We hebben het zo goed gehad met elkaar. Oneindig veel boswandelingen gemaakt, geknuffeld, gespeeld, getraind, op vakantie geweest, avonturen beleefd. Toen het heel slecht met mij ging en ik meer tijd in bed doorbracht dan daarbuiten, hield ze me gezelschap en wilde ze niet van me wijken. Direct als ze terugkwam van een wandeling met anderen, kwam ze weer naar me toe en nestelde ze zich bij me op bed.
Haar taken als hulphond deed ze met plezier en overgave. Ik kon altijd op haar rekenen. Zélfs als ze met een snack bezig was:
Zwemmen en apporteren waren haar lust en haar leven. Een dag niet gezwommen, was een dag niet geleefd. Waarbij zwemmen ook kan worden geïnterpreteerd als zo vies en nat mogelijk worden in een regenplas
Haar snoekduiken en bommetjes waren legendarisch.
Voor Bliss was ze de best denkbare grote zus. Stabiel als een huis, lief en tolerant. Een lichtend voorbeeld. Ik ben zo blij dat ze anderhalf jaar samen zijn geweest.
Begin vorig jaar werd ze ziek. Een stootkuur dexamethason die de klachten moest verminderen, deed de boel juist escaleren. Na een hele zoektocht werd toxoplasmose geconstateerd. De behandeling had een spectaculair effect en ik had m’n vrolijke, actieve hond terug. Helaas was het effect tijdelijk en sloegen de medicijnen de tweede keer veel minder goed aan. Ook een andere combi medicatie had geen effect. Afgelopen weken, en vooral de laatste anderhalve week, ging ze in razend tempo achteruit. Eergisteren was het zonneklaar voor me dat ik haar moest laten gaan en dat ze rust verdiende. Gisteren is de dierenarts gekomen en is ze heel rustig, zonder iets te voelen, in slaap gevallen en zachtjes weggegleden.
Ik ga haar ongelooflijk missen, voel mijn maag samenkrampen als ik naar haar foto’s kijk en bedenk dat ik haar nooit meer kan knuffelen, vasthouden en vertellen hoe gek ik op haar ben. Ik koester de herinneringen en prijs me gelukkig dat ik zo’n waanzinnig fijne hond in mijn leven mocht hebben.
Dag lieve, lieve Joy, dag meisje.
❤
