Precies 10 jaar geleden beleefden wij die meest verschrikkelijke nacht van ons leven.
Tijdens het nachtelijke pies & poeprondje werd (oma) Yla vanuit het niets aangevallen door de hond van een van de buren. Ze raakte zodanig zwaar gewond dat we een paar uur later niets anders konden dan haar in te laten slapen.
Natuurlijk zijn de pijn en het verdriet in de loop der jaren gesleten, maar het blijft altijd een datum met een vreselijke herinnering.
Dat blijft je altijd bij.
Het blijft mij ook bij en kan me jullie verdriet en ellende nog goed herinneren.
De pijn wordt wat zachter, maar het beeld krijg je niet meer weg.
Ik dacht er weer aan bij jouw blije berichten over Quin. Na 2 honden zo plotseling kwijt geraakt te zijn waren jullie aan wat puur geluk toe. Echt...soms zijn honden geboren met een taak.
Tien jaar al. Het blijft heftig. Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren hoe je het op het forum vertelde. De impact op jou en Ria moet vreselijk zijn geweest.
Groetjes van Tamara en een poot van Cody
In liefdevolle herinnering:
Bayko *06-01-2002 +08-09-2012
Cyntha *20-04-2003 +02-05-2017
Alweer 10 jaar, vergeten doe je het nooit al gaan de rauwe randjes er af.
Sterkte en ik hoop dat de goede tijden samen met Yla in jullie gedachten overheersen.
Bedankt voor alle lieve berichten. En ja, het is echt alweer 10 jaar geleden.
Zowel de hond en buren zijn gelukkig verhuisd en volledig uit ons zicht verdwenen en dat gaf toen meteen al zoveel rust, want de stress was weg.
Jemig, 10 jaar alweer.
Je hond verliezen is altijd verschrikkelijk, maar als het op zo'n manier gaat doet het extra veel pijn.
Een regelrechte nachtmerrie.
Veel sterkte
