Een Hondenleven

Ik weet dat ik heel veel overleef maar ik kijk zeker in een split second de mogelijkheden, ben wel eens achter een hond aan gegaan het ijs op dat niet betrouwbaar was midden in de nacht.. wat niet snugger, maar is wel goed gegaan dus ik had blijkbaar toch gelijk dan

Ik zou om te beginnen al niet m'n hond los laten lopen op een plek waar ik al zeker weet dat ze een keer in het water gaat vallen en ze er niet uit kan. Maargoed mocht het onverhoopt toch een keer gebeuren dan ga ik er wel achteraan ja, ik ga zeker niet staan kijken hoe ze verzuipt.

Ik heb het in het verleden al gedaan. Voor een hond van een clubgenoot die midden tijdens de oefening overzwemmen ineens stopte en kopje onder ging.
Was begin april, dus fris zat

Ja, ik zou er dus wel achteraan gaan.
Maar pas nadat ik heb gekeken of het veilig genoeg kon, zodat we wel samen er weer uit konden.
Verzuipen zou ik voor mijn hond niet willen maar voor mij ook niet.

Ik heb wel eens mijn oudste zoon bij de enkels vast gehouden terwijl hij plat op zijn buik half over een stijle oever hing om pupje Babs het droge op te hijsen.

Célie schreef: ↑06 okt 2021, 13:55

Inge O schreef: ↑06 okt 2021, 13:37 Ze kunnen allemaal zwemmen, maar als er één echt duidelijk in de knoei komt ga ik haar toch echt niet voor mijn ogen laten verdrinken.

Dan heb ik het natuurlijk niet over een wilde rivier met kolkende stroomversnellingen, daarin maakt niemand een schijn van kans, maar als het enige probleem de kant is doe ik het wel vrees ik.

Maar bv een wak waar ze dan invallen of onder het ijs schieten ik zie weleens van die filmpjes en ik vind het heel heldhaftig hoor maar ik zou eerst echt gaan bekijken of ik er zelf goed uit zou komen. Dan vraag ik mezelf wel eens af ben ik dan egoïstisch of toch niet een echte hondenliefhebber.

Dat vind ik ook griezelig (wie niet?) dus ijs waar ikzelf nog niet op kan mogen ze niet op.

Zouden ze op één of andere manier in een relatief smal water waar je goed in en uit kan (zoals hier de kreek bij huis) toch in een wak raken dan ga ik ze zeker achterna.

Als het om Froo gaat zou ik vermoedelijk gewoon een waas voor mijn ogen krijgen en gaan. Bij de hond van een ander wil ik er ook best achteraan springen maar daarbij zou ik wel eerst even mijn eigen kansen overwegen. Maar mezelf kennende zou ik gewoon impulsief en dom zou worden op het moment dat het Froo betreft. Op zich is de kans dat Froo in het water valt gelukkig wel nihil, want ze haat zwemmen en water en blijft dus zelf wel uit de buurt. We wonen aan het water en in de buurt komen doet ze echt niet. Bovendien zit ze 9/10 keer aan een tuig met riem eraan dus als ze er wel in zou mieteren trok ik haar gewoon omhoog (en hier bij ons kan ik er zelf ook gewoon in springen en weer uit komen, het is een kanaal met meerdere manieren om eruit te komen, er wordt hier in de zomer regelmatig gezwommen).

Mowin is echt een heel goede zwemmer, hij gaat niet kopje onder en houdt het ook wel even vol, hem zou ik toch proberen ergens heen te krijgen waar hij de kant weer op kon, of wachten op een ladder inderdaad.

‘s Winters in de buurt van het ijs komen is ook een hele grote no no, ze weten allebei dat dat absoluut niet mag.

Afhankelijk van de situatie en de hond.
Een franse bull is zo dus verzopen in een sloot die eigenlijk niet zo diep was, daar zou ik dus direct achteraan zijn gesprongen om hem in ieder geval hoog te houden.

Finn sprong eens in de Geul en kon er nergens uit, maar hij kon goed zwemmen, dus ben ik langs de kant meegelopen naar een plek waar er meer kans was. Iemand anders met hond lokte hem toen zodat hij tegen de wand aan kon staan en ik hem omhoog kon trekken.

Chara "viel" recent ook van een steiger af. Maar ze spartelde en was wel in paniek maar ik zag dat ze prima haar kop boven water kon houden. Dus ben ik zelf de steiger opgelopen en heb haar bij me geroepen om ook op die manier haar aan de halsband het water uit te trekken.

Aki dreef eens toen hij jonger was af naar de sluizen hier bij de watering, doodeng.. ik stond op het punt om erin te springen om hem te gaan halen toen hij weer contact maakte met me en terug kon zwemmen naar de kant.

Pfff, moeilijk.. Mijn verstand zegt niet doen als je niet zeker weet dat je er zelf wel uit kan komen. Maar ik heb geen idee hoe ik in mijn paniek zou reageren als ik één van mijn honden zie verdrinken. Hopelijk heb ik dan mijn man bij me die in zijn jonge jaren wedstrijdzwemmer is geweest. Maar ook hij mag alleen het water in als het veilig genoeg is.

EchoMira schreef: ↑06 okt 2021, 14:51

Célie schreef: ↑06 okt 2021, 14:20 Jij denkt dus ook eerst na want anders spring je met je Ecco's en de Iphone zo te water toch.

Tuurlijk. Dom gelul probeer ik zoveel mogelijk te beperken.
Maar in een gracht springen omdat je hond er niet uit kan vind ik geen heldendaad maar domweg aanpakken wat er moet gebeuren.

Ik ga trouwens niet in januari met vrieskou met mijn hond naar de elfstedentocht kijken. Wat heeft die hond daaraan?
Zonder hond ga ik trouwens ook niet.

Neeeeeeeeeeeeeeeeeee tuurlijk gaan we niet naar de Elfstedentocht maar was om aan te geven hoe koud het is

Gonnie schreef: ↑06 okt 2021, 15:00 Ik denk dat ik zelf wel eerst kijk of ik er niet door in gevaar kom. Toen Tanja als pupje in het water lag hoefde ik niet lang na te denken want ze lag onder een struikje wat over het water hing in het water. Dus hoefde alleen mijn arm maar uit te steken, desondanks viel ik er nog wel voor de helft in, mijn hoofd lag half in het water en mijn boven lichaam ook. Was nog een hele klus om met een arm uit het water te komen, met de andere hield ik Tanja vast wilde niet dat ze er weer in paniek vandoor ging.

Maar als de kant heel erg hoog zou zijn en ik geen mogelijkheid zag om er zelf uit te komen, dan denk ik er nog wel twee keer over na. Om beide dood te gaan is ook weer zo nutteloos.

Nou de hond levend en jij hemelen zit je ook niet op te wachten toch tenminste ik niet.

Gudrun schreef: ↑06 okt 2021, 15:01 Zoals hier een bepaald stuk langs het kanaal: Niet denk ik. Tenzij er hulp is of ik alle riemen aan elkaar kan doen en om iets heen... rechte betonnen hoge oever en water te diep om te staan, dat red ik niet lang.
Of eerst bellen met hulpdiensten en dan springen, telefoon open laten en aan de kant. Al is er daar een gevaarlijke onderstroom en wel al eens iemand verdronken.
Maar daar laat ik de honden echt nooit of nooit los.
Ijs mogen ze ook niet op.

Ben wel al eens in een zwembad gesprongen achter een peuter-nichtje aan, wat onverwarmd en dus ijskoud bleek te zijn, ik dacht dat ik kon staan, niet dus. Maar er waren nog mensen in de buurt dus we zijn er vrij vlotjes uit geholpen.

En andere plek aan dat kanaal een van de shelties er uit gevist, maar dat was een meer glooiende oever dus met op de buik te liggen en even te hengelen lukte dat.

Poppy zwom vroeger overal, is een keertje mee gesleurd in een beek toen ze te veel naar het midden ging, die had ik nooit ingehaald. Langs de over stroomafwaarts gerend en geroepen en ze is er zo zijwaarts met de stroming mee uit kunnen zwemmen. Sindsdien is ze voorzichtiger.

Nee ijs ga ik sowieso niet op met de hond hoor of ik moet weten dat het zo ondiep is dat als ze er doorzakt ze kan staan.

Ik zou het eerlijk gezegd niet weten... ik vrees dat ik het niet zou doen. Ik vind water eng en ik weet eigenlijk überhaupt niet of ik nog wel kan zwemmen. Laat staan met een hond in mijn handen. Waarschijnlijk ga ik gewoon heel hard help roepen en hopen op een stoere knul.
Het is wel één van mijn nachtmerries, zowel voor de hond als voor mijn kinderen. Ik weet nog dat zowel Hillie als Kayleigh hier in Groningen hun hond al eens te water hebben gehad in het kanaal waar ik ook geregeld loop, doodeng. De labrador van een blinde vrouw die daar altijd loopt is er zelfs verzopen. Sindsdien vind ik dat kanaal nog veel enger.

Inge O schreef: ↑06 okt 2021, 16:54

Célie schreef: ↑06 okt 2021, 13:55

Inge O schreef: ↑06 okt 2021, 13:37 Ze kunnen allemaal zwemmen, maar als er één echt duidelijk in de knoei komt ga ik haar toch echt niet voor mijn ogen laten verdrinken.

Dan heb ik het natuurlijk niet over een wilde rivier met kolkende stroomversnellingen, daarin maakt niemand een schijn van kans, maar als het enige probleem de kant is doe ik het wel vrees ik.

Maar bv een wak waar ze dan invallen of onder het ijs schieten ik zie weleens van die filmpjes en ik vind het heel heldhaftig hoor maar ik zou eerst echt gaan bekijken of ik er zelf goed uit zou komen. Dan vraag ik mezelf wel eens af ben ik dan egoïstisch of toch niet een echte hondenliefhebber.

Dat vind ik ook griezelig (wie niet?) dus ijs waar ikzelf nog niet op kan mogen ze niet op.

Zouden ze op één of andere manier in een relatief smal water waar je goed in en uit kan (zoals hier de kreek bij huis) toch in een wak raken dan ga ik ze zeker achterna.

Nou sommige helden blijkbaar niet

Ja hoor. Ik ben ooit langs een languit en voorzichtig over het ijs glijdende meneer nanna gerend om een teckel uit een wak te trekken.
Ik ben van het type eerst doen en dan denken.

Ik weet ‘t niet. Heb het gelukkig nog nooit gehoeven en kan nu wel bedenken wat ik zou doen, maar mensen in paniek doen rare dingen. Ik denk dat ik eerst als de wiedeweerga iemand zou bellen en mijn locatie zou doorgeven + de boodschap dat diegene per direct moet komen en er dan direct achteraan gaan. IJs ofzo zou ik nooit op gaan lopen met de honden.

Ik heb Buck (hond van mijn avatar) uit het ijs gehaald jaren geleden.

Hij was ondanks mijn roepen het ijs opgelopen en was heel vrolijk aan het rennen In het midden (ongeveer 15 meter van de kant) zakte hij er doorheen.

Ik heb man gebeld dat ik het ijs opging dus als ik kwijt zou zijn dat ik dan ergens onder het ijs zou zijn. Ik heb mn jas uitgedaan en ben het ijs opgestapt (heel Dino vergetend die zenuwachting aan de kant heen en weer liep zag ik later) en zakte er zelf ook gelijk door. En zo ben ik naar een heel hard jankende Buck toegelopen, steeds weer er door zakkend en ijs wegbrekend.

Buck zat ook nog ergens aan vast ( ik weet niet wat het was) en ik heb heel hard aan hem moeten trekken om hem los te krijgen. Daarna heb ik hem meegesleept naar de kant, ik stond tot aan mijn buik in het water maar ik voelde niks, geen kou of wat dan ook.

Dus ja ik ga zelf het water in als het nodig is.

Die vraag kwam laatst in me op en ik weet het antwoord niet. We waren bij de zee. Er is daar geen strand maar een grote onregelmatige rotspartij. Lily vindt het heerlijk om rond te struinen over die rotsen. De zee was die dag heel woest en probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als een grote golf haar het water in zou sleuren. Zeker bij een wilde zee is het waarschijnlijk dat je tegen de rotsen aangesmakt wordt als je in het water springt. Of je kunt er simpelweg niet uitkomen.

Célie schreef: ↑06 okt 2021, 17:43

Gonnie schreef: ↑06 okt 2021, 15:00 Ik denk dat ik zelf wel eerst kijk of ik er niet door in gevaar kom. Toen Tanja als pupje in het water lag hoefde ik niet lang na te denken want ze lag onder een struikje wat over het water hing in het water. Dus hoefde alleen mijn arm maar uit te steken, desondanks viel ik er nog wel voor de helft in, mijn hoofd lag half in het water en mijn boven lichaam ook. Was nog een hele klus om met een arm uit het water te komen, met de andere hield ik Tanja vast wilde niet dat ze er weer in paniek vandoor ging.

Maar als de kant heel erg hoog zou zijn en ik geen mogelijkheid zag om er zelf uit te komen, dan denk ik er nog wel twee keer over na. Om beide dood te gaan is ook weer zo nutteloos.

Nou de hond levend en jij hemelen zit je ook niet op te wachten toch tenminste ik niet.

Precies. Haha. Ik blijf liever leven.

Ik heb toen Jamie 1 was en t winter was een keer mijn jas al bijna uitgedaan. Jamie liep los, heel braaf altijd op t pad. De sloot was bevroren, en er was een wak met eenden. Ineens zag hij die eenden en vloog er op af. Zo t ijs op. Gleed vervolgens over het ijs, zo het wak in. Dus ik had m'n jas al bijna uit om hem eruit te gaan halen toen hij zelf het wak uit klom en naar ons toe kwam.
Dat was de laatste keer dat hij los mocht lopen bij ijs op het water. Brr, dat was naar.

Ha. Toevallig.
Vandaag ben ik voor het eerst weer aan de kant van het kanaal geweest waar Fitz zo’n 3 jaar geleden in gevallen is. Ze hebben een nieuw fietspad gelegd, en dat wou ik ff bekijken.



Ik vond het toch nog enger dan verwacht, en heb Fitz gesommeerd niet, NIET, rechts van het fietspad te gaan.

3 jaar geleden is hij er hier dus in gevallen, en ben ik er, na bekijken of ik er weer uit zou kunnen, zelf ook ingesprongen.
Puntje bij het paaltje kon ik er dus mooi niet weer uit trouwens, voorbijgangers hebben me gered.
Anders had ik het kanaal over moeten zwemmen en puppie Imp en Maddie achter moeten laten.
Ik vond het geen puike ervaring, en zou er bij een goede zwemmer nog eens extra over nadenken…
Maar ja, je laat ze ook weer niet verzuipen.

Die pokke herder is toen trouwens anderhalf uur zoek geweest en 2 kilometer verderop er weer uitgevist uiteindelijk.

Ik heb het hier laatst nog over gehad met m'n vriend. Donner ging eigenlijk nooit ver genoeg het water in om te zwemmen maar laatst juist op een stuk met stroming ging hij toch een bal achterna. Hij zwom wel maar kreeg de bal niet te pakken en ging daarom net te ver. Hij was echt in de war, moest hem 4 keer roepen voor hij weer terugkwam naar het ondiepe deel. Beetje paniekerig geroepen dat wel...wilde niet heel graag erachteraan moeten. Dus vastgepakt en Nala de bal laten halen, die zwemt wel goed, maar is dan ook een herder. Maar wij stonden dus wel aan de kant van, als ie niet komt ga ik erachteraan. Maar allebei ook die gedachte, dat was niet praktisch geweest haha. Je hebt wel wat denkruimte nog meestal.

Yara (vroegere hond) is als pup in de sloot gevallen, zo aan het staartje weer uit de modder getrokken. En later nog eens in de sloot maar bij een duiker. Ik heb haar aan de jachtlijn omhoog getrokken. Heel snel en in een reflex. Was vast zielig en oncomfortabel maar haar 2 meter naar beneden laten vallen wilde ik ook niet...

Je reageert volgens mij toch vaak uit intuïtie

Jackira schreef: ↑06 okt 2021, 18:19 Ik heb Buck (hond van mijn avatar) uit het ijs gehaald jaren geleden.

Hij was ondanks mijn roepen het ijs opgelopen en was heel vrolijk aan het rennen In het midden (ongeveer 15 meter van de kant) zakte hij er doorheen.

Ik heb man gebeld dat ik het ijs opging dus als ik kwijt zou zijn dat ik dan ergens onder het ijs zou zijn. Ik heb mn jas uitgedaan en ben het ijs opgestapt (heel Dino vergetend die zenuwachting aan de kant heen en weer liep zag ik later) en zakte er zelf ook gelijk door. En zo ben ik naar een heel hard jankende Buck toegelopen, steeds weer er door zakkend en ijs wegbrekend.

Buck zat ook nog ergens aan vast ( ik weet niet wat het was) en ik heb heel hard aan hem moeten trekken om hem los te krijgen. Daarna heb ik hem meegesleept naar de kant, ik stond tot aan mijn buik in het water maar ik voelde niks, geen kou of wat dan ook.

Dus ja ik ga zelf het water in als het nodig is.

Waoww

Ja... ik ben van de Waalkade gesprongen .. ruim 20 jaar terug ondertussen.
Ik had toen pup Bo, en ik redelijk onervaren pup eigenaar, een pup van 9 weken volgt je wel..dacht ik. Bo niet, dus op de loop door het centrum van Nijmegen, en toen op de Waalkade plons, ik bedacht me geen moment. Was koud en was blij dat er mensen liepen. Maar ja... ik zou het dus doen.

Nope, niet nadenken. Gewoon een bommetje. Ook voor andermans honden / dieren / mensen.