Een Hondenleven

Marc schreef: ↑13 jun 2024, 22:47

thom schreef: ↑13 jun 2024, 22:29

EchoMira schreef: ↑13 jun 2024, 22:22

Ik krijg er een koude rilling van nu je het zo zegt.

Ria wilde toen eigenlijk geen hond meer en ik juist wel. Daar moet je toch echt samen uitkomen.

Wel fijn dat ze er toch in mee gaat. Erg lief. Dus nu is duidelijk dat er voor jou een hond bij hoort. Net als bij veel andere mensen. Ik hoef alleen maar geen hond als ik er echt geen tijd of ruimte voor had. Als het kan lopen hier honden.

Als je geen tijd of ruimte voor een yorkie hebt doe je het fout.

Het is niet eens dat ik honden wil. Ik denk dat ik zelf gewoon emotioneel een greppel in rij als ik niets om me heen zou hebben. Dat mogen ook best fretten, ponies of katten zijn maar die kosten evenveel tijd en zijn duurder dus doe me nou maar gewoon zo'n keukenkabouter waar je elke dag mee kan spelen en knuffelen en trainen.

De kunst is dan wel om zo'n soort hond te nemen. En niet te denken dat je met een presa canario naar de markt kan als je maar positieve klikkertraining doet. Nee Naomi, dat is niet hoe dat werkt.

Marc schreef: ↑13 jun 2024, 22:36Ik vind het niet erg om verdrietig te zijn als een hond dood gaat. Dan is er plek voor een nieuwe en een nieuw avontuur.

Dat ben ik helemaal met je eens.
Ik ben ook niet echt verdrietig over een huisdier. Wel gestresst hoor. Niet dat ik er niets bij voel want ik voel heel veel maar ja...het water gaat over gods akker. Het is erger als ik zelf eerst dood ga en het afscheid is ook een doorbraak maar daar is Thom nu niet mee bezig.

Maar het klopt wat je zegt.

Overigens zou ik wel weer een doodzieke hond aannemen om gewoon nog een half jaartje blind te laten snuffelen. Dat vind ik prima.
Het gaat me denk ik om de chaos die andere mensen die niet zeggen wat ze weten of niet weten wat ze zeggen aanrichten. Het is die tussenstap. Die stichting. Want dat is gewoon een belangrijk kijkend wijf in een bodywarmer en dat trek ik niet. Die gaat niet bepalen of ik met een doodziek hondje op de bank wil slapen.

Ik denk echt dat ze het heel goed bedoelen maar bij mij moeten ze toch onmiddellijk uit mijn ogen. Laat me die hond zelf maar halen. Dis gaat gewoon niet over Desiree en Martine. Als ik een spaanse hond wil ga ik naar spanje. Niet naar almere.

Heeft La Linea trouwens al een keer een adreswijziging gestuurd of zijn die tonnen gewoon weg?

thom schreef: ↑13 jun 2024, 22:29

EchoMira schreef: ↑13 jun 2024, 22:22

thom schreef: ↑13 jun 2024, 22:14Tussen Aar en Quin zaten 7 maanden, dus dit is enorm snel

Ik krijg er een koude rilling van nu je het zo zegt.

Ria wilde toen eigenlijk geen hond meer en ik juist wel. Daar moet je toch echt samen uitkomen.

Ik wil gewoon op zijn minst een hond. Dat is wie ik ben.
In mijn geval is 2 handiger. Of 3.

Nul honden is gewoon niet aan de hand. Iedereen heeft zijn grenzen.
Het mag best een ouwe tekkel zijn die alleen maar wil slapen. Dat maakt me minder uit. Maar gewoon geen hond? Onbespreekbaar.
Ik weet niet hoe ik naar bed moet zonder eerst een rondje te lopen.

Marc schreef: ↑13 jun 2024, 22:22

EchoMira schreef: ↑13 jun 2024, 21:54 Ik wil en mag niet zeggen dat het wel mediterraanse pleuritis is maar ik weet wel dat ik nog nooit zoiets gehoord heb van mensen met honden die bewust en zorgvuldig gefokt zijn.
Wel andere dingen, hoor. Ik heb ook weer niet gehoord van epileptische spaanse asielhonden dus ik wil niets zwartmaken.
Maar ik wil het allebei niet. Geen middelandse zeehond met een geschiedenis van verwaarlozing en ook geen rashond met een stamboom die op een lantaarnpaal lijkt.

Ik snap je helemaal maar ik haal er meer uit dan dat. Ik vind het een enorme toegevoegde waarde dat een hond een verleden heeft en daarna mij is.

Dan zorg ik er ook gemakkelijker en beter voor. Ben ik geduldiger en dankbaarder. Dus kwa ziekten snap ik je. Maar ik heb gewoon meer met Zuid Europese honden dan met andere honden. Ik voel iets bij hun blijheid na een verleden. Bij een gekochte jonge hond of rashond moet ik het doen. Dat is niks voor mij. Dus ik wil een hond die mij wil en dat is bij de meeste Zuid Europese honden wel echt het geval. Bas en Guus zijn zulke lieve geweldige en apart uitziende honden dat ik niks anders meer wil. Zoals een ander niks anders wil dan een setter of een teckel wil ik een Spaanse hond. Ongeacht het uiterlijk of de kans op ziek zijn. Ze zijn er al dus bij mij doodgaan is beter dan in het asiel.

Klinkt als een hoop gelul maar beter kan ik dit niet uitleggen.

Ik snap jou ook. Ik heb dat met Dapper en Cleo en ook met Hein zo gevoeld.
Het feit dat je ook voor je hond een toevluchtsoord bent zoals dat andersom ook zo is.

Maar eigenlijk vind ik dat honden gewoon niet gered moeten hoeven worden en ik wil ook gewoon mijn liefde niet stoppen in iets dat al stuk was voor ik me kwam bemoeien. Redden is leuk maar het moet geen smartlap worden. Het moet een happy end zijn en dat waren Quinn en Tom niet. Cleo ook niet.
En dat heb ik het nog niet eens over liegende wolventruien en wat ik daarbij voel.

Mijn oplossing zou zijn om daarheen te gaan en een zeer jonge pup op te halen. Echt uit het nest om ze de toekomst te besparen maar wel een gezonde hond te krijgen

thom schreef: ↑13 jun 2024, 22:14Tussen Aar en Quin zaten 7 maanden, dus dit is enorm snel

Ik krijg er een koude rilling van nu je het zo zegt.

Ik wil en mag niet zeggen dat het wel mediterraanse pleuritis is maar ik weet wel dat ik nog nooit zoiets gehoord heb van mensen met honden die bewust en zorgvuldig gefokt zijn.
Wel andere dingen, hoor. Ik heb ook weer niet gehoord van epileptische spaanse asielhonden dus ik wil niets zwartmaken.
Maar ik wil het allebei niet. Geen middelandse zeehond met een geschiedenis van verwaarlozing en ook geen rashond met een stamboom die op een lantaarnpaal lijkt.

Ik vind het juist een eerbetoon dat je snel een nieuwe hond wil.