Stelling: Once in a lifetime (hond)

[blondie]

Ook bij honden eigenaren wordt het wel eens gebruikt, een hond waar je een dusdanige onverklaarbare band mee hebt dat men wel eens spreekt van once in a lifetime.
Is dat écht zo.
En is dat dan erg..

[Cooper]

Ja, dat is echt zo.
En nee dat is niet erg.

[Nanna]

Tot op zekere hoogte.
Met de ene hond heb je meer dan met de andere. En het tijdstip van arriveren heeft daar niets mee te maken. Zo vind ik Katus veel leuker dan Panni. Is dat erg? Welnee.

[ranetje]

Nee dat is niet erg.

De andere honden zijn me net zo lief ook al is de band net even anders.
Ik heb twee keer zo'n "once in a liftime" hond gehad.
Dus voor mij twice in a liftime

[Border Collie]

Noah was voor mij zo een hond, echt m'n meest geweldige hond. En daarna kwam Perry, die geen Noah was. Het heeft echt lang geduurd voordat ik een beetje die band met hem kreeg als dat ik met Noah had. Gelukkig zijn ze totaal verschillend anders was ik denk wel veel meer gaan vergelijken. Perry is geen Noah maar wel uniek op zijn manier

[Loraine]

Mahdutje, hij past me bijna als een handschoen, het enige wat ik soms mis is een snufje will to please, hij is heel erg will to please himself.
Ik hoef maar naar hem te kijken om te zien dat hij rottigheid/ondeugd aan het verzinnen is en kan dat meteen stoppen met een 'doe maar niet vent '.
Of hij mijn once in a lifetime hond is weet ik niet, dat kan ik pas met zekerheid zeggen wanneer ik ooit mijn laatste hond heb (gehad), wel is hij mijn hartehondje.

Met Dívka ben ik ook heel gek maar anders, dat gaat niet zo diep als wat ik met Mahdutje heb zegmaar.
Maar met haar heb ik veel meer moeten werken en tot op bepaalde hoogte nog steeds om de band te krijgen die we hebben.

[Omega]

Geen van mijn honden is/was zoals Balu, toch zijn/waren ze me allemaal even lief.
Maar die verbinding die ik met Balu had heb ik met geen van de andere.

[CatnDog]

Ik denk dat je met het ene individu (hond, kat, mens, maakt in dat opzicht mijns inziens niet zozeer uit) een hechtere band kunt ontwikkelen dan met een ander individu.

Spreekwoordelijk een enorme 'klik' kunt hebben, met elkaar kunnen lezen en schrijven, twee handen op een buik, je ziet elkaar en het zit meteen goed, op elkaars golflengte zitten etc.

Dat het zo klopt samen dat de kans klein is of je tenminste het gevoel hebt dat je met een ander individu nooit een nog sterkere band zou kunnen ontwikkelen. Once in a lifetime.

Een mensenleven is nu eenmaal ook niet zo lang en we kunnen niet oneindeig veel relaties aangaan. Met ieder individu ga je weer een nieuwe, andere relatie aan.
In theorie zou die beter kunnen zijn dan die eerdere relaties en die ene relatie waarvan je dacht dat het once in a lifetime was.
Dus was die relatie waarvan je dacht echt once in a lifetime? Ik denk het niet. Althans, niet per se. Het is eerder een tot-dan-toe-beste band ooit omdat je simpelweg niet in de toekomst kunt kijken en nog niet beter weet. Neemt niet weg dat het natuurlijk fantastisch is op het moment zelf en je achteraf kunt realiseren dat je het zo heerlijk hebt gehad samen!

Met mijn allereerste kat dacht ik dat we een once in a lifetime band hadden. Maar met mijn daarop volgende kat (1 van het duo dat nu in mijn leven is) had ik wederom een geweldige klik. Achteraf gezien misschien nog wel beter met mijn eerste kat. Dat vind ik moeilijk te zeggen.

Zeno is mijn eerste hond, dus ik kan hem niet vergelijken met eerdere honden natuurlijk, maar ik heb met hem niet de klik waarop ik had gehoopt. We zitten niet echt op dezelfde golflengte (we zijn een beetje tegenovergestelde karakters), ook al denken niet-beter-wetende voorbijgangers dat vaak wel. We kennen elkaar inmiddels wel een beetje en hebben een weg met elkaar gevonden. Ik had absoluut op een betere relatie met hem gehoopt, zoals ik met mijn katten heb gekend, maar ik heb ook enorm veel van onze relatie geleerd, ook al gaat het niet gepaard met die droom/once in a lifetime ervaring die ik dus in de toekomst alsnog met een hond hoop te hebben.

En is het erg in de zin van stel dat je maar 1 x in je leven zo'n ultieme band met een individu ontwikkelt. Niet per se. Maar toch wel jammer. Het is toch wel fijner als je opnieuw, ook na het overlijden of wegvallen van een geliefde, weer zo'n geweldige band met een individu kunt krijgen. Dat gun je toch iedereen?

[Teckeltoos]

Peer is mijn soulmate. Wat ik met Peer heb heb ik naar mijn idee nooit gehad met vorige teckels. Toch hield ik ook van ze.
Peer zit niet zomaar in mijn hart; hij maakt er deel van uit.

[Gretha]

Ja, dat is echt zo. Voor mij was Bronco dat, ondanks dat hij alles behalve makkelijk was.

Wat mij betreft is het niet erg. Sterker nog, ik zou niet met al mijn honden zo'n band willen hebben.
Wist niet wat me overkwam toen hij dood was, zoveel en zo lang verdriet heb ik nog nooit gehad bij het overlijden van een hond.
Natuurlijk was ik dol op al onze honden, maar ook vrij nuchter. Als het hun tijd was, dan was dat zo.
Na een weekje verdrietig zijn ging het leven ook gewoon weer verder.

[Mo-yi]

Mo-yi is mijn once in a lifetime. Ik was ook gek op mijn vorige hond Wolf, met Mo heb ik nu zoveel stadia's doorlopen waar we altijd samen waren. 1 blik werpen en we begrijpen elkaar, ben echt gek op die malle hus.
Of het erg is? lijkt me niet. Ik heb ook steeds maar 1 hond, t is niet dat ik haar specifiek voortrek op anderen bv ofzoiets. Ik vind het heel waardevol om zoiets te kunnen meemaken.

[blondie]

Wat een mooie reacties op de stelling. Zeker van de personen die het toelichten.
Kom er zelf ook nog op terug met mijn ervaring, want beetje lullig als ik een stelling aanmaak en deze zelf niet toelicht nietwaar.

[Diana]

Mo-yi is mijn once in a lifetime. Ik was ook gek op mijn vorige hond Wolf, met Mo heb ik nu zoveel stadia's doorlopen waar we altijd samen waren. 1 blik werpen en we begrijpen elkaar, ben echt gek op die malle hus.
Of het erg is? lijkt me niet. Ik heb ook steeds maar 1 hond, t is niet dat ik haar specifiek voortrek op anderen bv ofzoiets. Ik vind het heel waardevol om zoiets te kunnen meemaken.

Ik denk dat het ook niet inhoudt dat je die hond dan voortrekt. Ik heb wel meerdere honden en met Mila en Amoz had ik meteen vanaf het begin een supersterke band. Met Amy en Fayah ook, maar bij hen speelt daarin meer mee dat zij mijn grootste fans zijn - de band met Mila en Amoz is/was op een bepaalde manier gelijkwaardiger of volwassener. Met Taartje en Arlo had ik niet meteen zo'n sterke band, al groeit dat natuurlijk wel na verloop van tijd en heb ik ze altijd allebei superleuk gevonden, maar het is gewoon minder intens.
Het betekent echter zeker niet dat er hier een hond voorgetrokken of achtergesteld wordt. Taartje kreeg allerlei privileges omdat ze ons oudje was en omdat zij niet te verpesten was. Dat hoef ik bij Mila niet te doen, ook als hoogbejaarde slaat zij er meteen een slaatje uit als ik bepaalde dingen ga toestaan, bij haar moet ik echt heel consequent blijven. Ze hebben hier allemaal hun eigen specifieke privileges afhankelijk van hoe ze daarmee omgaan, niet afhankelijk van welke band ik met ze heb. Hoeveel aandacht, training, één op één wandelingen etc. ze krijgen hangt ook vooral af van de specifieke behoeftes van elke hond.

Mijn Lola was mij once in a lifetime kat. Bijna meer een hondje dan een kat qua luisteren en ze was echt mijn schaduw: waar ik was, was Lola.

[Rennendehond]

Ik denk dat Manu die hond is voor mij.

Hij is samen met mij volwassen geworden. We hebben zoveel geleerd samen, ik vooral van hem. We kunnen met een blik naar elkaar communiceren. Hij is zo kalm en zelfbewust en zelfverzekerd. Ik was zo onzeker en neurotisch, maar hij heeft me echt veranderd. Hij heeft me geholpen in heel veel situaties, hij heeft mij eigenlijk ook helemaal niet nodig en toch is hij graag bij me en wil hij graag dat ik mijn trots uitspreek.
Hij is zo’n speciale hond. Hij is ook mijn eerste hond dus eerder was ik me nooit zo bewust van hoe speciaal en bijzonder hij wel niet is maar nu ik meer kennis heb weet ik het zeker. Andere honden en hondenmensen zien het ook. Hij is mijn bijzondere Manu. De grote leider. Degene die altijd weet wat hij moet doen.

En nu is hij een oude hond. Hij spookte laatst ‘s nachts door het huis en ik ben afgelopen 6 maanden heel vaak naar de dierenarts geweest. De wetenschap dat we in onze laatste jaren zijn beland maakt me af en toe heel angstig. Manu is een deel van mij geworden. Zo voel ik dat wel.
Dankzij hem beleef ik nog steeds zoveel spannende avonturen want met hem aan je zij durf je alles. Als hij weg is weet ik niet hoe dat moet.

Meeko is mijn droomhondje. Hij is alles wat ik ooit wilde en ik ben vreselijk blij met hem. Maar Manu is wat ik nodig heb en mijn rust. Ik kan niet zeggen dat hij mij ook nodig heeft maar ik weet zeker dat hij ook het liefst nog jaren samen wil blijven. Hij vindt mij soms een vreselijke aansteller en hij vindt dat mijn partner beter kan kriebelen dan ik Maar ik hoef maar naar hem te kijken en hij weet al wat ik van plan ben. Ik denk wel dat onze band bijzonder is en ik denk ook dat ik nooit meer een hond ga treffen die vergelijkbaar is met hem. Ik weet ook niet of ik dat wil zoeken. Hij is gewoon een unieke baas

[Maart]

Voor mij zijn dat wel Ds en Runar.
Ds omdat ze gewoon alles was wat ik nooit voor ogen had gehad (ik wou een rottweiler reu ) en omdat ze mijn huidige leven bepaalt heeft.
Ze was zo graag gezien door vele mensen. Ze was ook zo rete slim, met een drupje humor bij. Echt een hond met een ziel en karakter.
Runar omdat het gewoon een brave, betrouwbare hond is die voor me door het vuur gaat. Zoveel mee bereikt, zo veel mee gezien. Hij is gewoon compleet Hij is wat je voor ogen hebt als je een maatje zoekt in het leven.

[ellen en de birmanen]

ik heb altijd gezegd dat mijn 1e hond, golden retriever Heavy, mijn once in a lifetime was, maar daarna heb ik vele andere honden gehad en met de ene hond had ik meer dan met de andere hond.
mijn 1e toller, Gilly, was ook een once in a lifetime, maar dat gevoel heb ik ook bij haar kleindochter Twinkel en Twinkel dr kleindochter Oos.
allemaal honden waar ik iets meer mee hebt dan met de andere honden.

[katerke]

Ik had dat bij onze Wannes. Mijn eerste Chinese naakthond. Hij was mijn alles en mis hem nog steeds. Bij Goblin had ik dat ook die was helemaal mijn hond. DIe heeft mij ook gekozen om zijn baasje te zijn. En toen ze stierven was ik mijn soulmates kwijt.
Bij de andere honden had ik dat zo niet.

[EchoMira]

Ik vergelijk ze gewoon niet met elkaar.

[Anne]

Eigenlijk wilde ik twee invullen, waarvan één niet van mij, maar dan komen er herinneringen aan andere honden boven, en dan zijn het er al vier, en worden het er steeds meer. Thuis mochten we geen hond, en dankzij die honden die deel uitmaakten van het dagelijkse leven en een paar minder vaak maar wel regelmatig en hecht waren er honden om mee te spelen, uit te laten, mee te gaan rennen, en dus gelukkig wel honden in het leven te hebben die niet van mij maar wel heel eigen waren. Timon is de eerste en tot nu toe enige eigen hond geweest en staat daarmee op nummer één, en ik denk wel dat hij dat altijd zal blijven, hij paste perfect bij mij en bij ons.

[Frootje]

Weet ik niet. Ik zei altijd dat Froo mijn soulmate is en dat ik zo'n hondje nooit nog een keer ga vinden. Ik denk dat dat ook gewoon klopt en ik zou dat trouwens ook niet willen, want Froo is de enige echte Froo. Ik ben zo verbonden met dat hondje, ik ben echt zo dol op haar. Ik heb dat nog nooit eerder gehad met een hond.

Maar tegelijkertijd heb ik ook een enorm sterke band met Aloy. Op een andere manier maar toch ook wel het gevoel dat ik nooit nog een keer zo'n hond zal vinden. Over een heel aantal jaar als Aloy verdiend bij mij met pensioen mag, komt er vast een opvolger en die zal toch ook wel weer heel speciaal zijn, maar ik kan me op dit moment niet voorstellen dat het zo zal zijn als met Aloy. Dat je elkaar op die manier aanvoelt, op die manier samenwerkt, dat het een hond zal zijn met dezelfde zachtheid, dezelfde lieve knuffels en dezelfde stoute apenstreken.

Zal vast ook wel niet, maar ik weet zeker dat die hond ook weer speciaal wordt. Dus misschien zijn alle honden voor mij wel een once in a lifetime hond op hun eigen manier. Want van allemaal is er maar één, toch.


Overigens voel ik mezelf wel nog elke keer lullig tegenover Froo als ik toegeef dat ik ook echt zo'n enorm hechte band heb met Aloy. Froo is wel echt mijn speciale hondje met een héle speciale plek in mijn hart. Maar mijn trainster zei een tijd geleden tegen mij "er is ruimte voor meer dan één hondje in je hart". En dat is ook gewoon zo. Ik heb vast nog wel ruimte voor op z'n minst nog tien andere once in a lifetime honden.


Er zijn natuurlijk ook wel honden waarmee ik een mindere band heb gehad. Saar was een leuke hond maar ik zie haar niet als een 'once in a lifetime' hond, ze was gewoon leuk en lief. En dat is ook prima. Dus ik ben het er wel mee eens dat je met de ene hond gewoon wat meer diepgang kunt hebben dan met de andere hond.

[Doyaquba]

Ik vind het ergens zo jammer als mensen zeggen dat ik zo'n hond als Donner nooit meer ga krijgen. Ik ben nu 27 jaar en Donner 5. Dat betekent dat ik nog heel veel honden in theorie zou kunnen hebben die allemaal niet zo leuk en braaf zijn en zo graag met me werken en op avontuur gaan. Ik hoop niet dat dat zo is. Maar ik waardeer enorm dat ik in het volwassen leven ben gegroeid met zo'n ontzettend stabiele en trouwe hond. Onze band is heel sterk en ik hoef hem nooit echt bij te sturen in het dagelijks leven. Bij hem kom ik tot rust. Met Cato heb ik dat helemaal niet maar die heeft dan weer andere kwaliteiten. Ik denk dat ze zo allemaal een wel wat hebben maar de ene past beter bij je dan de ander. En wellicht veranderen mijn behoeften ook nog wel waardoor een andere hond weer beter gaat passen. Mn pup is weer heel anders van karakter dus ik ben heel benieuwd hoe die gaat worden.

[pioenroos]

Once in a lifetime niet, ik heb meerdere honden (gehad) die heel diep in mijn hart zitten.
Wel 1 hond waar ik gek op was maar onze band was absoluut minder sterk. Ik dacht omdat het een reu was en ik mezelf als tevenmens zie. Ik had een reu genomen omdat mijn teefje veel beter met reuen ging.
Maar sindsdien heb ik nog een reu gehad (eurasier Diem) en oh wat was ik verzót op die rotzak bijna 3jaar dood alweer maar wat mis ik hem nog elke dag

Met Flora heb ik ook een wat minder diepe band. Nu woont ze natuurlijk bij mijn moeder maar ik train en wandel bijna dagelijks met haar. Ik hou absoluut van haar en ze is een fantastisch hondje met een gouden karakter. Maar het is net wat anders dan met Danu, Mies en voorheen Diem en mijn eerste teckel Thelma. Minder verliefd hart overlopend van vreugde als we samenzijn ofzo

[Josefien]

Niet zozeer een once-in-my-lifetime, maar meer mijn oerhond. Ik wist niets van honden (eigenlijk best een aversie), tot ik haar tegenkwam. Zoveel geleerd van deze dame. Alle honden daarna, ondanks hun achtergrond, hebben uiteindelijk iets van haar, mellow-yellow en easy-going.

Mijn eerste hond Josefien
Kattenmens bij uitstek was ik, totdat Josefien, een (eigen)wijze hond besloot definitief bij me in te trekken. Begin jaren 80 woonde ik in het centrum van Groningen. Ik kwam regelmatig een loslopende goed verzorgde bouvierachtige teef tegen, met versleten halsband en adreskokertje. Op een gegeven moment toch maar eens die koker geopend. Die was volgepropt met papiertjes met tel. nrs en boodschappen over haar where-abouts. Een eigenaar had ze niet, de buurt had zich over haar ontfermd. Dan bivakkeerde ze hier en dan daar. Ze nam na een aantal dagen steeds weer de kuierlatten, vlinderachtig als ze was. Om zicht op haar te houden en om te voorkomen dat ze in het asiel zou belanden droeg ze dat kokertje. Hoe ze aan haar naam kwam, was onbekend, loops werd ze niet, dus waarschijnlijk gesteriliseerd? Niemand die het wist. Op den duur kwam ze ook bij mij voor bed en brood, 2 overnachtingen en foetsie was ze...tot ze een tijd later weer opdook met allerlei nieuws in haar adreskoker. Josefien was social media avant-la-lettre BTW door haar zijn er relaties ontstaan en kinderen geboren. Toen ze op leeftijd raakte en wat strammetjes werd, verkoos ze mijn kachel en geregelde voertijden boven haar 'straatleven'. Ze volgde me en ging overal met me mee, mits onaangelijnd (want dat was voor haar een principiële no-go).
Tja en zij heeft ervoor gezorgd dat ik sindsdien niet meer zonder honden kan.....

[Sabientje]

Toen ik kind was. We woonde in een rijtjes huis. Wij op de hoek en 2 huizen naast ons woonde een stel met 2 honden. Een duitse Herder en een zwarte Labrador. Helaas zijn naam vergeten.
Die hond heeft mij uitgekozen.
Ik weet helaas niet meer veel van die tijd.
Maar weet wel als we op vakantie waren, we gingen altijd 3 week naar Hoenderloo.
Die hond at bijna niks toen ik op vakantie was en toen we terug kwamen moest ik eerst
naar die hond toe om hem te groeten en te laten merken dat ik weer thuis was.

We zullen vast veel meer hebben beleefd.

En het was een waterrat, hij heeft mij een keer de sloot in getrokken.



En toen hadden we Sonja, rottweiler teef, nou wie kent haar niet.
Zij was mijn wandelhond en dat was echt mijn once-in-my-lifetime hond.
Ik kon echt alles met haar.
Mijn verhaal staat de topic Herinneringen.
Ik weet ook nog, dat baasje zei, Sonja wil wel naar boven, maar ze durft niet naar beneden.
Nou met mij loopt ze zo mee naar boven en weer mee naar beneden.
Geen enkel probleem. Denk dat ze bij haar baasje het vertrouwen mistte.


Paar jaar later kwam ik weer in contact met een vriendin die eerst een Shar-pei had.
Ze had dit gekocht zonder te veel voor onderzoek gedaan te hebben.

Hier heeft ze van geleerd en nadat Bo overleed heeft ze een jaar over gedaan
om een nieuw hond uit te zoeken en daar is een witte Dwerg Schnauzer uit gekomen.
Jafeth heette hij.
Ik denk dat hij ook wel een soort once-in-my-lifetime hondje van mij was.
Maar meer voor het wandelen.
Hij kon zijn energie niet kwijt bij mijn vriendin en bij mij wel.
En daarom was hij altijd mega blij om mij te zien.

EN soms omdat ik toen in Nieuwolda woonde en zij in Hoogezand
zag ik haar 1 keer in de maand.
En als ik daar dan heen ging werd Jafeth helemaal gek, alsof
hij mij jaren niet gezien had.

[Sabientje]

Naar ik merk dat veel honden blij met mij zijn, omdat ik graag wandel en bij veel baasjes komen de honden niet tot hun kilometers en met mij wel.

En daarom zijn ze zo mega gek op mij.