Een Hondenleven

Haha Marc! Ik herken veel van wat je zegt. Ik heb het geduld van een gymschoen. Lui niet perse, maar dan probeer ik het op een andere manier maar verwacht dan snel te veel. En daar loop je bij het trainen van honden wel tegenaan, daar komt echt veel geduld, herhaling en discipline bij kijken. En helderheid en zo te lezen is dat bij jou heel duidelijk, ja is ja en nee is nee.
Ik was in de waan, omdat Vic zonder enige moeite zo goed luisterde en nooit een stap verkeerd zette, dat ik best een goede trainer was. Nou dat werd pijnlijk duidelijk bij Bella dat dat niet het geval was Ik ben ook te makkelijk en 3x streng en de vierde keer denk ik, ach, of pff, laat maar.

Ik wil hiervoor een plan bedenken en me hier ook x-tijd aan houden en niet na 2 keer wat niet lukt het opgeven en weer iets heel anders proberen.

Ik vind mezelf helemaal niet zo'n goede trainer, maar ik ben wel consequent, ik werk een aanpak in stapjes uit en ik ben best geduldig. Ik denk dat je daarmee vaak al een eind komt. Ik heb ook eigenlijk nooit heel hoge verwachtingen, dus ik kan echt blij zijn met elk stapje vooruitgang en bijna altijd is er veel meer vooruitgang dan ik had verwacht.

Dit is ook zo gegroeid doordat ik zulke verschillende honden heb en heb gehad waarbij ik echt geen fikse correcties en druk kon gebruiken. Vooral Amoz is een heel goede leerschool geweest, omdat ik bij hem vanwege zijn verleden met fikse angstagressie naar mensen in het begin op geen enkele manier intimiderende correcties kon gebruiken, maar hij moest natuurlijk wel in harmonie mee kunnen draaien in huis en in de wereld. Ik moest hem dus wel kunnen sturen en begrenzen, maar ik kon geen dwang gebruiken of heel overheersend zijn.
Maar ook Mila, die heel gevoelig is voor - in haar ogen - onterechte druk en dan totaal bevriest, en Amy die superonderdanig is en helemaal ineenkromp van angst bij alleen het idee dat ze iets verkeerd deed, hebben daarvoor een basis gelegd. En daarna gold dit ook voor Arlo, die zo angstig was dat hij bij een strenge blik al bibberend in de andere hoek van de kamer stond. Allemaal honden waarbij je met een liefdevolle, maar tegelijk heel duidelijke en consequente aanpak je doel wel bereikt, maar zodra je weerstand creëert, kun je er niks meer mee.
Duidelijkheid is voor zulke honden ontzettend belangrijk, je moet als baas compleet voorspelbaar zijn. Als je ineens iets fiks corrigeert wat voor de hond uit de lucht komt vallen, is dat bij zulke honden funest voor de vertrouwensband en de wil tot samenwerken, waarop ons samenleven totaal is gebaseerd. Maar als je ze in stapjes leert wat je wel en niet wilt zien, kunnen ze een correctie voor een overtreding op wat ze is geleerd prima hebben. Dat komt dan niet als een verrassing, dat begrijpen ze en ze weten wat ze dan wél moeten doen om die correctie niet meer te krijgen. En tot ze dat weten, zorg ik ervoor dat ze niet in de positie komen dat ik ze opeens hard zou moeten corrigeren of fysiek in zou moeten grijpen.

En ook al hebben ze in dit opzicht allemaal een breekbaar karakter, het zijn allemaal geen watjes (oké, behalve Arlo) of makke honden. Het zijn wel stuk voor stuk honden die op verschillende vlakken echt begrenzing nodig hebben en sterke en felle honden kunnen zijn, met een reactief randje. Vandaar dat ik ook altijd heel erg vanuit rust werk, bij Mila en Amy is het beteugelen van hysterie al het halve werk Anders kan er überhaupt niet geleerd worden. En bij zowel Mila als Amy zorgen correcties juist voor veel spanning en dus geen rust, dus als ik daar niet heel gedoseerd mee omga, staan ze het leerproces juist in de weg.

Ik denk wel dat jij een goede trainer bent als ik de eerste alinea lees. Je beschrijft precies wat je moet doen als je echt een training aanhangt en uitvoert. Geduld. Kleine stapjes. Etc.
Ik corrigeer ook niet hard hoor. Mijn honden zijn ook gevoelig. En heel klein. De enige echte ingrepen waren bv als ze ineens samen een kip achterna stoven en dan bij mijn aankomst op de plaats van delict samen een hap namen in de kip. Dan is het eigenlijk nog niet eens zozeer een correctie alswel een kipreddende noodgreep. En dan pak ik inderdaad even door. Maar dat is nu een paar jaar geleden en dus echt uitzonderlijk. Nu is het vooral verbaal en soms iets meer druk als ik het gevoel krijg dat ze me piepelen. Dus een stevige stap hun kant op met een verbale ondersteuning. Of even kort en snel boos over ze heen hangen. Jongens! Maar dat is allemaal echt heel zeldzaam omdat ze door de bank genomen enorm stabiel luisteren naar de paar dingen die moeten.

Ik snap wel dat je bij een hond met angstagressie of een in en in bange hond veel subtieler moet zijn. Mijn honden zijn nergens bang voor. Ook niet voor een boos baasje. Ze zijn door de jaren heen enorm stabiel geworden en ik zeg wel eens gekscherend dat een labrador van de fokker in feite even tam en makkelijk is sociaal gezien. Dat is in geval van mijn honden ook echt zo. Ze lopen zo op een lieve Sint Bernhard af om hallo te zeggen. Snuffelen aan een paard. Begroeten iedereen totaal open die binnen komt. Dus ze zijn helemaal niet meer gevoelig of kwetsbaar op dat gebied. Gewoon alsof ze vanaf 8 weken huishond zijn geweest en niks meegemaakt hebben. Heel soms herken ik iets van trauma maar door de dag heen en in de omgang merk ik er niks meer van.

@Diana ik vind dat je jezelf enorm tekort doet. Jouw honden mogen zich gelukkig prijzen dat ze bij jou terecht zijn gekomen.

Marc schreef: ↑08 dec 2022, 08:03 Ik denk wel dat jij een goede trainer bent als ik de eerste alinea lees. Je beschrijft precies wat je moet doen als je echt een training aanhangt en uitvoert. Geduld. Kleine stapjes. Etc.
Ik corrigeer ook niet hard hoor. Mijn honden zijn ook gevoelig. En heel klein. De enige echte ingrepen waren bv als ze ineens samen een kip achterna stoven en dan bij mijn aankomst op de plaats van delict samen een hap namen in de kip. Dan is het eigenlijk nog niet eens zozeer een correctie alswel een kipreddende noodgreep. En dan pak ik inderdaad even door. Maar dat is nu een paar jaar geleden en dus echt uitzonderlijk. Nu is het vooral verbaal en soms iets meer druk als ik het gevoel krijg dat ze me piepelen. Dus een stevige stap hun kant op met een verbale ondersteuning. Of even kort en snel boos over ze heen hangen. Jongens! Maar dat is allemaal echt heel zeldzaam omdat ze door de bank genomen enorm stabiel luisteren naar de paar dingen die moeten.

Ik snap wel dat je bij een hond met angstagressie of een in en in bange hond veel subtieler moet zijn. Mijn honden zijn nergens bang voor. Ook niet voor een boos baasje. Ze zijn door de jaren heen enorm stabiel geworden en ik zeg wel eens gekscherend dat een labrador van de fokker in feite even tam en makkelijk is sociaal gezien. Dat is in geval van mijn honden ook echt zo. Ze lopen zo op een lieve Sint Bernhard af om hallo te zeggen. Snuffelen aan een paard. Begroeten iedereen totaal open die binnen komt. Dus ze zijn helemaal niet meer gevoelig of kwetsbaar op dat gebied. Gewoon alsof ze vanaf 8 weken huishond zijn geweest en niks meegemaakt hebben. Heel soms herken ik iets van trauma maar door de dag heen en in de omgang merk ik er niks meer van.

Mijn honden zijn ook niet getraumatiseerd hoor, ze begrepen vooral heel weinig van mensen toen ze hier kwamen. Bij Amoz uitte zich dat in flink wantrouwen en afweeragressie als hij dat nodig achtte, bij Amy in behoedzaamheid en onzekerheid en bij Arlo in angst. Ze hadden denk ik allemaal nauwelijks negatieve ervaringen, maar vooral géén ervaringen. Zodra ze mij en daarna andere mensen beter gingen begrijpen, verdween dat bijbehorende gedrag ook. Het was bij allemaal geen karaktertrek, maar een gevolg van nauwelijks socialisatie. Amoz was van andere dingen helemaal niet snel onder de indruk of bang, Amy was verre van behoedzaam in andere situaties en Arlo had verder ook weinig angsten, het ging bij allemaal specifiek om mensen en interactie daarmee. Dat ze gevoelig zijn, heeft denk ik niet alleen met hun achtergrond te maken, maar vanwege die zeer beperkte ervaring met mensen was voorspelbaar en duidelijk zijn in het begin wel extra belangrijk, want dat was natuurlijk dé manier om hun vertrouwen te winnen en ook om het te schaden.

Kipo schreef: ↑09 dec 2022, 19:40 @Diana ik vind dat je jezelf enorm tekort doet. Jouw honden mogen zich gelukkig prijzen dat ze bij jou terecht zijn gekomen.

Heel lief, maar ik zie trainen zelf niet als mijn sterkste kant Foutjes die ik maak, worden denk ik goedgemaakt doordat ik wel doorzet, consequent blijf, altijd train op succes (dus liever te kleine stapjes en heel veel succeservaringen dan een te grote stap en een hond die het niet meer snapt) en er alle tijd voor neem die de hond nodig heeft. En omdat ik vergevingsgezinde honden heb
Ik denk ook dat vaak onderschat wordt wat je met trainen kunt bereiken, juist bij angst. Die trukendoos is inmiddels best vol bij mij en zelfs bij een nogal labiele en heel geluidsgevoelige collie kun je hysterische vuurwerkangst eruit trainen. Ja, dat is een kwestie van jaren geweest, het succes zit 'm dan echt meer in stug doorgaan dan in mijn kwaliteiten. Maar ik heb nu een hond die amper nog opkijkt van vuurwerk, dus ik weet dat het kán.

@Persistence Sorry voor het afdwalen van jouw topic