Een Hondenleven

Zoveel medeleven, dank jullie wel.
Het steunt me echt. Ik heb het behoorlijk zwaar.

Hij is gelukkig heel rustig ingeslapen.

Net ging ik Tux uitlaten. Automatisch pak ik ook Bronco's riem van de kapstok en loop naar de kamer.
En daar sta je dan met 2 riemen in je handen

Bedankt, wat lief allemaal!
Mijn moeder en haar vriend kwamen net een hele mooie kaart brengen met allemaal foto's van Bronco erop. Zo lief en daar gingen de waterlanders weer.

Hij verdraagt de tramadol trouwens goed gelukkig.
En hij is meer ontspannen en slaapt rustiger. Niet duf of misselijk.

Marlett schreef: ↑13 okt 2022, 18:05 Dat je in nog geen 24 uur al drie bladzijden vol troostrijke woorden hebt, zegt wel wat voor icoon Bronco is.

Ik vind het enorm bijzonder en het doet me zo goed. Zoveel lieve woorden had ik niet verwacht.
Het forum is er echt voor goede en slechte tijden en dat steunt me nu heel erg.
Bedankt iedereen

Persistence schreef: ↑12 okt 2022, 23:08 Hè verdorie. Dat lijkt me zo erg, dat punt dat je merkt dat de levenslust verdwijnt op wat momenten na.
Ik meende in een ander topic gelezen te hebben dat hij nog maar 10 jaar is, toch?
Bah, veel sterkte. Nog samen proberen te genieten van wat lekkers en laat de rest maar lullen erover.

Ja klopt. Hij is in augustus 10 geworden.

Sandra&co schreef: ↑12 okt 2022, 21:46 Ach, die stoere ouwe man van je. Ik zie hem nog onuitputbaar (in zijn beleving) rondzwemmen in dat meer. Loerend achter het raam wat die snotneus in ZIJN voortuin te doen meende te hebben.
Bizar dat het in een paar maanden tijd dan zo hard achteruit is gegaan. Heel veel sterkte ermee, jullie hebben hem een prachtig leven gegeven Geniet nog even van jullie bijzondere grijze.

Dank je wel

Ook toen ging het al niet veel beter. Wel iets, maar niet veel.
Dat is de pest bij dit soort types. Als de focus naar iets anders gaat, gaan ze over alle grenzen heen.
Hij zou bij wijze van spreken met een gebroken poot nog achter een haas of kat aan vliegen.

Mensen die hem maar af en toe zien begrijpen deze beslissing ook niet (daar bedoel ik jou niet mee hoor). Daar loop ik wel tegenaan.
Bezoek wat niet zeer regelmatig komt wordt nog steeds blij begroet.
Zij zien niet hoe hij normaal is.
Zondag vieren we de verjaardag van Henk en Dave. Mijn vader en zijn vrouw zijn er dan ook. Die ga ik het zeker niet vertellen, want dan krijg ik geheid commentaar en dat trek ik nu echt niet. Dan flikker ik ze waarschijnlijk het huis uit.
Het enige wat die de afgelopen keren dat ze langs kwamen zeiden was dat hij wel dik geworden was. Ook iedere keer weer. En dan niet luisteren naar wat er verder aan de hand is.
Ja godver, dat weet ik zelf ook wel.

Die horen het na afloop wel.

Bedankt voor alle lieve berichtjes

Dagmar schreef: ↑12 okt 2022, 21:03 Bah wat verdrietig. Mag hij nog even van z'n rantsoen?

Zeker weten. Ik ga hem de komende week niet meer uithongeren

Ik was het topic over Librela aan het vervuilen, daarom even een eigen topic hier.

Bronco heeft pijn en het gaat niet goed met hem. Zware artrose in zijn voorpoten en voeten en waarschijnlijk zijn de middenvoetsbeentjes kapot.
Verschillende pijnstillers en combinaties geprobeerd zonder enig resultaat. Onze hoop was gevestigd op de Librela injecties, maar helaas bracht dat ook geen verlichting. Vorige week maandag de derde injectie gegeven, omdat het in zeldzame gevallen pas bij de derde aanslaat.
Maar nee, ook niet

Tot een week of 2 geleden straalde hij nog levenslust uit, ondanks het feit dat hij niks meer kon.
Maar dat lijkt nu ook verdwenen.
Hij ligt de hele dag op de bank te slapen. Wel diep, maar niet ontspannen. En komt alleen 4x per dag buiten om te poepen en te piesen.
25 meter heen en terug maximaal. Meer lukt ook echt niet.

Hij berust er nu wel in dat hij niet meer mee kan. Gaat zitten voor een koekje en gaat dan weer op de bank liggen.
Maar toch wel altijd nog heel kort die verwachtingsvolle blik als ik mijn jas aan doe en Tux riem pak.....mag ik mee.

Afgelopen weekend hebben het er met elkaar uitgebreid over gehad wat we nu moesten. En het besef kwam dat alles wat we nu deden of gaan doen niet in zijn belang is.
Dit leven is voor hem niet meer leuk. Hij kan niets meer waar hij plezier aan beleeft. En al zou je toch nog pijnstilling vinden waar hij baat bij heeft, dan mag hij nog steeds niks. Want dan maak je de boel nog meer kapot.
Dat is geen leven voor een hond die altijd meer één versnelling kende: volgas vooruit. Overal 200% voor gaan en een top atleet.

Maandag heb ik de hele dag jankend doorgebracht. Ik vond het zo verschrikkelijk moeilijk. Maar ik denk dat ik zo verdrietig was, omdat ik diep van binnen wel wist wat ik moest doen.
Met een knoop in mijn maag belde ik gisterochtend mijn dierenartsin Bolsward. K*T, is hij 3 weken op vakantie.
Er was af en toe wel een invaller, maar die deed geen huisbezoeken.
Bij Bronco vind ik het echt belangrijk dat het thuis gebeurt, de enige plek waar hij relaxt is.

En nu........ Afgesproken dat ik in ieder geval vandaag Tramadol op zou halen bij de kliniek in Lemmer waar mijn dierenarts tot voorkort werkte, scheelde me een rit naar Bolsward.
Zodat we konden bedenken hoe we dit op konden lossen.
Dus ik stap binnen in Lemmer, zit de paraveterinair daar weer achter de balie die er een tijd geleden weggegaan was. Hij kent ons en Bronco ook erg goed.
Het voelde alsof het zo moest zijn. Ik hoefde hem niets uit te leggen en na het zien van de foto's en filmpjes van Bronco steunde hij ons volledig in ons besluit.
Zo fijn dat ik niet weer een heel verhaal hoefde te doen.

Maandag 24 oktober komen ze thuis om hem in te laten slapen.
Niet echt ideaal om nog een week te wachten, maar dan zijn Henk en onze jongste zoon ook vrij en kunnen we er allemaal bij zijn.
Het is ook niet zo dat het nu ineens acuut is en ik ga er vanuit dat de tramadol zijn werk doet. Anders ga ik nog prednison halen.

Dit is onze vijfde hond die we moeten laten gaan, maar ik ben er nog nooit zo kapot van geweest als nu.