden met zo’n hond.
Wat haalt zo’n halfgare stichting zich ook in het hoofd om van die ongeciviliseerde berghondgevallen hierheen te hijsen.

Terugbrengen naar land van herkomst is hetzelfde als een asiel pitbull teruggeven aan de baas die hem dumpte. Dat doe je een hond natuurlijk niet aan. Misschien naar een kundig asiel? Ik zag trouwens precies zo'n hond op marktplaats laatst. Of was dat deze?

Nee dat was niet deze. Het besluit is gisteren genomen dat de hond moet gaan. Met veel tranen van de jongeman, die zich al sterk gehecht heeft aan het dier en er ook geen problemen mee ondervindt. Hij dacht het ook wel te kunnen met dit ras omdat hij echt veel ervaring heeft met honden, ook met minder gemakkelijke types. Maar het is zijn partner die niet weet hoe ze ermee om moet gaan, maar uit liefde al een paar knauwen heeft geaccepteerd.

Ik herken dus veel uit bovenstaande. Op internet wordt dit ras omschreven als vriendelijke huishond, trouw aan het eigen gezin en diens kinderen. Tja... Ik vond hem ook prima te doen, maar hij was slechts op bezoek natuurlijk. Dat hij wel bij andere honden en bij katten kan is in zijn voordeel. Terug naar Roemenië willen ze echt niet, geen vertrouwen in. De stichting komt wel met veel, ook zinnige, adviezen. Alleen hem opvangen doen ze dus niet.

Ik hoop dat die hondencampus wat kan betekenen..

Ook hier een probleem met een opvanghond uit Roemenië, type Carpatische herdershond.( Ciobanesc Romanesc?)
Reu tien maanden oud, sinds twee maanden bij jong stel op een appartementje. Gaat goed met hem maar niet met haar. Begint haar dusdanig agressief te benaderen dat ze haar slaapkamer niet uit durft tot haar vriend thuis komt.

Ik heb ze ontmoet en zie wat er fout gaat met een volgens mij normale puber reu die positie aan het bepalen is. Maar ze willen er toch vanaf en dan wel naar een plek waar hij beter op zijn plaats is. In de ontmoeting met Yuna ging het prima, behalve dat hij haar een beetje teveel in haar kruis tastte en daar was ze op den duur niet van gediend. Hij kan ook supergoed met katten dankzij de kat des huizes die geen nee accepteert.

Weet iemand een plek? Of heeft iemand advies? De stichting neemt hem niet terug maar meldde wel iets over hondencampus.nl? Is dat bekend bij iemand?

Is een erg mooie hond trouwens, doet me wel een beetje aan een berner denken qua kop.

*Aanvulling krijg net te horen dat het een 'geteste definitieve kruising is van de rassen: ciobanesc romensch mioritic en ciobanesc romensch karpast.'