Bedankt allemaal. We vinden het zo leuk om te lezen hoe Uma zoveel mensen heeft weten te raken. En dat terwijl ze vreemde mensen heel eng vond.
Wat is het hard zeg.
Vanmorgen dacht ik dat ze weer in de weg lag. In alle haast maakte ik alvast een sprong, al zuchtend 'oooh Uma'. Om vervolgens te gaan snikken, want natuurlijk lag ze daar niet. En in onze wijk zijn ze altijd een opvallend duo geweest. Meerdere mensen vragen al waar ze is. Bij de eerste twee ging het nog wel maar bij de derde kon ik niet eens meer praten van het huilen.
"Is dat je nieuwe"? Wijzend naar Meeko. En dan voel ik woede. Nee, natuurlijk niet! Uma is niet al vervangen, Uma kan niet vervangen.
Meeko werd op de stoep bijna omver gereden door een fietser en ik begin al te schreeuwen.
Manu ligt alleen maar. Hij kwam niet eens overeind toen ik de kaas pakte.
Ik heb hem geen afscheid laten nemen. Misschien neem ik hem mee als we haar nog een laatste keer gaan bezoeken. Ik heb het idee dat hij toch echt rouwt. En ik denk dat hij het al wist. Ze had al maanden een veel grotere persoonlijke ruimte en hij gaf haar alles wat ze nodig dacht te hebben. Zonder tegensputteren.
Het medische verhaal:
De kanker is begonnen met mamatumoren. Deze konden ze echter op de echo niet zien wat de dierenarts vreemd vond. Uit de biopt bleek toch echt dat de cellen daarvandaan moesten komen. De longtumor was al een uitzaaiing en was zo groot dat ze verbaasd waren dat ze nog kon lopen zonder te benauwd te worden.
Er was nog 1 optie, via een ct-scan de begintumoren zoeken en kijken of er geopereerd kan worden. Als er geopereerd kon worden, moest ze daarna chemo. En de kans dat het terugkomt was erg groot.
Waarschijnlijk is het vanaf maandag zo snel bergafwaarts gegaan omdat de tumor extra agressief heeft gereageerd naar aanleiding van de punctie. Dat gebeurt soms.
Ik had in de auto met haar gebeld. Vriend werkte thuis maar zat naast Uma op de bank, in de zon.
Ik liep naar hem toe en schudde mijn hoofd terwijl ik mijn tranen probeerde weg te slikken. "Het is niet goed he?".
Nee.
"Bel maar, het moet vandaag".
Ik kon alle woorden normaal uitspreken toen ik de afspraak maakte. We zijn beide snikkend de auto in gestapt, samen met onze zoon en Uma. Onze zoon lachend en wijzend naar Uma. Uma rollend in het gras en dravend door de smalle paden. Ze heeft zelfs stukken gerend en ging nog even zelfstandig op pad op de konijnenheuvel. Een prachtige herfstzon, warm op onze huid, de stilte in het park. Niemand kon ons storen.
En dan moet je weer naar de auto. Loodzwaar. Het is klaar, dit was het.
Maar wat zijn we dankbaar dat de zon scheen, dat we nog konden wandelen. Nog een laatste keer en alles in het teken van wat Uma wilde. Wat hadden we haar graag nog verwend met lekkers als kaas, kip, biefstuk en slagroom maar ze wilde enkel 1 plakje worst in stukjes eten.
Dag lieve Uma, aller-allerliefste Uma
Ik ga de allermooiste memoriam maken voor je. Met al je verhalen en avonturen en ik ga zo goed mogelijk proberen op te schrijven hoe belangrijk en leuk je voor ons was.
Je wordt gigantisch gemist, nu al
.
⚘
