Mijn vorige hondje Suze (Roemeens straathondje) had waarschijnlijk ook een groot aandeel daarvan. Als ze ergens het nut niet van inzag kon je hoog of laag springen maar dan deed ze het niet. Raakte je geïrriteerd dan dacht ze 'bekijk het maar' en ging ze helemaal haar eigen gang. Wat wel werkte was samen leuke dingen doen en omdenken. Ze vond funlessen op de hondenschool erg leuk, maar daarbij wel rekening houdend met dat ze een oefening na 2 of 3x het nut er niet meer van in zag. Maar door de opzet van de funlessen (afwisseling, niks is fout, balans & coördinatie, samen lol hebben ipv verwachtingen) vond ze het geweldig en hadden we er in het dagelijkse leven ook profijt van.
Met dat naar je toe komen. Klinkt alsof hij het nut er niet van inziet. Suze kon ook met gemak 24u of langer niet naar buiten willen met regen. Dan moest ik haar echt dwingen om in elk geval 2x per dag snel een plas te doen. Spelen met speeltjes heeft ze ook nooit gedaan, wél met haar eigen hondenvrienden. Niet zomaar honden die we tegenkwamen, maar echt een paar waarmee we regelmatig samen wandelden, die voor haar dus eigen waren.
Ik kan nog wel uren verder vertellen. Maar je beschrijft precies Suze. Geweldig hondje was ze, wordt nog steeds gemist. Voor de buitenwereld leek ze zo makkelijk en sociaal. Maar oh wat een portret, ik hou ervan.