Bronco heeft pijn en het gaat niet goed met hem. Zware artrose in zijn voorpoten en voeten en waarschijnlijk zijn de middenvoetsbeentjes kapot.
Verschillende pijnstillers en combinaties geprobeerd zonder enig resultaat. Onze hoop was gevestigd op de Librela injecties, maar helaas bracht dat ook geen verlichting. Vorige week maandag de derde injectie gegeven, omdat het in zeldzame gevallen pas bij de derde aanslaat.
Maar nee, ook niet
Tot een week of 2 geleden straalde hij nog levenslust uit, ondanks het feit dat hij niks meer kon.
Maar dat lijkt nu ook verdwenen.
Hij ligt de hele dag op de bank te slapen. Wel diep, maar niet ontspannen. En komt alleen 4x per dag buiten om te poepen en te piesen.
25 meter heen en terug maximaal. Meer lukt ook echt niet.
Hij berust er nu wel in dat hij niet meer mee kan. Gaat zitten voor een koekje en gaat dan weer op de bank liggen.
Maar toch wel altijd nog heel kort die verwachtingsvolle blik als ik mijn jas aan doe en Tux riem pak.....mag ik mee.
Afgelopen weekend hebben het er met elkaar uitgebreid over gehad wat we nu moesten. En het besef kwam dat alles wat we nu deden of gaan doen niet in zijn belang is.
Dit leven is voor hem niet meer leuk. Hij kan niets meer waar hij plezier aan beleeft. En al zou je toch nog pijnstilling vinden waar hij baat bij heeft, dan mag hij nog steeds niks. Want dan maak je de boel nog meer kapot.
Dat is geen leven voor een hond die altijd meer één versnelling kende: volgas vooruit. Overal 200% voor gaan en een top atleet.
Maandag heb ik de hele dag jankend doorgebracht. Ik vond het zo verschrikkelijk moeilijk. Maar ik denk dat ik zo verdrietig was, omdat ik diep van binnen wel wist wat ik moest doen.
Met een knoop in mijn maag belde ik gisterochtend mijn dierenartsin Bolsward. K*T, is hij 3 weken op vakantie.
Er was af en toe wel een invaller, maar die deed geen huisbezoeken.
Bij Bronco vind ik het echt belangrijk dat het thuis gebeurt, de enige plek waar hij relaxt is.
En nu........ Afgesproken dat ik in ieder geval vandaag Tramadol op zou halen bij de kliniek in Lemmer waar mijn dierenarts tot voorkort werkte, scheelde me een rit naar Bolsward.
Zodat we konden bedenken hoe we dit op konden lossen.
Dus ik stap binnen in Lemmer, zit de paraveterinair daar weer achter de balie die er een tijd geleden weggegaan was. Hij kent ons en Bronco ook erg goed.
Het voelde alsof het zo moest zijn. Ik hoefde hem niets uit te leggen en na het zien van de foto's en filmpjes van Bronco steunde hij ons volledig in ons besluit.
Zo fijn dat ik niet weer een heel verhaal hoefde te doen.
Maandag 24 oktober komen ze thuis om hem in te laten slapen.
Niet echt ideaal om nog een week te wachten, maar dan zijn Henk en onze jongste zoon ook vrij en kunnen we er allemaal bij zijn.
Het is ook niet zo dat het nu ineens acuut is en ik ga er vanuit dat de tramadol zijn werk doet. Anders ga ik nog prednison halen.
Dit is onze vijfde hond die we moeten laten gaan, maar ik ben er nog nooit zo kapot van geweest als nu.
Nou, het was echt weinig wat je zei, maar meer moet maar net kunnen en lekker vallen. 
