Een Hondenleven

ranetje schreef: ↑07 sep 2023, 20:55 Wat een betrokken artsen dat ze dat nog hebben overlegd. Dat is toch een lichte troost bij alle narigheid.

Ja, ik heb echt vanaf het eerste moment gevoeld dat zij allebei heel erg meeleefden en meedachten. Ik heb in het Pinksterweekend en tijdens zijn vakantie nog mailcontact gehad met de internist, hoe bijzonder. Mijn dierenarts heeft ook meerde malen nog even in de avond gebeld om te vragen hoe het ging. Jip had goed zijn charmes in de strijd gegooid

Omega schreef: ↑07 sep 2023, 18:47 Sterkte! Het gemis zal groot zijn met aan de andere kant het gevoel van opluchting dat hij niet langer hoeft te lijden.

Dat is echt exact wat ik nu voel; opluchting. Ik heb heel veel gehuild de laatste paar dagen, maar dat was vooral omdat ik Jip zo zag aftakelen. Zijn koppie wilde nog vanalles, maar het lijf werkte niet meer. Toen hij vanochtend niet zelfstandig overeind kon komen, brak ik echt. Wat verschrikkelijk om aan te zien
Het inslapen zelf is heel snel en vredig gegaan en dat moment vond ik gek genoeg helemaal niet moeilijk. Het was klaar, hij hoeft nu die ellende niet langer te ondergaan. Maar ik mis ‘m wel ja, hij zorgde nog voor wat reuring in huis. Nu is het heel stil

CatnDog schreef: ↑07 sep 2023, 19:15 Fijn dat hij heel rustig heen is gegaan, maar wat een groot gemis.

Natalie schreef: ↑07 sep 2023, 18:16 De dierenarts vertelde dat ze nog heel lang met de internist heeft gebeld, puur om zeker te weten dat er echt geen behandelopties meer zijn.

Ik vind dit een beetje lastig. De beslissing was toch al genomen? Ik voelt voor mij dan best wel vreemd aan dat er dan opnieuw weer overlegd moest worden. Wat als er ineens was bedacht dat er 'in Amerika een nieuwe behandelmethode was' die ze uit zouden kunnen proberen op Jip? Wat dan? Dat voelt niet helemaal eerlijk naar jullie toe. Maar misschien voelt het voor jullie dat ze ook echt alles hebben geprobeerd en het onderste uit de kan hebben gehaald in de hoop Jip er weer bovenop te krijgen.

Het vetgedrukte inderdaad. En ik weet niet meer precies wat ik hier gedeeld heb, maar vlak voor we maandag naar de dierenarts gingen voor een laatste overleg werd ik door de internist gebeld met het voorstel om de volgende dag nog een buikecho te laten maken. Ik werd overvallen door dat voorstel en ik stond net klaar om weg te rijden, dus in alle haast heb ik “is goed” gezegd. Eenmaal bij de dierenarts vroeg ik mij af waarom we dat eigenlijk nog zouden doen, we hadden helemaal geen tijd meer om nog iets nieuws te gaan proberen. Ik heb mijn twijfels daarover ook richting mijn dierenarts uitgesproken. Zij gaf aan dat zij het ook niet meer zou doen, dat Jip genoeg te verduren had gehad. Maar, zei ze toen al, ze wilde nog wel even met hem bellen om door te spreken wat zijn ideeën daarbij waren. Dan kon ze direct ook nog al haar vragen stellen. Ze wilde bijvoorbeeld ook nog iets weten over die helicobacter bacterie (of dat wel voldoende was aangepakt).

Toen ik bij de dierenarts vertrok, heb ik een afspraak voor het inslapen met potlood in de agenda laten zetten. Ik zou dan de volgende ochtend beslissen of ik nog naar de internist zou gaan of niet. Ik kreeg echter die avond zo’n buikpijn bij het idee dat ik Jip opnieuw naar Wagenrenk moest slepen. Hij was al zo verzwakt, dat wilde ik hem niet meer aan doen. Ik gunde hem een stressvrije laatste week. Dus ik heb dinsdagochtend die afspraak bij de internist weer geannuleerd en gezegd dat het klaar is. Daarna heb ik mijn dierenarts gebeld om de afspraak voor het inslapen definitief vast te leggen.

Diezelfde dinsdag (eergisteren dus) heeft de internist mijn dierenarts gebeld. Zij had Jip immers recent nog gezien en hij wilde van haar horen hoe Jip eraan toe was. In dat gesprek hebben ze met elkaar van gedachten gewisseld en uiteindelijk konden ze niet anders dan concluderen dat het voor Jip niet langer meer vol te houden was.

Die conclusie vond ik ‘fijn’ als bevestiging op onze keuze. Het heeft mij juist wel goed gedaan dat zij dat gesprek nog met elkaar hebben gehad en dat ze allebei volledig achter deze beslissing staan.

Het is gebeurd

Hij is snel en vredig gegaan, hier in eigen tuin waar hij het liefst was. De dierenarts vertelde dat ze nog heel lang met de internist heeft gebeld, puur om zeker te weten dat er echt geen behandelopties meer zijn. Ze heeft nog heel veel verschillende scenario’s aan hem voorgelegd, maar de conclusie was dat dat allemaal niet de oorzaak kon zijn van de snelle achteruitgang. De keuze die we nu gemaakt hebben, was het enige dat we nog voor Jip konden doen.

Abel had geen interesse in Jip. Hij liep ‘m gewoon voorbij en heeft alleen maar gesnuffeld aan de plek waar de dierenarts zat.

Dankjewel allemaal, ik moet steeds huilen van al jullie lieve berichten. Ik heb ook nog een hartverwarmende reactie van de internist ontvangen. Hij had dinsdag nog een buikecho willen maken, maar ik zag daar de meerwaarde niet meer van in. Hij wilde het telefonisch met mij doorspreken, maar ik kreeg geen woord uit m’n strot dus ik heb het verhaal per mail uitgelegd. Zijn antwoord:

Beste Natalie,

Ik had al een vermoede dat het zo iets was. Ik vind het oprecht heel pijnlijk. Jullie waren zo gemotiveerd en waren bereid om alles te doen voor Jip. Voor mij ook een enorm frustratie, ik had zo veel hoop maar helaas heeft de ziekte dit keer gewonnen. Een enorm verlies.

Ik wens jullie heel veel sterkte! Het zal niet meevallen maar jullie hebben echt alles voor hem gedaan.

Liefs,

We hebben echt alles gedaan ja, niet om zijn leven te rekken maar omdat we echt dachten dat we het onder controle zouden krijgen. Zo verrot dit

Wat een lieve reacties allemaal, dank jullie wel
Vandaag is de vaste oppas van Jip even langs geweest. Zij laat 'm al drie jaar lang één dag in de week uit en deed onderweg altijd wat apporteer- en zoekspelletjes. Hij is echt dol op haar. Ze vroeg of ze nog afscheid mocht nemen en dat vind ik alleen maar fijn. Het was hartverscheurend om dat voorzichtige kwispeltje weer even te zien. Ik had haar al gewaarschuwd dat ze er rekening mee moet houden dat hij helemaal op is; een superblij welkom zat er echt niet meer in. De gedachte dat dit de beste beslissing is voor Jip verzacht de pijn wel een beetje, morgen komt geen dag te vroeg. Hij heeft van de oppas nog een paar stukjes worst en kaas gekregen, maar dat neemt hij dan echt met heel veel twijfel aan. Wat is het de laatste twee weken toch verschrikkelijk hard achteruit gegaan. Hij krijgt nog steeds de hoogste dosering prednison, maar het doet echt niets meer. Zo bizar.

Ik heb geprobeerd een beetje te werken vandaag, maar er komt echt niets uit. Mijn hoofd functioneert niet. Een uur geleden belde Wagenrenk mij, maar ik moest ineens zo hard huilen dat ik maar niet heb opgenomen. Natuurlijk wist ik dat het moeilijk zou zijn, maar ik durf echt aankomende dagen niet naar kantoor toe. Iedere keer als ik ergens de naam van Jip hoor of lees, dan barst het los. Ik heb het collega's al wel laten weten en iedereen reageert begripvol gelukkig, maar jezus, wat is dit lastig.

CatnDog schreef: ↑05 sep 2023, 15:27

Natalie schreef: ↑05 sep 2023, 09:01 Dan kunnen we in eigen tuin afscheid nemen en dan kan Abel er ook nog even bij.

Hoe reageert Abel erop? Is hij verzichtig? Trekt hij zich terug of probeert hij Jip juist uit te nodigen tot actie?

Ik ben heel benieuwd hoe Abel donderdag gaat reageren, ik vind het heel lastig te voorspellen. Ik lees bijvoorbeeld wel eens dat de hond 2 seconden even snuffelt en dan alweer weg loopt. Vooralsnog merk ik weinig aan Abel. Samen spelen hebben ze nooit echt gedaan, maar Jip was wel altijd de stabiele factor hier in huis. Abel trok zich erg aan hem op. Ik ben er ook best wel bang voor dat Abel straks niet (meer) alleen thuis kan zijn. Nu is hij altijd samen met Jip.

Abel heeft in de ochtend de onhandige gewoonte om na de wandeling heel hard op Jip af te rennen. Jip reageerde daar vaak op door juist naar mij toe te rennen. Nu blijft Jip gewoon liggen, hij heeft de puf er niet meer voor. Dat vindt Abel wel wat gek. Maar verder is alles eigenlijk gewoon als altijd, bij Abel dan.

Gos schreef: ↑04 sep 2023, 23:33 Wat verdrietig dat het niet heeft mogen baten. Je zegt dat je er helemaal niet klaar voor bent, maar nog minder om Jip zo te zien zonder uitzicht op beterschap. Dat wil je nog minder. Heel erg veel sterkte met het loslaten en de tijd erna.

Dat klopt helemaal, dat is ook zo. Ik wil hem echt die verdere lijdensweg besparen. Ik vind het nu al niet meer Jip waardig, laat staan als het nog verder verslechterd. Gisterenavond heeft hij nog ontzettende spuitpoep gehad, dat kwam echt ineens opzetten. Hij lag op de bank te slapen en ineens kwam hij overeind en druppelde er wat water uit zijn bek. Hij leek wat apathisch voor zich uit te kijken en besloot ineens naar de tuindeur te lopen. Echt op 3 meter van de deur spoot het eruit, hij had het totaal niet onder controle. Als we op dat moment niet in de woonkamer waren geweest, dan was het in huis gebeurd. Even keken mijn vriend en ik elkaar aan en we wisten direct van elkaar wat we dachten: donderdag is misschien al te laat. Ik heb hem nog twee pillen prednison en wat tramadol gegeven om de nacht door te komen. We slapen op een matras in de woonkamer en de tuindeur staat op een kier, maar het is vannacht gelukkig goed gegaan.

Bij het opstaan vanochtend had hij juist weer een opleving. Voor het eerst in twee weken stond hij blij op en zag ik weer even die vertrouwde kwispelstaart. Hij liep zelfs naar de kast toe waar het eten staat . Hij heeft vier handjes met brokken gehad, meer dan wat hij de afgelopen twee weken bij elkaar opgesteld heeft gehad. Hij wilde nog meer, maar dan ben ik weer bang dat dat helemaal verkeerd valt op zijn lege maag. Dus ik heb het bij die vier handjes brok gehouden. Een uur later heeft hij nog een droge boterham bij mijn vriend gebietst. Dat deed ons echt goed, ik wil hem niet de laatste dagen van zijn leven zien wegkwijnen op de bank. Of erger; dat het alsnog totaal misgaat en hij uitdrogingsverschijnselen krijgt. Ik hoop heel erg dat het tot donderdag gewoon goed gaat, dan kan de dierenarts namelijk naar ons toekomen. Dan kunnen we in eigen tuin afscheid nemen en dan kan Abel er ook nog even bij.

Zinodo schreef: ↑04 sep 2023, 17:12 Nee Natalie, wat ontzettend erg jouw lieve lieve Jip. Onvoorstelbaar wat een zware kutziekte. arme Jip. Arme jullie, zo lang tussen hoop en vrees.
Heel erg veel sterkte.

We leefden inderdaad voortdurend tussen hoop en vrees. Ik heb al twee keer eerder gedacht dat het niet meer ging lukken, en toen krabbelde hij er toch weer vrolijk bovenop. Een paar weken lang was hij ook echt weer helemaal de oude. Zo leek het althans. Ik zag echt even niet aankomen dat het plots weer zo hard kon omslaan. En ook dat hij totaal niet meer op de medicijnen reageert. Heel voorzichtig stelde de dierenarts nog voor om hem aan het infuus te leggen, maar ze zei er ook direct bij dat ze het volledig zou begrijpen als we dat niet meer willen.

Donderdagmiddag komt ze hier aan huis. Ik ben er nog helemaal niet klaar voor, kreeg altijd al buikpijn bij het idee alleen al. Nu is het echt.

De medicijnen slaan niet meer aan. Jip eet al twee weken niet meer, ondanks alle medicatie. Het is op, hij wil niets meer. Niet eten, niet wandelen, niets. Een enkele keer wordt nog een gedroogde vleesstrip aangenomen, maar dat vind ik dan enkele uren later uitgespuugd weer terug in de tuin. De IBD heeft gewonnen, Jips lijf kan het niet meer aan. Hij weegt nog een schamele 26,8 kilo en vanochtend lukte het bijna niet meer om op te staan. Het is tijd om afscheid nemen, we gaan een datum prikken

Persistence schreef: ↑24 aug 2023, 21:58 Drie maanden om uit te zoeken waar een hond allergisch voor is, is niet zo lang, maar Jip heeft behoorlijke dips gehad.

Wist je dat er ook vegetarisch hondenvoer is? https://www.yarrah.com/blog/vegetarisch ... el-lekker/

Ja klopt, ik ben er mee bekend. Veel vegetarische brokken zijn op basis van tarwe, mais of aardappel en daar ben ik niet zo'n voorstander van. Bovendien wordt geadviseerd om juist even geen granen te voeren. Ik heb wel 2 kilo van Vegdog (Green Crunch) in huis, die ik gebruikte voor wat spel en beloningen tussendoor, maar ook die geef ik voorlopig even niet. Ik heb wel de neiging steeds iets extra's te geven, maar ik moet even heel strikt zijn

Ik heb overigens ook naar de vegetarische en veganistische maaltijden van Butternut gekeken, maar de vegetarische optie valt vanwege de toepassing van hüttenkase en ei ook even af. De veganistische variant houd ik wel in gedachte, maar niet voor nu direct.

Het hoeft overigens geen voedselallergie te zijn, dat maakt het nog complexer.

Sekreetje schreef: ↑24 aug 2023, 16:07 Wat een zorgen toch steeds weer.
Niet helemaal vergelijkbaar, maar ik heb een kat met IBD. Zij staat nu al een jaar of 4 permanent op de prednoral. We hebben meerdere keren geprobeerd af te bouwen maar dat lukt niet. Zij heeft ook lange tijd op een hogere dosering gestaan. Dat is nu wel een onderhoudsdosis geworden en die verhoog ik als ze weer een keer spuugt of diarree heeft. Soms ben ik daarmee te laat en dan krijgt ze een prednisoninjectie bij de da.

Lang verhaal kort: ik zou wel langere tijd een hogere dosering prednison geven als dat werkt. Natuurlijk is het een paardenmiddel, maar zoals het nu gaat is het ook niets denk ik.

Ik denk dat het heel goed vergelijkbaar is. De momenten dat het verslechterd, beginnen ook steeds met braken en (soms) dunne ontlasting. De laatste weken startten we op die momenten direct met metomotyl en dan was het weer oké. Maar nu is dat niet meer voldoende en moet de dosering prednison weer omhoog. Ik ga het ook echt wel aankaarten maandag. De internist vindt het niet willen eten niet direct zorgelijk, zolang hij maar goed drinkt. Ik vind het ook niet direct zorgelijk, maar ik zie nu een hond die echt niet lekker in zijn vel zit en dat vind ik het niet waard. Het traject heeft ons natuurlijk wel veel nuttige informatie gegeven, maar nu streef ik toch wel echt naar een stabiele stijgende lijn en een hond die weer blij en energiek is.

Diana schreef: ↑24 aug 2023, 14:13 Wat rot dat het steeds toch weer even minder gaat nadat het een tijd heel goed is gegaan. Ik gun het jullie zo dat het nu echt stabiel goed blijft gaan. Merk je verder nog iets aan Jip, over hoe hij zich voelt?

annnie schreef: ↑24 aug 2023, 13:18

Natalie schreef: ↑24 aug 2023, 12:07
Ja, dat klinkt als een logische oplossing. De reden dat ik dat nu niet doe, is omdat ik er heel veel moeite mee had een diersoort te vinden die de heren niet al eens als kvv of als kauwsnack hebben gegeten. Ik voer nu alleen struisvogel. Ook daar hebben ze wel eens een snack van gehad, maar dat was bij uitzondering een keer. Het was in ieder geval niet als hoofdmaaltijd. Mijn inschatting is dat een allergie voor struisvogel niet vaak voor komt en anders moet ik over op brok van insecteneiwit. Maar ik wil Abel dit nu niet ook geven. Mocht Abel ook ooit klachten krijgen, dan heb ik echt geen enkele diersoort meer als optie over om een eliminatiedieet mee te starten. Ik vind het bovendien nogal saai en eenzijdig eten, al zou het volgens de fabrikant wel compleet moeten zijn. Jip eet het graag hoor, maar als het niet nodig is, geef ik Abel liever wat meer afwisseling. Ik moet gewoon zelf beter opletten.

Oh jee, ja, dan snap ik dat je er voor kiest dat niet te doen

Misschien ze in een aparte ruimte voeren, zodat ook als je net even niet oplet er niet uit de bak van Abel gelikt kan worden?
Hoewel ik denk dat een bak uitlikken die leeg is niet veel kwaad kan.

Ja dat is het stomme, dat doe ik al Jip krijgt zijn eten buiten. En dan laat ik hem daarna weer gewoon naar binnen toe Ligt echt aan mijzelf.

Verder merk ik op dagen als vandaag wel echt dat hij zich beroerd voelt. Ik vond zojuist ook een berg braaksel in de tuin. Het zag er allemaal compleet onverteerd uit, ik herkende zelfs nog het stukje komkommer van gisterenmiddag. En het was ook echt veel! Ik heb twee poepzakjes nodig gehad om het op te ruimen. Dus ik snap dat wel dat dat heel zwaar op de maag ligt. Verder heeft de metomotyl 'sufheid' als bijwerking. Ik weet niet of het echt daaraan ligt, maar de blije energieke hond is op het moment wel ver te zoeken. Dat kan over twee dagen weer voorbij zijn, als de verhoogde dosering prednison doet wat het moet doen.

Ik begin zelf steeds meer te twijfelen over of we überhaupt moeten blijven proberen de prednison af te bouwen. Het is best heftig spul natuurlijk, ook met vervelende bijwerkingen, maar één tablet van 20 mg per dag is kennelijk echt te weinig. De vorige keer zijn we ook bij deze dosering gestrand. Misschien moeten we nu voor langere duur maar 40 mg blijven geven. Dan komt de echte Jip weer tevoorschijn en die vindt de wereld een stuk leuker Maandag moet ik weer bellen.

*Esther schreef: ↑24 aug 2023, 11:30 Wat een gedoe en wat een zorgen. Hij boft met al jullie goede zorgen. Wat moet je je soms moedeloos voelen. Sterkte!!

Toen ik tijdens het consult iets zei in de trant van dat we 'al' drie maanden bezig zijn nu, werd ik gecorrigeerd met de opmerking dat we 'pas' drie maanden bezig zijn en dat we echt moeten blijven proberen wat werkt en wat niet werkt. Soms lukt het op de langere termijn alsnog om er voorgoed vanaf te komen. Ik weet het niet, maar we zien wel. Op dagen als vandaag voel ik mij wel moedeloos ja, vooral omdat ik dan niet de Jip zie zoals ik hem graag zie. Aan het einde van het zandpad achter ons huis geeft hij alweer aan dat hij terug naar huis wil. Dat doen we dan maar. En het is niet zo dat hij vervolgens de hele dag op de bank hangt, dat valt echt wel mee, hij struint op zijn manier een beetje in de tuin rond. Maar ik zie natuurlijk liever dat hij weer graag met ons mee het bos in gaat.

annnie schreef: ↑24 aug 2023, 11:38 Misschien Abel even hetzelfde voeren als Jip? Dan hoef je je over die bakken geen zorgen te maken

Ja, dat klinkt als een logische oplossing. De reden dat ik dat nu niet doe, is omdat ik er heel veel moeite mee had een diersoort te vinden die de heren niet al eens als kvv of als kauwsnack hebben gegeten. Ik voer nu alleen struisvogel. Ook daar hebben ze wel eens een snack van gehad, maar dat was bij uitzondering een keer. Het was in ieder geval niet als hoofdmaaltijd. Mijn inschatting is dat een allergie voor struisvogel niet vaak voor komt en anders moet ik over op brok van insecteneiwit. Maar ik wil Abel dit nu niet ook geven. Mocht Abel ook ooit klachten krijgen, dan heb ik echt geen enkele diersoort meer als optie over om een eliminatiedieet mee te starten. Ik vind het bovendien nogal saai en eenzijdig eten, al zou het volgens de fabrikant wel compleet moeten zijn. Jip eet het graag hoor, maar als het niet nodig is, geef ik Abel liever wat meer afwisseling. Ik moet gewoon zelf beter opletten.

Toch weer even een update. We zijn gestopt met het afbouwen van de prednison, en moeten tijdelijk weer een verhoogde dosering geven. De luie maag en slappe darmen (verminderde maag-darmwerking) is secundair aan de ontsteking en de ontsteking is wéér terug. De misselijkheid en het niet willen eten was tot nu toe steeds met de metomotyl weer op te lossen maar vanochtend is Jip opnieuw gestopt met eten, ondanks dat hij al drie dagen metomotyl erbij krijgt. De metomotyl is ook eigenlijk alleen maar een vorm van symptoombestrijding. Het lukt vooralsnog maar niet om die ontsteking gedurende langere periode echt goed te onderdrukken. De type ontsteking is erg hardnekkig en staat erom bekend dat er vaak weer een opvlamming plaatsvindt.

De dosering wordt aankomende 5 dagen weer verdubbeld en als het daarna nog niet oké is, starten we met een 4e kuur metrobactin. Dit zijn de enige middelen die we kunnen inzetten, meer smaakjes zijn er niet. Daarnaast zijn we steeds strikter geworden in wat hij wel/niet te eten krijgt, maar ik heb nog niet goed in mijn systeem zitten dat ik de voerbak van Abel direct na de maaltijd opruim. Die eet hij altijd goed leeg, maar Jip gaat er dan toch vaak nog even langs voor een laatste lik. Het zal vast niet veel kwaad doen, maar ik moet toch echt alle opties van een voedselallergie goed gaan uitsluiten.

Hij was de laatste twee weken ook weer aan het afvallen, ondanks het feit dat hij dagelijks echt veel calorieën binnenkrijgt. Dat zegt ook wel weer wat. Het is nog niet gelukt hem weer 30 kilo te laten wegen. Het ging de goede kant op (richting de 29,5) maar gisteren was het weer minder dan 29 kilo. Het schommelt dus, terwijl we die stijgende lijn natuurlijk graag te pakken willen krijgen.

Alfilillo schreef: ↑08 aug 2023, 18:26 Wat fijn dat hij nu met de medicijnen weer eet. Is de ontlasting ook goed?

Sorry, ik ben heel traag met reageren
De ontlasting is op twee dagen na steeds prima geweest. De dagen dat hij misselijk is beginnen met het weigeren van eten en een enkele keer moet hij later op de dag ook overgeven.

Vanochtend werd hij weer misselijk wakker, ik zag het al direct aan hem. Hij nam ook niet de moeite ons te begroeten, hij bleef opgerold op de bank liggen. Ik heb één brokje aangeboden, maar wist al dat het kansloos was. Dus maar weer met de metomotyl gestart. De metomotyl onderdrukt niet alleen het deel van de hersenen dat de aandrang tot braken reguleert (zoals cerenia dat doet), maar het bevordert ook de darmwerking en maaglediging. Dat verklaart (denk ik) waarom de cerenia bij Jip helemaal niet werkt en de metomotyl juist heel snel effect heeft. Binnen 2 uur na zo’n tabletje komt de echte Jip weer tevoorschijn; blij en hongerig.

Ik las op de website van de maag-, lever-, darmstichting dat een vertraagde maagontlediging ook bij mensen voorkomt:

Wat is het?
Een vertraagde maagontlediging is het gevolg van een storing in de bewegingen van de maag. De maagspier trekt te weinig of te onregelmatig samen. Voedsel blijft langer dan normaal in de maag doordat de maag niet regelmatig geleegd wordt.

Oorzaken van een vertraagde maagontlediging
Bij veel mensen is de oorzaak van een vertraagde maagontlediging niet bekend. Bij onderzoek zijn er geen afwijkingen aan de maag te zien. (…)
Dit betekent niet dat er niets aan de hand is. Het is duidelijk dat de maag niet goed functioneert, maar dat niet met diagnostische methoden van nu te vinden is wat er mis gaat. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat functionele maagklachten te maken hebben met de samenwerking tussen de hersenen en de maag. Onze hersenen en de maag staan constant met elkaar in verbinding en sturen signalen naar elkaar. Zoals signalen over honger, of misselijkheid en braken. Deze communicatie verloopt via ons zenuwstelsel, de zenuwen in onze maag en darmen en in de hersenen. Het lijkt erop dat er te veel, te weinig of verkeerde signalen naar de hersenen vanuit de maag worden gestuurd en andersom. Dit kan de maagklachten verklaren.

Klachten en symptomen bij vertraagde maagontlediging
Misselijkheid en soms braken na de maaltijd zijn veelvoorkomende klachten bij een vertraagde maagontlediging. Bij een ernstig vertraagde maagontlediging wordt het braaksel meestal met grote kracht uitgestoten. Ook gaat het dan vaak om grote hoeveelheden braaksel ineens.
Daarnaast kun je last hebben van de volgende klachten:
- Een drukkend gevoel op de maag.
- Een sterk uitgezette maag.
- Een opgeblazen gevoel.
- Opboeren en/of oprispingen.
- Snel een vol gevoel hebben (snelle verzadiging).

Behandeling van vertraagde maagontlediging
Een vertraagde maagontlediging kan behandeld worden met medicijnen die de werking van de spieren in de maag stimuleren. Deze spieren moeten ervoor zorgen dat voedsel goed wordt gekneed en fijngemalen voordat het wordt afgegeven aan de twaalfvingerige darm. Daarnaast moeten de spieren in de maagwand het maagsap goed mengen met het voedsel. Deze vermenging is belangrijk voor een goede vertering. Deze medicijnen zorgen ervoor dat de spieren in de maagwand regelmatiger samentrekken. Deze medicijnen verminderen tevens de misselijkheid.

Het wordt ook wel een luie maag genoemd en het komt vaak voor in combinatie met slappe darmen (en die kwamen bij de vorige buikecho al ter sprake.) Het hele maag-darmstelsel werkt dus niet zoals zou moeten en de metomotyl helpt om de boel weer even aan te zwengelen.

Mij is niet helemaal duidelijk op welke manier die darmontsteking hier een rol in speelt, of dat als oorzaak van de luie maag en slappe darmen wordt beschouwd. Ik vermoed van wel. Ik moet morgen weer bellen en ik hoop ieder keer na zo’n telefonisch consult wat meer antwoorden te krijgen, maar meestal leidt zo’n gesprek alleen maar tot meer vragen…

Mijn dierenarts heeft al eens gezegd dat ik er rekening mee moet houden dat Jip mogelijk nooit meer van de prednison af komt, terwijl de internist dit wel nog steeds als streven heeft. Maar wat er precies allemaal door hun hoofden gaat, wordt mij niet duidelijk. Misschien wil de internist nog niet zover vooruit denken omdat het heel erg afhangt van hoe Jip op de medicatie reageert. Het feit dat de metomotyl opnieuw zo snel resultaat geeft, zorgt misschien wel weer voor een andere afslag in het stappenplan.

Johnny Jones schreef: ↑07 aug 2023, 20:14 Hoihoi.. ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar wat een rotsituatie.
Ik verbeeld me niet dat ik de oplossing voor je heb, maar toch een vraagje, is Jip intact? Ik liet hier ouwe Tutu al bijna inslapen omdat hij niet meer at. Lichamelijk onderzoek en bloed was goed maar hij werd broodmager. Toen toch maar opnieuw chemisch laten castreren en hij begon al snel weer te eten. We zijn nu een jaar verder en het gaat nog steeds goed met hem.

Jip is inderdaad intact. Wat bijzonder dat de chemische castratie zo’n positieve invloed op Tutu’s eetlust heeft gehad!

Bij Jip waren uiteindelijk niet alle onderzoeken goed. Na de bloedonderzoeken, foto’s en echo’s is bij Jip ook nog een endoscopie uitgevoerd. De darmen zagen er onrustig uit en daarom is toen een biopt van de darmen genomen. Uit het weefselonderzoek bleek dat er een flinke ontsteking aanwezig was. Inmiddels zijn we ruim twee maanden verder en lijkt die ontsteking nog steeds aanwezig te zijn. Althans, bij het meest recente bloedonderzoek was het aantal witte bloedcellen sterk verhoogd en dat doet vermoeden dat er nog steeds een ontsteking in het lichaam zit. Verder zagen we op de controle echo ook dat de maag niet optimaal functioneert. Jip had ‘s avonds om 22.00 een handje brokken gehad en dat was om 15.30 de volgende dag nog op de buikecho te zien. De radioloog gaf aan dat de maag ca. 6 uur na de laatste maaltijd leeg hoort te zijn en dat was dus bij Jip duidelijk niet het geval. Om die reden hebben we metomotyl meegekregen. Daar hebben we inmiddels ook alweer gebruik van moeten maken omdat hij misselijk werd, geen eten meer wilde aannemen en uiteindelijk moest overgeven.

De metomotyl werkt gelukkig heel erg snel en lijkt voor Jip echt een hele goede oplossing te zijn. Amper 2 uur na zo’n pilletje wil hij alweer eten. Bij Jip zit het probleem dus echt duidelijk bij maag en darmen.

CatnDog schreef: ↑28 jul 2023, 19:09

Natalie schreef: ↑28 jul 2023, 12:33 Als het echt een auto-immuunreactie van het lijf is, dan ís het ook een gebed zonder einde. We moeten de juiste dosering vinden om het leuk te houden. De dagen dat het goed gaat, gaat het ook echt goed. Dan is hij gewoon de Jip zoals we hem kennen. De dagen dat het niet goed gaat, zijn wisselend. Soms is hij dan nog steeds gewoon blij en vrolijk, wil alleen niet eten. Maar hij heeft nu ook enkele dagen gehad dat het echt niet goed ging en hij zich zichtbaar beroerd voelde. Die dagen waren absoluut niet leuk en die brengen mij dan ook aan het twijfelen. Maar dan passen we de medicatie aan, en dan zie je 'm weer opknappen.

We blijven alert op hoe het gaat. Voor nu denk ik nog steeds dat hij een prima leven heeft, maar het is uiteraard wel belangrijk dat hij genoeg voedingsstoffen binnenkrijgt en wat meer energie krijgt. Hij houdt van het buitenleven en we hebben nu hele dagen de tuindeuren openstaan. Dat vindt hij heerlijk; beetje graven, beetje luieren, beetje de buren in de gaten houden. Maar echte lange wandelingen zijn nu al twee maanden geen optie meer. Dat geeft hij zelf ook aan, dan keert hij weer om richting huis. Daar gaat hij weer fijn in de tuin liggen (en dan wordt soms nog een speeltje in mijn schoot geworpen ...) en doet vervolgens alles op zijn eigen tempo.

Dan is het echt een kwestie van continue monitoren als ik je goed begrijp? Het minimaliseren en opvangen van de dagen dat hij zich beroerd voelt en het maximaliseren van de dagen dat hij lekker in zijn vel zit. Het is wel jammer dat hij zoveel heeft moeten inleveren, maar het is nog geen aflopende zaak, toch? Dat hoop ik althans. Anders zou ik het zo sneu vinden voor jullie en voor Jip.

Het is nog geen aflopende zaak nee, het eten dat hij nu krijgt valt gelukkig heel erg goed. Hij eet het graag, heeft geen rommelende buik en hij komt weer aan
Maar hij staat nu echt op een hoge dosering prednison en in de ideale situatie kunnen we dat wel weer gaan afbouwen. Tot welke dosering het afbouwen goed gaat, is uitproberen. Dus ja, het blijft een kwestie van monitoren en ik houd er rekening mee dat er ook wel weer momenten zullen komen dat de dosering opnieuw tijdelijk omhoog moet.

Persistence schreef: ↑28 jul 2023, 14:02 Ik hoop dat jullie er een weg in kunnen vinden om Jip blij en goed op de been te houden.
Je zegt dat hij genoeg voedingsstoffen binnenkrijgt, maar natuurlijk ook dat in de darmen de voedingstoffen opgenomen worden. Zou probiotica nu wat kunnen bijdragen?

Hij krijgt op het moment juist niet voldoende voedingsstoffen binnen. Ontstoken darmen functioneren niet zoals ze zouden moeten en als gevolg daarvan nemen ze veel minder goed voedingsstoffen op. Dat is ook de reden waarom we hem zo moeilijk weer op gewicht krijgen. Het is dus van belang dat de prednison die ontsteking echt goed gaat onderdrukken. Het voer dat hij nu krijgt is heel hoog in calorische waarde en daar zijn ook wel MOS en FOS (prebiotica) aan toegevoegd. Ik geef daar momenteel nog geen probiotica bij want we moeten de metrobactinkuur nog afmaken. Dat heeft niet veel nut nu. Het staat wel klaar in de kast om het op een later moment door het eten te kunnen mengen.

CatnDog schreef: ↑27 jul 2023, 21:04 Het klinkt wel een beetje als een gebed zonder einde. Als je zoveel pillen meekrijgt. Ik hoop echt dat Jip stabiliseert en de spijsvertering weer gaat werken zoals het hoort.

Als het echt een auto-immuunreactie van het lijf is, dan ís het ook een gebed zonder einde. We moeten de juiste dosering vinden om het leuk te houden. De dagen dat het goed gaat, gaat het ook echt goed. Dan is hij gewoon de Jip zoals we hem kennen. De dagen dat het niet goed gaat, zijn wisselend. Soms is hij dan nog steeds gewoon blij en vrolijk, wil alleen niet eten. Maar hij heeft nu ook enkele dagen gehad dat het echt niet goed ging en hij zich zichtbaar beroerd voelde. Die dagen waren absoluut niet leuk en die brengen mij dan ook aan het twijfelen. Maar dan passen we de medicatie aan, en dan zie je 'm weer opknappen.

We blijven alert op hoe het gaat. Voor nu denk ik nog steeds dat hij een prima leven heeft, maar het is uiteraard wel belangrijk dat hij genoeg voedingsstoffen binnenkrijgt en wat meer energie krijgt. Hij houdt van het buitenleven en we hebben nu hele dagen de tuindeuren openstaan. Dat vindt hij heerlijk; beetje graven, beetje luieren, beetje de buren in de gaten houden. Maar echte lange wandelingen zijn nu al twee maanden geen optie meer. Dat geeft hij zelf ook aan, dan keert hij weer om richting huis. Daar gaat hij weer fijn in de tuin liggen (en dan wordt soms nog een speeltje in mijn schoot geworpen ...) en doet vervolgens alles op zijn eigen tempo.

Natalie schreef: ↑24 jul 2023, 11:35 De internist is alweer terug, ik dacht dat hij nog een week afwezig was. Hij heeft direct gereageerd op mijn updates en gaf aan dat we nu toch (ook) de dosering prednison gaan verhogen. Aankomende drie dagen krijgt hij 60 mg en daarna vijf dagen 40 mg. De dosering tot nu toe was steeds 30 mg. Daarnaast wil hij Jip heel graag weer een keer zien want tot nu toe verliep de communicatie per mail en telefoon. We hebben donderdag een nieuwe afspraak, met ook de mogelijkheid voor een nieuwe buikecho (mocht hij dat nodig achten). Hij heeft vandaag weer zo'n twijfelachtige dag: wel iets willen eten, maar heel kieskeurig in wat wat hij wel/niet aanneemt.

Voor wie nog geïnteresseerd is hier een update.

Jip weegt 29 kilo nu, dus gelukkig niet verder afgevallen. We zijn begonnen met een bloedonderzoek en de bloedwaarden van het aantal witte bloedcellen was echt heel hoog. Dat wijst er toch wel op dat de ontsteking nog aanwezig is. Die is met 2 maanden prednison niet (voldoende) onderdrukt. We gaan de hoge dosering prednison (60 mg) met 5 dagen verlengen. Voor de weken erna geldt weer een heel afbouwschema.

Verder liet de buikecho zien dat de maag en darmen niet goed functioneren. Hij moest nuchter zijn, dus na 22u gisteravond geen eten meer gehad. Toch zat er nog vast voedsel in de maag. Dat vond de radioloog echt heel vreemd, uiterlijk 6 uur na de laatste maaltijd zou de maag leeg moeten zijn. Ook waren de darmen heel druk bezig, maar niet op functionele wijze. Je zag eerst iets van links naar rechts stromen en daarna weer van rechts naar links. Dat hoort natuurlijk maar één kant op te gaan. Ze doen heel veel, maar niet op de juiste manier. Verder zag de darmwand er ook heel onrustig / rafelig uit en dat past bij het vermoeden dat de ontsteking nog steeds aanwezig is.

We gaan met een medicijnencocktail van prednison en metomotyl verder maar de metomotyl hoeft niet standaard bij de prednison gegeven te worden; die moeten we naar eigen inschatting alleen geven op dagen dat het even 'mweh' gaat. Gaat het echt weer slecht en wil Jip niets meer eten? Dan kunnen we metomotyl in de la laten liggen en dan wordt de dosering prednison weer verhoogd naar de dosis van de vorige stap. Daarover heeft de internist gezegd: eerst de dosering verhogen en dán mij bellen. Dus we hoeven niet steeds weer te overleggen, we moeten echt zelf die inschatting maken en direct ingrijpen zodra Jip zijn eten weer weigert.

We hebben nu 10 strips van 10 pillen in huis
Als het afbouwen echt weer helemaal mislukt, dan gaan we weer terug naar een dosis van 40 - 60 mg maar dan gaan we de langzaamaan de prednison vervangen door een ander merk/type cortisone. Die zouden minder belastend zijn voor het lijf.

ranetje schreef: ↑24 jul 2023, 15:43 Ik hoop dat de internist met een helder idee komt a.s. donderdag.
Allergie test via bloedonderzoek is toch alleen voor omgevingsfactoren (huisstof e.d.)?

Er zijn ook bloedtesten voor voedselallergieën op de markt. Het meest genoemde nadeel is de grote kans op een vals positieve uitkomst. Ik lees bijvoorbeeld:

"Er zijn geen testen die het eliminatiedieet kunnen vervangen, echter wel serologische testen die kunnen helpen bij het gericht kiezen van een eliminatiedieet. Hoewel deze testen niet diagnostisch zijn voor voedselallergie, kan een dergelijke uitslag de strikte toepassing van het dieet door de eigenaar verhogen, omdat inzichtelijk is op welke allergenen of diëten er een reactie is. (...) Onze voedingsmiddelentesten bepalen IgE en IgG antistoffen tegen afzonderlijke eiwitten en koolhydraten (bijv. rund, lam, aardappel, rijst). Het gekozen eliminatiedieet dient alleen voedingsmiddelen te bevatten welke in de test negatief uitvallen op zowel IgG als IgE. Aangezien voor de productie van diervoeding steeds meer alternatieve grondstoffen worden gebruikt, zijn naast de algemene voedingsmiddelentesten voor kat en hond ook aanvullende en exotische panels beschikbaar. Cruciaal is om te onthouden dat een positieve reactie in een serologische test geen bevestiging is van voedselallergie."

Het helpt - denk ik - dus wel om een richting te bepalen.

Heeft iemand eigenlijk ervaring met een allergietest via bloedonderzoek? Ik lees daar heel uiteenlopende verhalen over, maar het lijkt mij de gemakkelijkste manier om te achterhalen of er inderdaad sprake is van een voedselallergie. Het zal niet 100% betrouwbaar zijn, maar als bij een paar voedingsstoffen de ontstekingswaarden (enorm) hoog zijn dan weten we wel direct wat we echt absoluut niet meer moeten voeren.

Daarnaast is er ook nog een allergietest mogelijk via speekselafname, de zogeheten ELISA test. Zo'n kit is vrij eenvoudig online te bestellen. En hoewel ook dat geen 100% zekerheid biedt, springt er misschien wel iets uit waar we dan voortaan rekening mee kunnen houden. Heeft iemand dat wel eens overwogen?