Puber perikelen!

[Inge O]

en toen ze 10 weken oud was stond ze stil, ik roep, zij kijkt en ik zag haar twijfelen.
Die 2 grote zaten toen toevallig aan de lijn en ik ben gewoon keihard de andere kant op gerend. Het kind heeft nooit meer gedacht dat hierkomen of luisteren optioneel was

Ik denk dat Karma dat vooral een prachtig spelletje had gevonden .

[Loraine]

Mahdu zou zich er alvast geen hol van aangetrokken hebben en vrolijk met de eerste die hem aandacht geeft mee naar huis gaan.

[Zamunda]

Dat gooien (ernáást, ja ) heb ik al een hele rij puppen na elkaar niet moeten doen, dat deed ik alleen maar bij (wartjes-)puppen die - in een binnenruimte - er een punt van maakten om pertinent niét te komen als ik ze riep, die moest ik dan even uit die impasse helpen en ik hoefde het eigenlijk nooit vaker dan één keer te doen (ging ook samen met andere dingen die ik dan deed op dat moment natuurlijk, niet dat ik zomaar *whammm* deed en dacht dat de pup dan automatisch zou komen).

Maar als zo'n situatie in een binnenruimte zich niet voordoet leer je ze niet dat je 'uitschuifarmen' hebt? Dus het idee dat je zo heus ook vanaf afstand kunt bereiken?

Mijn allerbelangrijkste 'wapens' bij het aanleren van een hier bij puppen die het in zich hebben om die vraag regelmatig te negeren zijn

- zo weinig mogelijk 'hier' roepen bij een pup (ik doe het nooit meer dan een paar keer per dag) en alleen als ik weet dat ik er de tijd/mogelijkheid voor heb om het tot een goed einde te brengen als het mislukt (dat zie ik dan bij een jonge pup ook als mijn eigen fout, ik had het maar beter moeten inschatten dat pups' hoofd er niet naar stond)

Dus max een paar keer per dag echt hier roepen, maar ondertussen wel gewoon als ze zelf al naar je komen telkens 'hier' zeggen/koppelen of doe je dat ook niet (lang)?

- e n o r m werken met de stem en daarbij vreselijk veel belang hechten aan het zeer snel schakelen tussen streng en supervriendelijk al naargelang hun reactie
- het hen zo makkelijk mogelijk maken als ze in een dwarse bui zijn, maar wel afwerken waar we aan begonnen zijn
- a l t i j d eindigen met een geslaagde actie, uit de finale beloning van wat goed ging leren ze super, maar wél in combinatie van het laten horen wat ik niet goed vind/vond (zie punt 1).

En nee, bij opvoeding werk ik nooit met snoep (en nee, dat is niet 'uit principe').

Zo'n finale beloning is bij jou dus ook geen snoep maar stem (en spel)?

[dre]

en toen ze 10 weken oud was stond ze stil, ik roep, zij kijkt en ik zag haar twijfelen.
Die 2 grote zaten toen toevallig aan de lijn en ik ben gewoon keihard de andere kant op gerend. Het kind heeft nooit meer gedacht dat hierkomen of luisteren optioneel was

Ik denk dat Karma dat vooral een prachtig spelletje had gevonden .

Heeft zo'n pindabrein toch nog voordelen

[Diana]

Oh, dan mag ik er weleens werk van gaan maken . Ik roep hem nu op z'n naam maar dat is natuurlijk geen echt 'hier'-commando. Hoe pak jij het aanleren van de hier aan, in het eerste begin zeg maar? Ik weet nog wel van jaren geleden dat je vertelde dat als ze eenmaal het commando kennen je ze het natuurlijk steeds moeilijker maakt en er altijd alert op bent dat er een moment komt dat ze niet komen en je dan iets naar (of naast?) ze gooit. Deed jij dat nou met je sleutelbos?

Ik denk niet meteen dat dit bij jouw en Manuma's streepjes een probleem zal zijn van wat ik er zo over lees, ze hebben denk ik toch wel grotendeels de makkelijker herdergenen op dat punt.

Ik heb met de herders die ik had - behalve mijn Cattle dog, maar zij was voornamelijk dingo - nooit iets speciaals aan het hierkomen moeten doen, je zei de eerste letter van hun naam en daar stonden ze al, tot op het irritante af soms .

Ik vind dat ook wel echt een verschil. Bij Mila heb ik het in ieder geval nooit specifiek hoeven trainen. Dat zit 'm er vooral in dat er geen afleidingen of verleidingen bestaan die ze interessanter of belangrijker vindt dan mij. Dus ze was altijd al in alle omstandigheden makkelijk bij me te roepen en natuurlijk heb ik dat wel beloond als het moeilijkere omstandigheden waren, maar dat begrip 'moeilijker' is in Mila's context héél relatief.

Amy is heel anders. Zij luistert wel goed en is van nature een volger die mij echt niet kwijt wil raken, maar op hetzelfde moment kan zij ook allerlei andere dingen doen (jagen) en is haar idee van 'mij volgen' (op 50 meter afstand uit zicht ergens dwars door de bosjes en door haar neus te gebruiken als ze is afgedwaald) niet altijd verantwoord. Bij haar heb ik wel echt heel veel getraind op het hierkomen en opbouw in verleidingen en moeilijkheid, omdat zij daar dus wel uitermate gevoelig voor is. Ze zal niet wegrennen óm het wegrennen of een middelvinger naar me opsteken, dat zit er totaal niet in, maar de jachtdrift kan alles overheersen. Dat trainen heeft ook wel veel opgeleverd; behalve als ze in volle achtervolging/jachtmodus is, kan ik haar tegenwoordig altijd wel betrouwbaar terugroepen.

[Inge O]

Maar als zo'n situatie in een binnenruimte zich niet voordoet leer je ze niet dat je 'uitschuifarmen' hebt? Dus het idee dat je zo heus ook vanaf afstand kunt bereiken?

Nee. In een kleine tuin zou ik het nog doen, maar alles wat echt 'buiten' is komt wat mij betreft voor een pup echt niet in aanmerking. Ik vind de kans te groot dat hij - doordat de ruimte er duidelijk is - eerder in de vluchtmodus zou gaan, en zelfs al doet hij dat maar een halve meter, de idee dat hij dat als optie ziet op die leeftijd vind ik er al teveel aan. Ik wil dat een echt recalcitrant pupje er juist van leert dat het bij de baas altijd veilig is (en hierkomen - ook al had je eerst geen zin - toch superleuk), zelfs - of zelfs juíst - als die eerst bozig deed (want bij het eerste oortje dat een mm op 'standje onzeker gaat' en waardoor je ziet dat die pup bij zichzelf aan het overleggen is van 'wat nu ' zit ik dan natuurlijk allang gehurkt vriendeijke en veilige haven te wezen).

Dus max een paar keer per dag echt hier roepen, maar ondertussen wel gewoon als ze zelf al naar je komen telkens 'hier' zeggen/koppelen of doe je dat ook niet (lang)?

Nee, dat laatste doe ik ook niet, omdat het risico bij een wartje (en zéker bij die Cattle, oohhh, was dát even een monster ) te groot is dat hij je alsnog straal voorbij loopt, of puur omdat jij 'hier' zegt 'pomtiedommmm' aan een grasspriet gaat snuffelen en me laat wortelschieten met mijn hele 'hier' .
Wel doe ik natuurlijk heel als ze even spontaan langskomen, en speels lokken als ik zie dat ze daarvoor in de mood zijn natuurlijk ook, maar als ze daar niet op reageren maakt dat ook niet uit, hún beslissing.

Zo'n finale beloning is bij jou dus ook geen snoep maar stem (en spel)?

Alleen stem, maar dat is dan veel uitgebreider (en daardoor effectiever) dan gewoon eventjes 'goéd zo!' - en ik bedoel 'uitgebreider' niet als 'staan kirren en joelen' maar vooral (zie punt 1 en 'maar wél in combinatie van het laten horen wat ik niet goed vind/vond (zie punt 1).')

Klinkt vaag als je het in een paar lijnen moet uitleggen.

[Zamunda]

Nee. In een kleine tuin zou ik het nog doen, maar alles wat echt 'buiten' is komt wat mij betreft voor een pup echt niet in aanmerking. Ik vind de kans te groot dat hij - doordat de ruimte er duidelijk is - eerder in de vluchtmodus zou gaan, en zelfs al doet hij dat maar een halve meter, de idee dat hij dat als optie ziet op die leeftijd vind ik er al teveel aan.

Helder.

Ik wil dat een echt recalcitrant pupje er juist van leert dat het bij de baas altijd veilig is (en hierkomen - ook al had je eerst geen zin - toch superleuk), zelfs - of zelfs juíst - als die eerst bozig deed (want bij het eerste oortje dat een mm op 'standje onzeker gaat' en waardoor je ziet dat die pup bij zichzelf aan het overleggen is van 'wat nu ' zit ik dan natuurlijk allang gehurkt vriendeijke en veilige haven te wezen).

En als ie dan toch weer iets anders gaat doen? Loop je dan richting de pup om het van dichterbij nog een succes te maken? Want je gaat dan niet nog een keer roepen of wel?

Nee, dat laatste doe ik ook niet, omdat het risico bij een wartje (en zéker bij die Cattle, oohhh, was dát even een monster ) te groot is dat hij je alsnog straal voorbij loopt, of puur omdat jij 'hier' zegt 'pomtiedommmm' aan een grasspriet gaat snuffelen en me laat wortelschieten met mijn hele 'hier' .
Wel doe ik natuurlijk heel als ze even spontaan langskomen, en speels lokken als ik zie dat ze daarvoor in de mood zijn natuurlijk ook, maar als ze daar niet op reageren maakt dat ook niet uit, hún beslissing.

Ik had gisterochtend moeten bijlezen hier . Hij heeft me gisteren een paar keer achter elkaar lopen foppen dat ie heel enthousiast naar me toe rende en ik op een meter het commando eraan plakte en hij een halve meter later een sliding maakt om af te buigen . Ik heb dus meteen beeld bij wat je hierboven beschrijft...

Alleen stem, maar dat is dan veel uitgebreider (en daardoor effectiever) dan gewoon eventjes 'goéd zo!' - en ik bedoel 'uitgebreider' niet als 'staan kirren en joelen' maar vooral (zie punt 1 en 'maar wél in combinatie van het laten horen wat ik niet goed vind/vond (zie punt 1).')

Klinkt vaag als je het in een paar lijnen moet uitleggen.

Uitgebreid met stem belonen is dus bij jou meer met een rustige maar wel heel 'positieve' stem zeggen wat je zo goed/knap vond zonder overdrijvingen als kirren en joelen, begrijp ik het zo goed?

[Smoushond]

Ik doe ook wat Inge O beschrijft maar dan wel met beloning. Gewoon wat brokjes van zijn eigen eten zijn genoeg . Eerst in huis geoefend en toen in de tuin daar is al meer afleiding en toen buiten . Na een paar dagen heb ik nu een pup die tijdens het wandelen elke keer omkijkt . Ging verbazingwekkend snel

[Inge O]

Ik wil dat een echt recalcitrant pupje er juist van leert dat het bij de baas altijd veilig is (en hierkomen - ook al had je eerst geen zin - toch superleuk), zelfs - of zelfs juíst - als die eerst bozig deed (want bij het eerste oortje dat een mm op 'standje onzeker gaat' en waardoor je ziet dat die pup bij zichzelf aan het overleggen is van 'wat nu ' zit ik dan natuurlijk allang gehurkt vriendeijke en veilige haven te wezen).

En als ie dan toch weer iets anders gaat doen? Loop je dan richting de pup om het van dichterbij nog een succes te maken? Want je gaat dan niet nog een keer roepen of wel?

Exact, behalve dan dat ik op zo'n jonge leeftijd zeer zeker extra roep op zo'n cruciaal moeilijk moment. Ik ga zo dichtbij als pup nodig heeft maar de laatste halve meter moet hij echt wel zelf doen, en ondertussen gaat mijn stem van donker naar heel lief al naargelang de houding van de pup. Zie ik hem denken 'pfff, zou dit allemaal wel zo belangrijk zijn' dan word ik even niét vriendelijk, zie ik een oortje onzeker worden dan word ik meteen weer vriendelijk en lokkend : 'dat niet, dít wel !' En beslist hij om die laatste halve meter toch maar te doen dan is hij natuurlijk de allerbraafste van de wereld *knuffelknuffelknuffel* .

Ik had gisterochtend moeten bijlezen hier . Hij heeft me gisteren een paar keer achter elkaar lopen foppen dat ie heel enthousiast naar me toe rende en ik op een meter het commando eraan plakte en hij een halve meter later een sliding maakt om af te buigen . Ik heb dus meteen beeld bij wat je hierboven beschrijft...

Alleen stem, maar dat is dan veel uitgebreider (en daardoor effectiever) dan gewoon eventjes 'goéd zo!' - en ik bedoel 'uitgebreider' niet als 'staan kirren en joelen' maar vooral (zie punt 1 en 'maar wél in combinatie van het laten horen wat ik niet goed vind/vond (zie punt 1).')

Klinkt vaag als je het in een paar lijnen moet uitleggen.

Uitgebreid met stem belonen is dus bij jou meer met een rustige maar wel heel 'positieve' stem zeggen wat je zo goed/knap vond zonder overdrijvingen als kirren en joelen, begrijp ik het zo goed?

Vooral de combinatie met het ook laten horen wat ik niét goed vond vind ik belangrijk, pupje moet als het ware opgelucht worden dat hij de oplossing gevonden heeft om van een 'boos' baasje weer een 'héél leuk' baasje te maken, hij leert snappen op welk knopje hij daarvoor moet drukken.
Het is dus niet dat ik tegenstander ben van kirren en joelen, maar niet op dat moment : komt pup na een soort van discussie uiteindelijk toch dan moet hij vooral in me weg willen kruipen van blijdschap omdat hij weer goed staat bij het vrouwtje, dat is geen joelmoment maar een intens pupje-vrouwtje-moment (en dat is dus wat ik absoluut zou missen bij het neutrale koekje).

Overigens is dit ook hoe ik het aanpak zonder dat er een 'gooimoment' aan vooraf gaat (wat dus bij de meeste puppen niet nodig is).

[blondie]

Werkt ook bij sommige oudere honden.
Laatst zag Chara een kat op straat toen we overstaken.
Ze verstarde en ging staren. Ik liet de lijn maar even op stand vrij staan om te zien wat ze zou doen. Uiteraard, benoemde ik wel dat ook ik de kat zag, maar dat we door zouden lopen.
Het moment dat ze op mijn stem reageerde en inderdaad mee door liep (zonder lijn correctie) keek ze naar me op, en ik vertelde haar hoe ongelofelijk knap ik het wel niet van haar vond!
Die kop schuin in mijn hand gedrukt vervolgens en staartje fier omhoog want ze had het knap gedaan en baasje was blij
Heerlijk!

En dan moet ik Aki ook belonen, want die komt dan vertellen dat hij ook braaf was geweest.. loop je met twee honden die een knuffel willen whaha.
Grote guilen.

En te bedenken dat ze een paar maanden geleden nog gillend en springend in de lijnen hing

[Inge O]

Werkt ook bij sommige oudere honden.

Natuurlijk werkt dat ook bij oudere honden, ik begin ermee als pup en het gaat door tot ze hun hoofd neerleggen.

Maar mij gaat het om meer dan de knuffel op zich.

[EchoMira]

Mijn whippet en jonge lurcher komen altijd meteen als ik ze roep.
Nooit snoep en ook nooit straf.

Ik kan ze natuurlijk niet roepen als ze met 50 kilometer per uur rondvliegen want dan horen ze me niet maar zodra het getetter afgelopen is is één keer fluiten genoeg.
Gewoon omdat het leuk is om te komen en ze altijd ook meteen weer door mogen.

Ik ben het spelletje in plaats van de zeurneus die het spelletje altijd laat stoppen.

Mira weet dat ik haar soms optil als beloning en dat vindt ze geweldig want dan ziet ze veel meer dan vanaf haar eigen hoogte dus daar komt ze maar al te graag even voor.
Helaas heb ik meegedaan aan @Sirene's "in je armen springen" dus werpt ze zich nu met grote regelmatig op me af. En dan moet ik vangen.

[Mellow]

Vooral de combinatie met het ook laten horen wat ik niét goed vond vind ik belangrijk, pupje moet als het ware opgelucht worden dat hij de oplossing gevonden heeft om van een 'boos' baasje weer een 'héél leuk' baasje te maken, hij leert snappen op welk knopje hij daarvoor moet drukken.
Het is dus niet dat ik tegenstander ben van kirren en joelen, maar niet op dat moment : komt pup na een soort van discussie uiteindelijk toch dan moet hij vooral in me weg willen kruipen van blijdschap omdat hij weer goed staat bij het vrouwtje, dat is geen joelmoment maar een intens pupje-vrouwtje-moment (en dat is dus wat ik absoluut zou missen bij het neutrale koekje).

Even een stukje eruit gehaald.
Dit doe ik dus bij Nikki.
Als ik alleen maar blij roep dan komt ze eraan racen en buigt gewoon af.
Dan gaat mijn stem dus laag en donker, mijn houding wat starrer en kijk ik streng.
Dat ik toch echt wil dat ze bij mij komt en als ze dan weer mijn kant op loopt verander ik mijn houding en gezichtsuitdrukking naar neutraal.
Komt ze dan geheel bij mij (en leunt vaak dan tegen mij aan) zeg ik op een lieve luffie duffie toon ( ) dat ze een hele brave meid is.
Ga ik kreetjes slaken en joelen is ze direct weer weg.
Haar beloning is dus een tevreden baasje.
Koekjes pakt ze sws al niet, daar doet ze het niet voor.