hij genoot er altijd zò van om met mij ‘s nachts door de stad te struinen, lege schoolpleinen af te stropen… nooit een touwtje ook maar om gehad.
Het laatste piesrondje kon zomaar anderhalf uur worden.
Boelie heeft ook geen moeite met het donker, maar helemaal betrouwbaar met loslopen is hij nog niet. Een nachtelijk figuur ergens achter een muurtje zou hij hartelijk aan gaan blaffen vermoed ik.
Het knallen is hij dit jaar opeens ook van onder de indruk en wil dan alleen nog maar naar huis. Al gaat het de ene keer beter dan de andere.
Ik daarentegen ben gister gigantisch onderuit gegaan met het laatste rondje in het stervensdonker; door al het blad miste ik een stoeprand.
Zit nu al voor dag twee met de poot omhoog.
