Wat hebben we veel gedaan samen, veel beleefd samen, veel van elkaar geleerd en elkaars levens veranderd.
Maar ik had ook nog zo veel plannen, nog zo veel dingen die we samen zouden gaan doen, het gevoel dat er nog zo veel in het verschiet lag. Alles zou met Amoz aan mijn zijde zijn, mijn rots in de branding.
Amoz, die in de roedel nooit een rol op de voorgrond opeiste, maar op de achtergrond een enorme factor van stabiliteit was. Zo geliefd bij mijn andere honden, allemaal waren ze ontzettend dol op hem, en dat gold ook voor mijn katten. Maar het meest nog voor mij. Vanaf het eerste moment dat ik hem zag, die prachtige hond met zijn krachtige en trotse uitstraling, had ik een zwak voor hem. Toen nog totaal onbenaderbaar, maar in mijn ogen een hond die wel wilde, maar niet wist hoe. Op een heel onhandige manier zocht hij steeds toenadering en hij werd mijn schaduw in het asiel, hij volgde me overal op de voet. Wat ben ik blij dat de eigenaresse van het asiel hem mij destijds in mijn maag splitste.
Amoz, die als een blad aan een boom omkeerde toen hij eenmaal thuis was. Die wilde leren hoe hij kon leven in die voor hem nieuwe wereld, hoe hij met mensen en met zijn angsten kon omgaan. Wat een transformatie maakte hij door en wat heeft hij veel in heel korte tijd overwonnen. Wat een moed heeft hij getoond, door volledig op mij te durven vertrouwen en alles samen met mij aan te gaan. Onder die laag van angst en wantrouwen zat een sterke, lieve, fijngevoelige en sociale hond, die niet veel nodig had om zelf grote stappen te kunnen maken.
Ik voelde me zo vereerd dat hij mijn dat vertrouwen schonk en ik was zo trots op alle stappen die hij maakte. Hij overtrof al mijn verwachtingen. Het duurde helemaal niet lang voordat hij overal mee naartoe kon, zich in allerhande situaties goed voelde, er volledig op vertrouwde dat ik er altijd voor hem was en dat we samen alles aan konden. In een korte tijd hebben we een enorm sterke band gekregen. Mijn vertrouwen in hem en zijn vertrouwen in mij waren oneindig. We hoorden gewoon bij elkaar, we begrepen elkaar en we maakten elkaar sterker en beter.
Hij werd mijn grootste knuffelhond, daar kreeg hij nooit genoeg van, en mijn makkelijkste hond ooit. Hij wist perfect hoe hij met andere honden moest omgaan zonder daarbij ooit in conflicten te belanden, hij beschikte over alle finesse om alles op een vreedzame manier op te lossen. En hij was zo mooi, met zijn prachtige vacht, zijn intense blik, zijn mooie kop die zo perfect in mijn handen paste, zijn sproetjes en brede voeten, zijn krachtige lichaam.
Hij was Leishmania-positief, maar is daar nooit een dag ziek van geweest en ook nooit voor behandeld. Zijn lichaam was sterk genoeg om de parasiet zelf onder controle te houden. Toen hij zijn maagtorsie kreeg toen hij 10 was, wist ik dat hij niet onverwoestbaar was, maar hij herstelde heel snel en goed. Hij was nog zo vitaal, bewoog nog zo krachtig en soepel, zijn conditie was nog uitstekend, hij kon de jongere garde nog prima bijhouden en liep met veel plezier nog lange wandelingen, tot een week voor zijn dood. Met zijn ca. veertien jaar hield ik er natuurlijk rekening mee dat ouderdomsklachten konden gaan optreden, maar dat het bijna van het ene op het andere moment zo opeens afgelopen zou zijn...
Natuurlijk zou ik er alles voor geven om nog één keer zijn kop in mijn handen te houden, zijn buik te aaien, zijn prachtige blik te zien, zijn kop op mijn schouder te voelen, zijn por onder mijn arm als hij aandacht wilde, zijn geloei te horen als ik thuiskwam. Hem aan mijn zijde te hebben met dat vanzelfsprekende gevoel dat je gewoon samen bent en bij elkaar hoort, een tijdloze eenheid. Ik was nog helemaal niet klaar voor dit afscheid. Maar hem is een lijdensweg bespaard gebleven, hij is oud geworden zonder ooit echt oud te worden, hij heeft tot op het laatst alles kunnen doen waar hij van genoot. Ik hoop dat ik daar over een tijdje ook troost uit kan putten.
Adiós mi amor.
2015, zijn eerste periode bij mij:
2016-2018
Vanaf eind 2018 - terug naar Spanje
Sterkte. 
!
nogmaals veel sterkte
