Niet opgegroeid met honden, maar van kleuter af aan trokken honden en met name Duitse herders mijn aandacht.
Rond mijn 30ste kocht ik dan eindelijk mijn eigen Duitse herder, en met wat vallen en opstaan voor een onervaren persoon die ineens een 4-jarige reu in huis kreeg
ging het redelijk goed. Jaartje later kwam nummer 2 erbij, totaal ander karakter en geslacht, dus leerde ik veel bij
Maar ze pasten bij me, ging niet altijd even makkelijk want er zit best een kop op en niet altijd even uitnodigend als het om jolige andere honden gaat/ging, maar daar ben ik me op in gaan stellen.
Ook Aki van nu is een hond die geweldig bij mij en mijn partner "past".
Altijd in voor actie, in voor een geintje, aanhankelijk en trouw en zeer baasgericht, zowel naar mijn partner als naar mij toe.
Jol vond ik heerlijk makkelijk, geen gedoe met andere honden als ze een keer "belaagd" werd. Zij was eerlijk gezegd niet mijn type hond, maar ik heb toen we elkaar echt leren kennen een fantastische band met haar gekregen. Maar een match voor mij was ze niet, wel voor mijn partner uiteraard.
Ik had haar denk ik zelf nooit uitgekozen als ik een hond had "gezocht".
Chara van nu is een hond waar ik voor viel van een foto af. Mijn vriend wilde eigenlijk weer een DH pup, en ik twijfelde en wist ook op dat moment niet naar een fijne fokker te zoeken die een nestje zou krijgen en waar we dan op de lijst zouden kunnen komen te staan.
Bij het zien van haar foto, en na contact de filmpjes zijn we voor haar gegaan. We wilden wel graag een herderachtig type. Zelf dacht ik dat ze wat kleiner zou blijven en ergens hoopte ik ook wel op open gedrag richting andere honden.
Enfin, begin was even schrikken allemaal, maar haar basis en hoe ik haar had ingeschat van de foto's en filmpjes af is domweg uit gekomen.
Nu een jaar verder geeft ook mijn vriend toe dat zijn angst om niet van pup af aan een hond te hebben en dat hij misschien een andere band zou hebben volledig overboord is
Zij heeft met ons een enorme klik, maar ook met Aki is het een match made in heaven, en dat was ook zeer belangrijk voor ons! (belangrijkst, had dat niet goed gegaan .. maar goed dat is niet zo)
Zowel Aki als Chara hebben iets wat maakt dat ze bij ons passen. Ze zijn erg open, redelijk onbevreesd/onbevangen eigenlijk, zeer vrolijk, in voor gekkigheid, naar mensen toe allebei op het absurde af stralen ze iets uit waardoor ze als een magneet mensen naar zich toe trekken, niet altijd even prettig maar liever dat dan dat mensen gillend op de loop gaan
Aki is wel een hond die alert blijft en schakelt uit zichzelf, niet aangeleerd, zit in hem net als Finn dat had. Vriendelijk zeker met de bazen erbij, maar flik je iets, daag je uit of als vreemde mensen plots binnen stappen dan signaleert hij direct dat hij de nieuwe persoon nog helemaal niet kent en geeft dat ook aan. Hij staat dus niet per definitie alles en iedereen kwispelend te begroeten.
Ik schuifel overal het liefst als muurbloempje langs. Lukt nu nog steeds, want Manu is de bliksemafleider. 
Mijn puppy vindt buiten rondjes rennen leuker dan naar mij luisteren. Komt wel weer. 
