Ik twijfel ff in welk forum dit het beste past, mocht het verkeerd staan verplaats het dan gerust.
In 2019 besloot ik om mijn toenmalig oppashond over te nemen, wetende dat het ontzettend pittig zou gaan worden.
Ze was compleet ontworteld, vond vreemde honden dóódeng en door haar hysterie reageerden die vreemde honden vaak niet zo gezellig waardoor ze bevestigd werd dat vreemde honden eng zijn, was broodmager en het enige doel dat ik had was een stabiele basis geven.
Geen gesleep van oppas naar uitlaat etc maar aarden en tot rust komen.
Dit was ze toen:
We hebben vooral gewerkt aan rust, haar consequent wegsturen uit een situatie waarin de opwinding hoog was bleek te werken, blijft een aandachtspunt want ze zit nog steeds vlot hoog in de opwinding.
Daarnaast dus zo min mogelijk gesleep, enkel naar de oppas of uit logeren wanneer het écht niet anders kan.
Resultaat is dat ze ontzettend aan me plakt, ze is echt een mama's kindje.
Als er een bekende meeloopt en haar vast heeft loopt ze alsnog strak naast me, kijkt telkens op of ik haar wel zie en volgt mijn aanwijzingen op, degene aan de andere kant vd lijn loopt er voor de sier bij.
Haar voedselnijd was wel een dingetje maar door haar te bedolven onder de kluiven en te corrigeren (met een 'uh, nee!') als ze uitviel omdat Mahdu van 3m afstand een blik op haar wierp leerde ze ook vlot dat ze niets tekort komt.
Tegelijkertijd heb ik Mahdu aangeleerd om haar met rust te laten als ze eet en kom ik niet aan haar bak, kluif etc als het niet noodzakelijk is.
Inmiddels liggen ze vaak zij aan zij te kluiven en wordt er alleen ff gesnauwd als ze allebei dat ene rondgestrooide brokje/koekje willen.
Tegelijkertijd lekkertjes geven en elk wachten op hun beurt lukt ook prima.
Kunstje vragen vindt ze nogal spannend en dan lekt ze wat urine, we houden het bij een neus-touch, dat lukt wel.
Bij opwinding, deemoed etc etc liep ze leeg, letterlijk hele plassen urine, dat is met de tijd sterk verbeterd.
Rond/tijdens de loopsheid is het wat erger maar normaal is het nu hooguit een paar druppels waar ik toen ik haar de laatste keer ophaalde bij haar vorige eigenaar zo ongeveer van mijn maag t/m mijn enkels kleddernat was.
Het getetter is ook stukken minder, ik sluit haar weg wanneer ik weg ben of visite verwacht omdat ze dan hoog in de opwinding schiet, gaat tetteren en zich verder opnaait.
Verder ben ik er behoorlijk consequent in: er wordt niet getetterd, zo wel ga je naar je plaats.
We hebben meerdere honden in de buurt die elkaar lopen op te naaien door in de tuinen naar elkaar te blaffen, dat wil ik absoluut niet hebben dus ze weet inmiddels dat als ze meedoet ze naar binnen moet.
Ik verwacht niet dat ze helemaal stil zal worden, het is en blijft immers een Keesje.
Dingen als tuincentrum, ov, winkels zijn nog ietwat spannend maar gaan steeds beter.
Ze zal denk ik nooit een terrasjeshond worden of mee kunnen naar de fotodag vd dierenwinkel maar das ook het doel niet, daar heb ik Mahdu voor.
Inmiddels ligt ze (samen met Mahdu) los in de buggy in het ov, kap dicht en ze kan me altijd zien en horen, werkt beter dan aan de riem naast me of op schoot etc.
Vreemde honden hebben we volledig vermeden als het ff kon.
In eerste instantie door vnl op rare tijden te gaan wandelen want een hond die al compleet hysterisch wordt wanneer er op 50m een vreemde hond loopt is gewoon geen doen.
Later door heel langzaam steeds drukkere stukken op te zoeken, op normale tijden te gaan lopen maar wel steeds oversteken/omdraaien en als dat niet kon haar schuin achter me laten lopen of op de arm te nemen en indien ik de tegemoetkomende hond vriendelijk genoeg inschatte Mahdu meer lijn te geven zodat die als bliksemafleider kon fungeren.
Ze leerde vooral dat ik het voor haar oplos en zij helemaal niets hoeft met passerende honden waardoor ze steeds rustiger werd en andere honden minder op haar reageerden.
Wel is ze in de samengestelde roedel van mijn ouders gegooid, allemaal zeer stabiele en eerlijke honden, dat ging en gaat steeds beter.
Er zijn een paar buurhonden waar ze inmiddels ook mee kan, wel een beetje spanning nog maar ze reageren niet of nauwelijks en daardoor krijgt ze door dat er niets te vrezen valt.
De hond van mijn ex is de enige 'buiten de roedel' hond waar ze ook mee speelt, gok omdat dat een Shih Tzu is, toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten een puber en daardoor wellicht automatisch 'veilig'?
Gisteren hebben we op het stukje vreemde honden een nieuw hoogtepunt bereikt, een loslopende hond die kwam buurten, fijne lichaamstaal toonde en waar ik Mahdu op afstuurde (bliksemafleider).
Ze stonden op ±2,5m afstand van Dívka en wat schetste mijn verbazing:
Geen hysterie, wel een beetje piepen, trippelen en vervolgens steun zoeken bij mij.
Zo, zó trots op haar.
Ik kan vol trots zeggen dat we veel verder zijn dan ik überhaupt ooit durfde te dromen en tegelijkertijd zie ik nog wel meer vooruitgang in het verschiet.
En uiteraard zijn er genoeg dingen waar we mee hebben geworsteld, miscommunicaties, etcetc.
Wanneer ik niet goed in mijn vel zit gaat ze heel erg hyperen, dat trek ik dan niet goed dus ik laat haar zoveel mogelijk met rust omdat het anders clasht.
Ik kán dan ook ff niets van haar vragen omdat ze alles opvat als boosheid/straf omdat ik dan gewoon erg druk ben in mijn hoofd en beweging/praten etc.
Dus enige wat we dan doen is snuffelrondes en verder vooral ff niets van haar verwachten.
Ik zie het inmiddels wel aan haar wanneer ik minder lekker ga en kan daardoor eerder een pas op de plaats maken waardoor dergelijke situaties vrijwel niet meer voorkomen.
Had ik haar in huis genomen met de kennis van nu?
Waarschijnlijk niet.
Ik heb het toen iets te rooskleurig ingezien en eigenlijk is ze niet de best passende hond voor mij (te gevoelig).
Echter hebben we samen onze stinkende best gedaan en zijn met zijn drietjes ontzettend gegroeid als combinatie.
Een zeer vreemde combinatie, maar ach dat zijn details.
Oh, dit is haar een paar weekjes geleden trouwens:
Zie je het verschil in de blik vergeleken met de eerste foto?
', tegenwoordig komt ze heel voorzichtig bij me liggen,, zachtjes kwispelen en mini kusjes geven. 