Omdat Jip nooit moeilijk heeft gedaan met eten, heb ik altijd gezegd: “zodra Jip niet meer eet, rijd ik met gierende banden naar de dierenarts.” Maar natuurlijk was het vlak voor het weekend en keek ik het toch maar even aan. Zaterdag en zondag waren niet veel beter. Hij nam verspreid over die dagen nog wel af en toe een stukje gedroogd vlees aan en zondagavond heeft hij nog een lepel kattenvoer afgelikt. Maar alle andere dingen die ik hem aanbood werden afgewezen. Hij toont er totaal geen interesse in, loopt er echt van weg. Zelfs een eitje werd geweigerd. Maandagochtend heb ik dus wel echt direct de dierenarts gebeld. De assistente dacht eerst nog aan een loopse teef in de buurt, maar dat is het echt niet. Abel heeft inderdaad momenten dat hij minder goed eet als zijn hormonen hem in de weg zitten, maar Jip heeft dat nooit gehad. Bovendien merken we tijdens onze wandelingen helemaal niet dat hij allemaal lekkere geurtjes ruikt. Dat is het gewoon niet. Het gekke is; we merken verder niets aan Jip. Hij oogt helemaal niet ziek. Hij heeft niet overgegeven, hij heeft geen diarree, hij is gewoon blij. Hij slaapt gedurende dag meer dan normaal, maar de momenten dat hij wakker is, is hij gewoon energiek. Ik krijg nog steeds iedere dag een tennisbal of knuffel op schoot gelegd, als uitnodiging om samen even te spellen.
Dus maandagmiddag konden we gelukkig toch nog bij de dierenarts terecht. Daar is zijn temperatuur opgemeten (iets verhoging) zijn buik bevoeld, zijn gebit gecheckt en bloed (geriatrisch profiel) afgenomen. Daar kwam allemaal niks uit. Dinsdag heb ik de internist/cardioloog gebeld die al twee keer een hartecho bij hem heeft uitgevoerd. Zij begreep mijn zorgen gelukkig heel goed en we konden gisteren terecht voor een buikecho. Ik zat ‘m echt te knijpen, maar ook op de echo was niets afwijkends te zien. Er is nog een CPL test uitgevoerd om specifiek de waarden van de alvleesklier te onderzoeken, maar de verwachting was al niet dat daar iets uit zou komen. Dan had hij echt (veel) zieker moeten zijn. Die uitslag was dan ook gewoon goed.
Hij heeft uiteindelijk een injectie tegen misselijkheid gekregen en we hebben nog één pilletje (misselijksheidsremmer) mee naar huis gekregen. Vooralsnog zonder resultaat. Hij weigert nog steeds alles
Vrijdag moet hij echt gegeten hebben, anders wil de arts verder met een vervolgonderzoek. Ze wil dan opnieuw een buikecho doen om te kijken of er een verandering zichtbaar is ten opzichte van het eerste onderzoek. Hij trekt wel eens knuffels uit elkaar, dus misschien zit er ergens een draadje vast? Ik heb geen idee in welke hoek we het anders moeten zoeken, al wil ik wel graag dat ook nog een keer zijn bek of keel gecontroleerd worden.
Kortom, ik begrijp er niets van.
dus ik heb het niet aan de dierenarts voorgelegd. Maar ik ga morgen eens vragen of dat toch misschien een verband kan hebben met het weigeren van eten.
