Een Hondenleven

Tamara schreef: ↑01 nov 2021, 16:14

Inge O schreef: ↑01 nov 2021, 16:08

Maar zelfs een domme mens (en dan heb ik het natuurlijk over normaal functionerende mensen) denkt op een heel ander niveau dan een hond.
Het rare vind ik vooral dat honden op bepaalde punten echt oliedom kunnen zijn (leg eens een hinderend voorwerp in hun mand en kijk dan hoe ze vooral niét kunnen bedenken dat je dat er gewoon uit kan halen en dan gewoon gaan liggen) en op andere dan toch weer verrassend slim.

Haha, of met een stok in de bek door een smalle opening lopen, kunnen sommige honden ook zo mee hannessen.

Heb ik eens gefilmd met Bluf.. hilarisch vond ik dat, ze werd ook steeds gefrustreerder. Gillen en doorrammen met die buis die niet door de opening van het hek kon
Finn leek altijd wat meer na te kunnen denken. Die legde het neer liep het hek door en sleepte het object vervolgens naar binnen.

Was bij hun ook wel een verschil in reageren. Bluf deed iets voordat ze bedacht of het wel handig was, Finn bekeek eerst de situatie en besloot dan al dan niet voor iets te gaan.

Aki is mengelmoes ervan, vaak aanschouwt hij eerst iets alvorens hij doet. Maar hij kan net zo goed gefrustreerd raken als het niet gaat zoals hij het bedacht had

Inge O schreef: ↑01 nov 2021, 12:39 Heel vaak vind ik dat mensen de slimheid van honden overschatten : dat ze er onterecht menselijke eigenschappen aan toedichten of dingen zien die er gewoon niet zijn (wat dan meestal alleen maar in het nadeel van de hond werkt want 'hij weet het echt wel') maar gisteren kon ik me toch weer eens verbazen over Karma's manier dan denken.


Ik kan me vaak harder verbazen over dit soort kleine details die van enorm inzicht getuigen dan van pakweg een hond die 100 op 100 scoort op een wedstrijd.

Aangeleerde dingen en volgens bepaalde door mensen opgelegde regels dingen doen is ook heel anders qua uitvoering dan als honden zelf een invulling geven aan het of ooit geleerde, maar het zichzelf wat makkelijker maken.

Soms dicht ik menselijke dingen toe moet ik toegeven.
Maar ik weet van zoeken ooit dat Finn destijds puur geleerd was om sporen uit te lopen.. redelijk diep inlopen, menselijke of dierlijke geur eraan (voer bij de voorwerpen)
Eigenlijk behoorlijk gestuurd gedrag, en bij overlopen of van spoor af gaan, en je wist waar het spoor liep zou je eigenlijk moeten bijsturen. Heel onnatuurlijk eigenlijk.

Hij verbaasde mij toen hij ineens tijdens dollen en loslopen op een groot veld ineens ergens ging liggen en daar niet meer bij weg wilde.

Toen ik inliep bleek ik mijn sleutels te zijn verloren (waarschijnlijk met bal uit jaszak halen waren de sleutels eruit geglipt). Hij was dus zonder dat ik het hem had gevraagd bij de geur van mijn sleutels gaan liggen. Ik wist niet eens dat ik ze verloren had.
Heeft hij later ook gedaan bij een riem die van mijn schouders was gevallen.
Slimheid.. ik weet het niet.. maar dat hij bij voorwerpen ging liggen met mijn geur eraan zonder dat ik hem ernaar liet zoeken omdat ik domweg niet wist dat ik ze verloren was, dat vond ik toch wel slim én erg handig.