Correcties

[Inge O]

Dan zie ik het voordeel van de droge definitie wel in veel van de discussies die er over het thema correcties zijn. De droge definitie werkt eigenlijk alleen achteraf, als je gezien hebt wat op dat moment in die situatie gebeurd is, terwijl Frootje het dan m.i. niet heeft over het “technische” corrigeren, maar over haar intentie (iets veranderen) i.p.v. het daadwerkelijke effect op de hond (blijkbaar niks). Iets wat je bedoelt als correctie kan nul uitwerking hebben op de hond of soms ook het tegenovergestelde. Net als dat een hond soms meer reageert op iets als jouw stemming/emotie dan op de prikkel die je denkt te geven.

Ik vrees dat ik een voorbeeld nodig heb om exact te snappen wat je bedoelt .

De reden dat ik inderdaad met de droge definitie begon was omdat ik inderdaad mensen wilde prikkelen (oh brrr, weet even geen andere term ) kritisch na te denken wat een correctie dan echt ís.

Ik had vroeger een vriendinnetje met een boerenfox die schreeuwend aan de riem hing bij elke brommer. Bij elke brommer die ze zagen kreeg hij "lijncorrecties" met de slipketting die hij immer droeg en "stemcorrecties". Het gedrag heb ik nooit ook maar een procent minder zien worden. Waren het dus correcties? Nee, het was geschreeuw en beschadigend geruk en gedrag dat altijd hetzelfde bleef.

Ah, oké, nu snap ik het . Ja, wat die vriendin deed was wel een correctie geven maar de hond zelf kreeg er geen. Iets waar ik me ook nogal druk kan om maken, dan zeg je dat je hond 'een harde' is of 'zich nergens wat van aantrekt' en dat dus 'bij hem niet werkt hoorrrrrr'. (Frootje, jou niet aangesproken voelen want jullie situatie valt daar voor mij niet onder).
Dan zijn er denk ik twee mogelijkheden aan de hand :
- ofwel heb je (gebeurt heel vaak) je hond dermate gewend gemaakt aan een bepaald soort correctie dat daar nog nul van binnenkomt. Zo kan je hem zelfs trainen dat een mokerslag hem nog amper iets doet
- ofwel heb je hem nooit het principe aangeleerd van wat een correctie inhoud = ik zeg/doe iets, jij stopt met waar je mee bezig bent en dan wordt het leven een feestje . Dat valt bij mij dus onder 'je hond verslaafd maken aan jouw goedkeuring'. Te sterk woord misschien maar ik weet even geen ander dat de lading dekt.

En ik wil dus óók benadrukken dat je een kalm, vriendelijk, glimlachend kadertje technisch al als een correctie kan zien die naar mening zo goed als stress- en frustratieloos is - en dat een "correctie" dus inderdaad veel vriendelijker kan zijn dan je hond laten zwemmen.

Maar misschien is dit inderdaad helemaal niet zo verhelderend voor de discussie, hahaha.

Oh jawel hoor .

Daar had ik gisteren weer even een mooi voorbeeldje van : ik was kubieken hout aan het verslepen en moest daarvoor telkens uit de tuin, het poortje stond dus open. Kom ik even terug om een hark te halen, staat Karma met haar voorpoten 2cm voorbij de poort. Ik stop, zet één arm in mijn zij en meteen trekt ze een vriendelijk gezichtje, geeft een verzoenend kwispeltje en zet twee stapjes achteruit - dat verdiende dus even een knuffeltje.
Mijn correctie was dus arm in mijn zij en stoppen, ai, vreselijk .
En dat is dan weer een voorbeeld van waarom ik bij opvoeding geen snoep wil, dan verdwijnt die communicatie grotendeels en laat ik die nu juist van cruciaal belang vinden.

En laten zwemmen vind ik altijd een ramp, tenzij in water.

Ik las trouwens laatst iemand op Facebook die een zit wilde aanleren zonder lokken met een koekje "want ze wilde absoluut zonder dwang werken", hahahaha. Die zou al een wegtrekker krijgen van een "wat doe jij, stouterd?"

x 100

[Barkley]

Correcties worden hier verbaal gegeven en zijn niet heel vaak nodig.
Mopperen is in de regel voldoende om ze in het gareel te krijgen.

Als ik heel boos ben noem/donder ik hun naam en onze achternamen er achteraan ,dan zijn de rapen echt gaar.
Aan de intonatie weten ze dan hoe laat het is want die achternaam zegt ze niets natuurlijk

Haha dat doe ik ook . Dan is het menes

Oh gelukkig zijn wij niet de enigste mafklappers

nee hoor
Ik zeg ook altijd dankjewel als Fred iets doet wat ik wél wil

Voor mij zijn correcties vrijwel altijd verbaal maar ik kan het wel opschalen naar fysiek. Gister bijvoorbeeld liepen we in een grasveld en Fred wilde graag z'n neus achterna maar er kwam een auto aan en ik was een beetje bang dat hij het spoor de weg op zou volgen - ik denk niet dat hij dat zou doen maar ik zag in mijn hoofd al een uitgesmeerde hond op de weg.
Nadat ik hem had geroepen werd ik straal genegeerd na twee keer roepen. Ja leuk, maar dat doen we dan niet. En dan loop ik dus op hem in onder gemopper. Meestal is het een "Ben je nu helemaal betoeterd?!". Gister schrok hij daar ook wel van en let hij daarna de hele weg weer op.

Daarna krijgt hij meestal wel de kans om het commando nogmaals uit te voeren.
Ik tel ook vaak af vanaf 3 simpelweg omdat ik dan een beetje meer dreiging in m'n stem heb.

Voor de rest volstaat een Ho Maar of een Klaar meestal wel.

Ik vond Fred echt lastig omdat ik niet kon ontdekken waardoor hij gemotiveerd werd. Ik heb wat aan de kant van de lijn gestaan met worst en kaas terwijl hij er echt geen reet aan vond. Toen ik een tennisbal mee nam was het wel feest vervolgens kreeg ik van de docent weer op m'n kop omdat Fred zichzelf te veel wist te vermaken met de bal zonder mij. Het heeft best lang geduurd voordat ik de juiste knopjes had gevonden. Nu kan ik belonen door hem te laten zoeken naar een tennisbal of even samen spelen.

[mijke]

En dat is dan weer een voorbeeld van waarom ik bij opvoeding geen snoep wil, dan verdwijnt die communicatie grotendeels en laat ik die nu juist van cruciaal belang vinden.

Is dat echt zo? Ik heb Oor in de opvoeding overladen met snoep, en toch had ze vaak aan een blik van mij al voldoende. Hoefde ik niet eens stil te gaan staan met mijn arm in mijn zij, zeg maar. Wij hadden echt aan een trillende wenkbrauw genoeg van elkaar en ik heb echt letterlijk nog nooit het gevoel gehad dat ze minder braaf was of minder zin had of minder goed getraind was om naar mij te luisteren dan als ik geen snoep had gebruikt.

[Frootje]

(Frootje, jou niet aangesproken voelen want jullie situatie valt daar voor mij niet onder).

Froo is ook maar een product van haar opvoeding natuurlijk. En daar heeft ze eigenlijk niet heel veel van gehad want ze was altijd heel makkelijk. Dus ik kan me eigenlijk best voorstellen dat ik daarin wel de fout in ben gegaan en dat ik die ‘doofheid’ wel zelf heb veroorzaakt. Ik zie in elk geval een heel groot verschil met Aloy, die echt begrijpt dat ‘nee’ een correctie is en dan het gedrag stopt en iets anders gaat doen, die is ook wel op andere manier opgevoed, iets minder vrij en met meer duidelijkheid, denk ik.

Maar ik heb het ook wel kort door de bocht verwoord. Froo reageert natuurlijk wel op correcties, maar niet op het soort correcties waarmee ik het meest comfortabel ben. Ik ben een softie dus ik vind het heel fijn als ze gewoon op een rustige stemcorrectie reageren, en dat is nu juist waar Froo compleet doof voor is. Je moet het echt in haar persoonlijke ruimte komen vertellen en daarvan is ze dan gelijk weer heel erg onder de indruk, dus dat vinden we allebei kut. Gelukkig is het in haar geval wel een non-issue, want ze zoekt zelden echt grenzen op en we begrijpen elkaar tegenwoordig heel erg goed.

[Inge O]

Gelukkig is het in haar geval wel een non-issue, want ze zoekt zelden echt grenzen op en we begrijpen elkaar tegenwoordig heel erg goed.

Dat bedoelde ik ook, als het nergens voor nodig is dan is het voor iedereen prima.

[Lothian]

Gelukkig is het in haar geval wel een non-issue, want ze zoekt zelden echt grenzen op en we begrijpen elkaar tegenwoordig heel erg goed.

Even voor de zekerheid maar mijn reactie was ook echt niet naar jou hoor, ik zie jou totáál niet als iemand met een afgestompte hond aan een slipketting

[Inge O]

En dat is dan weer een voorbeeld van waarom ik bij opvoeding geen snoep wil, dan verdwijnt die communicatie grotendeels en laat ik die nu juist van cruciaal belang vinden.

Is dat echt zo? Ik heb Oor in de opvoeding overladen met snoep, en toch had ze vaak aan een blik van mij al voldoende. Hoefde ik niet eens stil te gaan staan met mijn arm in mijn zij, zeg maar. Wij hadden echt aan een trillende wenkbrauw genoeg van elkaar en ik heb echt letterlijk nog nooit het gevoel gehad dat ze minder braaf was of minder zin had of minder goed getraind was om naar mij te luisteren dan als ik geen snoep had gebruikt.

Of het zo is weet ik niet maar ik ervaar het zo.
Het zal uiteraard per hond en per baasje sterk verschillen, maar ik zie er op de hondenschool vaak pákken koekjes doorgaan zonder dat er ook maar één vorm van contact is geweest, en dat vind ik dan zijn doel helemaal voorbijschieten.

En ik zag het laatst ook bij een hond van een vriendin, een pup hier vandaan, en ze doen het geweldig met zijn tweeën, dus dat op zich is niet het probleem. Maar van zodra hij zijn naam hoort heeft hij alleen nog een 'snoepjesmimiek', verder niks qua contact, terwijl ze doorsnee juist een zeer goed contact hebben, alleen niet meer als er snoepjes te verwachten vallen.

Ik gebruik overigens wel snoep bij trainen, maar dat zijn kunstjes, dat doe ik met de clicker (clickerwoord), dat vind ik weer iets heel anders dan opvoeden hoe je samen leeft.

[Frootje]

Even voor de zekerheid maar mijn reactie was ook echt niet naar jou hoor, ik zie jou totáál niet als iemand met een afgestompte hond aan een slipketting

Dat snapte ik hoor, van jullie allebei. Maar ik vond juist dat Inge wel een punt had, ook al was het niet richting mij bedoeld. Het zal in het geval van Froo gewoon wel een gevalletje onduidelijk aangeleerd zijn.

Ik vind dit in elk geval ook weer een heel leerzaam topic, veel dingen waar ik gewoon nooit zo bij stil heb gestaan.

[blondie]

En dat is dan weer een voorbeeld van waarom ik bij opvoeding geen snoep wil, dan verdwijnt die communicatie grotendeels en laat ik die nu juist van cruciaal belang vinden.

Is dat echt zo? Ik heb Oor in de opvoeding overladen met snoep, en toch had ze vaak aan een blik van mij al voldoende. Hoefde ik niet eens stil te gaan staan met mijn arm in mijn zij, zeg maar. Wij hadden echt aan een trillende wenkbrauw genoeg van elkaar en ik heb echt letterlijk nog nooit het gevoel gehad dat ze minder braaf was of minder zin had of minder goed getraind was om naar mij te luisteren dan als ik geen snoep had gebruikt.

Dat vind ik dan weer een beetje afhankelijk van de honden, en hun manier van communiceren. Zelf zie ik best veel honden en baasjes die zeker aan de lijn nauwelijks contact met elkaar lijken te maken.
Al is het alleen al omdat ik meer en meer zie dat mensen met de lijn in 1 hand en de telefoon in de andere wat verveeld de hond dan maar langs de groenstrook laten piesen. Veel honden gaan dan maar zelf dingen invullen, sommigen gaan uitvallen of alarmeren omdat ze iets eng vinden, of juist erheen willen en dan krijgen ze ofwel lijn, of een ruk aan een riem.

Zelf merk ik dat met voer of bal beloning zeker in het begin bepaalde dingen aan te leren zijn, eventueel met uitgestelde beloning. (Bij oversteken en rustig naast blijven lopen zet ik dat vaak in bij aanleerfase). Werkt toch wat beter dan simpel lijn kort houden en lichte tegendruk geven als er toch spanning op de lijn komt te staan en naast blijven zeggen terwijl ze dat hele begrip nog niet kennen of snappen. Dat laatste is dan wel echt correctie, terwijl de focus laten houden op voertje in mijn hand, en daardoor naast blijven lopen ergens ook een vorm van corrigeren is omdat ze anders wél bij meer lijn voor me uit zouden lopen.

Wij lopen veelal naar gebieden waar los gelopen kan worden, dus regelmatig moeten we ergens oversteken e.d. en soms kunnen ze niet los maar hebben we gekozen voor flexlijnen, maar om die goed te kunnen gebruiken moeten de honden wel ook leren bepaalde commando's voor de veiligheid aan te leren. De grootste is wachten, of terug bij ons komen als er andere honden aan komen of dus bij oversteken.

Het belangrijkste wat ik eigenlijk stimuleer, en beloon met woorden en positieve feedback is als ik merk dat de honden uit zichzelf contact maken op willekeurige moment. Even een neus tegen je hand, of tegen je kuit aan. Op of omkijken om oogcontact te maken.
Mijn eerste deed dat ook enorm, en door hem ben ik dat bij iedere volgende hond ook blijven stimuleren.
Ze deden en doen het ook om mijn lichaamstaal, oogopslag of houding te peilen. Ik leer veel van hun houdingen, maar veel honden zijn ook meester in onze lichaamstaal/gezichtsmimiek (of in ons geval ook de taal van de katten).

Dus mijn Nee schudden, of een opgestoken vinger zegt ze ook al genoeg, en dat is toch ook een correctie.

Verder ben ik soms wel fysiek, kan daar niets over zeggen maar ik pak er echt wel eens eentje in de kraag, of tik in de zij of aanraking in de zij als de sfeer zo gespannen is en ik merk dat mijn UH op dat moment niet doorkomt.
Met name in situaties bij honden die op een bepaalde echt agressieve manier reageren en waarbij ook ik twijfel of de hond wel door de baas gehouden kan worden. Aak kan dan echt op scherp gaan lopen en de blik strak gaan houden, wat alleen maar voor olie op het vuur zou zorgen en dat wil ik niet, dus in die situaties tik ik hem aan en zeg strenger dat er doorgelopen moet worden met als bekrachtiging voor mij altijd het woord NU! Al dan niet met zijn naam erbij "Aki.. NU!".

Verder is bij na waarschuwing doorblaffen buiten in de voortuin het simpel. Ik zeg 1x Nee joh!, en als hij of een van de anderen toch doorblaffen dan loop ik in neem of wijs naar de woonkamer maar zeg verder niets, en dan zijn ze binnen en gaat even de woonkamerdeur dicht.
Na, kort tijdje haal ik ze er dan weer naar buiten waarna als er weer iets gebeurd waar ze eerder op blaften maar stil blijven ik dat dus prijs en beloon, meestal met aai en mooie woordjes want ook ik heb niet continue voer naast me liggen

[blondie]

En dat is dan weer een voorbeeld van waarom ik bij opvoeding geen snoep wil, dan verdwijnt die communicatie grotendeels en laat ik die nu juist van cruciaal belang vinden.

Is dat echt zo? Ik heb Oor in de opvoeding overladen met snoep, en toch had ze vaak aan een blik van mij al voldoende. Hoefde ik niet eens stil te gaan staan met mijn arm in mijn zij, zeg maar. Wij hadden echt aan een trillende wenkbrauw genoeg van elkaar en ik heb echt letterlijk nog nooit het gevoel gehad dat ze minder braaf was of minder zin had of minder goed getraind was om naar mij te luisteren dan als ik geen snoep had gebruikt.

Of het zo is weet ik niet maar ik ervaar het zo.
Het zal uiteraard per hond en per baasje sterk verschillen, maar ik zie er op de hondenschool vaak pákken koekjes doorgaan zonder dat er ook maar één vorm van contact is geweest, en dat vind ik dan zijn doel helemaal voorbijschieten.

En ik zag het laatst ook bij een hond van een vriendin, een pup hier vandaan, en ze doen het geweldig met zijn tweeën, dus dat op zich is niet het probleem. Maar van zodra hij zijn naam hoort heeft hij alleen nog een 'snoepjesmimiek', verder niks qua contact, terwijl ze doorsnee juist een zeer goed contact hebben, alleen niet meer als er snoepjes te verwachten vallen.

Ik gebruik overigens wel snoep bij trainen, maar dat zijn kunstjes, dat doe ik met de clicker (clickerwoord), dat vind ik weer iets heel anders dan opvoeden hoe je samen leeft.

Ik lees deze reactie pas nadat ik wat had gepost. Volgens mij denken we er hetzelfde over.

En met voer alleen maar werken kan inderdaad ook averechts werken. Bij Chara nu ik soms wat snoep gebruik buiten voor bepaalde dingetjes, merk ik dat Chara dus alleen maar in haar kop nu heeft zitten dat er eten in mijn buideltasje zit.. door haar aandoening is zij dusdanig te gefocussed dan dat het niet eens beloning voor goed gedrag betekent of dat ze iets opslaat op dat moment.. VOER is wat in haar kop dan alleen maar binnenkomt. Bij alle drie de honden ben ik gelukkig gezegend dat ze ook allemaal ontzettend geneigd zijn om contact te maken en blij zijn als je daar blij op reageert en zelf contact terug maakt.
Grootste gedeelte van de mensen op het forum herkent dat denk ik wel, maar merk wel dat het soms moeilijk aan mensen die dat niet met hun hond doen/stimuleren of het herkennen is uit te leggen.

[BieneMaya]

Maya is er 1 die alles voor voer doet. Zou ik lekkers meehebben dan volgt ze uit zichzelf bijna op de voet.
Onafgebroken loerend of er al wat komt. Superfocus op mijn handen.
Daarom heb ik het gedaan zoals Blondie en Inge. Heel veel blijigheid als Maya zelf komt kijken/inchecken maar geen snoep. Ik zeg dan ook vaak op een hogere toon Hai Maya tegen haar als ze ff komt en dan is zij blij.
Ja ze krijgt wel snoepjes voor trucjes hoor want dat hoort zo.

[_Tiny_]

Ik beloon nog steeds af en toe met snoep wanneer de honden in een moeilijke situatie netjes bij mij komen of meteen gaan zitten zodat ruiters en fietsers kunnen passeren. Dat houdt het goede gedrag erin.

Ze krijgen ook nog steeds worst wanneer ze na de wandeling de auto in gaan. Vragen mensen mij op de parkeerplaats waarom mijn honden zo braaf zijn terwijl zij achter hun hond aan moeten vangen omdat deze de auto nog niet in wil. Nou, worst dus. Daar blijf ik ook wel mee doorgaan want het werkt.

[Inge O]

Vragen mensen mij op de parkeerplaats waarom mijn honden zo braaf zijn terwijl zij achter hun hond aan moeten vangen omdat deze de auto nog niet in wil. Nou, worst dus.

Heb ik toch eerlijk waar nog nooit moeten doen, ook zonder worst . Overigens een behoorlijke kans dat het die mensen mét worst ook niet lukt en jou zonder wel .

Ik heb overigens wel snoep mee hoor op wandeling, krijgen ze tussendoor zomaar even, uit het niets, snoepjestijdddd!!!

Maar aan het strand bv. nooit omdát ze voorbij een hond passeerden en die met rust lieten, ten eerste kan ik dan wel bezig blijven en ten tweede maak ik er dan een ding van en dat is nu net wat ik niet wil.
Ja, daar loopt een hond en wij lopen hier, lekker belangrijk.
Uiteraard beloon ik dat in de aanleerfase wel, verbaal. Karma moet bv. nog leren dat 'honden met rust laten' ook geldt als ik er niks speciaals over heb gezegd, en dat weet ze wel maar vindt ze nog moeilijk. Dus doet ze dat - hondkijkend - uit zichzelf zonder dat ik er nog iets moet van zeggen dan wordt ze natuurlijk duidelijk verbaal beloond.

[sabine]

Ik beloon nog steeds af en toe met snoep wanneer de honden in een moeilijke situatie netjes bij mij komen of meteen gaan zitten zodat ruiters en fietsers kunnen passeren. Dat houdt het goede gedrag erin.

Ze krijgen ook nog steeds worst wanneer ze na de wandeling de auto in gaan. Vragen mensen mij op de parkeerplaats waarom mijn honden zo braaf zijn terwijl zij achter hun hond aan moeten vangen omdat deze de auto nog niet in wil. Nou, worst dus. Daar blijf ik ook wel mee doorgaan want het werkt.

Dat doe ik ook altijd ja, wat lekkers als ze netjes in de auto zitten. Karel maakt het niet zo veel uit maar Pom zou het liefst door de klep heen springen.

Ik corrigeer ook wel, maar meestal zijn dat de dagelijkse dingen waarin ik bijv even iets niet wil, dan zeg ik Nee, en meestal is dat voldoende. Echt stevig corrigeren heb ik ook gewoon niet zoveel zin in. Fysieke correcties komen helemaal zelden voor, maar ik tik er weleens een aan met mijn voet als ze in de weg staan. Had ik chihuahuas, zou ik dat waars. niet doen maar mijn honden zien dat gewoon als een teken om een stapje opzij te zetten. Niet als correctie. De enige fysieke correctie die ze krijgen is meestal uit reflex, als ze me zeer doen. Komt tegenwoordig ook amper voor. Toen Pom jonger was corrigeerde ik haar weleens, maar tegenwoordig zijn we super harmonieus allemaal

[_Tiny_]

Vragen mensen mij op de parkeerplaats waarom mijn honden zo braaf zijn terwijl zij achter hun hond aan moeten vangen omdat deze de auto nog niet in wil. Nou, worst dus.

Heb ik toch eerlijk waar nog nooit moeten doen, ook zonder worst . Overigens een behoorlijke kans dat het die mensen mét worst ook niet lukt en jou zonder wel .

Ik heb overigens wel snoep mee hoor op wandeling, krijgen ze tussendoor zomaar even, uit het niets, snoepjestijdddd!!!

Maar aan het strand bv. nooit omdát ze voorbij een hond passeerden en die met rust lieten, ten eerste kan ik dan wel bezig blijven en ten tweede maak ik er dan een ding van en dat is nu net wat ik niet wil.
Ja, daar loopt een hond en wij lopen hier, lekker belangrijk.
Uiteraard beloon ik dat in de aanleerfase wel, verbaal. Karma moet bv. nog leren dat 'honden met rust laten' ook geldt als ik er niks speciaals over heb gezegd, en dat weet ze wel maar vindt ze nog moeilijk. Dus doet ze dat - hondkijkend - uit zichzelf zonder dat ik er nog iets moet van zeggen dan wordt ze natuurlijk duidelijk verbaal beloond.

Het past gewoon bij mijn persoonlijkheid om ze voor vanalles te voeren. Ik vind dat een gezellige omgang. Is dat altijd strikt nodig? Nee. Ik vind het gewoon leuker.

Ja hoor zonder worst kan ik het prima. Ik beloon ook verbaal. En soms met snoep. Niet omdat het beter is ofzo. Het past gewoon bij mij. Mijn honden worden er ook net iets fanatieker door. Krijg ik worst of krijg ik niks? Net een gokautomaat. Ze zijn "verslaafd" aan de interval beloning. Ik zou daar best mee kunnen stoppen want inmiddels is het een gewoonte geworden en is een vrolijk uitgesproken knapperds! genoeg. Maar ik vind het gewoon leuker om het op die manier te doen.

[_Tiny_]

Voortdurend jubelen tijdens de wandeling doe ik trouwens niet. Ik maak oogcontact en glimlach met een hoofdknikje. Dan weten ze dat ik blij met ze ben en goedkeur wat ze doen. Of gewoon gezien heb dat ze oogcontact met mij zoeken. Ik doe dat vanaf dat ze een klein pupje zijn. Als je een beetje oplet zie je dat een pup tijdens de wandeling af en toe naar jou kijkt om contact te maken. Ik cultiveer dat door vriendelijk terug te kijken. Wanneer je zulke kleine signalen van even contact zoeken van je hond niet opmerkt dooft het uit en dat is zonde. Je wilt juist een hond die steeds even contact houdt. Praten tijdens de wandeling die ik niet met mijn honden. Ik heb het idee dat het dan juist achtergrond ruis wordt. Als ik iets zeg is het meenes en zijn ze meteen alert. Mijn beloning voor op mij letten is dus oogcontact met een glimlach. Hele kleine signalen dus waar ze goed op reageren omdat je door de jaren heen een verstandhouding opbouwt.

Dit om even te zeggen dat ik niet alleen maar de koekjesautomaat ben.

[Inge O]

Dit om even te zeggen dat ik niet alleen maar de koekjesautomaat ben.

Dacht ik ook niet hoor .

[pioenroos]

Het past gewoon bij mijn persoonlijkheid om ze voor vanalles te voeren. Ik vind dat een gezellige omgang. Is dat altijd strikt nodig? Nee. Ik vind het gewoon leuker.

Ik ook hoor Ze moeten er wel wat voor doen en als ik 'klaar' zeg weten ze dat er voorlopig niets meer komt. Totdat ze wat voor zichzelf gedaan hebben en ik weer een opdracht geef.
Een deel van hun voerrantsoen gaat dus mee op wandeling en/of verdienen ze met oefeningen aan huis.
Het past mij goed en ik vind het een fijne manier om ze te trainen/bezig te houden/moe te maken. Huisregels/opvoeding zoals niet slopen, zinloos blaffen of mij m'n nek niet laten breken doe ik niet meer snoep. Dat heb je maar gewoon niet te doen
Nu heb ik ook altijd honden gehad die een blije baas niet zo vreselijk motiverend vinden en de 'beloning' van een niet boos wordende baas vind ik zelf niet leuk. Flora is ook een slechte eter behalve als ze er wat voor moet doen, dan smaakt het haar wel goed

Overigens merk ik dat Danu wel blij wordt van alleen maar een blije baas en bepaalde dingen (apporteren) uitzichzelf tof vindt, ze hoeft dan geen snoep zoals Flora want mijn 'dank' is al leuk en als ik opnieuw haar speel verstop is ze helemaal blij Ik heb dat apporteren ook nauwelijks hoeven trainen, ze deed het gewoon vanzelf Het heeft me bij Flora maanden gekost en Mies kíjkt niet eens als ik wat weggooi wat niet eetbaar is en Diem ging wel achter zijn bal aan maar terugbrengen was uitgesloten
Wel een cultuuromslag voor mij hoor en ik realiseer me weer hoe ontzettend verschillend honden toch kunnen zijn, naast alles wat ze hetzelfde maakt.

[Alfilillo]

Ik corrigeer de laatste tijd eigenlijk heel weinig als ik er zo over nadenk. Brave hondjes . Nou ja, af en toe Alfil als hij het te bont maakt met blaffen vanaf het balkon. Dan bonjour ik hem naar binnen met een ´en nou ga je naar binnen!´. Dat doet hij dan gauw, maar echt onder de indruk is hij niet. Eigenlijk zou ik echt moeten trainen op stoppen met blaffen als ik het zeg.

Echomira zei er al iets over in een andere post, maar ik vind een fysieke correctie niet per definitie heftiger dan een verbale. Voorheen liep Lily nog wel eens als een kip zonder kop aan de lijn. Veel te veel lekkere geurtjes. Dan prikte ik weleens met een vinger in haar zij om haar weer een beetje bij mij te krijgen. Dat werkte wel, maar voor haar is dat absoluut niks heftigs. Als ik me groot zou maken en tegen haar zou tetteren, zou dat veel harder aankomen.

[EchoMira]

Maar dat is zoals ik het lees geen correctie maar afleiden. Ook heel goed maar wel iets anders dan corrigeren.

Blijft het feit dat de meest gebruikte correctie hier gewoon een "(naam van de hond) ...nee!" is. Niet schreeuwen of dreigen. Gewoon aanmelden dat hij fout zit en op moet houden.

Ik was net wandelen met Hein, Echo (loops) en Mira en Vrijeschoolhond Luna. En dan mijn neef en nicht die de onhebbelijke neiging hebben de honden altijd meteen op standje 10 te zetten.
Gegil, geblaf, geren en gezwem achter gegooide stokken aan. Hysterie alom.
Ik haat het maar toe maar.

Als Echo dan net even te driftig wordt en vuile blikken gaat werpen en dan weer inbindt omdat ik "Echo...neenee" zeg dan is dat een correctie. Heeft helemaal niets met eng of pijn of stress te maken. Ik vraag alleen maar even aandacht en dat weet ze weer dat we dat zo niet doen.
Honden kunnen een correctie ook gewoon als helpend ervaren. Dat is het vertrouwen dat je hopelijk met je hond hebt. Dat die een benul heeft van het gegeven dat het voor hem handig is om zich door jou te laten sturen. Omdat hij een bondje met je heeft.

Hein was daar in de jaren dat hij bij mij woonde heel sterk in. Die voelde zich gesteund door mijn instructies, ook als die anders dan zijn eigen plan waren. Want hij was wel bereid om in hoger beroep te gaan tegen een rotweiler die zijn stok af had gepakt.
"Hein..neenee"
"Oh echt? Oke, dan niet."
Ik vind het echt een denkfout om te doen alsof een correctie de band met je hond beschadigt. Dat kan natuurlijk wel maar het hoeft zeker niet zo te zijn.

Het thema is de laatste tijd loslopen.
Dan ga je dat loslopen dus eerst beleven zonder risico op foutief gedrag. Lekker naar het plekje en daar scharrelen en oefenen op totaal positief terugkomen voor een knuffel, een spelletje of een koekje. Die fase wordt helemaal beleefd. We komen altijd terug als er geroepen wordt. Terugkomen is fijn! Contact maken is fijn!
En dan na 150 keer positief terugkomen komt die allereerste keer dat een hond toch denkt "ik naai hem er uit. Ik zie een kat". Als je dat eerste twijfelmoment al wegneemt met een doordringende fysieke prikkel op afstand ben je een hondenleven lang klaar. Het juiste gedrag zat er al in en het foute gedrag is onbereikbaar want dan krijg je zo'n elektrische rilling. Dan maar terug naar het mooie dat je al kende.

Maar hetzelfde geldt ook voor een hond die binnenkomend bezoek argwanend aankijkt op de rijpe leeftijd van 14 weken.
Op de arm, bezoek naar de bank sturen, zo mogelijk even laten scharrelen en al het bezoek laten ruiken en dan met een toastje paté de bench in.
En dan met 8 maanden als hij toch een keer met de oren naar voren aan een mouw plukt een flinke draai om die voororen en met een boog de slaapkamer in of het balkon op. "Niks ervan!"

We gaan altijd van de mooie dingen uit. Het leven is leuk en positief. Tot het niet meer positief is en dan moet je een hond ook gewoon een functioneringsgesprek aan durven bieden. In real time graag en dan ook dat het meteen blijvende indruk maakt.
Is dat zielig? Ja. Maar dat is ook de bedoeling en de andere 99% is positief.
Een correctie dient te corrigeren. De hond ervan te overtuigen dat hij een inschattingsfout heeft gemaakt. En ja, dat is stressvol. Op dat moment. Maar als je het goed doet zijn het maar een paar momenten op een hondenleven.

Als je dat niet wil moet je een hond nemen die het niet nodig heeft. Die zijn er dertien in een dozijn.
Neem lekker een poedel of een golden. Die stuur je met je linkerpink.

Maar goed, ik heb er eigenlijk niet zo'n zin in om constant te lopen leuren met het verhaal dat je je hond moet laten schrikken.
Mijn honden zijn er altijd bij gebaat.
Met een jaar of 2-3 weten ze wat er gewoon niet geaccepteerd wordt/niet goed uitpakt en dan verheugen ze zich op een leven lang genieten van wat er allemaal wel mag en dat is heel erg veel maar inderdaad niet grenzeloos.
En ja, dat is soms stressvol voor de hond maar een hond waar ik onvoldoende grip op heb is nog veel vaker stressvol voor mij. En ik ben ook iemand.

En daarom kunnen mijn whippetlurchers los tussen de cavia's over een kinderboerderij. Niet omdat ze constant kruipen voor "wat er gaat zwaaien" maar omdat ze weten dat ze een baas hebben die dingen goed en dingen slecht vindt en dat daartussen geen grijs gebied zit.
Je hebt je te laten instrueren. Punt. Uit.

[Inge O]

Grotendeels mee eens, EM, ik pluk er dit even uit :

We gaan altijd van de mooie dingen uit. Het leven is leuk en positief. Tot het niet meer positief is en dan moet je een hond ook gewoon een functioneringsgesprek aan durven bieden. In real time graag en dan ook dat het meteen blijvende indruk maakt.
Is dat zielig? Ja. Maar dat is ook de bedoeling en de andere 99% is positief.
Een correctie dient te corrigeren. De hond ervan te overtuigen dat hij een inschattingsfout heeft gemaakt. En ja, dat is stressvol. Op dat moment. Maar als je het goed doet zijn het maar een paar momenten op een hondenleven.

Daar draait dus voor mij inderdaad alles om. Mijn motto met de honden is 'als ik iets vraag dan moét het ook, maar het moet wel 'leuk moeten' zijn voor ze, en dat is het meestal ook.

Ik denk overigens dat de belangrijkste druk (als in 'correctie') die ze hier ervaren vooral het feit is dat ze er nietttt onderuit kunnen komen als ik wat vraag, ik ga (op een constructieve manier) a l t i j d door tot we bereikt hebben wat ik op dat moment wilde, zéker bij een pup/jonge hond. Dat heeft drie voordelen :

- de hond heeft eruit geleerd wat de bedoeling was
- je kan belonen want het is gelukt
- naarmate dit vaker gebeurt krijg je heel snel dat een hond zich zéér makkelijk laat leiden, omdat hij natuurlijk ook leert dat het 'my way or the highway' is.

[blondie]

Het gaat alleen vaak als het om welke manier van correctie als een hond het geleerde negeert dat voor mijn gevoel niemand durft te zeggen wat dan de consequentie is om aan te geven dat je dat gedrag niet goedkeurt.

En ook daar zijn veel varianten in.
Bij doorblijven blaffen (Aki heeft daar ineens een handje van gekregen dat hij op de pakjesbezorgers is gaan aanslaan, maar ook als de busjes voor ons huis komen te staan en ze niet bij ons door het hekje komen)
Daar heb ik gewoon een bloedhekel aan, want de jongste wil nu ook al grommend voor het raam gaan staan vanwege zijn reactie.
Op dat moment na niet stil worden loop ik in en wijs naar de mand in combi uiteraard met Klaar nu!

Maar buiten kan het ook wel gebeuren dat ik in de zij prik, omdat de focus overduidelijk niet bij mij is terwijl ik aandacht wil. Dat zie ik zelf wel ook als correctie, maar kan gezien worden als een kleine prikkel om de honden uit een bepaalde focus te halen.

Ik pak echter ook wel de halsband of zijkant van nek soms beet, maar dat is als ér echt vanuit de honden iets gebeurd waar we juist ontzettend op oefenen qua aanleren met beloning/braven/af en toe een brokje of bal beloning en waarvan ze donders goed inmiddels weten dat we het niet accepteren.
In mijn geval is dat toch écht een (terug)uitval doen naar een andere hond is heel sporadisch gebeurd, maar dan ben ik dus wel fysiek zodat weer even goed duidelijk is dat ik dat niet accepteer.
Soms door de veranderingen zie je dat hij toch ineens wat scherper op andere honden let, zeker toen Chara haar intrede deed en ook met Glory erbij in begin moesten we er weer heel kort bovenop zitten.
Nu is dat allemaal weer helder, en gewoon met stem aan te geven dat we vooral doorlopen en niet staren. Maar toch dus 1x dat ik het hem weer even duidelijk moest maken.

Bij Glory was even time out in de bench soms even nodig voor het continue op blijven jagen van 1 specifieke eigen kat. Tijdig aangeven het niet te doen met stem had even effect, maar met dezelfde gang kon ze het 5 minuten later weer doen. Paar keer dan op een bepaald moment zonder iets te zeggen na haar daad direct in de bench gezet. En nu heeft ze nog wel de neiging, maar als we haar zien sluipen of loeren is een UH! al genoeg. Daarbij zien we nu dat de kat in kwestie haar nu ook domweg uitdaagt, dus dan vind ik het niet fair om daar Glory voor op aan te gaan spreken

[Inge O]

Het gaat alleen vaak als het om welke manier van correctie als een hond het geleerde negeert dat voor mijn gevoel niemand durft te zeggen wat dan de consequentie is om aan te geven dat je dat gedrag niet goedkeurt.

De voornaamste reden dat ik dat niet doe is dat dat gewoon veel te complex is om er telkens helemaal bij te sleuren, en zelfs als je het wel doet bleek uit het andere topic dat het heel vaak niet gelezen of niet onthouden wordt, dus je kan niet telkens als je het woord 'correctie' uitspreekt daar een uitleg van een pagina aan vastkoppelen.

Als er een specifieke vraag in een specifieke context op komt zal ik daar in ieder geval altijd op antwoorden.

[EchoMira]

Ja, dat is mijn makke. Ik durf nooit te zeggen wat ik eigenlijk bedoel.

[blondie]

Grotendeels mee eens, EM, ik pluk er dit even uit :

We gaan altijd van de mooie dingen uit. Het leven is leuk en positief. Tot het niet meer positief is en dan moet je een hond ook gewoon een functioneringsgesprek aan durven bieden. In real time graag en dan ook dat het meteen blijvende indruk maakt.
Is dat zielig? Ja. Maar dat is ook de bedoeling en de andere 99% is positief.
Een correctie dient te corrigeren. De hond ervan te overtuigen dat hij een inschattingsfout heeft gemaakt. En ja, dat is stressvol. Op dat moment. Maar als je het goed doet zijn het maar een paar momenten op een hondenleven.

Daar draait dus voor mij inderdaad alles om. Mijn motto met de honden is 'als ik iets vraag dan moét het ook, maar het moet wel 'leuk moeten' zijn voor ze, en dat is het meestal ook.

Ik denk overigens dat de belangrijkste druk (als in 'correctie') die ze hier ervaren vooral het feit is dat ze er nietttt onderuit kunnen komen als ik wat vraag, ik ga (op een constructieve manier) a l t i j d door tot we bereikt hebben wat ik op dat moment wilde, zéker bij een pup/jonge hond. Dat heeft drie voordelen :

- de hond heeft eruit geleerd wat de bedoeling was
- je kan belonen want het is gelukt
- naarmate dit vaker gebeurt krijg je heel snel dat een hond zich zéér makkelijk laat leiden, omdat hij natuurlijk ook leert dat het 'my way or the highway' is.

Dat dikgedrukte herken ik, in de vraag van "simpele" dingen.
Mijn vriend had bijvoorbeeld de neiging om "Hier" te roepen maar liep vervolgens zelf naar de hond toe .
Aak (even als voorbeeld) als jonge hond, bleef dan wel stilstaan maar kwam niet.
Die hond leerde bij hem dus dat als er hier werd geroepen hij stil kon staan, want de baas kwam wel naar hem toe.
Zelf met aanleren van hier, of welk commando of opdracht dan ook blijf ik wachten of herhalen/lokken tot de hond daadwerkelijk komt doen wat ik verwachtte van de opdracht. En dat beloon(de) ik dan.

Idem dat ik 1 ding tegelijk vraag of aanleer. Zit is al heel braaf, maar ga dan niet ineens ook pootje aanleren en pas belonen als pootje is gegeven. Dat de hond gaat zitten binnen een paar oefensessies vind ik al een prestatie op zich

Zie dat ook vaak gebeuren ook buiten, worden er ineens meerdere dingen van een (jonge) hond gevraagd, hier, zit, blijf etc.. en dan niet zien wat ze allemaal wel al goed doen, maar het ene wat dan teveel is als niet goed zien.
Ik probeer daar zeker bij honden die nog moeten leren wat je verwacht altijd wel rekening mee te houden, opdrachten of oefeningen los van elkaar trekken.