Met een kop koffie in de hand zaten we op frêle QueenAnnemeubilair in de huiskamer te wachten tot ze haar uit de bench in de bijkeuken 'bevrijd' hadden. Dat was haar vaste plek. Bijna het hele etmaal.
En jawel hoor, als klassiek ongeleid projectiel spóót ze de kamer in , sprong de kop koffie uit onze hand -flatsjjj -, roste een rondje over de leuning van het iele bankje waar ik zat. Daar was ze dan. Veel te klein, veel te mager. Zoveel richtingloze energie in een onvolgroeid lijf.
Maar ze parkeerde zich op mijn voeten. En het was goed.
Om niet per ongeluk met een rasADHD-er thuis te komen, hebben we nog een blokje om gelopen. Ze had niet het idee dat er nog iemand aan die riem vast zat, maar leek toch 'leerbaar'. Op de vraag wanneer we haar konden ophalen, was het antwoord "Nee, nee, meteen meenemen". En dochtertje van 9 dan, moest die geen afscheid nemen? Nee hoor, die wist van niks, en zou wel een paar nieuwe paardrijlaarzen krijgen. Als troost.
Wat een leegheid.
Onderweg in de auto heeft ze op schoot gezeten en kreeg ze een nieuwe naam: FaeLynn.
De Duitse herder die toevallig ook dat weekend bij ons landde, werd haar anker en voorbeeld.
En ze had bedacht dat ze hoe dan ook bij mij in de buurt moest blijven.
Dat ze nog moest leren om niet het stucwerk uit de muur te vreten, of de planten uit de potten, hadden ze er niet bij verteld...
Inmiddels zijn we 8 jaar verder.
In haar hoofd was ze en is ze kwikzilversnel. Toendertijd als een chaotisch vlindertje, nu als een verbindende vooruitkijker.
Vroeger dacht ze auto's te kunnen jagen (en dat kon ze ook, echt héél goed), tegenwoordig komt ze me 'roepen' als er een auto het erf oprijdt.
Hoe de roedel om haar heen ook is, ze vindt met ieder een spelvorm die bij de ander past zonder ooit in conflict te raken.
Als er ergens frictie dreigt, lost ze het op, niet door drammerige herderbemoeienis, maar door een speelse uitnodiging.
Ze is geen leading lady met gezag of overwicht. Maar toch is ze degene die de roedel rust en samenhang geeft.
En 8 jaar of niet: ze heeft nog steeds de ambitie om die jonge windhondedame van bijna 2 eruit te lopen.
Dat het niet lukt, is geen reden voor frustratie, hooguit aanleiding om het nog een keer te proberen.
Ruimte, roedel en regels zijn de basis geweest waarop ze kon landen. Energiek blijft ze, maar nu ook baasgericht en supersociaal.
En zodra ze hardloopschoenen ziet, gaat ze er pontificaal bovenop zitten: ze wil mee – samen rennen, de wijde wereld in.
Nooit bang, nooit bluf, gewoon in balans met zichzelf, met anderen en met mateloos vertrouwen naar mij.
Ik ben trots op m'n Faetje, op de hond die ze geworden is na die sociaallege start.
Wat schrijf je dat ontzettend mooi, de liefde en trots spat er vanaf. Schrijf alsjeblieft vaker over je honden! 
