Er blijven van die momenten dat de village dog in mijn hondje weer opstaat.
Gisteren had ik haar bakje met haar eten laten vallen. Dat gaf een klap en zij stoof weg. De rest van de dag heeft ze niet meer willen eten, ook niet als ik het ergens anders neerzette.
En ook vanmorgen was het weer problematisch. Ze heeft een paar hapjes genomen, maar voelde zich toch al snel weer te angstig. En dus eet ze niet verder. Ik geloof vast dat, als ze eenmaal genoeg honger krijgt, ze wel weer gaat eten maar de vraag is hoelang dat gaat duren. Nu is die associatie eten is lawaai van de baas en is eng er.
Wat Zinodo zegt. Neerzetten en weglopen. Onze Fin vond zijn voerbak ook opeens eng, omdat hij zijn spiegelbeeld zag. Ik heb er geen aandacht aan besteed en na een paar dagen at hij weer zonder te aarzelen.
Hartelijke groet, Astrid en een lebber van Aislinn, Finbar en Clancy.
Niets veranderen. Zelf terug laten komen.
Angst is vervelend genoeg zonder je hond het idee te geven dat hij er iets mee kan bereiken rondom voer. Dat is vragen om ellende.
Als je je hond wil steunen ben je er gewoon op een troostende manier terwijl ze twijfelt of ze toch gaat eten. Lekker even op schoot laten zitten of hoe ze dan ook om mentale steun vraagt maar niet samen gaan lopen kutten over hoe ze hapjes kan nemen. Daar wil je niet heen.
Op eigen pootjes laten lopen en niet gaan zitten moederen.
Ik zou het ook eerst zo proberen door geen aandacht aan te geven.. Want als je gaat bemoederen of bv gaat stimuleren door koekje te geven, ga je verkeerd gedrag aanleren en dat is erg moeilijk terug af te leren...
Ik heb maar gewoon de gebruikelijke gang van zaken aangehouden. Eten in haar bakje op dezelfde plek en doen alsof mijn neus bloedt. En het dan wegnemen als ze niet eet en terug in de zak.
Nu eet ze inmiddels een paar hapjes met veel pauzes en om zich heen kijkend. Ieder geluid is een potentiële bedreiging en je kopje in je bakje steken is die bedreiging de rug toe keren. Alles wat ik doe wordt gewantrouwd. Ze blijft dan met haar kopje boven het bakje hangen maar durft geen hap te nemen of laat wat ze in haar bek heeft er weer uit vallen.
Vanmorgen niet veel beter. Ze heeft nog niet de helft van haar brokjes op. Het is een portret hoor.
Brokjes op de grond had ik die eerste dag geprobeerd, maar dat hielp ook niet. Het kwaad was al geschied.
Ik denk dat Zinodo wel gelijk heeft: dat ze het incident aan jou heeft gekoppeld.
Herkenbaar, want van mijn moeder heeft Zeno ook een keer een plens water over zich heen gehad en dat hoefde voor hem toch niet zo en toen hield hij bij haar wat meer afstand, terwijl hij bij mij recht voor zijn voerbak ging zitten. Dat is met wat tijd vrij snel recht getrokken, maar mijn hond is dan ook niet angstig van aard en hij heeft geen traumatisch verleden.
Maar ook al koppelt ze het incident aan jou, dat neemt niet weg dat ze juist in jouw aanwezigheid weer moet ervaren dat het eetmoment ook zonder incidenten kan verlopen. Dus niet weglopen. Gewoon 'normaal' doen, wat je anders ook deed. Dan ebt het angstige en wantrouwige met de tijd wel weer weg.
!
