Het was tijd.
Geboren op een vrijdag,
opgehaald op een vrijdag
en nu dan ook...
ingeslapen op een vrijdag.
Toen Noa 11 maanden terug de diagnose aangeboren hersenatrofie in de kleine en waarschijnlijk ook de grote hersenen kreeg, wist ik dat ik reeël moest zijn met wat voor haar acceptabel zou zijn. Zo wist ik dat zindelijkheid voor mij een eis was, want wassen ging niet meer. Ook moest ze pijnvrij blijven. En zelfredzaam zijn qua bewegen en eten/drinken. En zo had ik nog een paar dingen. Maar één ding sprong eruit, namelijk dat Noa nog blij moest zijn, gelukkig moest zijn.
Haar lichaam was nog niet op, ze kon nog alles wat ik als minimale eisen zag voor haar. Haar rustademhaling werd wel te snel en ze had het tegenwoordig snel te heet, 15 graden was eigenlijk wel het maximum, en dat voor een hond die altijd heerlijk in de serre met 25 graden achter het glas ging liggen bakken. Galop was ze tegenwoordig wel weer kwijt, maar draven kon ze nog prima. Ze wilde tegenwoordig wel een keertje tussendoor in de tuin plassen, maar verder ging dat ook helemaal goed. Dat was allemaal het niet. Maar Noa was Noa niet meer. Noa was niet meer gelukkig. Ze was haar blije ei kwijt.
Afgelopen 3 weken heb ik nauwelijks gewerkt, zodat ik bij haar kon zijn. Dat maakte het wel beter. En afgelopen week hebben we heel veel extra dingen gedaan. Vrijwel iedere dag mee naar stal, en de laatste dagen zo lang als dat ze zelf wilde. Ze mocht bij mij op bed slapen, want dat vindt ze heerlijk (ik slaap dan beroerd, dus normaal een nogo). Mee naar mijn moeder om koffie te drinken, een keer extra uit als ze dat aangaf. En vanmorgen samen terug naar bed, want ze was kapot van al deze extra dingen. Dingen die bij elkaar nog geen uur per dag extra activiteit vormden.
Mijn moeder heeft me gebracht en nog één keer werd Noa blij, ze mocht mee met de auto. Och, wat wilde ze er graag in. En dus zijn we alvast in de auto gaan zitten, terwijl mijn moeder de laatste dingetjes deed. Eigenlijk wilde ik haar knuffelen en kroelen, maar zoals altijd had ze daar geen interesse in. Nog één keer vrolijk naar de dierenarts. Mijn meisje, het is goed. Geen prikkels meer voor je die je niet kan hanteren. Je hebt eindelijk niet meer dat koppie dat niet wil, terwijl je ziel nog van alles wilde ondernemen. Misschien kan je nu boven lekker weer behendigheid doen. Misschien is er niets meer nu voor je en heb je dus gewoon rust. Welke route dan ook, het is goed. Dag mijn zielsmaatje, ik mis je.
Dol was ze op de haard
Met haar trofee
Voor het huis
Samen met Boris op de bank
Vroeger op de ginkelse heide
Mijn evenementenmaatje. Een paar weken terug was er oefening op het terrein naast ons. Nog één keer samen doen, een paar minuten, toen zat ze vol. Nog één afscheidsfoto. Meis, bedankt voor alle mooie momenten samen.
https://www.youtube.com/watch?v=ObGlgJPCZj4In mijn dromen doorstromen
Oneindige leegtes
Je remt me, je temt me
Je roert en beweegt me
Ik mis je, ik mis je
Ik grijp je, ik gris je
Ik wil je, bespeel je
Ik roer en beveel je
Om bij me te blijven in donkere nachten
Om niet meer te smachten naar jou
Laat me los
Ik moet nu...
Alleen
En houdt me vast als het nodig is
In gedachten
En ik zoek je in alles om me heen
Maar al weet ik wel dat het zo beter is
Kan ik het niet helpen dat ik je toch mis
Heel veel sterkte met het gemis.
