Toen hebben wij het hartverscheurende besluit moeten nemen om jou te laten gaan.
Je koppie wilde nog zo graag maar je lichaam liet je in de steek. Te veel kwalen, ongemakken en pijn kwamen de kop op steken.
Wat heb ik je met momenten vervloekt als je weer eens een wielrenner, haas of hert eerder in de smiezen kreeg dan ik en ik je als een stipje aan de horizon zag verdwijnen.
Wat kon je irritant zijn als je elke avond weer stipt om half 10 kei maar dan ook echt keihard woewoewoe naar me riep omdat het tijd was om te gaan plassen.
Je legde jezelf altijd graag veel regels op zoals niet op de bank liggen als pap en mam niet allebei thuis zijn en eten stelen was een doodzonde. Totdat je oud werd en besloot jezelf wat privileges toe te staan.
Het jatten van eten ging van heel subtiel als we even de kamer uit waren tot gewoon recht voor m'n neus kaas van de tafel pakken. Stiekem konden we eigenlijk alleen maar heel erg lachen om deze ondeugendheid.
Wat hebben we samen veel meegemaakt, eindeloze boswandelingen, dikke kroelsessies op de bank en niet te vergeten de verplichte kontenkrabbels die je elke avond kwam opeisen.
We zeggen wel eens dat we samen groot zijn geworden. Van 2 studenten die in in een impulsieve opwelling besloten een hond uit het asiel te gaan halen naar afstuderen en een grote mensen baan krijgen. Huis kopen, trouwen kinderen krijgen. Jij was overal bij en stond naast ons.
Het voelt zo raar om te beseffen dat jij niet bij al onze volgende mijlpalen zult zijn, of althans niet lichamelijk dan want in onze harten blijf je altijd bij ons.
Lieve Babs rust zacht, bedankt voor alles wat je voor ons bent geweest.
We zullen je nooit vergeten
01-04-2010 - 18-10-2024
