Jinte

[ranetje]

Als je ze bij elkaar zou zien zullen er natuurlijk verschillen zijn, maar zo vanaf de foto vind ik hen zeer gelijkend.

De pup vooraan heet Holly en is een dochter van Pieter.

Ik vind ze ook zeer gelijkend Inge

[Pauline]

@Inge O die hebben inderdaad veel gemeen.

Die kop van pieter!! Hahahaha!

Hij vond dat rare ding aan z'n halsband maar niks. Aangezien de keurmeester hem als beste volwassen ruwhaar had aangewezen, wilde z'n eigenares wel graag een foto met aangehechte rozet.

[Pauline]

Oh, en vanmiddag anderhalf uur gewandeld. We zijn thuis, ik neem even pauze, en wie staat er voor me 'gaan we nou wat doehoen?' Toen ze hier net was leek ze wel twaalf, 't wordt al meer en meer een normale zesjarige.

[Pauline]

nu we toch met familiefoto's bezig zijn, op mijn oude laptop stond ook nog wat.
Dit is van 10 jaar geleden, beide honden leven inmiddels niet meer.
De achterste hond is Email, de vader van Jinte. De voorste is Email's moeder Amarulla.
In datzelfde weekend (clubweekend Frankrijk) heb ik ook nog een serie gemaakt van Email tijdens een africhtingswedstrijd, daar zal ik een paar van uitzoeken om hier te plaatsen.

[Pauline]

Tegenwoordig wordt de korthaar als de meest voor de hand liggende keuze gezien als je er (pakwerk) africhting mee wilt doen. Dat is niet altijd zo geweest; in de jaren '50 en '60 werd gediscussieerd over de vraag of de karakters van de stamboom-kortharen niet te slap werden, en ondertussen haalde de ene na de andere ruwhaar een politiehondcertificaat. Toen een bekende van mij in 1967 contact opnam met de rasvereniging, zei de pupinfomevrouw dat zij als beginner maar beter een korthaar kon nemen, want ruwharen waren doorgaans wat pittiger.
Daarna is dat wat verschoven, het is ook maar net met welke honden binnen een ras/variëteit wel of niet gefokt wordt. Er zijn nog wel ruwharen waar je africhting mee kunt doen, maar dat is minder vanzelfsprekend dan 60 jaar geleden. Voor Jinte zou het alvast niks zijn, schat ik zo in.

Het was dus een wedstrijd in Frankrijk, volgens het Ring-africhtingsprogramma. Buiten Frankrijk heet dat Franse Ring, ter onderscheid van Mondioring dat in andere landen wordt beoefend.
Net als IGP (voorheen IPO) komt er gehoorzaamheid en pakwerk aan bod. Alle programma's kennen een verdeling in niveau 1, 2 en 3 met opklimmende moeilijkheidsgraad. We zien hier niveau 1.

De foto's zijn niet van de mooiste kwaliteit, het was een regenachtige dag en ik had de camera op een vrij laag pixelniveau staan. Achteraf had ik ze graag wat meer pixels gegund, vooral de laatste. Maar goed, dat is wat het is. En nu: Email in actie.

Eerst het appèl.

Blijf


Hop!


Hoiii daar ben ik weer




even later: had net iets op afstand gedaan en nu weer bij de baas



En dan het manwerk. Evenals in de andere africhtingsprogramma's zijn er twee pakwerkers, een voor de korte en een voor de lange afstand. Voor één persoon zou dat te veel worden.
We zien hier eerst de korte afstand. Hij had net al gebeten, is weer teruggeroepen en moet nu volgen en daarbij de pakwerker in het oog houden. In andere programma's loopt de 'boef' dan naast je of iets voor je uit; in de Franse Ring loopt de hond achterwaarts naast je mee, zodat hij die gluiperd die daar achterblijft in de gaten kan houden.

Daarnet mocht ik hem bijten.... maar hij komt nu alleen de baas een handje geven, dat moet kunnen


blijft hij nu daar, of....?


zie je, hij komt toch weer lastig doen


even wat aan doen


zo kan het wel weer



Van lange afstand gestuurd naar de andere pakwerker. Die heeft ook weinig in te brengen met z'n stokje





Wou je er nou weer vandoor gaan joh? Dat heeft toch geen zin.....

[Inge O]

Heerlijk voor de honden !

[Pauline]

Vorige maand in Frankrijk waren er nog twee ruwharen aanwezig, die niet aan de keuring meededen. Tante en broer van Jinte, dus ik heb ze deze keer nog met wat meer aandacht bekeken.
Ze lieten zich allebei vriendelijk bekloppen, waarbij ik ze allebei wat schraal vond aanvoelen, en mezelf moest voorhouden dat dit normale conditie was en het blijkbaar makkelijk gaat om aan een wat gevuldere hond te wennen.
Het viel me nu voor het eerst op hoe gróót Ace Cool eigenlijk is. Jinte past daar in verhouding goed bij, ik moet haar nog steeds eens meten hoe hoog ze nu precies is.

Ace Cool heeft, evenals vader Email, een Ring 1-diploma. Hij loopt schapenhoedwedstrijden in de hoogste klasse en is onlangs bij een wedstrijd op de 2e plaats geëindigd.
Tante Eaudevie heeft het minder ver geschopt. "Speuren deed ze heel goed, maar toen moest ze ook dingen apporteren en dàt doet ze niet, ze pakt niks in haar bek. Bij de schapen heeft ze heel mooi werk laten zien, maar als een schaap echt vastberaden op haar af komt gestapt doet ze een stapje terug."
(van beide honden zal ik later een foto plaatsen, dan moet ik eerst verder zijn met afdrukken.)

Niets willen oppakken valt bij Jinte wel mee. Ze heeft op straat al een paar keer iets gevonden waar ze dan in haar nopjes mee loopt, het gaat helemaal schuil in haar bek en pas als ze het weer laat gaan zie ik wat het is. Een koffiemelkcupje. Een wieltje van een of ander speelgoed. Een fietslichtje. Knipper, knipper, knipper. "Nou heb je het nog aangezet ook. Het zal wel van een van deze fietsen afgevallen zijn. Eens kijken of ik het weer uitkrijg." Sta ik op dat kletsbekwijlde glibberding te drukken, maar meer dan van de ene knipperstand naar de andere overzetten lukte niet. Dan maar knipperend en al weer bij de fietsen gelegd.
In een portiek hier vlakbij lag op een nacht ineens een balletje op de mat. Dat was leuk! Meenemen mocht niet, eventjes mee spelen wel. De volgende ochtend wierpen we natuurlijk allebei een blik in dat portiek, waar de bal inmiddels binnengehaald was maar nog wel iets anders lag: een stokje dat de hond niet mee naar binnen had mogen nemen. "Goh, wat hier toch allemaal te vinden is." Dat mocht ze dan wel van mij meenemen en heeft het de straat uitgedragen, om de hoek geloofde ze het wel weer.
Een flosspeeltje meenemen op de wandeling en haar dat een keertje laten zoeken en wat aan sjorren vindt ze wel even aardig, misschien is dat nog wat uit te bouwen.

Schapen zijn we een paar keer gepasseerd op de wandeling. Ze heeft er geen bijzondere interesse voor laten zien; nu deden de schapen zelf ook niets bijzonders maar stonden stil in het weiland. Ze raakte in elk geval niet alert van de geur.
Bij het passeren van een wel heel grote koe, die aan de rand van het weiland naar ons stond te kijken, heeft ze beleefd weggekeken en is er stilletjes langsgelopen. Ik kan me voorstellen dat een hond met een wat gedrevener herderinstinct die koeieblik juist als uitdaging had opgevat en er klaar voor had gestaan. Maar wat ik al zei, het dier was ook wel erg groot.

Waar ze wel alert van wordt, is als er wild te bespeuren is. Wie heeft er nog een pointer nodig als je al een Jinte bij je hebt. We lopen (aangelijnd) door de laatste ruige stukken in Leidsche Rijn, ze blijft naast me staan, en ik hoef haar blikrichting maar te volgen om het konijn of de fazant te zien. Helaas voor haar doen we daar verder niets mee behalve kijken.
Het is wel sneu voor de fazanten, hazen en konijnen daar. Er blijft van de ruige terreinen steeds minder over. Zelfs een open strook tussen bankjes en kanaal wordt nu volgebouwd; het uitzicht vanaf die bankjes op de overkant is volgend jaar ook weg, dan zit je daar pal tegen de nieuw neergezette huizenblokken aan te kijken.


In de eerste week van oktober is ze nog een keer gewogen. De laatste keer daarvoor was eind augustus, toen ze op 33,8 was blijven steken. Daarna is ze blijkbaar weer vrolijk doorgegaan met bijna een ons per dag kwijt te raken, want in oktober was het 30,4. Ze krijgt nu ietsje meer eten, want ze hoeft niet in dit tempo te blíjven afvallen.

Wandelen doen we drie keer per dag. 's Ochtends en 's avonds een kleine ronde, en 's middags de grote wandeling. Soms gaan we met trein of bus naar losloopgebied, maar ik krijg de indruk dat ze net zo lief of misschien nog liever gewoon lopend van huis gaat, misschien omdat ze dan beter zicht heeft op waar we zijn. Er is nog steeds nieuw gebied te ontdekken, ook binnen de stadsgrenzen. Zo waren we laatst aan de oostkant van de stad een landelijke weg ingeslagen, die doodliep maar er was wel een paadje dat verder ging. Wij het paadje in, dat bleek te leiden naar de achteringang van een kerkhof, waar geen honden in mochten. Maar daarvoor ging ik niet meer dan een km weer teruglopen, dan maar even in overtreding. Langs rijen familiegraven, betreurde echtgenoten, veldjes voor te vroeg geboren kinderen... er was verder niemand en we zijn er aan de voorzijde weer uitgegaan. Eenmaal thuis schoot me te binnen dat het de sterfdag van Jinte's voorganger Zorro was. Misschien wel geen toeval.

Gedroomd dat ze in een beer veranderd was. Geen onttrekken aan, want met haar grote platvoeten liep ze met gemak de trap op naar de bovenverdieping. Nu heb ik altijd geleerd dat beren link zijn om als 'tam' dier te houden, omdat je door hun beperkte mimiek agressie niet altijd aan ziet komen. Maar deze beer was Jinte geweest dus die zou wel te vertrouwen zijn.

En ze is nu officieel Nederlands staatsburger. Ik heb een UBN-nummer gekregen als importeur van welgeteld 1 hond. In het land van herkomst is haar stamboom op mijn naam gezet en een export pedigree afgegeven. Dit heb ik gemeld bij de Raad van Beheer en die stuurden een opgewekte mevrouw om haar chip af te lezen. Ik had eigenlijk verwacht een Nederlands document te krijgen als bewijs van inschrijving in het NHSB, maar er werd alleen een "Import" stempel op haar stamboom gezet met de datum en haar Nederlandse stamboeknummer. Dat nummer hebben ze mooi uitgezocht bij de Raad. Het bestaat uit achtereenvolgens
geboortedag en -jaar van mijn vader
geboortejaar van mijn moeder
geboortejaar van iemand die ik ken; Jinte is op zijn verjaardag bij mij gekomen.
Ze stond dezelfde avond al in het online stamboek op internet, dat gaat snel tegenwoordig.

[Fabiola17]

Mooi meisje!

[Dirkje]

Zo leuk om de verhalen over Jinte te volgen. Ik lees het met veel plezier.

[Pauline]

Gisteren had ze niet zo'n behoefte om er ver op uit te gaan, ze wilde graag de route lopen door een langgerekt plantsoen in de buurt. Vandaag vond ze een boswandeling wel een goed idee. Dit is hoe ze er nu uitziet:



(en wederom mensen die er Dolfje Weerwolfje in zagen, deze keer volwassenen. Ik heb eens gegoogeld en kan me er wat bij voorstellen. Ze heeft alleen geen brilletje.)

[Aloha Dogs]

She looks great <3 Thank you Pauline, well done. No more stops on the bank? Sorry for you :-)

[Pauline]

She looks great <3 Thank you Pauline, well done. No more stops on the bank? Sorry for you :-)

danke! Es kommt noch etwas mehr.

(could you write a little introduction about yourself on the forum, so people know who you are? Click in the main page on the "Welkom" section, then the button "Nieuw onderwerp". You can add pictures to your message by clicking on "Afbeelding aan bericht toevoegen", choose the size "for message boards" for resizing.)

voor de overige forummers: dit is Iris, de fokster van Jinte.

[Pauline]

Het overige beeldmateriaal van zondag. Eerst de andere standfoto. Hier is goed te zien dat haar bouw niet optimaal is; wat weinig hoeking achter en de ruglijn niet strak, waardoor ze wat zwaar op de voorpoten leunt. Reden te meer om rustig aan te doen met conditie opbouwen.
Ze kan ondertussen in wandeltempo heel wat aan en loslopend komen er geleidelijk aan meer galopjes en sprintjes. Dat is natuurlijk weer heel ander spiergebruik dan wandelen.

Tegen de mevrouw van de Raad had ik gezegd, dat ik later misschien eens met haar aan een clubmatch mee wilde doen. "Ja, dan moet ze wel in het NHSB ingeschreven staan. Anders krijgt ze het kampioenspunt niet als ze kampioen mocht worden."
Nou, kampioen wordt ze niet hoor, dat zie ik er niet zo in.
"Later in de veteranenklas dan? Kan ze veteranenkampioen worden."
Ik zei dat ze van mij een ZG zou krijgen en dat ik dat mooi zat vond. Werd ik een beetje vreemd aangekeken. Maar serieus, waarom zou iedere hond per se een U moeten krijgen op een show. Je betaalt voor een bij de hond passende beoordeling. Anders kunnen ze de bekers ook zonder keuring wel uit gaan delen.

Voorlopig wordt er sowieso niet geshowd, aangezien het bekijken van naderende of dichtbij passerende honden alleen liggend schijnt te kunnen. En dat is geen gedrag waarmee je in een showring terecht kunt. Niet dat ik daar nu haast mee heb en ze doet er verder ook geen kwaad mee.

Dan nog een kleine minuut aan video, het zijn twee stukjes film aan elkaar geplakt. Eerst een stukje waar ze rondloopt; ik dacht dat ze in de blaadjes zou gaan rollen en wilde dat filmen, maar toen ze na 20 seconden nog liep te scharrelen heb ik het toestel maar uitgezet. Wel te zien is dat ze nu wat meer gebruik maakt van de ruimte als ze los is en niet meer de hele tijd strak achter me hobbelt.
Daarna een ontmoeting met een andere hond, van de meneer op de bank. Dit is zo ongeveer het vaste stramien. Op een druk belopen pad met tegenliggers gaat ze voor iedere nieuwe hond weer liggen, waar ze dan, eenmaal op een rustiger stuk beland, weer even van bij moet komen.
Ondertussen vindt ze de meeste honden wel degelijk leuk en wil ook wel spelen. Volgend jaar wellicht eens mee met een groepswandeling, eens kijken wat ze daarvan vindt.






Na een ommetje weer terug bij de bank, waar de meneer met hondje inmiddels weg was. We hadden daar al eens eerder gezeten en ze ging er liggen van "daar zijn we weer".
Het is een sfeervolle plek om te zitten, je kijkt uit op een open plek met heide waar een paar dode bomen wat gekortwiekt zijn. De afgezaagde stukken zijn blijven liggen en het lijkt net of er een roedel gigaherten daar hun geweien heeft afgeworpen.
(wat er nou met de rugleuning uitgespookt is? Ergerlijk vandalisme.)

[Inge O]

Hier is goed te zien dat haar bouw niet optimaal is; wat weinig hoeking achter en de ruglijn niet strak, waardoor ze wat zwaar op de voorpoten leunt.

Dat is gewoon een momentopname. Heel veel honden staan 'ondergeschoven' in rust (een soort van geparkeerd), dan zien ze er inderdaad zo uit, maar te zien in het filmpje heeft ze juist een zeer correcte rug. Wel relatief weinig achterhandhoeking maar dat lijkt me voor een Belg ook niet uitzonderlijk.

[Pauline]

Het is een van de vele momenten waarop ze zo staat (ik maak haar de hele dag mee). Als ze zich nog wat meer ontspant staat ze erbij als een overwerkt karrepaard.
Rugdip is ook goed te voelen bij aaien of afdrogen. Bouw is een aandachtspunt bij ruwharen - er zijn honden die slechter in elkaar zitten dan zij, ook onder haar voorouders. Van de honden die ik tot nu toe heb gehad, is dit net de minst goed gebouwde.
Voor haar gaat op wat je ook in keurverslagen van haar nestgenoten terugvindt: kon wat beter gehoekt zijn en rug wat strakker, loopt wel behoorlijk vlot.

[Pauline]

Van de week vroeg de dochter van de oude eigenaars of ik nog eens een recente foto van Jinte kon leveren. Daar wilde ze haar ouders een plezier mee doen.
Nu zouden we die middag toch al naar Houdringe (landgoed bij De Bilt, op een deel ervan mogen honden los) dus meteen maar het digitaaltje meegenomen en al lopend wat gekiekt. Geen hogeschoolfoto's maar wel een aardige indruk van de wandeling.

Vanaf de bushalte eerst een stukje langs de weg en dan kun je het losloopgebied in. Aan het begin is bos.

De paden op, de lanen in.....





(uitsnede)


Ze zit rijk in de vacht nu. Normaal gesproken wordt dit type vacht geplukt in voor- en najaar, dat was ik met mijn bouvier en de andere ruwhaar hollander ook zo gewend. Maar Jinte was in de herfst niet te plukken, als ik aan wat uitstekend haar trok zat het vast en ze keek van 'wat doe je nou'. Dus ik heb het maar zo gelaten en houd het bij wat borstelen en kammen. Daarmee komt er wel wat los haar vanaf. In april/mei nog maar eens zien of ze dan wel aan een echte trimbeurt toe is.


Bruggetje over en dan kom je in open terrein. Aan het begin is water en daar moet ze, net als haar voorganger, altijd even in.



(uitsnede)
-Hoi. Wat doe jij?
-Ik breng een stok. Dat is mijn Taak.




weer uit het water




en dan in het gras rollen. Ik dacht dat ik haar rollend op de foto had, maar daar dacht de camera anders over.



Ik hoor nog steeds over haar "net een wolf" of "is dat een wolfshond", maar Dolfje Weerwolfje heb ik al een poos niet meer gehoord. Misschien omdat haar kop ook wat smaller is nu ze wat is afgevallen, en de gelijkenis met Dolfje dan wat minder is.
Ik vind sowieso het "net een wolf" wel apart eigenlijk. Een wolf met een baard en een permanentje....?



Een eindje verderop. De andere hond was een mooi dier, helaas geen duidelijker foto van. Ik vroeg me af wat het kon zijn: IJslandse hond? nee, toch niet. Iets Scandinavisch of daar uit de buurt.... een lapinporokoira misschien? Het bleek een kruising te zijn van husky x australian shepherd. Geslaagde mix wat mij betreft.








Op het grote grasveld. De witte herder hadden we even daarvoor al ontmoet; de kennismaking was hem blijkbaar wel bevallen, want hij kwam Jinte nu nog eens opzoeken. De bazin liep vanaf het pad maar te roepen dat hij moest komen. Als die honden nou zo'n schik met elkaar hebben, gun ze even een minuutje, denk ik dan. Uiteindelijk is hij wel met haar meegegaan, maar eerst moest er worden gerend...




... en wat rondgehuppeld. Ik zie op dit plaatje trouwens wel een hond die ik op een wolf vind lijken, maar dat is toch niet die boender links.




Nog een renmaatje, maar dit duurde maar even. Ook deze hond kon ik van een afstand niet meteen determineren: Duitse staande? nee.... Dobermann? Pas van dichtbij werd het duidelijk: een kortgeschoren poedel!






zo, even pauze






erbij gaan liggen




wel alert blijven





als rechtgeaarde hollander vind je altijd wel iets om je neus in te steken.





Aan het eind van de route is ook een bushalte, waar we dan de bus terug naar Utrecht nemen. Daar vlakbij is een restaurant, waar ik de vorige keer nog naar het toilet geweest was. Jinte wist dat nog: "Moeten we nu eerst weer daarheen?" Nee, we gaan nu meteen naar de halte. Vond het wel slim van haar om dat te onthouden.




Op het stationsplein heeft ze een ritueeltje ontwikkeld bij de ommuurde vijver.
Eerst lekker schurken langs het muurtje




en dan op de plaats waar het muurtje de juiste hoogte heeft, een slokje drinken. Hoeft ze daarmee niet te wachten tot ze weer thuis is.

[Fabiola17]

Prachtig verslag.
Blij dat het goed met haar gaat !

[Budkes]

Ik vind jouw verhalen zo leuk om te lezen. Jinte heeft het maar getroffen met je.